ตอนที่ 2 จุดจบหรือจุดเริ่มต้น

ตอนที่ 2

ม่อหลาน วิ่งหนีทหารที่วิ่งไล่ตามเข้าไปในป่า โดยอาศัยแสงสว่างจากพระจันทร์ที่สาดแสงลงมา

ด้วยคำว่าทดแทนบุญคุณ หญิงสาวจึงต้องเสี่ยงชีวิตลอบสังหารองค์รัชทายาทแคว้นหานให้สำเร็จ

แต่ครั้งแล้วครั้งเล่าที่นางทำงานพลาด ตามร่างกายใต้ร่มผ้ามีแต่รอยแผลเป็น ไม่ใช่เพราะว่ารัชทายาทลงโทษตน แต่เป็นเพราะใครคนหนึ่ง ที่ลงมือกับนางอย่างโหดเหี้ยม

และครั้งนี้ สิ่งที่รอนางอยู่ก็น่ากลัวเกินกว่าที่จะคิดถึง 

สองเท้าน้อยวิ่งหนีหลบหลีกต้นไม้ ในใจได้แต่หวังว่าจะมีชีวิตรอดได้เห็นดวงตะวันของวันพรุ่งอีกสักครั้ง

เสียงฝีเท้า เสียงควบมา ไล่ตามหลังมาติด ๆ จนกระทั่ง ม่อหลานวิ่งขึ้นมาจนมุมที่หน้าผาสูงชัน

หญิงสาวหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับบรรดาทหาร ที่ถืออาวุธเตรียมพร้อม 

ด้านหลัง บุรุษหนึ่งควบอาชาด้วยท่วงท่าองอาจ สายตาคมกล้าจ้องมองไปที่บุคคลที่สวมชุดดำ

ม่อหลานไร้ซึ่งหนทางหนี ไร้หนทางที่จะต่อสู้ นัยน์ตาลูกท้อประสานกับสายตาคมกล้า มองบุรุษผู้นั้นยกคันธนูเล็งมาทางตน

ความเจ็บปวดเกิดขึ้นต่อจิตใจ สองเท้าก้าวถอยหลัง จนไม่มีที่จะก้าวอีกแล้ว หลังจากนั้นร่างกายที่บอบบางก็ได้ชิมรสความเจ็บปวดจากลูกธนูพุ่งมาปักเข้าที่ไหล่ข้างซ้าย

ไม่มีเสียงร้องโอดโอย ไม่มีเสียงอ้อนวอนร้องขอชีวิต มีเพียงแต่น้ำตาที่ไหลออกมา

หญิงสาวจ้องมองคนที่ยิงธนูออกมา ไม่ว่าจะอยู่หรือตาย จะไม่มีวันลืมความรู้สึกนี้ที่เขามอบให้ หลังจากนั้นร่างบางก็เอนกายทิ้งตัวลงสู่ความเวิ้งว้าง ยอมจำนนต่อโชคชะตา ที่รออยู่บนพื้นด้านล่างของหน้าผา

"ไม่มม"

รัชทายาทหย่งเจิ้งที่ควบอาชาตามมาทีหลัง ร้องลั่นออกมา หลังจากที่เห็นสตรีในชุดดำ ทิ้งร่างลงหน้าผาไป โดยที่เขาไม่สามารถมาช่วยได้ทัน

หย่งเจิ้งลงจากหลังอาชาได้ รีบวิ่งไปที่หน้าผา เกาเหยาต้องเข้ามาหยุดเอาไว้ เกรงว่ารัชทายาทจะพลัดตกลงไป

"เกาเหยา เจ้าปล่อยข้า ข้าจะไปช่วยนาง"

"รัชทายาทตั้งสติก่อนพ่ะย่ะค่ะ นั้นมันคนร้ายที่จะเข้ามาสังหารพระองค์ ตายไปก็สมควรแล้ว" องครักษ์หนุ่มพยายามเตือนสตินายเหนือหัว ที่ดูเหมือนจะอาลัยอาวรณ์คนร้ายเหลือเกิน

"จริงอย่างที่องครักษ์ของเสด็จพี่พูด เหตุใดเสด็จพี่ถึงใส่พระทัยคนที่ลอบเข้ามาสังหารพระองค์ขนาดนี้" บุรุษที่ลงมือสังหารคนร้ายเอ่ยขึ้น เขาก้าวลงมายืนเผชิญหน้ากับพี่ชายต่างมารดา

หย่งเจิ้งจ้องหน้าน้องชายเขม็ง องค์ชาย โจวจื่อซู พระโอรสลำดับที่สาม เป็นบุตรที่เกิดจากหรู่กุ้ยเฟย เป็นองค์ชายที่มีความสามารถไม่แพ้เขาเลย

