2.เรื่องราวในอดีต

เมื่ออาเมเลียได้ยินชื่อของแกรนด์ดยุคคอนราดออกมาจากปากของพี่สาวใบหน้าของเธอก็เห่อร้อนในทันที แน่นอนว่าที่นี่ ที่เมืองออร์วิลแห่งนี้ไม่มีใครไม่รู้จักชื่อเสียงของท่านแกรนด์ดยุคหรอก

เพราะว่าเขาคือวีรบุรุษที่ทำให้ออร์วิลเป็นเมืองที่สงบสุขและไร้ปีศาจ อีกทั้งเขายังทำให้เมืองที่แสนจะยากจน ร่ำรวยขึ้นมาได้

ชื่อเสียงของท่านแกรนด์ดยุคเกิดมาจากข่าวลือที่ว่าเขาคือองค์ชายที่หันหลังให้กับราชวงศ์ ท่านแกรนด์ดยุคคอนราดนั้นถือเป็นองค์ชายรอง เป็นหนึ่งในโอรสขององค์ราชาคีนแนน แต่ท่านแกรนด์ดยุคไม่ได้อยู่ที่เมืองหลวง ท่านกลับเดินทางมาที่นี่เพื่อฟื้นฟูและดูแลออร์วิลให้เป็นเมืองที่ผู้คนสามารถอาศัยอยู่ได้

เธอนับถือท่านแกรนด์ดยุคในฐานะที่ท่านคือเจ้าของเมืองนี้..

แต่หากว่าเขาคือสายเลือดของลาซาลาซที่จะช่วยให้เธอและพี่สาวหลุดพ้นจากคำสาปร้ายพวกนั้นเธอก็ยินดีที่จะแต่งงานกับเขา เพียงแต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่เธอแต่อยู่ที่ท่านแกรนด์ดยุคต่างหากล่ะ

เขาไม่เคยชายตามองสตรีใด ไม่มีเคยยุ่งเกี่ยวกับสตรี ไม่เคยมีภรรยา และเมื่อขุนนางรวมตัวกันทวงถามเรื่องทายาท ท่านแกรนด์ดยุคกับรับหลานชายของเขามาเลี้ยงดูเป็นบุตรชาย

และหลานชายคนนั้นของท่านแกรนด์ดยุคคือบาสเตียน เพื่อนสนิทของเธออีกคน..

แสดงว่าสายเลือดของลาซาลาซนั้นสืบทอดมาทางพระสนมนิรา มารดาของท่านแกรนด์ดยุคสินะ เพราะหากสืบทอดทางอดีตองค์ราชาคีนแนน เธอคงจะมีบุรุษที่เป็นตัวเลือกในการแต่งงานครั้งนี้มากมายจนนับไม่ถ้วนเลยทีเดียว

“บอกตามตรงว่าพี่ไม่อยากจะโยนเรื่องนี้ไปให้เจ้าหรอกนะเมล แต่เพราะว่าพี่เคยพยายามมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่มันไม่สำเร็จ..แกรนด์   ดยุคไม่แม้แต่จะสนใจพี่เลยด้วยซ้ำ แต่หากเป็นเจ้า เจ้าจะต้องทำมันได้แน่..”

เธอไม่รู้ว่านี่มันเรื่องตลกร้ายอะไรกัน แต่ไม่ใช่เธอคนเดียวที่ย้อนเวลากลับมาแต่พี่อาริเองก็ย้อนเวลากลับมาด้วย ในทุกครั้ง เราทั้งคู่พยายามหาเบาะแสเกี่ยวกับบุรุษผมสีดำและมีดวงตาสีทองมาเยอะมากทีเดียว แต่ก็อย่างที่เห็น มันไม่ได้ประสบความสำเร็จ

“ข้าจะพยายามค่ะ ข้ารู้ว่าการพิชิตใจท่านแกรนด์ดยุคนั้นไม่ง่ายเลย คงจะยากมากๆ เลยด้วยซ้ำ แต่พี่มั่นใจได้เลยว่ามันจะต้องสำเร็จ..ข้าจะทำให้เขาแต่งงานกับข้าให้ได้เลย”

งานเลี้ยงพิธีบรรลุนิติภาวะของเลดี้แลนโซ นามว่าอาเมเลีย บุตรีคนที่สามของท่านเคาน์แลนโซนั้นเริ่มขึ้นท่ามกลางความยินดีของชนชั้นสูงในแวดวงสังคมของเมืองออร์วิล ตั้งแต่ที่เมืองนี้สงบลงและไม่มีปีศาจออกมาเพ่นพ่าน ชาวนอลข่านในเมืองหลวงก็โยกย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่ออร์วินกันเยอะมากทีเดียว อาจจะเป็นเพราะว่าที่นี่คือเมืองท่าเรือที่ติดกับทะเล ทำให้มีบรรยากาศที่แสนสวยงาม

ท่านแม่ของอาเมเลียเป็นชาวจักรวรรดิ ส่วนท่านพ่อเป็นนอลข่าน เพราะอย่างนั้นผิวกายของอาเมเลียถึงไม่ได้มีผิวสีน้ำผึ้งเหมือนกับชาวนอลข่าน แต่เธอมีผิวกายที่ขาวเนียนละเอียด ใบหน้าที่งดงามราวกับได้รับการปั้นแต่งจากพระหัตถ์ของพระเจ้า เรือนผมสีดำสนิทที่ราวกับสีของรัตติกาล และดวงตาที่กลมโตคู่สวย อาเมเลียถือได้ว่าเป็นหญิงงามที่เหล่าบุรุษต่างหมายตานางเอาไว้ในใจ

อาเมเลียยกชายกระโปรงขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปทำพิธี ดวงตาของนางปรายตาไปมองยังที่นั่งของแขก ท่านพ่อของเธอกำลังพูดคุยอยู่กับท่านแกรนด์ดยุคคอนราด

“...”

