บทที่ 7 มังกร???

แอมเบอร์มองร่างของชายหนุ่มที่ถูกเหวี่ยงลอยละลิ่วไปกระแทกกับโขดหินแล้วทำคอหด อูย... รู้สึกเจ็บแทนเลย ถ้าไม่ตายก็คงสลบยาวเลยล่ะนั่น

หญิงสาวหันมามองชายหนุ่มร่างยักษ์ ไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณดีรึไม่

“เจ้า” เขาเดินมาหาหล่อนช้าๆ จนมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า หญิงสาวได้แต่เงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคมดุที่จ้องลงมา ชายหนุ่มเอามือแขนสองข้างทาบไปกับหน้าผาหินด้านหลังแอมเบอร์กักให้หล่อนอยู่ตรงกลางแล้วก้มหน้าลงมาสบตากับหล่อนในระยะประชิด

แอมเบอร์ตัวแข็งทื่อ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หัวใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นปนหวาดกลัว คราวที่แล้วเขาไม่ข่มขืนและไม่ฆ่าหล่อน หวังว่าคราวนี้เขาคงจะยังไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ หญิงสาวกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“ต่อไปก็หัดดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้ข้าต้องลำบากมาช่วยอีก” ชายหนุ่มเอ่ยออกมาราวกับเป็นคำสั่ง หญิงสาวฟังแล้วก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ด้วยความงง นี่ตกลงเขามาที่นี่เพื่อมาช่วยหล่อนหรอกเหรอ แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนกำลังต้องการความช่วยเหลือน่ะ

ชายหนุ่มละสายตาจากใบหน้าแสดงอาการงงงวยของหล่อน ไล่สายตาลงไปยังลำคอเรียวระหง ลาดไหล่เปลือย และหยุดมองเสื้อเกาะอกของหล่อนพร้อมกับขมวดคิ้วไม่พอใจ

“นี่อะไร” เขาหรี่ตาลากนิ้วมือสากจากต้นคอลงไปยังเนินอกที่สะท้อนหอบของหล่อน แล้วดึงด้านบนของขอบเสื้อเกาะอกของหล่อนลง

“กรี๊ด! จะทำอะไรน่ะ” แอมเบอร์รีบตะครุบมือชายหนุ่มไม่ให้ดึงขอบเสื้อลงมาจนโป๊

“เสื้อผ้าอะไรของเจ้าห๊า ไม่มีอะไรดีกว่านี้ใส่แล้วรึไง” ชายหนุ่มคำรามด้วยความโมโห ทำเอาแอมเบอร์งงอีกรอบ หมอนี่โกรธที่หล่อนใส่เสื้อเกาะอกเนี่ยนะ ตกลงหมอนี่เป็นอะไรกับหล่อนกันห๊ะ ถึงมีสิทธิ์มาตั้งคำถามเรื่องการแต่งตัวของหล่อนแบบนี้

“ข้าจะใส่อะไรมันก็เรื่องของข้า ท่านมายุ่งอะไรด้วย เอามือออกจากหน้าอกข้าได้แล้ว” หญิงสาวถลึงตาตอบดวงตาดุดันของอีกฝ่าย

ชายหนุ่มทำเสียงฟึดฟัดขัดใจแต่ก็ยอมเอามือออกจากชายเสื้อหล่อนแต่โดยดี

“ข้าไม่อาจอยู่นาน เจ้ารีบใส่เสื้อผ้าให้มันดีๆ แล้วก็อย่าหาเรื่องให้ข้าต้องลำบากอีก ข้าต้องรีบไปแล้ว ถึงเวลาแล้วค่อยเจอกัน” ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบแก้มของหญิงสาวแล้วถอยเข้าไปยืนในเงามืด จากนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย

แอมเบอร์หน้าซีดเผือด หรือว่าเขาจะเป็นผี อ๊าคคคคคค ผีอะไรหล่อเร้าใจขนาดนี้ก๊านนน เล่นเอาหล่อนใจเต้นไปหมดเลย หญิงสาวเอามือลูบแก้มด้วยความเขิน

