บทที่3.คีริน เดอออง..

ภาพสองสามภาพถูกคัดแยกออกมาจากภาพที่กองอยู่กลางโต๊ะ มันถูกส่งต่อให้คีรินเขารับมาดูเงียบๆ ไม่ได้พูดอะไร

สาวสวยเหล่านี้ เขาเห็นจนชินตา แต่ละคนมีเอกลักษณ์ แต่ไม่มีคนไหนสะดุดตาสักคน...คีรินเกือบจะโยนภาพขนาด8x12 นิ้วนั้นกลับไปกองรวมกันกับภาพอื่นๆ กลางโต๊ะ แต่ภาพๆ หนึ่งที่อยู่ท้ายสุด และชายหนุ่มยังเปิดดูไม่ถึง ตรึงสายตาของเขาไว้เสียก่อน ผู้หญิงตาคมซึ้ง ริมฝีปากสีระเรื่อกับใบหน้าเรียวรี เส้นผมดำขลับจนนึกอยากจะสัมผัสด้วยตนเอง เขาอยากรู้ว่า...เส้นผมนั่นจะนุ่มนวลเพียงใด ดวงตาของหล่อนเป็นประกายเหมือนหมู่ดาว มันมีแรงดึงดูด และมันดึงเขาเข้าไปในวังวนนั้น แววตาแพรวพราวชวนหลงใหล และมันทำให้คีรินเผลอไผลเป็นครั้งแรก เมื่อชายหนุ่มไม่เคยรู้สึกเช่นนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน สำหรับเขา...ผู้หญิงก็เหมือนกัน มีหน้าที่สนองอารมณ์กลัดมันของเพศชาย บนเตียงแค่นั้นเอง

“มีคนไหนน่าสนใจเป็นพิเศษมั้ยคะ?” เสียงของพริสซิร่ากระตุกเขาออกมาจากวังวนแสนหวานนั่น

ชายหนุ่มตัดใจโยนภาพเหล่านั้นกลับลงไปที่เดิม พยายามตัดใจไม่มองผู้หญิงในรูป แม้จะเสียดายสุดๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าทีมงานหลายคน

“ไม่” ชายหนุ่มตอบ เขาหลุบเปลือกตาลง หมุนตัวเดินไปหยุดริมกระจก

ภายในห้องเงียบกริบ หากมีปากกาตกลงบนพื้น....คงสะดุ้งตกใจกันทั้งห้อง เมื่อแต่ละคนแทบจะกลั้นใจรอฟังเจ้านายหนุ่มพูด

“วันไหนนะ ฉันจะมาดูด้วย”

มันเป็นเรื่องปกติที่คีรินจะเป็นอีกหนึ่งคนที่เป็นคณะกรรมการคัดเลือกสาวๆ เหล่านั้น แต่ครั้งนี้มันผิดปกติ ตรงที่เจ้านายหนุ่มนิ่งนานเกินไป เมื่อคีรินเป็นมนุษย์สุดเอคทีฟ เขาคิดเร็วทำเร็ว บางครั้งลูกน้องใต้บัญชายังทำตามไม่ทัน มันจึงเป็นเรื่องสะดุดความสนใจ มีอะไรอยู่ในความคิดสุดอัจฉริยะนั่น ในสมองสุดเฉียบของเจ้านายกำลังคิดอะไรอยู่ และเรื่องนั้นต้องสำคัญอย่างสูงสุด จนทำให้เจ้านายลืมไปว่ากำลังอยู่ท่ามกลางลูกน้องหลายสิบคน

“ก็น่าจะวัน...ครับ”

เรมอนด์หนุ่มโปรดิวเซอร์ที่เป็นคนกำหนดวันและเป็นหัวหอกที่จัดการการคัดเลือกครั้งนี้ตอบ

“อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ เขาสอดมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ออกเดินเพื่อต้องการกลับห้องทำงานตัวเองแต่...กองรูปกลางโต๊ะนั่น รั้งคีรินไว้ รูปบานเดียวที่ชายหนุ่มต้องการแต่มันอยู่ในกองรูปทั้งหมด หากเขาจะหยิบไปแค่ภาพเดียว คงสร้างความกังขา ชายหนุ่มจึงแสร้งตีเนียน เขาเดินเข้าไปรวบภาพทั้งหมด... “ขอไปดูนะ...มีสำรองมั้ย?”

เกิดการตื่นตัว เมื่อทุกคนที่นั่งอยู่รอบโต๊ะตัวใหญ่ เกิดอาการพยักหน้าพร้อมกัน!!

รูปปึกใหญ่คีรินจึงถือไว้ในมือ ก่อนจะเดินลอยชายออกไปแบบไม่ให้ใครได้ทันตั้งตัว

“เฮ้!! เร...ไม่ได้ส่งรูปของคนที่จะคัดเลือกให้เจ้านายเหรอ?” พริสซิร่าร้องถาม ไฟล์รูปทั้งหมดน่าจะอยู่ใน E-Mail ของคีรินแล้ว ดังนั้นเขาไม่น่าจะมาสนใจรูปกระดาษ เพราะมันจะกลายเป็นขยะเปล่าๆ หากคีรินหมดความสนใจ

เรมอนด์ไหวไล่ “ส่งแล้ว สงสัยบอสจะลืม”

ไม่มีใครรู้...รูปเกือบทั้งหมดถูกทำลายทิ้งทันที ที่คีรินเดินกลับที่ห้องทำงานของตัวเอง ยกเว้น ‘รูปเดียว’

หลังจากพินิจมองจนฉ่ำใจ...ชายหนุ่มรีบเหวี่ยงรูปบานนั้นไว้ในลิ้นชักโต๊ะทำงาน เขาดันเข้าไปในส่วนที่ลึกสุด

แต่กลับไม่สามารถสลัดแววตาดำขลับของผู้หญิงคนนั้นไปจากความทรงจำได้เลย

ชายหนุ่มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ เขาหลุบเปลือกตาลง ยกมือขึ้นวางลงตรงตำแหน่งหัวใจ...เสียงเต้นของหัวใจดังตึกตัก มันดังถี่รัวจนคีรินตระหนก...เกิดอะไรขึ้นกับเขา? ไม่รู้ว่าเกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา...หัวใจตายด้านดวงนี้ จึงเกิดปฏิกิริยาผิดแปลกกับเธอคนนั้น...

ประเทศไทย...

เวลา 8:00 นาฬิกา...

สกายผุดลุกผุดนั่ง เขาเดินวนไปวนมาระหว่างประตูกับพื้นที่ในห้องทำงาน สาวๆ ในสกัดชะเง้อคอมองแล้วพากับซุบซิบ พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่ให้เสียงนินทาหลุดไปเข้าหูหนุ่มหล่อหัวใจสาวอย่างเจ้าของโมเดล ลิ่งแห่งนี้

“เจ้กายเป็นอะไรอะเธอ?” แอน หนึ่งในเด็กปั้นของสกายกระซิบถามเพื่อนข้างตัว