1.ความตายที่ตามติด

“ตื่นแล้วอย่างนั้นหรือคะคุณหนู ข้าจัดเตรียมน้ำอุ่นใส่อ่างเอาไว้ให้แล้วค่ะ”

รุ่งเช้าที่ดูเหมือนกับว่าทุกอย่างปกติดี แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องมาทางหน้าต่างด้านนอก สายลมเย็นๆ ในต้นฤดูร้อนพัดผ่านเข้ามาพร้อมกับเสียงนกร้องที่ริมหน้าต่าง ดูยังไงนี่ก็คือเช้าที่แสนสดใส..นี่คือช่วงเวลาในยามเช้าของวันเกิดครอบรอบอายุสิบแปดของฉัน

อาเมเลียแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ ครั้งนี้เธอไม่ได้ตกใจที่ตื่นมาในวันเกิดอายุสิบแปดเหมือนที่ผ่านมา เพราะเธอรู้ดีว่าการตื่นตระหนกไปก็ไม่มีประโยชน์

เธอย้อนเวลากลับมารอบนี้เป็นรอบที่ห้าแล้ว กลับมาในวันเกิดของตัวเอง ในวันพิธีบรรลุนิติภาวะที่เป็นเหมือนกับจุดเริ่มต้นในการเลือกอีกครั้ง

ในขณะที่สาวใช้กำลังสวมชุดเดรสที่แสนสง่างามตามแบบฉบับของชาวนอลข่านให้กับเธอ อาเมเลียก็ก้มหน้ามองพื้นอย่างเอือมระอา

ครั้งที่ห้าแล้วงั้นเหรอ หมายความว่าที่ผ่านมาก็ไม่ถูกต้องสักครั้งเลยสินะ เธอเลือกผิดมาถึงสี่ครั้ง และย้อนกลับมาวันนี้ในทุกครั้งที่เธอตาย..

และครั้งนี้คือครั้งที่ห้า ที่เธอจะต้องเลือกคนรักใหม่อีกครั้ง

อาเมเลียเกิดมาในตระกูลนักรบที่แสนเก่าแก่อย่างตระกูลแลนโซ ก่อนที่นอลข่านจะถูกสถาปนาเป็นจักรวรรดิ ท่านตาและท่านพ่อนั้นได้จับดาบออกรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับอดีตองค์ราชาของนอลข่าน และเพราะแลนโซคือตระกูลนักรบ เหล่าสตรีต่างหมายตาท่านปู่และท่านพ่อของเธอกันทั่วทั้งอาณาจักร ท่านพ่อได้รับยศเคาน์และแต่งตั้งเป็นท่านเคาน์แลนโซเพื่อช่วยดูแลแกรนด์ดัชชีการปกครองทางใต้ที่ติดกับทะเล แต่ทว่าแกรนด์ดัชชีทางใต้นั้นมีปีศาจอาศัยอยู่มากมายทำให้ท่านพ่อของเธอไม่สามารถดูแลเพียงผู้เดียวได้ ในขณะที่ท่านพ่อกำลังเหนื่อยล้าและเข้าตาจน ท่านแกรนด์ดยุคคอนราดก็ปรากฏตัวขึ้นมา นับจากนั้นท่านแกรนด์ดยุคและท่านพ่อของเธอก็ช่วยกันทำให้แกรนด์ดัชชีทางใต้ดีขึ้นและปราบปีศาจจนหมดสิ้น

ทุกอย่างมันเหมือนจะไปได้ด้วยดี จนพี่อาเรียลตายอย่างไม่มีสาเหตุในวัยยี่สิบห้าปี เป็นการตายที่ไม่มีใครระบุสาเหตุได้ว่าเป็นเพราะอะไร สิ่งที่แปลกประหลาดคือสภาพศพของท่านพี่อาเรียลนั้นเหี่ยวแห้งจนเหลือเพียงหนังหุ้มกระดูกสีดำคล้ำเท่านั้น ราวกับถูกสูบเลือดไปจนหมดทั้งร่างกาย และสภาพศพเช่นนั้นเกิดขึ้นหลังจากที่สิ้นใจในทันทีไม่ได้ทิ้งเอาไว้นาน

