ตอนที่ 4 แสดงละคร ( รีไรท์ )

ขุนนางเกือบทั้งหมดถูกเรียกเข้ามาประชุม ภายใต้คำสั่งของเฟยหง

" นี่เจ้าได้ยินข่าวลือบ้างไหม ที่เกิดขึ้นในราชวังช่วงนี้ตั้งแต่จักรพรรดิ์ทรงฟื้นขึ้นมา "

" ข่าวลือ? ข่าวลืออะไร "

" ตั้งแต่ที่องค์จักรพรรดิ์ทรงฟื้นขึ้นมาก็ทรงเก็บตัวเงียบตลอดเวลา แม้ปกติท่านจะมีอุปนิสัยเช่นนี้อยู่แล้วก็เถอะ แต่ครั้งนี้มันแปลกเกินไป โดยปกติแล้วจะให้ผู้แทนอย่างท่านเป่าจือมาประชุมแทน แต่ครั้งนี้องค์จักรพรรดิ์กลับเข้ามาในที่ประชุมโดยตัวท่านเอง "

ขุนนางสองคนต่างพูดคุยถึงเรื่องเกี่ยวกับการประชุมในครั้งนี้

" ว่าก็ว่าเถอะ องค์จักรพรรดิ์หลับไปนานเกือบจะ3วัน แต่กลับฟื้นขึ้นมาได้ราวกับปาฏิหาริย์หรือว่าสวรรค์ทรงเห็นบางอย่างในตัวของท่านกัน? ”

“ เงียบได้แล้ว พวกเรากำลังเข้าสู่พื้นที่การประชุมแล้ว ”

บริเวณโดยรอบมีองค์รักษ์ฝีมือดีนับร้อยคน ทั้งสองไหล่ทางเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อยรวมถึงรักษาความปลอดภัยในห้องการประชุม

รวมถึงมีผู้อาวุโสของราชวังหลวงเข้ามาจับตาดูการประชุมในครั้งนี้

“ ท่านจะทำอะไรกันแน่ อยู่เฉยๆก็ไม่มีอันตรายเกิดขึ้นกับท่านแล้วแท้ๆ ช่างหาเรื่องใส่ตัวซะจริงๆ ”

ผู้อาวุโสคนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนจะเดินหายไปกลุ่มของผู้เข้าร่วมการประชุมในครั้งนี้

“ถวายบังคมฝ่าบาท ขอพระองค์ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นปี หมื่นหมื่นปี ”

ขุนนางทั้งหมดต่างก้มหัวแสดงความเคารพ และจงรักภักดีต่อองค์จักรพรรดิ์ !?

“ พวกท่านเงยหน้าขึ้นเถิด ทำตัวตามสบาย ”

เฟยหงกล่าวพลางปริยิ้มอ่อน

“ ฝ่าบาท ไม่ทราบว่าที่ท่านเรียกพวกพวกข้ามาในครั้งนี้มีเหตุอันใดอย่างงั้นหรือ? ที่ทำให้ท่านต้องเร่งการประชุมให้เร็วขึ้น ทั้งที่กำหนดการประชุมคือสิ้นเดือนนี้? ”

หนึ่งในขุนนางกล่าวถามขึ้นด้วยท่าทีที่แอบแฝงบางอย่างเอาไว้

[ นายท่าน ข้าตรวจพบจิตสังหารได้รวมทั้งหมด 5 แห่ง จากฝั่งประตูทางออก 3 คน และ ข้างหน้าอีก2 คนหนึ่งในสองคนนั้นก็คือ คนที่กำลังพูดคุยอยู่กับท่านในตอนนี้ ]

“ แล้วระดับพลังของคนพวกนี้อยู่ที่ขั้นไหน? ”

[ ระดับพลังโดยเฉลี่ยของขุนนางพวกนี้คือ ระดับสีเขียวขั้นกลางไปจนถึงสีเหลืองขั้นกลาง ส่วนองค์รักษทั้งหมดอยู่ที่นี่มีระดับเฉลี่ยอยู่ที่ ระดับสีเหลืองขั้นแรกเริ่มไปจนถึงสีครามขั้นกลางเช่นกัน นับเป็นระดับที่อยู่ในเกณฑ์พอดี ]

“ ข้าคงจะต้องไปศึกษาเรื่องระดับพลังให้ถ่องแท้ก่อนสินะ แต่ก่อนอื่น ”

เฟยหงเคลื่อนสายตามองไปยังเป่าจือผู้แทนที่ถูกแต่งตั้งขึ้นโดยจักรพรรดิ์ และคนเป็นคนที่ลักลอบวางยาพิษสังหารจักรพรรดิ์ซูเฟยเหยียน หรือก็คือเจ้าของร่างก่อนหน้านี้นั่นเอง!!