หลังจากชายหนุ่มจากไป แอมเบอร์ก็เดินเหม่อกลับไปแปลงโฉมเป็นยายแก่ตามเดิมแล้วรีบกลับไปยังที่พักของพวกสาวงาม ก่อนไปหล่อนได้ไปตรวจดูแล้วว่าชายคนที่โดนเหวี่ยงไปกระแทกหินยังไม่ตาย แค่สลบไป หล่อนจึงค่อยโล่งใจไปหน่อย หวังว่าคงจะไม่ได้พบกันอีกนะ

เมื่อกลับไปถึงที่พักออลูนและเพื่อนคนงานอีกหลายคนรีบเข้ามารุมถามแอมเบอร์กันใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นพ่อบ้านแพรี่บอกว่าจะตามหล่อนไปที่หมู่บ้านชาวประมงแต่อยู่ๆ ก็กลับมาก่อน แถมพอกลับมาก็ไม่พูดไม่จากับใคร ไปนั่งปลีกวิเวกดื่มเหล้าจนเมากลิ้ง ทั้งๆ ที่ปกติท่านพ่อบ้านออกจะเป็นคนเรียบร้อย ไม่เคยดื่มเหล้าจนเมาแบบนี้

“อย่าบอกนะว่ายายหักอกท่านพ่อบ้านน่ะ” ออลูนถามโพล่งขึ้นมา

แอมเบอร์ยิ้มแห้งๆ ท่ามกลางสายตาเป็นคำถามของคนรอบข้าง

“เอ่อ... ก็คงประมาณนั้น พอดีข้าไม่ชอบคนแก่น่ะ ถึงข้าจะแก่แบบนี้แต่ข้าก็ยังชอบกินหญ้าอ่อนอยู่นะจะบอกให้ เวลาเห็นพวกหนุ่มแล้วจิตใจมันกระชุ่มกระชวยจริงๆ โฮะ ๆ ๆ ๆ” แอมเบอร์เอาหลังมือปิดปากแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง แถมยังทำตาเล็กตาน้อยมองพวกคนงานหนุ่มๆ ที่มามุงถามอีกด้วย เล่นเอาพวกผู้ชายพากันถอยกรูด หลบกันไปคนละทิศละทาง

“ยายนี่ อย่าทำเป็นล้อเล่นได้มั้ย เอาจริงๆ สิ ตกลงเกิดอะไรขึ้นกันแน่” ออลูนทำหน้าหน่าย

“นี่แหละเรื่องจริง ข้าก็เป็นของข้าแบบนี้แหละแม่หนูเอ๊ย” แอมเบอร์ตบหลังหญิงสาวแล้วเดินเข้าไปยังห้องพัก

ออลูนเดินหน้าหงิกตามเข้ามาติดๆ เพราะพักอยู่ห้องเดียวกัน

“ยายทำข้าเสียเงินไปหลายเหรียญเลย” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปด

“ข้าไปทำอะไรเจ้าล่ะแม่หนูน้อย” แอมเบอร์งง

“ก็พวกเราพนันกันน่ะสิว่ายายกับท่านพ่อบ้านจะตกลงเป็นแฟนกันมั้ยในคืนนี้ พอยายไม่รับรักท่านพ่อบ้านแบบนี้ข้าก็เลยแพ้พนันน่ะสิ” หญิงสาวหน้าหงิก

“ฮะๆ ๆ คราวหลังก่อนจะพนันอะไรก็มาถามข้าก่อนสิ จะได้ไม่เสียเงิน เออนี่ วันนี้ข้าเจอคนประหลาดมีเขาด้วยล่ะ” แอมเบอร์เล่า เผื่อจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับชายประหลาดคนนั้น