เธอเห็นกับตาตัวเองว่าก่อนที่ท่านพี่อาเรียลจะเสียชีวิตทุกอย่างดูปกติดี ท่านแม่กำลังนั่งถักผ้าพันคอไหมพรม ส่วนเธอกำลังนั่งอ่านหนังอยู่กับพี่สาวคนที่สอง

อยู่ๆพี่อาเรียลก็ลุกขึ้นแล้วกรีดร้องด้วยความทรมาน สักพักพี่อาเรียลก็ล้มลงหลังจากนั้นร่างกายก็ค่อยๆเหี่ยวแห้ง..

จากเหตุการณ์ที่ไม่ปกติในวันนั้นทำให้ท่านพ่อเผยความลับที่เก็บซ่อนเอาไว้ออกมาเพื่อให้เธอและพี่อาริ ได้รับรู้

“ครั้งหนึ่งท่านปู่ของลูกเคยเป็นนักรบที่เก่งกาจ และท่านปู่มีความสัมพันธ์กับสตรีไปทั่วอย่างไม่ได้คำนึงถึงความรู้สึกของสตรีพวกนั้น..”

แน่นอนว่าเมื่อความลับพวกนั้นถูกเผยเผยออกมา ผู้ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดคือท่านแม่ของเธอที่อยู่ในอาการเสียใจที่สูญเสียลูกสาวไป

“และดูเหมือน จะมีสตรีผู้หนึ่งที่นางรักท่านปู่อย่างสุดหัวใจ นางเป็นพวกแม่มดและยิปซี พ่อได้รับจดหมายมาเมื่อสามสิบปีก่อน มันเป็นจดหมายที่เขียนเอาไว้ด้วยเลือดว่า สตรีผู้นั้นได้ทำการสาปแช่งสายเลือดทุกคนของท่านปู่เอาไว้ตั้งแต่ก่อนที่พวกลูกจะเกิด เพราะแบบนั้นพ่อถึงไม่มีลูกชาย คราแรกพ่อไม่เชื่อ..แน่นอนว่าพ่อไม่เชื่อเรื่องที่มันเหนือธรรมชาติอะไรพวกนั้น แต่มันมีคำสาปที่สองมาด้วย นั่นคือสายเลือดของแลนโซจะต้องตายในช่วงอายุยี่สิบห้าปี..”

เมื่อได้ฟังมาจนถึงตอนนี้เราทุกคนต่างเงียบไปพร้อมๆ กันเพื่อรอฟังคำพูดต่อไปของท่านพ่อ

“วิธีเดียวที่จะทำลายคำสาปร้ายพวกนั้น คือลูกจะต้องแต่งงานกับสายเลือดของนาง”

หมายความว่าเธอและพี่อาริ จะต้องตามหาสายเลือดที่หายสาปสูญของยิปซีผู้นั้นแล้วแต่งงานด้วย เพื่อที่จะหยุดยั้งคำสาปร้ายในครั้งนี้

ตระกูลลาซาลาซ เป็นตระกูลที่สาบสูญไปแล้ว และเธอพยายามตามหาเบาะแสเกี่ยวกับตระกูลนั้นแต่ไม่พบเจออยู่เลย ท่านพ่อบอกเพียงว่าตระกูลนั้นมีเส้นผมสีดำและดวงตาสีทอง ซึ่งมันแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะว่าที่นอลข่านบุรุษผมสีดำและดวงตาสีทองนั้นมีมากมายชนิดที่ว่าเธอไม่สามารถแต่งงานกับพวกเขาได้ครบทุกคนแน่นอน แต่อย่างน้อยในตอนนี้เธอก็สามารถตัดตัวเลือกไปได้สี่คนแล้ว นั่นก็คือบุรุษที่เธอเคยแต่งงานด้วย

อาเมเลียไม่ทราบแน่ชัดถึงสาเหตุที่เธอย้อนเวลามาในวันนี้ถึงห้าครั้งแต่เธอคิดว่ามันจะต้องมีเหตุผลแน่ๆ