“ ท่านผู้แทน เชิญ ”

เป่าจือเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็น้อมรับคำสั่งภายใต้ใบหน้าที่แย้มยิ้มกลับซ่อนความสกปรกโสมมเอาไว้

“ เจ้ารอดจากการวางยาพิษของข้าได้ยังไง!! ยาพิษนั่นไม่มีกลิ่น ไม่มีสี ไม่มีรส เป็นยาพิษร้ายแรงที่ใช้โค่นได้แม้กระทั่งสัตว์อสูรขนาดใหญ่ แต่นี่เจ้า ครั้งต่อไปไม่รอดแน่!! ”

เป่าจือสบถขึ้นในใจก่อนจะแสร้งยิ่มออกมา

“ ฝ่าบาทข้าเกรงว่าสุขภาพร่างกายของพระองค์ยังฟื้นตัวไม่เต็มที่ข้าแนะนำให้ท่าน— ”

“ ไม่ต้องเป็นห่วงสุขภาพข้าหรอก เชิญเจ้าทำหน้าที่ของเจ้าต่อไป ข้าก็แค่เพียงอยากจะมาสอดส่องการประชุมบ้าง ก็เท่านั้น เพราะตัวข้าไม่เคยเข้ามาในที่ประชุมแห่งนี้เลย ”

เฟยหงกล่าวพลางกอดอก

“ ไอ้เด็กบ้านี้ หัวมันไปกระแทกกับอะไรมารึไงกัน ทำไมมันถึงไม่เชื่อฟังตามคำสั่งของข้าเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา จักรพรรดิ์ที่ไร้ซึ้งลมปราณก็เปรียบเสมือนแท่นเหยียบให้ข้าขึ้นสูงขึ้นไป แต่นี่มันอะไรกัน ”

เป่าจือสบถขึ้นภายในใจก่อนจะพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตัวเอง

[ นายท่านข้าตรวจพบความจิตสังหารที่มีต่อท่าน ให้ข้าลงมือเข้าสู่โหมดสงครามเลยหรือไม่ ]

“ หยุดไปเลย ข้าจัดการเอง ตอนนี้พวกมันยังคิดว่าข้าไม่มีลมปราณภายในร่าง แบบนี้แหละดี พวกมันจะได้โผล่หางออกมาเร็วกว่าที่คิด อีกอย่างพวกมันไม่สามารถทำอะไรข้าในตอนนี้ได้แน่นอน ”

[ อะไรที่ทำให้ท่านเชื่อแบบนั้น ]

“ การคาดเดา ”

[......... ]

“ เอ้า เชิญท่านผู้แทนพูดตามสบายเลย ข้ารอฟังอยู่ อ้อ อีกอย่างรับเอกสารเหล่านี้ไปแจกจ่ายให้กับทุกคนซะ ”

เฟยหงหยิบเอกสารให้เป่าจือ ด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้ม หลังจากที่เป่าจือได้รับเอกสาร ตัวมันก็แทบจะเบิกตากว้างในทันที!!

“ นี่มัน!!! ”

“ ใช่แล้ว นี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับการแก้ไขปัญหาภัยแล้งในอาณาจักรของเราและการจัดสรรภาษีอย่างเท่าเทียมทุกฝ่าย เพื่อลดความเหลื่อมล้ำซึ่งกันและกันในแต่ละฝ่าย แล้วก็ป้องกันการทุจริตของพวกข้าราชการชั้นขุนนางด้วย!!! ”

เป่าจือแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวอัปลักษณ์ออกมาอย่างเห็นได้ชัดแต่ก็มิอาจทำสิ่งใดได้

[ นายท่าน ข้าตรวจพบจิตมุ่งร้ายอย่างแรงกล้าที่บุคคลผู้นี้มีต่อท่าน ]

“ แค่มองก็รู้แล้ว พวกคิดไม่ซื่อ ตอนนี้ข้ายังต้องตรวจสอบทุกอย่างให้แน่ชัดก่อน จึงจะตัดสินใจว่าควรทำเช่นไรต่อไป ”

เฟยหงกล่าวตอบขึ้นผ่านจิตสำนึก ขณะนั้นเอง

“ ฝ่าบาทเรื่องที่ท่านกล่าวมาเกรงว่า.. ”

“ เกรงว่าอะไรงั้นหรือท่านผู้แทน ข้าว่ามันก็สมเหตุสมผลแล้วนะ หรือว่าท่านมีเจตนาบางอย่างแอบแฝง รวมถึงพวกท่านที่ยืนก้มหน้าอยู่ด้วย ว่ายังไง ”

เฟยหงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เหล่าขุนนางต่างพากันใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว

“ มิกล้าๆ พวกข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรพะย่ะค่ะ ใช่ไหมท่านผู้แทน ”

“ ใช่แล้วพะย่ะค่ะองค์จักรพรรดิ์ เรื่องที่ท่านขอมาข้าจะรีบดำเนินการ แต่มันอาจจะเกิดการล่าช้าเพราะต้องผ่านการพิจารณาจากสภาขุนนาง ”

เฟยหงหัวเราะเยาะขึ้นในใจ

“ ไอ้พวกลูกหมา โผล่หางออกมาแล้วสินะ ”

ชายหนุ่มเดินตรงไปยังเหล่าขุนนางและผู้แทน ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า

“ ข้าว่าข้ากล่าวชัดแล้วนะว่า นี่เป็นคำสั่ง ไม่ใช่คำขอ จงรีบดำเนินการให้เร็วที่สุด ไม่จำเป็นต้องผ่านสภาขุนนางใดๆทั้งสิ้น ”

“!!!!!!!! ”

จบ..