2

ยักษ์ยังไม่มีเมียและไม่มีผู้หญิงที่ไหนชอบด้วย แม้จะรู้ว่าเขาร่ำรวย เนื่องจากเขาดูน่ากลัว เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่คนเกรงใจเขา ไม่กล้าเข้าใกล้ แม่ค้าที่มาค้าขายที่นี่พอเห็นนายยักษ์มาเก็บค่าแผงขายของที่ตลาดก็รีบควักเงินให้แบบไม่ต้องทวงกันเลย

แต่ทุกคนอยากขายของที่นี่เพราะรายได้ดี ลูกค้าแน่นร้าน โดยเฉพาะตอนเย็นๆ พวกลูกค้าที่ทำงานประจำและรับราชการจะมาจับจ่ายซื้อของจนดึก ถือว่าเป็นตลาดที่มีคนมาใช้บริการเยอะมากที่สุดในละแวกนี้

สิริวรณขอโทษแล้วรีบเดินหนี ยักษ์มองตาม เขาไม่พูดอะไร แต่เฝ้ามองเธอไม่วางตา ถ้าใครจะเห็นบ้าง ก็จะรู้ว่ายักษ์แอบมองสิริวรรณตลอด มองแล้วเขิน แต่เขาไม่ใช่คนหล่อเหลาแถมยังน่ากลัวอีก จึงไม่มีใครอยากสนใจ

สิริวรรณทำงานที่ตลาดกลับมาเธอก็ซื้อข้าวของเครื่องใช้ในบ้านกลับมาด้วย หญิงสาวมองข้าวปลาอาหารที่ทำไว้ก่อนไปตลาดอย่างหดหู่ใจ ทุกคนกินเสร็จก็ทิ้งจานชามให้เธอล้าง ที่ร้ายไปกว่านั้นยังไม่เหลืออะไรเอาไว้ให้เธอกินอีก

ความเหนื่อยล้าและอะไรอีกหลายอย่างทำให้เธออาบน้ำและเข้านอนเลย เธอจึงผอมบางเพราะอดมื้อกินมื้อ

แม้สิริวรรณจะผอมแห้งแรงน้อยแต่ขยันทำงานเพื่อหาเงินมาเลี้ยงครอบครัวที่ซุกหัวนอน

ศักดิ์สิทธิ์แอบมองสิริวรรณอาบน้ำและเดินเข้าห้องไป วันนี้แสงระวีไม่ หล่อนอยู่ออกไปเล่นไพ่ข้างนอก ส่วนรัชนียังไม่กลับมา ถือเป็นโอกาสดีที่เขาจะรวบหัวรวบหางลูกติดของเมียใหม่ที่น่ากลืนกินกว่าอีแก่หนางเหี่ยวอย่างแสงระวีเป็นไหนๆ

สิริวรรณหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเหมือนกับทุกวัน ที่นี่ไม่มีห้องหับอะไรหรอก นอนแยกๆ กันคนละมุมและก้างมุ้งเอา บ้านหลังเก่าๆ โทรมๆ มีที่ซุกหัวนอนก็ดีมากแล้ว

สิ่งรบกวนที่ไต่มาตามขาทำให้สิริวรรณลืมตาตื่น เธอตกใจที่เห็นร่างของศักดิ์สิทธิ์ สามีใหม่ของมารดาเลี้ยงคร่อมทับร่างของเธออยู่

“นี่ปล่อยนะ!” เธอดิ้นหนี ไล่มันทันที แต่มันตะปบปากของเธอเอาไว้

“อย่าดิ้นมากสิ ห้ามร้องด้วย” มันข่มขู่ขณะค่อยๆ กระชากเสื้อผ้าของเธอออก สิริวรรณตกใจแทบช็อก เธอพยายามรวบรวมสติสัมปชัญญะเอาไว้

“ปล่อยนะ ไอ้บ้า อือๆๆๆ” สิริวรรณส่งเสียงร้อง มันเลยเอามืออุดปากเอาไว้ ก่อนจะตะโบมจูบไปทั่วร่าง เสื้อผ้าของเธอหลุดลุ่ย เธอสู้แสงมันไม่ได้ ร่างเล็กสงบลง เลิกดิ้นทันที

เธอตั้งสติ ในจังหวะที่มันคิดว่าเอาชนะเธอได้ เตะเข้าไปตรงหว่างขาของอีกฝ่ายเต็มแรง มันร้องโอดโอยเสียงหลง เสียหลักล้มลงไป สิริวรรณทะลึ่งพรวดขึ้นมา ทำท่าจะหนี ศักสิทธิ์ตามมาจิกผมของอีกฝ่ายเอาไว้

“โอ๊ย!”

“ศักดิ์ ศักดิ์จ๋า... ทำอะไรอยู่” เสียงของแสงระวีทำให้สิริวรรณดีใจ แต่โดยที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน ศักดิ์สิทธิ์ดึงเธอเข้าหา ให้เธอทาบทับบนตัวเขาเอาไว้ ก่อนจะร้องเสียงดังคับบ้าน

“ส้ม ใจเย็นๆ อย่าทำแบบนี้เลยเดี๋ยวพี่แสงกลับมาเห็น”

“ทำอะไรกันน่ะ!” แสงระวีทะลึ่งพรวดเข้ามาในบ้าน มองด้วยตาเขียวปั๊ดเมื่อเห็นลูกเลี้ยงกอดปล้ำอยู่กับสามีใหม่

“พี่แสง ส้มมันจะปล้ำฉัน ฉันพยายามห้ามแต่มันไม่ฟังเลย” สิริวรรณอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าศักดิ์สิทธิ์จะหน้าตัวเมียพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

โดยที่เธอไม่ทันได้คาดคิดและคิดไม่ถึงว่ามารดาเลี้ยงจะตรงเข้ามาจิกผมและตบฉาดใหญ่

เพี้ยะ! สิริวรรณหน้าชาไปทั้งแถบ เสียงตบสนั่นหวั่นไหวไปหมด

“นางกาฝาก แกคิดจะแย่งผัวฉันเหรอ ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ!” สิริวรรณร้องเสียงหลงเป็นครั้งที่สองเพราะมันเร็วมากจริงๆ ในขณะที่แสงระวีเขวี้ยงเธอออกมานอกบ้าน จนก้นกระแทกลงพื้นเจ็บจุกน้ำตาเล็ด ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ

“ไสหัวไปซะ”

“พี่แสงใจเย็นๆ ก่อน” ศักดิ์สิทธิ์รีบห้ามปรามเมียใหม่ มองสิริวรรณอย่างเยาะเย้ย อยากไม่ยอมเขาเอง ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

เหลือเชื่อจริงๆ!!! สิริวรรณไม่คิดว่ามารดาเลี้ยงจะเชื่อคนอื่นมากกว่าตัวเอง เธอไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรสักอย่าง เธอจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ

เงินที่อุตส่าห์ทำงานเก็บออม ซ่อนเอาไว้ก็โดนขโมย ชีวิตที่ไร้ญาติขาดมิตรและไม่มีอะไรเลย มันโคตรต่ำต้อยด้อยค่าจริงๆ