4.จะตอบดีๆหรือจะให้ใช้กำลัง

“ขอโทษนะดาเน่..”

คำขอโทษที่ถูกกล่าวออกมาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของคอนราดมันส่งไปไม่ถึงดาเน่เลยแม้แต่นิดเดียว

เธอยกมือขึ้นมาก่อนที่จะฟาดลงไปบนใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรงด้วยความรู้สึกโกรธเคืองในแบบที่รู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต

พ่อส่งเธอมาที่นี่ มาที่เมืองหลวงของนอลข่านเพราะต้องการให้เธอแต่งงานกับองค์รัชทายาทคาเบเรียน แน่นอนว่าเธอไม่ได้รักคาเบเรียนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ตั้งใจศึกษาและเล่าเรียนในหน้าที่ต่างๆ ของพระชายาและจักรพรรดินี จนดาเน่ได้พบเจอกับองค์ชายรองคอนราด เขาเดินเข้ามาเพื่อขอเธอเต้นรำและพาเธอหลบหนีออกไปจากพระราชวังที่เป็นเหมือนดั่งกรงขัง หัวใจที่เคยแห้งแล้งของดาเน่พลันรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เธอคิดว่าตำแหน่งจักรพรรดินีหรือตำแหน่งของพระชายานั้นล้วนแล้วแต่ไม่สำคัญ หากว่าคอนราดรักเธอจริงๆ เธอยินยอมเป็นภรรยาที่ไร้ตำแหน่งของเขา ยินยอมละทิ้งทุกอย่างที่เธอมี เพื่อเอื้อมมือออกไปไขว่คว้าความรักมาถือครองเอาไว้..

แต่เขา..โกหก!! คอนราดแค่ต้องการใช้เธอเป็นเครื่องมือเพื่อจะเอาชนะน้องชายของเขา และเธอจำเป็นต้องอยู่ในพระราชวังนอลขานเกือบสิบปีในตำแหน่งพระสนมขององค์ราชาคีนแนน เพราะองค์ราชาไม่ยินยอมส่งมอบเธอให้กับคอนราด อีกทั้งยังส่งคอนราดไปที่เมืองออร์วิลอีกด้วย

ดาเน่เผชิญหน้ากับความรู้สึกสิ้นหวังนับครั้งไม่ถ้วนและในวันนี้ วันชาติปีที่แปดของจักรวรรดิ คอนราดเดินเข้ามาหาเธอเพื่อบอกกล่าวกับเธอว่าขอโทษ..อย่างนั้นหรือ?

ขอโทษแล้วมันได้อะไร! ขอโทษแล้วเวลาที่เธอเสียไปมันเรียกกลับคืนมาได้ไหม!! ขอโทษแล้วเธอย้อนกลับไปได้ไหมเล่า!!

เธอเกลียดชังคำขอโทษจากเขามากเหลือเกิน! เพราะอย่างนั้นวันที่ดาเน่เดินทางออกจากพระราชวังของนอลข่านเธอได้ให้คอนราดสาบานตนต่อหน้าเทพีแห่งความรัก

“สาบานออกมาสิคอนราด สาบานว่าเจ้าจะไม่แตะต้องร่างกายของสตรีคนอื่นที่เจ้าไม่ได้รัก จะไม่ร่วมหลับนอนกับพวกนางหากว่าเจ้าไม่รู้สึกอะไร จะไม่แต่งงานจนกว่าเจ้าจะตามหาสตรีที่เจ้ารักพบเจอ..จงอยู่ด้วยความทรมานไปซะนะคอนราด จนกว่าเจ้าจะตายได้โปรดใช้ชีวิตนี้ของเจ้า ใช้ทุกลมหายใจในการไถ่บาปให้แก่ข้า”

คอนราดคุกเข่าลงเบื้องหน้าของดาเน่ พร้อมกับกรีดเลือดเพื่อสาบานตนต่อหน้าเทพีผู้สูงส่งของวิหารศักดิ์สิทธิ์

ชีวิตที่เหลืออยู่จากนี้เขาจะไม่แตะต้องสตรีที่เขาไม่ได้รัก และจะใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อสำนึกผิดให้แก่ดาเน่

เพราะแบบนั้นในทุกครั้งที่เขาสัมผัสร่างกายของสตรีอื่น เขาจะเจ็บปวดเจียนตายและกระอักเลือดออกมา นั่นคือผลของคำสาบานในวันนั้น

“ข้าแค่จะช่วยท่านเท่านั้น..”

“ขอล่ะเลดี้อาเมเลีย สิ่งที่เลดี้จะช่วยข้าได้ดีที่สุดคืออยู่ให้ห่างจากข้า นั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ข้าไม่ต้องทรมาน”

เขาขบกรามแน่นเพื่อต้านทานความเจ็บปวดที่ทิ่มแทง เขาไม่อยากกล่าวคำพูดที่ใจร้ายเหล่านี้ออกมาเลย เพราะใบหน้าที่ทำท่าทางราวกับจะร้องไห้ออกมาของอาเมเลียมันทำให้เขารู้สึกทรมานมากทีเดียว

ดวงตาคู่งามคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตา อาเมเลียเงยหน้าขึ้นมาเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้

ต้องพูดแรงขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ เธอเป็นตัวเชื้อโรคหรืออย่างไรถึงได้รังเกียจกันปานนั้น มือทั้งสองข้างของอาเมเลียกำแน่นก่อนที่เธอจะวิ่งไปข้างหน้าเพื่อพุ่งตัวเข้าหาแกรนด์ดยุคที่กำลังทำท่าตกใจ มือทั้งสองข้างของอาเมเลียกางออกในทันทีก่อนที่เธอจะโอบกอดเขาเอาไว้แน่นแบบไม่คิดปล่อยมือ

“ข้ากอดท่านแบบนี้มันจะทำให้ท่านตายรึไงกัน!! ทำท่ารังเกียจกันปานนั้นข้าก็เสียใจเป็นนะคะ..”

