บท
ตั้งค่า

ตอนที่ 3

“ส่วนฉันอาลีเซีย เป็นลูกสาวของนายกเทศมนตรีค่ะ”

“เอ่อ ฉันก็...” สาวคนสุดท้ายกำลังจะแนะนำตัว แต่ก็ถูกลูเซียโนยกมือขึ้นห้ามเอาไว้เสียก่อน

“ผมไม่ได้อยากรู้จักพวกคุณ ขอตัวครับ”

แล้วลูเซียโนก็ก้าวยาวๆ เข้าไปในงานอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้แม่สามสาวยืนคอตกมองตามไปด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

“คนหล่อนี่หยิ่งทุกคนหรือเปล่านะ”คนแรกเอ่ย

“นั่นสิ...”คนที่สองเอ่ยตาม

และคนที่สามกำลังจะเออออห่อหมกด้วย แต่สายตาก็เหลือบแลไปเห็นเทพบุตรจากชั้นฟ้าเดินเข้ามาในงานเสียก่อน ชุดสูทสีน้ำตาลเข้มยิ่งทำให้คนใส่หล่อลากไส้ลากตับมากยิ่งขึ้นอีกหลายเท่าตัว

“ว๊าย...! นั่นหนุ่มการ์รัสโซ่นี่”

“มีเมียหมดแล้ว” อีกคนตอบอย่างเซ็งๆ เพราะไม่ได้หันไปดู

“ยังเหลืออีกคนหนึ่งย่ะ เอโดเกล การ์รัสโซ่ไง”

“ว่าไงนะ เอโดเกลมาเหรอ?!”

เสียงของสาวนางหนึ่งแหลมปี๊ด และสายตาทั้งสามคู่หกดวงก็หันไปจับจ้องร่างของเอโดเกลปานจะกินเข้าไปเสียทั้งตัว

“หล่อ... หล่อมาก ลูเซียโนว่าหล่อแล้ว เอโดเกลหล่อกว่าอีก”

“หล่อแต่ร้ายย่ะ ร้ายมากด้วย”

“ร้ายๆ แบบนี้ คงจะร้อนน่าดูเวลา...” แม่คนพูดหัวเราะคิกคักกับสิ่งที่ตัวเองมโนอยู่ในสมอง

“แต่พวกเราไม่มีสิทธิ์เข้าไปใกล้หรอก เจียมตัวเถอะ” คนหนึ่งพูดอย่างหมดหวัง และก็ต้องรีบปาดน้ำลายที่สอข้างปากทันทีเมื่อเอโดเกลเดินเข้ามาใกล้

“สวัสดีค่ะ คุณเอโดเกล...”

ซึ่งก็เป็นไปตามคาดเพราะเอโดเกลเดินผ่านเลยไปอย่างไม่แสแยสักนิด แม่สาวน้อยมองตามไปด้วยความน้อยใจปนหน้าชาดิก

“นี่เสียงฉันเบาเหมือนลมหรือเปล่า พ่อเทพบุตรการ์รัสโซ่ถึงไม่ได้ยินน่ะ”

“เชื่อฉันสิ เขาได้ยิน แต่เขาไม่สนใจต่างหาก เอโดเกลหล่อร้าย และเย่อหยิ่งที่สุดในการ์รัสโซ่”

“ใช่ ฉันก็ได้ยินมาแบบนั้นเหมือนกัน ความหล่อกับความร้ายตีมาคู่กันเลยล่ะ หรือดีไม่ดีจะร้ายมากกว่าเสียอีก”

แล้วสามสาวก็ถอนใจออกมาอย่างหมดหวังโดยพร้อมเพียงกัน จากนั้นก็แยกย้ายกันไปหาจับหนุ่มคนอื่นๆ แก้ขัดอย่างไม่มีทางเลือก

“เฮ้... เอดี้นี่นายมาได้ยังไง”

เดนิเรลร้องทักด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นน้องชายคนสุดท้องที่พูดอย่างหนักแน่นว่ายังไงก็ไม่มีทางมางานเลี้ยงนี้แน่นอนอยู่ตรงหน้า

เอโดเกลรู้สึกอึดอัดกับสายตาของพี่ชายและพี่สะใภ้ยิ่งนัก แต่คนอย่างเขาจะไม่มีวันแสดงสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปให้ใครหน้าไหนรู้หรอก

“ผมก็แค่เปลี่ยนใจ อยากมา...”

“จริงหรือ ไม่ได้ตามใครมาใช่ไหม” เดนิเรลหันไปยิ้มกับภรรยา และหันมาจ้องหน้าน้องชายต่ออย่างรู้ทัน

“พี่แดนอย่ามาตลกเลยครับ เอโดเกล การ์รัสโซ่ไม่มีความจำเป็นต้องตามผู้หญิงคนไหน”

“แล้วงั้น ทำไมนายถึงเปลี่ยนใจมางานนี้ล่ะ เพราะพี่จำได้ดีว่านายยืนกรานหนักแน่นว่าจะไม่มา นายไม่ชอบงานเลี้ยง นายเบื่อ และนายก็มีนัดกับคู่ขา...”

