ตอนที่ 5 ความสามารถ ( รีไรท์ )

[ นายท่าน ทำแบบนี้เป็นความคิดที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แบบนี้ไม่เท่ากับว่านายท่านเปิดศึกกับผู้แทนคนนั้นหรือ? ]

เฟยหงที่กลับมาอยู่ในห้องของตัวเองหลังจากเสร็จสิ้นการประชุมไปเมื่อครู่นี้กำลังแสดงสีหน้ายิ้มระรื่นออกมา

“ ไม่มีปัญหา อย่างน้อยตอนนี้ข้าก็รู้แล้วว่าใครบ้างมีสวนเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษและการทุจริต ปัญหาที่แท้จริงมันต่อจากนี้ต่างหาก

เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของข้ากัน เมื่อครู่ข้าหยิบตำราฝึกยุทธมาหนึ่งเล่ม ข้าใช้เวลาทำความเข้าใจมันเพียงแค่เวลาอันสั้น และสามารถใช้มันงานออกมาชนิดที่เรียกได้ว่า สมบูรณ์แบบ!!! ”

[ มันคือความสามารถของข้า ซึ่งตอนนี้ข้าเป็นของท่าน มันก็คือความสามารถของท่าน ]

เฟยหงได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งแสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา

“ ข้าสามารถรักษาตัวเองได้ไหม ”

[ ได้แน่นอน หากท่านไม่ถูกโจมตีเข้าจุดตาย บาดแผลหนักหนาสาหัสหรือแม้แต่อวัยวะโดนตัด ก็สามารถฟื้นคืนสภาพได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ]

เสียงปริศนากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยไร้ความรู้สึกซึ่งอารมณ์

[ ท่านต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับอะไรบ้างในโลกใบนี้ ข้าจะทำการโหลดข้อมูลทั้งหมดเข้าสู่สมองของท่านโดยตรงเพื่อประหยัดเวลา ]

“ เจ้ามีขีดจำกัดของตัวเองหรือไม่? ”

แน่นอนว่าเป็นสิ่งที่เฟยหงสงสัยมากที่สุดเกี่ยวกับเสียงปริศนาที่กำลังพูดคุยกับตนอยู่ ความสามารถทุกอย่างแทบจะเรียกได้ว่าไร้ขีดจำกัดด้วยซ้ำไป

[ ถ้านั้นคือคำถามของนายท่านคำตอบก็คือข้าไม่สามารถยกระดับความแข็งแกร่งของท่านได้..นั่นเป็นสิ่งที่ต้องกระทำด้วยตัวเอง จริงอยู่ที่ข้าสามารถ ช่วยท่านได้หลายอย่างแต่ก็ไม่ทั้งหมด ข้าตอบท่านได้เพียงเท่านี้ ]

“ จะให้ข้าเรียกเจ้าว่าอะไร? ”

[ ข้าไม่มีนาม มีแค่หมายเลขที่ติดตัวเท่านั้น เพราะฉะนั้นนายท่านโปรดเรียกข้าว่า ซีโร่ อีกอย่างท่านจะทำเช่นไรต่อไป ]

เฟยหงแสดงสีหน้าเรียบนิ่งพลางคิดคำนวณบางอย่าง

“ พวกมันต้องไม่นิ่งเฉยเป็นแน่ แผนงานที่ข้าส่งให้พวกนั้นไป ข้ามั่นใจเลยว่าพวกมันจะไม่ทำตามที่ข้าสั่งอย่างแน่นอน อย่างมากพวกมันก็แค่ยืดเวลาออกไป เพราะมันคิดว่าข้าไร้ซึ่งพลัง แต่อีกไม่นานหรอก ข้าจะเปลี่ยนระบบการปกครองใหม่ทั้งหมด ”

[ นายท่าน ข้าเห็นด้วยกับแผนการนี้ แต่ท่านอย่าลืมว่าทหารในพระราชวังไม่ได้ขึ้นตรงต่อท่านทั้งหมดในเวลานี้ อย่างมากก็แค่หนึ่งถึงสองร้อยนาย หากเกิดอะไรขึ้นมาท่านมีโอกาสที่จะตายสูงถึง 99 เปอร์เซ็นต์จากยอดฝีมือภายในที่แปรพักตร์ไป ]

ซีโร่กล่าวคาดการณ์สถานการณ์ปัจจุบันให้กับเฟยหงได้ฟัง..แต่ทว่าเขากลับยกยิ้มราวกับว่ามีแผนการบางอย่างที่แม้แต่ซีโร่เองก็คาดไม่ถึง...