วันที่เธออายุสิบแปดในครั้งแรก เธอเลือกที่จะแต่งงานกับเมลวิน เพื่อนวัยเด็กของเธอ เพราะเขามีผมสีดำและดวงตาสีทอง อีกทั้งตระกูลของเมลวินนั้นค่อนข้างเก่าแก่มากพอสมควร และเราคือเพื่อนกัน เธอคิดว่าการแต่งงานกับเมลวินนั้นมันน่าจะไม่ยุ่งยากเท่าไหร่ เพราะเขาและเธอสนิทกันมากทีเดียว แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เมลวินหึงหวงไม่เลือกหน้า หึงหมดไม่สนใจใครหน้าไหน เขากักขังเธอเอาไว้ในคฤหาสน์ ทั้งๆ ที่เธอตั้งใจจะตามหาเบาะแสของตระกูลลาซาลาซให้มากขึ้น แต่ก็ไม่มีโอกาสที่จะทำแบบนั้น จนเธออายุยี่สิบห้า หลังจากที่เธอตายไปในครั้งแรก เธอก็ย้อนเวลากลับมาแล้วเลือกที่จะไม่พูดไม่สนใจ และเลิกคบกับเมลวินไปเลย

ตอนเป็นเพื่อนกับตอนเป็นสามีมันไม่เหมือนกันเลยสักนิดเดียว และเธอไม่เอาอีกแล้วก็การถูกขังอยู่ที่นั่นด้วยพิษรักแรกหึงอะไรแบบนั้นน่ะ

“เมล..พี่เข้าไปได้ไหม”

สาวใช้รีบเดินไปเปิดประตูให้กับคุณหนูอาริในทันที

“เจ้าออกไปก่อน ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะคุยกับเมล”

สาวใช้นามว่าเบนเดินออกไปจากห้องในทันที เพื่อให้เจ้านายทั้งสองได้ใช้เวลาส่วนตัว

อารินั่งลงตรงข้ามกับอาเมเลีย ก่อนที่เธอจะยื่นมือไปจับมือของน้องสาว เราทั้งสองคนกำลังถูกความตายวิ่งไล่หลังมาแบบกระชั้นชิด และสำหรับอาริ เธอเหลือเวลาอีกสองปีเท่านั้นเพราะว่าเธออายุยี่สิบสามแล้ว

“เมล พี่มีความลับจะบอกกับเจ้าเรื่องตระกูลลาซาลาซ พี่เสี่ยงชีวิตไปหาข้อมูลมาเช่นนั้น เจ้ารับปากพี่ได้ไหมว่าเจ้าจะต้องเป็นคนแต่งงานกับทายาทของลาซาลาซ”

อาเมเลียมองหน้าพี่สาว พร้อมกับหรี่ตาลง..เมื่อสี่รอบที่แล้วเธอไม่เห็นพี่อาริมาปรากฏตัวในวันนี่เลยนี่นา หรือว่าในรอบนี้มันจะมีอะไรที่แตกต่างกันไป

“ข้าเสียสละได้อยู่แล้ว โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร หากว่าพี่รู้แล้วว่าทายาทของลาซาลาซเป็นใครพี่ก็บอกข้ามาเถอะ ข้าจะเป็นคนแต่งงานกับชายผู้นั้นเพื่อให้เราทั้งคู่มีชีวิตที่ยืนยาวต่อไปเอง”

อาริยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่กำลังรินไหลบนหางตา เธอรู้ว่าตัวเองกำลังเอาเปรียบน้องสาวแต่เธอทำไปแล้ว! ชีวิตที่แล้วเธอพยายามเข้าหาชายผู้นั้นแล้วขอเขาแต่งงานแต่เขาก็ปฏิเสธ เขาไม่แยแสเธอแม้แต่หางตาเลยด้วยซ้ำ แต่หากเป็นอาเมเลียบางอย่างอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้

“บุรุษผู้เป็นทายาทของลาซาลาซ เขาคือแกรนด์ดยุคคอนราดไงเมล เจ้าจะต้องพยายามแต่งงานกับเขาให้ได้เลยนะ!”