จอมโจรแม่ลูกติด

ตอนที่ 1

ภายในเขตป่าล่าสัตว์ของแคว้นหาน บริเวณลานกว้างนอกชายป่า เป็นที่ตั้งของกระโจมที่พักน้อยใหญ่ ของบรรดาเชื้อพระวงศ์และเหล่าขุนนางที่มาพักผ่อนหย่อนใจ ในช่วงเทศกาลล่าสัตว์นี้

กระโจมหลังใหญ่สุดที่ตั้งอยู่ใจกลาง เป็นกระโจมที่พักขององค์รัชทายาทโจวหย่งเจิ้ง พระโอรสองค์โตของฮ่องเต้เทียนเฉิงกับฮองเฮาซูหมิง

เอกบุรุษที่เลื่องชื่อว่ามีใบหน้าหล่อเหลาปานเทพเซียนก็มิปาน สตรีใดในใต้หล้าที่เห็นโฉมหน้า ย่อมยอมสยบศิโรราบแทบเท้าของบุรุษผู้นี้

รัชทายาทหนุ่ม นอนแช่ตัวอยู่ในอ่างไม้ขนาดใหญ่ หลับตาพริ้มผ่อนคลายอารมณ์หลังจากกลับมาจากเข้าป่าล่าสัตว์ ด้วยฝีมือการยิงธนูที่ไม่เป็นสองรองใคร ทำให้หย่งเจิ้งเป็นผู้ชนะในการล่าสัตว์วันนี้ได้อีกครั้งหนึ่ง

ในขณะที่กำลังดื่มด่ำกับความเย็นของน้ำ รัชทายาทหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าที่แปลกไปจากคนของพระองค์ เสียงฝีเท้าที่เหยียบลงพื้นแบบไม่เต็มเท้า และพยายามไม่ให้เกิดเสียงดัง

การย่องมาในลักษณะนี้คิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจากผู้ร้ายที่ลักลอบเข้ามาหมายจะสังหารตนเอง

แทนที่หย่งเจิ้งจะตกใจ ที่มีภัยคืบคลานมา แต่เขากับยังคงนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายอารมณ์ ริมฝีปากได้รูปแย้มยิ้มออกมา ราวกับว่าจะได้เจอเพื่อนเก่าที่คุ้นเคย

ร่างหนึ่งที่แต่งกายด้วยชุดสีดำ ใบหน้ามีผ้าคลุมปิดไว้อย่างมิดชิด เผยให้เห็นแต่ลูกนัยน์ตาสีฟ้าสด 

หลังจากแอบเล็ดลอดผ่านเวรยามด้านนอกมาได้ เป้าหมายเดียวที่ตั้งใจมาคือกระโจมหลังใหญ่

แต่ว่าแทนที่จะมีทหารองครักษ์อยู่แน่นหนากว่าจุดอื่น ๆ กลับไม่ใช่เช่นนั้น เพราะคนในชุดดำย่องมาจนถึงกระโจมหลังใหญ่ได้อย่างง่ายดาย

ภายในกระโจมยังมีไฟส่องสว่าง คนในชุดดำแหวกม่านเปิดเข้าไปอย่างระมัดระวัง 

บนเตียงที่ปูด้วยผ้าขนสัตว์ ไม่มีร่างของเป้าหมายอยู่ แต่ยังมีม่านกั้นอีกด้าน

คนชุดดำ ค่อย ๆ ย่องให้เบาที่สุด เดินอ้อมม่านกั้นเข้าไป

พบว่าเป้าหมายกำลังหันหลังแช่ตัวอยู่ในอ่างไม้ใหญ่ และดูเหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก

คนชุดดำชักมีดสั้นออกมาจากที่ซ้อน ขยับกายเข้าไปใกล้เป้าหมายที่ถูกสั่งให้มาสังหารให้สิ้นซาก

มีดสั้นถูกเงื้อขึ้นเหนือหัว ก่อนจะแทงลงบนร่างของเป้าหมาย

...หมับ...

