บทที่ 3

แกร็ก! ถ้าห้องนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวคนที่รอเข้าห้องน้ำคงต้องบ่นแน่ เพราะเข้าเป็นชั่วโมงเลย ออกมาหญิงสาวก็ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวกับที่ถือเข้าไปในห้องน้ำเช็ดผมออกมาด้วย แถมเธอยังฮัมเพลงแบบมีความสุข ห้องสวยขนาดนี้ใครจะไม่มีความสุขล่ะ

"ใคร?" วันจันทร์เหมือนว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องนี้คนเดียว แต่จะมีใครเข้ามาได้ เพราะห้องนี้พี่เขยเปิดไว้ให้เอง "เราคงคิดมากไป"

หญิงสาวหันกลับมามองตัวเองในกระจก ด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า เธอขยับซ้ายทีขวาที เพื่อสำรวจรูปร่างของตัวเอง "เชอะ! ไม่ได้กินฉันหรอกไอ้เสี่ยบ้ากาม"

"??" คนที่ยื่นหน้าออกมาแอบมอง รีบขยับตัวเข้าไปในซอกมุมของห้องนั้นอย่างไวเพราะคิดว่าเธอเห็นแล้ว

วันจันทร์เดินมาเปิดกระเป๋าเสื้อผ้าที่เธอนำติดตัวมาด้วยเพื่อจะเอาชุดออกมาใส่

"หือ?" ห้องนี้มีผีหรือเปล่า ทำไมเหมือนมีสายตามองเรา เธอเคยได้ยินเรื่องเล่าของแขกที่มาพักโรงแรมหรู ก็นึกกลัวขึ้นมา "คงไม่ใช่หรอกมั้ง ป่านนี้คงไปผุดไปเกิดหมดแล้ว"

หญิงสาวนำชุดนอนตัวบางออกมาสวมใส่โดยไม่ใส่ชุดชั้นใน เธอคิดว่านอนคนเดียวจะใส่ไปเพื่ออะไรอึดอัดเปล่าๆ

"เอือก" เสียงกลืนน้ำลายของคนที่ซ่อนอยู่ในห้องนั้น

ก่อนที่จะนอนวันจันทร์ก็เดินไปปิดไฟ

เช้าวันต่อมา..

"พ่อเลี้ยงทำไมมานอนอยู่ที่รถล่ะครับ" ลูกน้องออกมาคิดว่าจะมารอรับเจ้านายแต่พอมาถึงรถก็เห็นเจ้านายนอนอยู่ในนั้น

"เปลี่ยนบรรยากาศ"

"เปลี่ยนบรรยากาศนอนหน้ารถเนี่ยนะ?" เชี่ยวชาญหันไปพูดกับไอ้ขวดลูกน้องอีกคน

"ทำอะไรกันอยู่มาขึ้นรถสิจะกลับแล้ว"

"ครับ"

รถคันหรูเคลื่อนตัวออกจากโรงแรม สายตาคนที่นั่งอยู่ด้านหลังหันมองกลับไป จนลูกน้องแปลกใจว่าเจ้านายลืมอะไรหรือเปล่า

ทำไมเราถึงมีคีย์การ์ดห้องของเธอคนนั้น จะว่าโรงแรมทำงานผิดพลาดก็ไม่น่าจะใช่ ..หรือว่า? พันฤทธิ์หวนคิดกลับไปถึงตอนที่พ่อส่งคีย์การ์ดให้ เพราะในมือของท่านมีอยู่สองอัน หรือผู้หญิงคนนั้นเป็นผู้หญิงที่พ่อเรียกมาใช้บริการ คิดแล้วก็น่าเสียดาย ถ้าเป็นผู้หญิงอย่างว่าจริงคงไม่หวงเนื้อหวงตัว

ในงานแต่งคนเยอะมากพันฤทธิ์ก็เลยไม่รู้ว่าใครเป็นใคร และเขาก็ไม่ได้สนใจด้วย

[ในรถตู้คันหรู]

"เราจะไปไหนกันคะแม่" ถึงแม้เธอจะไม่ค่อยออกจากบ้าน แต่เธอก็รู้ว่ารถคันนี้ไม่ได้มุ่งหน้ากลับบ้านของเธอ

"เราจะไปเที่ยวเมืองเหนือกัน"

"ไปวันนี้เลยเหรอ?"

"ไหนๆ ก็ออกจากบ้านมาแล้ว ก็เลยไปเที่ยวมันซะเลย"

พ่อกับแม่เนี่ยนะจะพาเธอไปเที่ยวถึงภาคเหนือ ไม่ใช่แล้วมั้ง เกิดมาขนาดในตัวจังหวัดบ้านเกิดของตัวเองแท้ๆ ยังจำได้ว่าเคยไปกับพ่อกับแม่แค่ไม่กี่ครั้ง

"ไม่ต้องถามมากน่ะ นอนไปสบายๆ เถอะ" เห็นว่าลูกสาวกำลังจะอ้าปากถาม แม่ก็เลยรีบพูดขัด

"แล้วไหนล่ะโทรศัพท์ที่แม่บอกว่าถ้าหนูมาด้วยจะซื้อให้" วันจันทร์ยื่นมือไปทวงคำสัญญาของแม่

"ถ้าไปถึงที่นั่นแกอยากได้อะไร แกก็จะได้"

"อะไรนะ?"

"พูดอะไรกันมากมายรำคาญ หยุดพูดสักที" บุญนำที่นั่งอยู่ด้านหลังพูดเสียงดังให้คนข้างหน้าหุบปาก ที่จริงไม่ได้รำคาญหรอก แต่กลัวว่าภรรยาจะปากมากไปกว่านี้

วันจันทร์ได้แต่นั่งมองทางที่รถตู้พาขับไป เธอเพิ่งสังเกตว่ารถตู้คันนี้ไม่ใช่คันที่พี่เขยเช่าให้ แล้วพ่อกับแม่เอาเงินที่ไหนมาเช่ารถพาไปเที่ยวอีก เธอรู้อยู่ว่าพ่อกับแม่ได้ค่าสินสอดจากพี่เขยเยอะพอสมควร แต่หนี้ของพวกท่านก็ไม่ใช่น้อย ป่านนี้คงใช้หนี้ไปหมดแล้ว