“อะ..อึ่ก พรวด!!”

เลือดสีแดงสดกระอักออกมาอีกครั้งจนเปียกชุ่มชุดเดรสสีฟ้าอ่อนของอาเมเลียไปหมด เธอเบิกตากว้างด้วยความตกใจทว่ายังไม่ทันที่อาเมเลียจะได้ทำอะไรท่านแกรนด์ดยุคก็สลบไปในอ้อมแขนของเธอแล้ว

ระ..หรือว่าการที่เธอกอดเขา จะทำให้เขาตายขึ้นมาจริงๆ กันนะ

หลังจากที่ท่านแกรนด์ดยุคสลบไป อาเมเลียก็คิดอะไรไม่ออกอยู่พักหนึ่ง เธอควรจะพาเขาไปที่ไหนดีล่ะ ไปที่บ้านของเขาหรือว่าไปหาหมอ แต่เขาบอกเองว่าหมอก็ช่วยเขาไม่ได้ เช่นนั้น..เธอพาเขากลับไปที่คฤหาสน์สเปนเดอร์ก็แล้วกัน

“เลดี้ครับ หลังจากนี้ไป ข้าจะเป็นผู้ดูแลท่านดยุคเอง นี่ก็ดึกมาแล้วข้าคิดว่าเลดี้ควรจะกลับไปก่อนดีหรือไม่”

พ่อบ้านของสเปนเดอร์ยืนยันหนักแน่นว่าเขาไม่คิดยินยอมให้เธอเข้าไปเฝ้าท่านแกรนด์ดยุคที่กำลังหลับอยู่ เพราะแบบนั้นอาเมเลียจึงนั่งรถม้ากลับมาที่คฤหาสน์ เธอก้มมองตัวเองก็พบว่าชุดเดรสที่สวมอยู่เปียกปอนไปด้วยเลือดสีแดงสดของเขา

เขาจะตายรึเปล่านะ..จะเป็นอันตรายไหม และที่เขามีสภาพแบบนั้นมันเป็นเพราะเธอรึเปล่า คำถามมากมายติดค้างอยู่ในใจและคนที่จะตอบได้นั้นมีเพียงผู้เดียวเท่านั้นนั่นก็คือท่าแกรนด์ดยุค

ในรุ่งเช้าอาเมเลียรีบวิ่งลงมาที่ด้านล่างของคฤหาสน์แลนโซ เธอเดินออกมาอย่างเงียบๆ เพื่อไม่ให้มีใครล่วงรู้ หลังจากนั้นอาเมเลียก็เดินลัดเลาะไปตามตรอกเล็กๆ ในเมืองเพื่อมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์สเปนเดอร์

“คุณหนูอาเมเลีย มาหาท่านบาสเตียนใช่ไหมคะ”

“ไม่ใช่ค่ะ วันนี้ข้ามาหาท่านแกรนด์ดยุคต่างหาก ไม่ทราบว่าท่านแกรนด์ดยุคตื่นรึยังคะ”

สาวใช้เลิกคิ้วมองใบหน้าของดรุณีน้อยผู้งดงามด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย

“ท่านแกรนด์ดยุคไปที่สนามฝึกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”

หมายความว่า เขาไม่ได้ไม่สบายใช่หรือไม่ เมื่อได้ยินแบบนั้นอาเมเลียก็รีบวิ่งไปทางด้านหลังคฤหาสน์ เธอคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีเพราะในวัยเด็กเธอวิ่งเล่นอยู่ที่นี่กับบาสเตียน เท้าที่กำลังวิ่งพลันก้าวเดินอย่างช้าลงเมื่อเธอเห็นท่านแกรนด์ดยุคกำลังฝึกฟันดาบกับหุ่นไม้อยู่ เธอเดินเข้าไปหาเขาอย่างช้าๆ

“บาสเตียนอยู่บนห้อง ดูท่าว่าเขาจะยังไม่ตื่นน่ะ..”

คอนราดกล่าวออกมาโดยที่เขาไม่ได้หันหน้ามามองเธอเลยด้วยซ้ำ

“ข้าไมได้มาหาบาสเตียนค่ะ ข้ามาหาท่าน..ต่างหาก”

คอนราดไม่รู้ว่าดรุณีน้อยผู้นี้กำลังเล่นสนุกอะไรกัน แต่เขาไม่มีเวลาที่จะเล่นสนุกกับเธอหรอก

“ข้ามีคำถามที่ต้องการคำตอบ..และผู้ที่จะตอบคำถามของข้าได้มีแค่ท่านแกรนด์ดยุคเท่านั้น”

“ข้าไม่มีเวลา..”

“หากว่าท่านไม่ตอบข้า! ข้าจะวิ่งเข้าไปกอดท่านแกรนด์ดยุคเดี๋ยวนี้เลย! และหากท่านสลบไปอีกครั้งนี้ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านหลุดมือไปอีกแล้วนะคะ มีเรื่องมากมายที่ข้าอยากจะทำกับท่านในตอนที่ท่านหลับ เพราะอย่างนั้นท่านจะตอบคำถามของข้าดีๆ หรือว่าจะให้ข้าใช้กำลัง!!”