8.แผนการ

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะอาเมเลีย”

เอ็ดมันด์กล่าวคำทักทายออกมาด้วยรอยยิ้ม เขาส่งยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนดังเช่นทุกครั้งที่เราพบเจอกัน และในครั้งที่สุดท้ายที่เขาลงมือสังหารเธออย่างเลือดเย็น บนใบหน้าของเขาก็ฉาบไปด้วยรอยยิ้มเช่นนี้เหมือนกัน

ไม่ว่าจะครั้งนี้หรือว่าครั้งที่แล้ว เธอจะไม่ยอมหลงกลรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาของเขาอีกแล้วล่ะ

“เสียใจด้วยนะเอ็ดมันด์เพราะว่าข้าไม่ได้จองที่นั่งตรงนี้เอาไว้ให้เจ้านั่ง..แต่ถ้าหากว่าเจ้าอยากนั่งก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยที่เจ้าทำตัวไร้มารยาทกับข้า”

ถึงแม้ว่าจะถูกอาเมเลียค่อนแคะรุนแรงไปสักหน่อย แต่เอ็ดมันด์ก็ยังหัวเราะออกมา ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวคำใด ท่านอาจารย์เลลานี่ก็เดินเข้ามาในห้องเรียน

“สวัสดีนักเรียนทุกคน และนี่คงจะเป็นการเรียนเทอมสุดท้ายของพวกเจ้าแล้ว เพราะอย่างนั้นกรุณาตั้งใจเรียนให้ดี ทุกคนในที่นี้คือทายาทของขุนนางผู้ทรงเกียรติแห่งออร์วิล ในอนาคตข้างหน้าข้าหวังอย่างยิ่งว่าจะได้เห็นทุกคนนำความรู้ที่ได้จากการร่ำเรียนไปพัฒนาเมืองออร์วิลให้ยิ่งใหญ่มากยิ่งขึ้นกว่าเดิม..เข้าใจไหม”

ท่านอาจารย์จงใจมองหน้าของบาสเตียนมากเป็นพิเศษ ก็แน่ล่ะ หมอนั่นคือว่าที่เจ้าเมืองคนถัดไปนี่ ในสายตาของอาเมเลียบาสเตียนเป็นคนฉลาดนะ แต่ติดขี้เกียจไปหน่อย และหากหมอนั่นตั้งใจจะทำอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก

ท่านอาจารย์เลลานี่เริ่มสอนเรื่องของการปกครองและเรื่องการทำการค้า ที่นี่คืออคาเด็มมี่เพียงหนึ่งเดียวของออร์วิลและของนอลข่าน เพราะที่ออร์วิลนั้นมีชาวจักรวรรดิมากมายเดินทางเข้ามาปักหลักอยู่อาศัย ชาวจักรวรรดิจึงได้หารือกับท่านแกรนด์ดยุคเพื่อสร้างสถานที่เล่าเรียนของชนชั้นสูงขึ้นมาเป็นที่แรกของนอลข่าน อาจารย์กว่าครึ่งของที่นี่คือชาวจักรวรรดิ และพวกท่านมีความสามารถมากทีเดียว

เธอชอบเรื่องการศึกษาเล่าเรียน ท่านตาและท่านยายคือพ่อค้าที่เดินทางมาจากจักรวรรดิ และท่านพ่อกับท่านแม่ก็ได้พบกันที่นี่ราวกับพรหมลิขิต

เพราะเติบโตมาในครอบครัวที่ท่านพ่อและท่านแม่แต่งงานกันด้วยความรัก อาเมเลียคนเก่าถึงได้คาดหวังว่าจะพบเจอกับความรักที่เหมือนกับในนิยาย พบเจอกันและตกหลุมรักกันตั้งแต่แรกพบ จับมือเดินไปบนเส้นทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบ มีลูกสาวและลูกชายที่แสนน่ารักอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น

เธอคาดหวังเรื่องง่ายเช่นนั้นแต่กลับ..ไม่สามารถทำได้ เพราะคำสาปของยิปซีผู้นั้นที่สาปแช่งสายเลือดของแลนโซ..

แต่ช่างเถอะ เธอเสียใจมาหลายครั้งแล้วในเรื่องนี้ อีกทั้งนี่คือการย้อนเวลากลับมาครั้งที่ห้าแล้ว อาเมเลียเหนื่อยกับการที่จะต้องเดินไปในเส้นทางซ้ำๆ เดิมๆ หลายๆ รอบเช่นนี้แล้วเหมือนกัน เธออยากให้ทุกอย่างจบลง..

อยากหยุดยั้งคำสาปและหยุดยั้งวนลูปงี่เง่าพวกนี้ด้วย เพราะอย่างนั้นเธอจะต้องแต่งงานกับท่านแกรนด์ดยุคให้ได้!

การเรียนที่อคาเด็มมี่ ช่วงเช้าจะเรียนเรื่องวิชาการ ส่วนช่วงบ่ายจะเรียนเรื่องการปฏิบัติ หลังจากพักเที่ยงเสร็จสิ้นลง เหล่านักเรียนจะแยกย้ายไปเรียนปฏิบัติกับวิชาที่ตัวเองเลือก มีทั้งการฝึกเป็นอัศวิน นักเวท และทักษะการต่อสู้อีกมากมาย

แต่เธอและบาสเตียนเลือกที่จะอยู่ในห้องสมุด เดิมทีเธอชอบอ่านหนังสือมากทีเดียว และบาสเตียนก็แค่เลือกตามเธอเพื่อที่เขาเข้ามานั่งหลับในนี้

“อาเมเลีย ข้าได้ยินมาว่าท่านเคาน์โนลันจะจัดงานล่าสัตว์ขึ้นมา และในวันนั้นมีเลดี้คนหนึ่งวางแผนการที่จะจับเอ็ดมันด์เป็นสามีล่ะ”

อาเมเลียไล้นิ้วมือไปตามสันของหนังสือเพื่อเลือกหาหนังสือที่จะอ่าน เรื่องนี้เธอเคยพบเจอมาแล้ว เลดี้ผู้นั้นตั้งใจจะจับเอ็ดมันด์ให้ยินยอมพร้อมใจแต่งงานกับนางแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ นางแฝงเข้าไปในงานล่าสัตว์หลังจากนั้นก็แสร้งทำเป็นตกเขา แล้วให้คนไปตามเอ็ดมันด์มาช่วยเหลือ ทหารและขุนนางมากมายที่ตามเข้าไปช่วยเหลือก็พบเจอสตรีผู้นั้นและเอ็ดมันด์ที่กำลังอยู่ในสภาพสวมเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย

อาเมเลียส่งเสียงร้อง เหอะ ออกมาเบาๆ เธอเคยคิดว่ามันไม่มีอะไร คิดแต่ว่าสตรีผู้นั้นให้ท่าเอ็ดมันเฉยๆ ส่วนเขาก็ไม่ได้สนใจนาง คิดแบบนั้นจนวันที่เธอตายในชาติที่สาม สตรีที่เอ็ดมันพาเข้ามาในงานวันเกิดของเธอคือสตรีผู้นั้น ไอรีนเลดี้ตระกูลเทียส

“เจ้าไปรู้เรื่องนั้นมาได้ยังไง”

“แอลลี่ สตรีที่นอนกับข้าเมื่อวานเล่าให้ฟังน่ะ เห็นนางบอกว่าเลดี้ผู้นั้นทุ่มเทมากทีเดียว เพื่อให้ผลออกมาดี ดูท่าว่านางจะรักเอ็ดมันด์จริงๆ”

ก็คงงั้น เอ็ดมันคือบุรุษที่สุภาพ หล่อเหลาและอ่อนโยน ไม่น่าแปลกใจหรอกว่าทำไมหมอนั่นถึงได้มีสตรีมากมายหมายปอง

“แล้วท่านคอนราดไปร่วมงานไหมบาสเตียน”

บาสเตียนหัวเราะออกมาเบาๆ

“ต้องไปสิ งานสำคัญเช่นนั้นเจ้าเมืองจะไม่ไปร่วมงานได้ยังไงกัน”

อาเมเลียแสยะยิ้มออกมาในทันที

“นี่คืออะไรกันบาสเตียน เจ้ากำลังชี้โพรงให้กระรอกอยู่งั้นเหรอ?”

บาสเตียนหัวเราะออกมาเบาๆ

“อาเมเลีย ที่ป่านั่นเป็นป่าที่เต็มไปด้วยสิ่งลี้ลับมากมาย ข้าเคยได้ยินมาว่ามันคือเขาวงกตดีๆ นี่เอง และหากว่าคนเราอยากจะใกล้ชิดกันจริงๆ ก็ควรจะไปในที่เงียบๆ อย่างเช่นป่าเขาอะไรพวกนั้นไม่ใช่รึไง พ่อของข้าชอบการเดินป่ามากทีเดียว และการล่าสัตว์ในครั้งนี้ท่านจะต้องเข้าร่วมอย่างแน่นอน”

อาเมเลียจุดยิ้มขึ้นมาด้วยความพึงพอใจ

“เจ้าต้องการอะไรกันบาสเตียน คนอย่างเจ้าไม่มีทางช่วยข้าแบบไม่หวังผลอยู่แล้ว”

บาสเตียนหัวเราะเสียงดังก่อนจะส่งหนังสือในมือให้กับอาเมเลีย

“ไหนๆ ก็จะเรียนจบแล้ว เรามาสร้างตำนานให้อคาเด็มมี่แห่งนี้จดจำชื่อของข้าไปด้วยกันเถอะนะ สตรีผู้นั้นท่านอาจารย์เลลานี่ ข้าชอบ..”

“ผลัวะ!!”

หนังสือในมือของอาเมเลียฟาดลงไปบนศีรษะของบาสเตียนอย่างแรงจนเขายกมือขึ้นมากุมศีรษะตรงที่พึงถูกฟาดด้วยฝ่ามือที่สั่นเทา

“นี่เจ้าจะบ้าไปแล้วรึไง ข้าไม่เอาด้วยหรอก ท่านอาจารย์เป็นเพื่อนของพ่อเจ้าด้วย ข้าไม่อยากดูไม่ดีในสายตาของท่านคอนราดหรอกนะ มองหาคนอื่นเดี๋ยวนี้บาสเตียนจะเล่นสนุกก็ให้มันมีขอบเขตหน่อยสิโว้ย..”

บาสเตียนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของสหายรักที่พึ่งจะทำร้ายร่างกายของเขา

“อาเมเลีย นี่เจ้าตีข้า..”

“ให้ตีอีกทีไหมล่ะ เจ้าจะได้สติขึ้นมาบ้าง”

“ป้าบ!”

บาสเตียนฟาดฝ่ามือลงไปบนหลังของอาเมเลียเบาๆ ด้วยความโกรธ และหลังจากวินาทีนั้น สงครามย่อมๆ ก็เกิดขึ้นมาในห้องสมุด