“ฮ๊า! ยายเจอมังกรเหรอ! กรี๊ด! หล่อมั้ย อิจฉาจังเลย” ออลูนถลันเข้ามาจับไหล่แอมเบอร์เขย่า

แอมเบอร์กะพริบตาปริบๆ ด้วยความงง

“ข้าบอกว่าข้าเจอคนประหลาดมีเขา ไม่ได้บอกว่าเจอมังกรสักหน่อย” หล่อนเถียง

ออลูนมองหล่อนอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่ยายไม่รู้จริงๆ เหรอว่าคนมีเขาก็คือมังกรน่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลย ยายอยู่มาจนแก่ขนาดนี้ได้ยังไงถึงไม่รู้จักมังกร”

แอมเบอร์ถึงกับอึ้ง “นี่หมายความว่ายังไง มังกรที่พวกเจ้าพูดกัน ไม่ได้หมายถึงเจ้าสัตว์ร่างยักษ์หน้าเหมือนกิ้งก่าที่มีปีกบินได้ แต่หมายถึงพวกคนมีเขาหรอกเหรอ”

ออลูนเบิกตากว้าง ทำหน้าตกใจหนักกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำถามของแอมเบอร์

“ย๊ายยยย ทำไมเรื่องธรรมดาแบบเรื่องที่ว่ามังกรแปลงร่างเป็นคนได้ยายยังไม่รู้อีกห๊า ยายสติดีรึเปล่าเนี่ย หรือว่าแก่จนหลงๆ ลืมๆ แม้แต่เรื่องทั่วไปแบบนี้ก็จำไม่ได้กันแล้วฮะ”

แอมเบอร์อ้าปากค้าง กะพริบตาปริบๆ กับสิ่งที่ได้ยิน เมื่อกี้ว่าอะไรนะ มังกรแปลงร่างเป็นคนได้อย่างนั้นเหรอ เอ่อ.... ขออึ้งอีกสักแป๊บนะตะเอง

ออลูนมองแอมเบอร์เดินเหม่อราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปนอนที่เตียงด้วยความสงสัย ตกลงยายแอมเบอร์ไม่รู้จักมังกรจริงๆ น่ะเหรอ

แอมเบอร์นอนตาลอย นึกย้อนไปยังเหตุการณ์วันแรกที่หล่อนมาถึงมิตินี้แล้วได้พบกับมังกรดำตัวนั้น จากนั้นหล่อนก็ได้พบกับชายหนุ่มประหลาดที่มีเขาและดวงตาสีเดียวกับมังกร... เขาก็คือร่างมนุษย์ของมังกรตัวนั้นสินะ

นอกจากมังกรจะแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้แล้ว คงจะมีพลังวิเศษอื่นๆ อีกแน่นอนเลย อย่างน้อยวันนี้หล่อนก็ได้เห็นตอนที่เขาหายตัวได้อย่างหนึ่งแล้วล่ะ จะมีอะไรอีกบ้างนะ...

อ๊ะ อย่าบอกนะว่ารอยเกล็ดมังกรที่ต้นคอหล่อนก็คือตราประทับมังกรน่ะ! แอมเบอร์เบิกตากว้าง คว้าหมับไปที่ต้นคอตนเองด้วยความตกใจ นี่หมอนั่นตีตราจองหล่อนแล้วเหรอเนี่ย อ๊าคคคคคค!!!!........... เห็นหล่อนเป็นอะไร หล่อนไม่ใช่สิ่งของนะ อยู่ๆ จะมาตีตราจอง หล่อนยังไม่ตกลงยินยอมจะเป็นผู้หญิงของเขาสักหน่อย อีตาบ้า!