แค่เห็นหน้าของเขาหัวใจเธอก็สั่นไหวไม่เป็นจังหวะแล้ว แน่นอนว่านี่ไม่ใช่ความรู้สึกชอบแต่มันเป็นเพราะว่าเธอหวาดกลัวต่างหาก

อาเมเลียพบเจอท่านแกรนด์ดยุคค่อนข้างบ่อย เพราะเธอไปที่คฤหาสน์สเปนเซอร์แทบทุกวันเพื่อไปสอนหนังสือกับบาสเตียน หมอนั่นวันๆ ดีแต่เที่ยวเล่นกับสตรีไปเรื่อย และเธอที่เป็นสหายคนสนิทก็จะต้องนำการบ้านที่ได้รับจากอคาเด็มมี่มาให้เขา

บาสเตียนยกมือขึ้นมาเพื่อเป็นกำลังใจให้เธอ อาเมเลียได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับสหายที่กำลังโอบกอดสตรีด้วยความแนบชิดแบบไม่สนใจสายตาของใครเลย

เคาน์เอซใช้หลังมือในการซับน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาเมื่อเขามองเห็นลูกสาวคนสุดท้องกำลังทำพิธีบรรลุนิติภาวะอยู่

“ยินดีด้วยนะครับ ข้ามองเห็นอาเมเลียตั้งแต่เด็ก บัดนี้นางเติบโตขึ้นมาเป็นสตรีที่งดงามสะพรั่ง ท่าทางว่าหลังจากงานเลี้ยงครั้งนี้คงจะมีจดหมายทาบทามการขอแต่งงานส่งมาที่นี่อย่างไม่ขาดแน่นอน”

คอนราดกล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม แต่ท่านเคาน์เอซไม่ได้คิดเช่นนั้นเลย เพราะการที่อาเมเลียโตขึ้น นั่นหมายความว่านางจะเดินทางเข้าไปใกล้ความตายมากขึ้นเรื่อยๆ ..

“ครับ ข้าเองก็หวังว่าจะได้มองเห็นการแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสุขของลูกสาว..”

คอนราดยกยิ้มขึ้นมาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความยินดี เขาอายุน้อยกว่าท่านเคาน์ราวสิบปี ในตอนที่เขามาที่นี่ ท่านเคาน์ผู้นี้กำลังยืนหยัดสู้กับปีศาจพวกนั้นเพื่อปกป้องชาวเมืองด้วยท่าทางที่ไร้ความเกรงกลัว เขาเดินทางมาที่นี่เพราะถูกเสด็จพ่อลงโทษเรื่องที่เขาไปแตะต้องสตรีผู้หนึ่ง นางถูกส่งมาให้น้องชายของเขาเพื่อจะขึ้นเป็นพระชายา

ดาเน่คือสตรีที่เขาคิดจะหลอกใช้นาง เพื่อที่ตัวเองจะได้ไต่เต้าขึ้นไปจนถึงตำแหน่งองค์ราชา แต่เขาถูกเสด็จพ่อจับได้และถูกส่งมาที่นี่เสียก่อน มุมมองชีวิตของคอนราดนั้นแตกต่างไปจากเดิมสิ้นเชิงเลย เมื่อเขามาอยู่ในเมืองที่สิ้นหวังอย่างออร์วิล ปีศาจออกมาโจมตีชาวบ้านอยู่ตลอด และมันคือการต่อสู้ที่ไม่รู้ว่าจะมีวันจบสิ้นไหม ไม่รู้เลยว่าเขาจะมีชีวิตไปถึงวันพรุ่งนี้รึเปล่า..และเมื่ออยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นคอนราดก็ตระหนักได้ถึงความจริงข้อหนึ่ง

อำนาจล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ เขาเคยต้องการอำนาจมากจนถึงขนาดหูตามืดบอดไปชั่วขณะ และในยามนี้ดูเหมือนว่าเขาจะตาสว่างขึ้นมาแล้ว เขาและท่านเคาน์ต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่จนเราทั้งคู่สามารถเอาชนะปีศาจพวกนั้นมาได้

นั่นทำให้เมืองที่เคยสิ้นหวังกลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง ในสายตาของเขามองท่านเคาน์นั้นเหมือนเป็นพี่ชายคนหนึ่งที่สอนเรื่องต่างๆ ให้เขาได้เยอะมากทีเดียว

“ท่านแกรนด์ดยุคคะ..”

คอนราดที่กำลังจมอยู่ในห้วงของความคิดเงยหน้าขึ้นมาในทันทีที่อาเมเลียยื่นมือมาหาเขา

บนใบหน้าที่แสนงดงามนั้นขบเม้มริมฝีปากเบาๆ ก่อนที่เธอจะคว้ามือของเขาแล้วดึงให้เขาลุกขึ้นเพื่อเดินไปยังฟลอร์เต้นรำด้วยกันกับเธอ เสียงเพลงบรรเลงขึ้นมาพร้อมกับมือของดรุณีน้อยที่ยกมือขึ้นมาโอบล้อมรอบคอของเขา

“ข้าไม่อยากเสียหน้าในวันนี้เพราะอย่างนั้น อย่าปฏิเสธการเต้นรำกับข้านะคะ”