"เพราะว่านางเป็นของข้า ตั้งแต่ตอนที่นางลอบสังหารข้าไม่สำเร็จในคราแรก คนที่มีสิทธิ์ตัดสินชี้เป็นชี้ตายนางก็คือข้า หาใช่การของเจ้าที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวไม่ หรือว่าเจ้ากลัวว่าถ้าจับนางได้ แล้วนางจะเปิดเผยคนบงการที่ออกคำสั่ง"

 จื่อซูยิ้มเย็น จ้องมองผสานสายตากับพี่ชายอย่างไม่กลัวเกรง

"แล้วแต่เสด็จพี่จะเข้าพระทัย หม่อมฉันแค่ทำหน้าที่ปกป้องรัชทายาทแห่งแคว้นหานให้ปลอดภัย ไม่เคยคิดเป็นอื่น"

"ข้าก็หวังให้เป็นแบบนั้น" หย่งเจิ้งเอ่ยออกมาก่อนจะกระโดดขึ้นหลังอาชา ควบไปตามเส้นทางที่ใช้กลับกระโจมที่พัก

เกาเหยาและทหารส่วนหนึ่งรีบตามมาถวายความปลอดภัยให้ แต่ยังไม่ทันที่จะถึงที่ตั้งกระโจม รัชทายาทก็หยุดม้า

"เกาเหยา เจ้านำคนลงไปตามหานางที่ด้านล่าง ก่อนที่พวกนั้นจะตามเจอ" หย่งเจิ้งออกคำสั่ง 

"ทำไมพระองค์ถึง" เกาเหยาไม่เข้าใจ ว่าทำไมรัชทายาทต้องใส่พระทัยกับมือสังหาร ที่ปานนี้ร่างคงแหลกเหลวไปแล้ว คงไม่สามารถสืบสาวหาคนบงการเบื้องหลังได้อีก

"เจ้าไม่ต้องถาม ข้ายังไม่ได้กล่าวโทษที่เจ้าเข้าไปในกระโจม ทั้ง ๆ ที่ข้าสั่งให้ทุกคนห้ามเข้าใกล้ รีบไปทำตามที่ข้าบอก"

"พ่ะย่ะค่ะ" เกาเหยาน้อมรับคำสั่ง รีบนำกำลังทหารมุ่งสู่เส้นทางที่จะนำไปด้านล่าง แม้ว่ายามวิกาลเช่นนี้จะอันตรายมากก็ตาม 

รัชทายาทหย่งเจิ้งควบอาชากลับมาถึงกระโจมที่พัก เอนกายนั่งลงบนเตียง ภาพของนางที่ตกหน้าผาไปยังคงติดตา

ความรู้สึกตอนนี้เคว้งคว้างเหมือนบางสิ่งที่คุ้นเคยได้ขาดหายไป แม้ว่านางหมายมุ่งเพียงจะสังหาร แต่เขาหมายมุ่งที่จะได้เห็นแววตาสีฟ้าสดคู่นั้น ได้ดอมดมกลิ่นกายที่หอมชวนให้หลงใหล

"เป็นความผิดของข้า ที่ตามไปช่วยเจ้าไว้ไม่ทัน"

อีกฟากหนึ่ง องค์ชายสามของแคว้นหาน ยืนอยู่ริมหน้าผา ทอดสายตามองไปเบื้องล่าง ปล่อยให้กระแสลมพัดผ่านร่าง

หลงเป่าทหารคนสนิท เดินมาหยุดด้านหลังขององค์ชาย เพื่อรอรับคำสั่ง

"สั่งคนของเรา ค้นหาเบื้องล่าง เป็นต้องเห็นตัว ตายต้องเห็นศพ"

"หากนางยังมีชีวิตอยู่ จะให้ทำอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ" หลงเป่าเอ่ยถาม เพราะรู้ทำเลดีว่า ด้านล่างหน้าผาเป็นแม่น้ำ หากโชคดีคนในชุดดำอาจจะยังไม่ตาย

...นางเป็นของข้า ตั้งแต่ตอนที่นางลอบสังหารไม่สำเร็จ...

ประโยคนี้ของรัชทายาทดังก้องไปมาอยู่ในหัวของจื่อซู

"หากนางยังโชคดีรอดชีวิต เจ้าก็ช่วยสงเคราะห์อย่าให้นางต้องมีชีวิตอยู่เพื่อรัชทายาทอีกเลย"

หลงเป่ารับคำสั่งรีบแยกตัวออกไป หากองกำลังที่ไม่ใช่ทหารของวังหลวง

โจวจื่อซู ยังคงไม่ยอมกลับกระโจมที่พัก แต่ยังคงยืนอยู่ริมหน้าผาต่อไป ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในอดีตวัยเยาว์  ที่มีร่วมกับใครคนหนึ่ง ที่โชคชะตาได้ตัดสินให้ไม่อาจมาบรรจบกับตัวเขาได้อีกแล้ว...