“ ข้าจะออกไปนอกเขตพระราชวัง ”

[ ............... ]

............................................................

ณ ที่ประชุมลับแห่งหนึ่ง

“ นี่มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงทำไมเจ้าเด็กนั่นมันถึงยังไม่ตาย มิหนำซ้ำยังกล้าที่จะต่อรองกับข้าต่อหน้าเหล่าขุนนางพวกนั้น!! ”

“ ท่านเป่าจือ โปรดระงับโทสะไว้ก่อน จากที่ข้าให้คนของเราไปสืบมา ดูเหมือนจะมีเด็กสาวผู้หนึ่งอยู่กับจักรพรรดิ์..เป็นไปได้ว่าอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้น ข้าจะรีบตรวจสอบโดยทันที ”

“ ท่านเป่าจือ พวกเราวางแผนกันมาเกือบสิบปีในการล้มล้างราชบัลลังก์ แล้วกับจักรพรรดิ์ที่ไร้ซึ่งลมปราณทำไมเราต้องไปเกรงกลัวอะไรกับมันด้วย กำลังทหารกว่าครึ่งก็อยู่ฝ่ายเราเกือบทั้งหมดแล้ว ใยท่านถึงยังมีทีท่าเกรงกลัวหวาดระแวงอยู่!!! ”

เป่าจือถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วง

“ หลี่เอ๋อ เจ้าฟังข้าให้ดี แม้กองกำลังทหารกว่าครึ่งจะอยู่ฝั่งเรา แต่เจ้าจงอย่าลืมว่าราชวงศ์ทุกรุ่นจะมีผู้พิทักษ์ประจำตัว หากเราดึงเขามาเป็นพวกด้วยไม่ได้ มันย่อมส่งผลกระทบแผนการของเราอย่างใหญ่หลวง อีกอย่างนึงข้าไม่เคยพบเจอผู้พิทักษ์หรือแม้กระทั่งเห็นหน้า หากไม่เกิดเหตุอันตรายต่อราชวงศ์ ผู้พิทักษ์จะไม่ออกมาเป็นอันขาด ”

หลี่เอ๋อขมวดคิ้วแน่น หลังจากที่ได้ยินเป่าจือ กล่าวเช่นนี้ออกมา

“ แต่ว่าหากเป็นเช่นนั้นจริง ทำไมผู้พิทักษ์ถึงไม่ออกมาช่วยจักรพรรดิ์ไว้ในขณะที่มันกำลังกินยาพิษเข้าไป จนกระทั่งมันอยู่ในสภาพเรียกได้ว่าตายอย่างสมบูรณ์ แต่นี่มันกลับฟื้นขึ้นมาพร้อมกับอุปนิสัยที่แปลกไป หรือว่าผู้พิทักษ์จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!!!! ”

หลี่เอ๋อกล่าวพลางพร้อมกับขบคิดบางอย่าง

“ เรื่องนั้นอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่เหนือสิ่งอื่นใดมันส่งผลกระทบต่อแผนการของเราอย่างใหญ่หลวง พวกเราต้องรีบสังหารจักรพรรดิ์นั่นให้เร็วที่สุด!! ”

ทั้งสองกำลังพูดคุยกันถึงแผนการและเตรียมความพร้อมที่จะลงมือสังหารจักรพรรดิ์อีกครั้ง โดยที่พวกมันไม่รู้เลยว่า แผนการของพวกมันทั้งหมดกำลังถูกใครบางคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

..................................................................................................