แอมเบอร์นอนคิดฟุ้งซ่าน เดี๋ยวทำหน้าโกรธ เดี๋ยวหน้าแดงอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะหลับลงได้

วันรุ่งขึ้นไม่มีใครมีเวลามาคิดฟุ้งซ่านแม้แต่พ่อบ้านแพรี่ผู้ถูกหักอกหรือแอมเบอร์ที่เพิ่งค้นพบความจริงเกี่ยวกับมังกร เพราะพวกหล่อนต้องจัดงานเลี้ยงต้อนรับองค์ชายอนาลัสแห่งอาณาจักรเวนโตเรียผู้ซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้นำกองเรือมารับเหล่าหญิงงามของทวีปนี้เดินทางไปทวีปเวทินน่า ทุกคนจึงมีงานรัดตัวจนแทบจะไม่มีเวลาหายใจ

แม้ว่าองค์ชายจะล้มป่วยกะทันหัน ทำให้ไม่สามารถมาร่วมงานเลี้ยงได้ แต่ก็ยังส่งผู้แทนพระองค์มาร่วมงานเลี้ยงพร้อมผู้ติดตามอีกคณะใหญ่ เหล่าสาวงามเองก็ถือโอกาสแต่งตัวมาประชันโฉมกันในงานเป็นที่เอิกเกริก

งานเลี้ยงนี้จัดขึ้นที่โรงแรมใหญ่บริเวณท่าเรือ โดยมีคนใหญ่คนโตของเมืองมาร่วมงานอย่างคับคั่ง อาหารและการบริการในงานจึงผิดพลาดไม่ได้แม่แต่น้อย พ่อบ้านแพรี่ลงมากำกับดูแลงานทุกอย่างด้วยตัวเองอย่างเข้มงวด เล่นเอาคนงานทุกคนเกร็งกันไปหมด

คนงานทำความสะอาดส่วนหนึ่งถูกโยกมาทำหน้าที่เป็นพนักงานเสิร์ฟอาหารเพราะคนไม่พอ ออลูนก็เป็นหนึ่งในนั้น หญิงสาวค่อนข้างตื่นเต้นและดีใจจนออกนอกหน้าที่จะได้เข้าไปเห็นบรรดาสาวงามทั้งยี่สิบห้าคนในระยะประชิด

ทุกอย่างในงานเลี้ยงดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งถึงเวลาที่พนักงานเสิร์ฟพากันยกหม้อไฟตุ๋นสมุนไพรสูตรของแอมเบอร์เข้าไปเสิร์ฟ

“แย่แล้วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้วพวกเรา!” คนงานที่ทำหน้าที่เสิร์ฟอาหารวิ่งตะโกนด้วยความร้อนใจเข้ามาในครัว

พ่อบ้านแพรี่ขมวดคิ้วหันไปดุ “เรื่องอะไร ทำไมต้องตะโกนด้วย เดี๋ยวแขกเหรื่อก็ตกใจกันหมดเพราะเสียงเจ้า”

“ถึงข้าไม่ตะโกนทุกคนก็แตกตื่นกันอยู่แล้วล่ะท่านพ่อบ้าน ออลูนเดินสะดุดทำน้ำแกงเดือดๆ หกราดแม่นางลอว์โรนไปทั้งตัว ตอนนี้ทุกคนในงานกำลังแตกตื่นกันใหญ่ เกรงว่างานนี้แม่นางลอว์โรนคงจะเสียโฉมเป็นแน่แล้ว ท่านข้าหลวงใหญ่กำลังให้คนไปตามหมออยู่ ส่วนออลูนคงจะถูกลงโทษหนักแน่”

แอมเบอร์ที่ตอนแรกก็ไม่ได้มีความสนใจเท่าไหร่ว่าข้างนอกจะเกิดเรื่องอะไร แต่พอได้ยินว่าออลูนเพื่อนหล่อนกำลังเคราะห์ร้ายหญิงสาวก็รีบคว้ากระปุกเนยแล้ววิ่งออกไปยังบริเวณที่เกิดเรื่องทันที ด้วยความร้อนใจหญิงสาวถึงกับลืมตัววางท่าทางงกๆ เงิ่นๆ แบบคนแก่ไปชั่วครู่