รัชทายาทหย่งเจิ้งจับข้อมือบางบิดจนมีดสั้นหลุดจากมือ ก่อนจะดึงร่างเจ้าของมีดให้ลงมาอยู่ในวงแขนแกร่ง แช่น้ำอยู่ในอ่างด้วยกัน

"มาแล้วหรือ ข้ารอเจ้าอยู่นานนึกว่าจะไม่ตามมาถึงนี้เสียแล้ว" เสียงนุ่มเอ่ยออกมาไม่มีท่าว่าโกรธเคืองคนในอ้อมแขนแม้แต่น้อย

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ" เสียงที่เล็กบ่งบอกว่ามือสังหารหาใช่บุรุษไม่ ร่างบางสมส่วนพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการถูกกอดรัดไว้

"ปล่อยให้โง่สิ เจ้าลอบสังหารข้ามาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ข้ายังไม่ได้เอาโทษเจ้าเลย...ว่าแต่กลิ่นกายเจ้าหอมเหมือนดอกกล้วยไม้ป่าเลย"

รัชทายาทหย่งเจิ้งถือโอกาสนี้สูดกลิ่นกายสาวที่คุ้นเคยและติดใจในความหอมนี้ จนตั้งตารอที่จะพบมือสังหารสาวทุก ๆ วัน

"พระองค์โรคจิตชัด ๆ แทนที่จับข้าได้จะฆ่าข้าเสีย กลับปล่อยข้าไปทุกครั้ง เพราะเหตุใดกัน"

หญิงสาวที่ได้รับมอบหมายให้มาลอบสังหารองค์รัชทายาท ไม่เข้าใจตั้งแต่ครั้งแรก และอีกกี่ครั้งจนนับไม่ถ้วน ที่เขาจับนางได้ แต่กลับปล่อยนางไปทุกครั้ง

หย่งเจิ้งกระชับอ้อมแขนให้แน่น จนร่างกายที่ปราศจากอาภรณ์แนบชิดกับแผ่นหลังของหญิงสาว โน้มใบหน้าไปกระซิบเสียงกระเส่าที่ใกล้ ๆ หูของนาง

"อาจเป็นเพราะว่าข้าติดใจในกลิ่นกายที่หอมของเจ้า จนเผลอใจชอบเจ้าแล้วก็เป็นได้ ไหนขอข้าเชยชมใบหน้าของเจ้าให้ชื่นใจหน่อย"

นักฆ่าสาวขนคอลุกชันด้วยความรู้สึกประหลาด ที่ใกล้ชิดกับบุรุษเพศมากเกินไป 

หญิงสาวพยายามดิ้นรนสุดชีวิต นางยอมตายดีกว่าที่จะเปิดเผยใบหน้าให้ศัตรูเห็น

ขณะที่มือหนากำลังเอื้อมมือเข้าใกล้ใบหน้า หญิงสาวใช้โอกาสนี้กัดแขนของรัชทายาทหนุ่ม ฝังเขี้ยวแหลมคมลงไปบนเนื้อ

"โอ๊ย! เจ้าเป็นสุนัขหรือยังไงถึงได้กัดข้าเช่นนี้ ปล่อย"

หย่งเจิ้งแม้จะถูกกัดแขนก็ยังไม่ยอมปล่อย มือที่จับยึดข้อมือของนาง เมื่อร้องสั่งให้นางปล่อยปาก แต่นางไม่ยอมฟัง เขาก็ใช้วิธีกัดไปที่ใบหูของนางแทน เพียงแต่ไม่ออกแรงมาก

หญิงสาวตัวแข็งทื่อยอมปล่อยปากที่กัดแขนของชายหนุ่ม การกระทำของเขาไม่ได้ทำให้นางเจ็บ แต่กับวาบหวิวอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งปลายจมูกของเขายังมาถูกแก้มของนาง แม้จะมีผ้ากั้นไว้ก็ตาม

"สิ้นฤทธิ์แล้วหรือ ไหนขอข้าได้ยลโฉมของเจ้าเถอะนะคนดี"

ยังไม่ทันที่หย่งเจิ้งจะได้ดึงผ้าปิดบังใบหน้าออก เกาเหยาองครักษ์คนสนิทวิ่งพรวดพราดผ่านม่านกั้นเข้ามาเสียก่อน

"หม่อมฉันได้ยินเสียงพระองค์ เกิดอะไรขึ้นพ่ะย่ะค่ะ"

แล้วเกาเหยาก็เห็นคนชุดดำในอ้อมแขนของรัชทายาท พร้อมมีดสั้นที่ตกอยู่ที่พื้น เขาเข้าใจทันทีว่านี้คือคนร้ายที่ลอบเข้ามาสังหารองค์รัชทายาท

หญิงสาวเลยใช้โอกาสนี้ดิ้นหลุดจากพันธนาการของชายหนุ่ม รีบออกจากอ่างในสภาพที่เปียกชุ่ม วิ่งหนีไปยังทางออกอีกทาง

"คนร้ายลอบสังหารองค์รัชทายาท รีบตามจับตัวมาให้ได้" 

เสียงของเกาเหยาที่วิ่งตามคนร้ายไปเอ่ยสั่งทหารองครักษ์ โดยที่หย่งเจิ้งเอ่ยห้ามไม่ทัน เพราะตัวเขายังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยเลย...