6.ปกติเหรอ

หลังจากวันนั้นอาเมเลียก็ไม่ได้มาที่บ้านของเขาอีกเลย บาสเตียนลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะยกแก้วสุราขึ้นมาดื่ม นี่คือเช้าที่ควรจะเป็นเช้าที่แสนสดใสของเขา หากว่าวันนี้มันไม่ใช่วันเปิดภาคเรียนน่ะนะ

นี่คือการเรียนที่อคาเด็มมี่ปีสุดท้ายของเขาและอาเมเลีย เราทั้งคู่กำลังจะเรียนจบในอีกสามเดือนข้างหน้านี้ และเขาคิดว่านั่นมันดีมากๆ ที่จะไม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเดินทางไปเข้าเรียน

ทว่าเสียงของอาเมเลียยังคงดังก้องอยู่ในหัวไม่จางหาย

“บาสเตียน ข้าจะต้องแต่งงานกับพ่อของเขา ข้ามีความจำเป็นที่จะต้องทำเช่นนั้น เจ้าไม่ต้องช่วยเหลือข้าก็ได้แต่อย่าขัดขวาง และช่วยเปิดโอกาสให้ข้าก็พอ..”

แค่เขาคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้าอวัยวะภายในก็บิดเขม็งเป็นเกลียวไปหมด

อาเมเลียคือเพื่อนที่เราทั้งคู่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขาย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่อายุ 10 ขวบ แน่นอนว่าการเดินทางเพื่อมาเป็นบุตรชายบุญธรรมของท่านแกรนด์ดยุคมันคือความต้องการของเขาเอง และเขาก็ชอบท่านแกรนด์ดยุคมากทีเดียว เขาจึงเลือกที่จะเดินทางมาที่นี่ มาอยู่ที่ออร์วิลและได้พบเจอกับอาเมเลีย

เธอน่ารักมาก อาเมเลียคือสตรีที่เจิดจรัสอยู่เสมอภายใต้แสงแดดที่ร้อนแรงของออร์วิล เธองดงาม โดดเด่น และเก่งกาจในทุกๆ เรื่อง เพราะแบบนั้นไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่หรอกที่จะมีบุรุษมากมายหลงใหลและหลงรักอาเมเลีย

เขาเองก็เคยเป็นหนึ่งในนั้น เคยหลงรักอาเมเลียแต่เมื่อบาสเตียนมองเห็นความเป็นไปไม่ได้ในความสัมพันธ์แบบนั้น เขาจึงหยุดยั้งและเก็บซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้ เขาไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนที่แสนยาวนานของเรามันจบลงเพียงเพราะความรู้สึกชั่ววูบ

แต่อยู่ๆ นางบอกกล่าวว่านางชอบท่านพ่อบุญธรรมของเขาเนี่ยนะ เหลือจะเชื่อเลยจริงๆ ..

จริงอยู่ที่ท่านพ่อคือบุรุษที่ถึงแม้ว่าจะเข้าวัยสี่สิบแล้ว แต่ท่านยังคงมีความหล่อเหล่าและน่าเกรงขามในแบบที่ขนาดบุรุษด้วยกันยังหวั่นไหว แล้วสตรีจะไปเหลืออะไร เพียงแต่ท่านพ่อของเขานั้นเคยบอกกล่าวกับเขาว่า..

“บาสเตียนเจ้าไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องตำแหน่งเจ้าเมืองของออร์วิล เพราะว่าพ่อจะไม่มีทางมีคนรักหรือแม้กระทั่งมีภรรยา ตำแหน่งเจ้าเมืองจะตอนนี้หรือในอนาคต มันจะต้องของเจ้านะบาสเตียน..”

ท่านพ่อของเขามีความตั้งใจอย่างแน่วแน่ที่จะไม่มีคนรักและภรรยา..

แล้วอาเมเลียจะเอาอะไรไปทำให้พ่อของเขาหวั่นไหวกันล่ะ ใบหน้าสวยๆ ของเธอหรือว่า..อะไรกันแน่

“คุณชาย..เลดี้แลนโซมารอที่ด้านล่างแล้วค่ะ คุณชายจะต้องแต่งตัวแล้วนะคะ..นะ..นี่คุณชายดื่มสุรา..”

ในขณะที่แม่นมกำลังจะบ่นเขา บาสเตียนก็รีบลุกจากเตียงในทันที

“ทราบแล้วครับ ข้าจะรีบตามลงไปในทันที”

เขาดันหลังให้แม่นมเดินออกไปจากห้องนี้ก่อนที่ตัวเองจะรีบอาบน้ำแต่งตัวเพราะว่าอาเมเลียรออยู่ที่ด้านล่างยังไงล่ะ

อาเมเลียถูมือไปมาเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะบอกท่านแกรนด์ดยุคไปว่าเธอจะสู้ไม่ถอย แต่ในใจของอาเมเลียก็ยังไม่มีแผนการเป็นชิ้นเป็นอัน ว่าจะทำอย่างไรถึงจะสามารถทำลายกำแพงที่ทั้งหนาและสูงชันของเขาได้ อีกทั้งเขาสัมผัสหรือว่าแตะต้องร่างกายของสตรีไม่ได้..

นี่แหละปัญหาที่ยิ่งใหญ่กว่า เพราะหากเขาสัมผัสร่างกายของเธอไม่ได้ ก็จูบกันหรือว่าทำอะไรมากกว่านั้นไม่ได้นะสิ..ธรรมเนียมของชาวนอลข่านที่ว่าทำให้ร่างกายมีความชอบที่ตรงกันเสียก่อนแล้วหัวใจจะตรงกันมันใช้ไม่ได้กับสถานการณ์แบบนี้เลย

เธอกำลังกลัดกลุ้มเสียจนยิ้มไม่ออก และในขณะที่อาเมเลียกำลังคิดเรื่องราวของท่านแกรนด์ดยุคซ้ำไปซ้ำมา

คอนราดก็เดินลงมาจากชั้นบน เขามองเห็นร่างเล็กๆ ที่กำลังนั่งทำท่าทางเคร่งเครียดอยู่ในห้องรับรอง

จะว่าไปแล้วนี่คือเรื่องปกติ อาเมเลียมักจะมารอลูกชายของเขาเพื่อไปที่อคาเด็มมี่พร้อมกัน และเขาก็จะเดินเข้าไปทักทายเธอเล็กน้อยก่อนจะออกไปทำงานต่างๆ ในเมืองออร์วิล

เพียงแต่ว่าวันนี้มันไม่ปกติสำหรับคอนราด เมื่อเพื่อนของลูกชายมาสารภาพรักกับเขา..ไม่สิมันไม่ถึงกับสารภาพความในใจเพราะว่าเธอยังไมได้บอกชัดเจนขนาดนั้น อีกทั้ง..นั่นคือเพื่อนของบาสเตียน คือเพื่อนเพียงคนเดียวที่คอยเข็นลูกชายจอมไม่เอาไหนของเขาให้ไปอคาเด็มมี่

เขาคือผู้ใหญ่ที่ไม่ควรจะถือสากับความคิดชั่ววูบของเด็กเพราะอย่างนั้นหากจะทำให้ทุกอย่างกลับไปเป็นปกติ เขาควรจะเดินเข้าไปทักทายเธอสักหน่อยตามมารยาท

“..ท่านคอนราด สวัสดียามเช้าค่ะ วันนี้ก็เท่เหมือนทุกวันเลยนะคะ”

คอนราดที่กำลังจะเดินเข้าไปหาอาเมเลียกลับถูกเธอทักขึ้นมาก่อน รอยยิ้มบนใบหน้านั้นผลิบานราวกับดอกไม้ เรื่องความงดงามเลดี้อาเมเลียนั้นขึ้นชื่อเรื่องนั้นอยู่แล้ว

“ตั้งใจเรียนนะ ฝากดูแลบาสเตียนด้วย..”

“เรื่องนั้นท่านคอนราดไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ข้าจะดูแลบาสเตียนเอง แต่หากว่าข้าดูแลบาสเตียนให้เป็นอย่างดีเลย ข้าเป็นเด็กดีขนาดนี้ท่านคอนราดไม่คิดจะให้รางวัลข้าบ้างหรือคะ”

ดวงตากลมโตช้อนขึ้น อาเมเลียจงใจเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานมากกว่าปกติ

ระ..รางวัล? เลดี้อาเมเลียต้องการเงินทองอย่างนั้นหรือ?

“หากเป็นเรื่องนั้นข้ายินดีที่จะให้เจ้าอยู่แล้ว ต้องการเงินเท่าไหร่ล่ะ เอาไว้วันจบการศึกษาข้าจะมอบเงินจำนวนหนึ่งให้เจ้าก็แล้วกัน..”

นี่เขามองว่าเธอมาขอเงินงั้นเรอะ เงินทองพวกนั้นมันเป็นของนอกกาย เพราะถึงเวลาที่เธอต้องตาย เธอไม่สามารถเอาชุดเดรสสวยๆ เครื่องประดับที่ชอบ และเงินทองมากมายเหล่านั้นติดตัวไปได้เลยสักอย่าง

เมื่อกลับมาเกิดรอบที่ห้า ความต้องการทางด้านทรัพย์สินหรือว่าเงินทองของอาเมเลียมันจางหายไปจนหมดสิ้นเลย เธอไม่ได้สวมชุดเดรสที่ทำจากผ้าราคาแพงเหมือนกับตัวเธอในอดีต ไม่แม้แต่จะสนใจใส่เครื่องประดับเลยสักชิ้น..

“ข้าไม่ได้ต้องการเงินทองเลยค่ะ ข้าแค่อยากจะชวนท่านคอนราดไปเที่ยวด้วยกัน ถึงแม้ว่าออร์วิลจะติดทะเล แต่ข้าไม่เคยนั่งเรือไปท่องเที่ยวตามเมืองต่างๆ มาก่อนเลย คงจะดีหากว่าท่านคอนราดใจดีพาข้าไป..”

เธอสืบมาแล้วว่างานช่วงนี้ของเขาไม่ได้ยุ่งเลย เขาสามารถพาเธอและบาสเตียนไปได้อย่างแน่นอน

“เรื่องนั้น..ไม่..”

“เมื่อครู่ข้าได้ยินเรื่องการล่องเรืออย่างนั้นหรือครับ ข้าขอไปด้วยได้ไหมครับท่านพ่อ ข้าเองก็ไม่เคยนั่งเรือมาก่อนเลย คงจะดีหากว่าทั้งข้าและท่านพ่อได้ไปเที่ยวด้วยกัน”

บาสเตียนขยิบตาให้กับอาเมเลีย กำลังต้องการความช่วยเหลือใช่ไหมสหาย ข้ามาแล้ว..