ณ เขตพระราชวัง

[ นายท่าน ความคิดเมื่อครู่นี้ข้าไม่ขอสนับสนุน มันเสี่ยงอันตรายเป็นอย่างมากในการออกไปนอกเขตพระราชวังในเวลานี้ ]

“ ซีโร่ข้ามีคำถาม นอกจากพลังลมปราณแล้ว ข้ามีความสามารถอะไรอีกหรือไม่? เพราะข้ารู้สึกสัมผัสได้ถึงพลังแห่งกระแสชีวิตที่ไหลเวียลอยู่รอบตัวของข้า แบบนี้มันหมายความว่ายังไง? แล้วก็ดูเหมือนว่าพลังชีวิตเหล่านี้จะเกื้อกูลและมอบพลังให้ข้าส่วนหนึ่ง ”

เฟยหงกล่าวถามขึ้นด้วยความสงสัย แม้ในโลกก่อนตนจะเคยดูหนังจีนกำลังภายในย้อนยุค แต่ไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาก่อน การมองเห็นกระแสชีวิตทั่วสรรพสิ่งและหยิบยืมมาใช้นั้น มันอยู่เหนือความสามารถของลมปราณ

พลังลมปราณ คือพลังที่เกิดจากการบ่มเพาะฝึกฝนซึมซับพลังธรรมชาติโดยรอบ ซึ่งแตกต่างจากการใช้พลังกระแสชีวิตที่ไหลเวียลอยู่ทั่วบริเวณ แม้แต่ซีโร่เองก็เงียบเสียงไปชั่วขณะ

[ ท่านเก่งมาก นอกเหนือจากพลังลมปราณแล้ว ท่านยังสามารถใช้เวทย์มนต์ได้อีกด้วย แน่นอนว่าในโลกใบนี้ไม่มีใครรู้จักเวทย์มนต์และสามารถใช้มันได้ มีแค่ท่านคนเดียวเท่านั้น ที่มีพลังทั้งสองอย่างภายในร่าง เป็นเหตุการณ์ที่อยู่เหนือความคาดหมายของข้าเป็นอย่างมากที่ท่านจะรู้สึกถึงมันได้เร็วขนาดนี้ ]

ซีโร่กล่าวพลางอธิบายในขณะนั้นเฟยหงก็ได้ทำการทดลองบางอย่างภายในห้องพำนัก..

เฟยหงรวบรวมสมาธิก่อนจะพยามจุดประกายเปลวเพลิงขนาดเล็กขึ้นบนฝ่ามือแต่ทว่า เกิดเป็นเพียงประกายแสงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้น

“ นี่สินะเวทย์มนต์ เป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากลมปราณอย่างสิ้นเชิง!! ”

[ นายท่านไม่ว่ายังไงข้าก็คัดค้านการออกไปนอกเขตพระราชวังในตอนนี้ ท่านก็น่าจะเห็นแล้วว่าเมื่อครู่มนุษย์สองคนนั้นวางแผนที่จะสังหารท่าน อีกอย่างหนึ่งแล้วลูกของท่าน ]

“ ข้ามั่นใจว่าไม่มีใครทำอะไรลูกของข้าได้ ในระหว่างที่ข้าไม่อยู่ เพราะข้าได้ทำการวางกับดักลมปราณไว้ทั่วห้องแห่งนี้และยังมีพลังปราณทั้งหมดที่ใช้คุ้มกันลูกของข้า เพียงพอที่จะ— ”

[ นายท่าน ข้ามีวิธีที่ง่ายกว่านี้ ]

ซีโร่เปลี่ยนเฟยเฟย ให้เป็นประกายแสงก่อนจะเข้ามาอยู่ข้างในตัวของเฟยหง

[ เพียงเท่านี้ ก็ปลอดภัยหายห่วงแล้ว ]

เฟยหงใบหน้าบึ้งตึง

“ ทำไมเจ้าไม่บอกข้าตั้งแต่ทีแรก ปล่อยให้ข้ารีดคั้นลมปราณจำนวนมหาศาลออกมาเพื่ออะไร? ”

[ ก็ท่านไม่ได้ถาม ]

“................. ”

จบตอน