เอโดเกลอึ้งไปเสี้ยววินาทีก่อนจะตอบพี่ชายของตัวเองออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ไร้ความรู้สึก

“ผมเปลี่ยนแผน และผมคงไม่ต้องตอบพี่แดนใช่ไหมครับ ว่าทำไมผมต้องเปลี่ยนแผนของตัวเอง”

เดนิเรลไหวไหล่น้อยๆ อมยิ้มบางๆ ซึ่งรอยยิ้มนี้มันทำให้เอโดเกลรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก เดนิเรลแสดงท่าทางเหมือนอ่านใจของเขาออก ไม่หรอก ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างเขาลึกลับและซับซ้อน ใครก็มาหยั่งรู้สมองของเขาไม่ได้แม้แต่การ์รัสโซ่ด้วยกันเองก็ตาม

“ก็แล้วแต่นาย งั้นก็ตามสบายนะเอดี้ พี่กับดาจะไปทักทายเพื่อนสักหน่อย”

เดนิเรลรั้งร่างอรชรของภรรยาสุดที่รักให้เดินออกมาได้ไม่ถึงสามก้าว คำถามของเอโดเกลก็ดังขึ้น เขาเอียงหน้ายิ้มให้กับดานีน ก่อนจะหันไปตอบน้องชายที่ยืนหน้าเรียบเฉยอยู่ด้านหลัง

“ลียาคงไปเดินเล่นแถวนี้แหละ หรือบางที... อาจจะเจอหนุ่มที่ถูกใจก็ได้”

“นั่นสิคะ ตอนเดินเข้ามาหนุ่มๆ มองลียากันตาเป็นมันเลยค่ะ คุณเห็นไหมคะแดน” ดานีนรีบพูดสนับสนุนความคิดของสามีทันควัน

“จริงเหรอ ผมไม่ทันได้มอง แต่มีเพื่อนผมสามสี่คนมากระซิบบอกกับผมว่าอยากรู้จักลียา...”

“แล้วคุณจะแนะนำลียาให้กับบรรดาเพื่อนของคุณรู้จักไหมคะ” ดานีนพูดไปก็อมยิ้มไป เพราะสีหน้าของเอโดเกลดูเลวร้ายขึ้นทุกขณะ

“แน่นอน ผมต้องทำอยู่แล้ว ลียาจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้นสักที ช่วงนี้ยิ่งโดนมนุษย์หมาป่าขย้ำเอาบ่อยๆ อยู่ด้วย”

สองสามีภรรยาอมยิ้มให้แก่กัน จากนั้นก็เป็นเดนิเรลที่พูดขึ้น “นายคิดว่าไงเอดี้ พี่กับดาทำถูกแล้วใช่ไหม”

เอโดเกลหรี่ตาจ้องหน้าพี่ชายกับพี่สะใภ้สลับกัน ก่อนจะเค้นเสียงลอดไรฟันขาวสะอาดออกมาแผ่วเบา

“ครับ ถูกต้องที่สุดครับ”

“งั้นก็เยี่ยมเลย ถ้านายไม่คิดอะไรมาก เพื่อนๆ ของนายที่มางานนี้ ลูเซียโนไง... แนะนำให้ลียาอีกคนก็ได้นะ ลียาจะได้มีตัวเลือกเยอะๆ”

“ดาคิดว่าผู้หญิงดีๆ อย่างลียาจะต้องได้ครอบครองเจ้าชายอย่างแน่นอนค่ะ” ดานีนพูดขึ้นอีก

“ตกลงที่พี่แดนกับคุณดาพาแม่นั่นมางานเลี้ยงด้วย เพื่อหาผัวให้แม่นั่นใช่ไหมครับ”

เอโดเกลแทบจะสงบสติอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ เลือดเนื้อภายในกายของเขากำลังลุกเป็นไฟให้ตายเถอะ ทำไมเขาจะต้องรู้สึกคลั่งยามที่คิดว่าจะมีผู้ชายคนอื่นสนใจแม่ลียาด้วยนะ ทำไมกัน?!

“แหมนายก็พูดตรงเกินไป มันก็แค่ผลพลอยได้น่า เอาล่ะพี่กับดาไปก่อนนะ ไว้เจอกัน”

เดนิเรลกับดานีนเดินจากไปแล้ว แต่เอโดเกลก็ยังลุกเป็นไฟเช่นเดิม สองมือข้างกายกำเป็นหมัดแน่น ดวงตาคมกริบสีนิลสอดส่ายไปรอบๆ บริเวณเพื่อหาแม่ตัวต้นเหตุ แต่ยิ่งพยายามมองก็ยิ่งไม่พบไม่เจอ และนั่นก็แทบทำให้เขาเป็นบ้า

“อย่าให้รู้นะว่าไประริกระรี้อยู่กับไอ้ผู้ชายคนไหน”

กรามแกร่งขบกันแน่นจนขึ้นสันปูดเป่ง กำลังจะหมุนตัวเดินออกไปจากงาน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียกของเพื่อนสนิทของตัวเองเสียก่อน

“เฮ้... เอดี้ ไหนว่าไม่มาไง”

เอโดเกลกระแทกลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะหันกลับไปหาคู่สนทนา

“ฉันเปลี่ยนใจน่ะ ว่าแต่นายเถอะสบายดีนะลูเซียโน”

“แน่นอน กินอิ่มนอนหลับ และมีเซ็กซ์ที่มหัศจรรย์ทุกคืน”

หากเป็นในยามปกติที่ใจไม่กระหวัดไปถึงผู้หญิงคนนั้น เขาคงจะหัวเราะขบขันออกมาแล้ว แต่ตอนนี้เขากำลังร้อนเป็นไฟ ความหวงแหนแน่นอกจนแทบทะลัก

“ฉันกำลังจะออกไปนอกงาน นายมีอะไรกับฉันหรือเปล่า” เอโดเกลพยายามปลีกตัวแต่ก็ไม่สำเร็จ

“จะรีบไปไหนเพื่อน นานๆ เจอกันที ไปดื่มกันก่อน มองสาวๆ ให้เพลินตาโอเคไหม”

แม้อยากจะบอกออกไปให้ดังๆ ‘ว่าฉันรีบ มีธุระ’แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกไป สุดท้ายก็จำต้องเดินไปทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้ในมุมส่วนตัวกับลูเซียโนอย่างเสียไม่ได้

“บรั่นดี วิสกี้ หรือว่า... น้ำเปล่า...” ลูเซียโนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ซึ่งตรงกันข้ามกับเอโดเกลอย่างสิ้นเชิง

“อะไรก็ได้ที่ดื่มแล้วเมา”

คิ้วของลูเซียโนเลิกขึ้นสูงด้วยความสงสัย แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมา นอกจากหยิบวิสกี้ส่งให้เพื่อน

“นายดูเครียดๆ นะเอดี้”

“ไม่มีอะไรหรอก แค่งานยุ่ง”

ลูเซียโนหัวเราะเบาๆ “งั้นก็หาที่ผ่อนคลายสิ นายไม่เคยลำบากในเรื่องพวกนี้ไม่ใช่หรือ”

เอโดเกลพยักหน้ารับส่งๆ กระดกวิสกี้เข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า จนกระทั่งใบหน้าหล่อลากดินแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

“นายมาเที่ยวที่ตุรกีหรือ”

คนถูกถามส่ายหน้าน้อยๆ รอยยิ้มที่แต้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป ดวงตาสีน้ำเงินอมดำค่อยๆ มืดสนิทลงไปเรื่อยๆ

“เปล่าหรอก ฉันไม่ได้มาเที่ยว”

“มาหาทำเลขยายสาขาหรือไง”

“ไม่ใช่อีกนั่นแหละ”

เอโดเกลหรี่ตามองเพื่อนสนิทด้วยสายตาประหลาดใจ “แล้วนายมาทำไม ไม่ได้มาเที่ยว ไม่ได้มาเรื่องงาน...?”

“ฉันมาตามหาผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ”

คนฟังถึงกับสำลักวิสกี้เลยทีเดียว “เฮ้ย... นายเนี่ยนะวิ่งไล่ตามผู้หญิง ไม่อยากจะเชื่อ อย่าบอกนะว่ามีความรักน่ะ หลุยส์”

เจ้าของชื่อส่ายหน้าดิก ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “มันไม่ใช่ความรักหรอก แต่มันเป็นการทวงคืนต่างหาก”

“นายหมายความว่ายังไง”

ลูเซียโนแค่นยิ้มหยัน ดวงตาคมกริบมืดดำสนิท “นายก็รู้ว่าฉันไม่เคยคิดจะแต่งงาน ในสมองของฉันผู้หญิงเป็นแค่ที่ระบายความใคร่เหมือนๆ กับนายนั่นแหละ ฉันจ่ายเงินค่าดีดดิ้นของพวกหล่อนจำนวนมหาศาลต่อปี และฉันก็ยึดถือกฎเหล็กนี้มาตลอด”

“แล้วไง... มีอะไรผิดพลาดอย่างนั้นหรือ”

เอโดเกลสังเกตเห็นความหงุดหงิดในดวงตาของเพื่อนรักได้อย่างชัดเจน

“หรือว่ามีผู้หญิงคนไหนไม่ยอมไปจากนาย”

ลูเซียโนส่ายหน้าน้อยๆ “เรื่องแบบนั้นยังไม่เคยเกิดขึ้นกับฉัน แม้ว่าเรื่องที่ทำให้ฉันต้องบินมาถึงตุรกีมันจะเกี่ยวข้องกับนางบำเรอของตัวเองก็ตาม”

ยิ่งฟังเอโดเกลก็ยิ่งงง แต่เขาก็ยังคงนิ่งเงียบรับฟังต่อไป รอให้ลูเซียโนพูดมันออกมาเองจนหมด

“วันนั้นฉันเมา และฉันก็เผลอตัวนอนกับผู้หญิงคนหนึ่ง โดยที่ไม่ได้ป้องกัน”

ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
สแกนคิวอาร์โค้ดเพื่อดาวน์โหลดแอปHinovel