บทที่1.ความฝัน..

“ชูว์!! อย่าเรียกคุณน้าแบบนั้นคะป้านาง เดี๋ยวเธอได้ยินเข้าจะพากันร้อนหูเปล่าๆ”

นิ้วชี้เรียวงาม ยกขึ้นปิดปากเป็นเชิงปราม พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งแบบไม่ถือเนื้อถือตัว

“แค่นี้ยังน้อยไปค่ะคุณเม...นางยักษ์ขมูขีเหมาะกับคุณนายที่สุด!!”

ติ๋มสาวใช้ตัวอวบหลานสาวของนาง เดินมาหย่อนก้นนั่งใกล้ๆ ในมือของสาววัยรุ่นมีตะกร้าผ้าที่เตรียมจะไปทำความสะอาด แต่เมื่อเห็นเจ้านายสาวคนสวยเลยแวะมาคุยด้วยก่อนจะไปทำงานตามหน้าที่

“พอเถอะค่ะ ทั้งป้านางแล้วก็ติ๋ม เมขอ”

กรณีพิพาทเกิดขึ้นทุกวันระหว่างสาวใช้กับเจ้านายสุดเข้มอย่างพรรณี ไม่มีสาวใช้คนไหนในบ้านกลัวเจ้านายอย่างพรรณี เมื่อนางติดค้างค่าแรง มาหลายเดือน...จนความเกรงใจหดหาย

“เหอะ!! แม่เลี้ยงคุณหนูน่ะ ทำตัวประหนึ่งว่าข้านะเป็นนางฟ้านางหงส์ ทั้งที่กำพืดมาจากแม่ค้าข้างทางแท้ๆ”

อดีตก่อนที่จะมาเป็นภรรยาของเมธี พรรณีเคยเปิดร้านข้าวแกงข้างทาง และบิดาของเมวิกาไปติดพันเข้า จนเป็นที่มาทำให้เกิดความเปลี่ยนแปลง แต่สันดานคนชั้นล่างแบบพรรณี ทำยังไงก็ไม่มีทางทิ้งสันดานเดิม ในวันที่ไม่ได้ชูคอ นางจึงออกลายเดิมให้คนรอบข้างได้เห็น

“พอเถอะค่ะ...ว่าแต่เดือนนี้ คุณน้าจ่ายค่าแรงป้ากับติ๋มหรือยังคะ”

เมวิกาเปลี่ยนเรื่องพูด แต่กลับเป็นการจุดไฟแค้นของสองสาวใช้เข้าให้

“หูยยย ค้างมาจะครึ่งปีแล้วค่ะ จ่ายมาแต่ค่ากับข้าว ถามจริงๆ เถอะค่ะ สมบัติคุณท่านตั้งมากมายหายไปไหนหมด...คุณหนูได้อะไรติดตัวบ้างคะ นอกจากสิทธิ์ในการอยู่อาศัยที่บ้านหลังนี้”

หญิงสาวพ่นลมหายใจแรงๆ เธอเสหลบสายตา ส่ายใบหน้าช้า เป็นคำตอบเหมือนทุกๆ ครั้ง

“คุณนายอมส่วนของคุณเมแน่ค่ะ ติ๋มว่า...แต่นานป่านนี้คงหมดแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่หน้าตึงแบบนี้หรอก”

ติ๋มคาดเดา และมันเป็นความจริง เมื่อสมบัติหลายชิ้นถูกขาย เพื่อส่งเงินไปให้ช่อชบาใช้จ่ายที่ฝรั่งเศส

“เมมีแค่นี้ เอาไปแบ่งกันนะคะ ป้ากับติ๋มต้องส่งให้คนที่บ้าน...เมจะพยายามหางานให้ได้ ป้านางกับติ๋มจะได้ไม่เดือดร้อน”

เงินก้อนหนึ่งถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง พร้อมกับจดหมายที่เธอยังอ่านไม่จบ มันหล่นปุที่ปลายเท้าติ๋ม เจ้าหล่อนจึงฉวยขึ้นมาจากพื้น พร้อมกับรีบคลี่อ่าน เป็นการสอดรู้สอดเห็นตามประสาเด็กไร้การอบรม...แต่เมวิกาไม่ถือ เมื่อเธอไม่ได้คิดปิดบัง

“กรี๊ดๆ จริงเหรอคะคุณเม นี่ๆ เขาบอกว่าคุณเมจะได้เป็นนางแบบ”

สาวใช้ตัวอวบร้องกรี๊ดๆ หล่อนลุกขึ้นกระโดดหย็องแหย็งๆ ชี้ไม้ชี้มือให้อินเทอร์เน็ตวิกาและนางดูเนื้อความในจดหมาย

เมวิการีบกล่าวแก้ “ยังหรอกติ๋ม ต้องไปคัดเลือกอีก...เมไปออดิชั่นทิ้งไว้นานแล้วล่ะ ไม่คิดว่าจะได้ คนสมัครเป็นร้อย”

เธอเลิกฝันมานานแล้ว เมื่อมันเงียบหายไปเหมือนคลื่นกระทบฝั่ง ดังนั้นเมื่อมีจดหมายเชิญมา จึงไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่

“อะไรของเอ็งว่ะนังติ๋ม นางบ่ง นางแบบอะไร!!”

นางละมือจากการทำงาน หันมาถามหลานสาวแบบสนใจจริงๆ

“ก็จดหมายนี่ไงป้า เค้าเรียกคุณเมไปสัมภาษณ์ เรื่องการเดินแบบ”

ติ๋มยังไม่คลายความตื่นเต้น เมื่อการเป็นนางแบบดังๆ นั้นสามารถทำเงินได้มหาศาลหากชื่อติดตลาด เผลอๆ จะได้เป็นดารา คราวนี้ล่ะ...เงิน ทองไหลมาเทมา รับไม่หวาดไม่ไหว

“คุณเม ติ๋มขอเป็นผู้จัดการนะคะๆ” สาววัยละอ่อนกระพือเปลือกตาปริบๆ หันมาจีบปากพูดกับเมวิกา ไม่สนใจความอยากรู้ของนางสักนิด

สาวโสภาส่ายศีรษะ อมยิ้มโดยไม่ได้ตอบอะไร

“อย่าแหกปากไปนังติ๋ม เดี๋ยวยัยคุณนายยักษ์ได้ยินเสียงของเอ็งจะตะโกนด่าเอาอีก ไม่รู้เป็นอะไรซิ หมู่นี้อารมณ์ไม่ใคร่ดีเลย”

นางบ่น ชะเง้อคอมองไปยังกลางบ้าน ณ. ที่นั่น พรรณีกำลังนั่งกุมขมับ เมื่อกำลังปวดหัวกับรายจ่ายของช่อชบา

“จะมีเรื่องอะไรล่ะป้า...เรื่องเดียวที่ทำให้คุณนายหุบปากได้ ก็เรื่องคุณช่อ นั่นนะลูกสาวสุดสวาท”

ติ๋มเบ้ปาก จีบปากพูดฉอดๆ เมื่อเรื่องเดียวที่พรรณีไม่เคยบ่นว่า คือเรื่องต่างๆ ที่ช่อชบาก่อไว้ให้ตามแก้ นางเลี้ยงลูกแบบสปอยจนช่อชบาเคยตัว หยิบจับอะไรไม่เป็นสักอย่าง ทำยังกับว่าตนเองนั้นคาบช้อนเงิน ช้อนทองมาตั้งแต่แรกเกิด