ตอนที่ 2 ข้ากับภรรยาคนที่สอง(18 )

ตอนที่ 2 ข้ากับภรรยาคนที่สอง(18 )

หลังจากที่ข้าแต่งงานกับมู่ซูหลานอยู่กินด้วยกันได้ 1 ปีข้าก็เลยอยากออกเดินทางไปเที่ยวเมืองต่างๆตามใจที่ข้าต้องการข้าไม่ชอบการอยู่กับที่ข้าชอบอิสระเสรีภรรยาของข้าคงจะคิดอย่างนั้น แต่ข้าไม่ให้ภรรยาของข้าไปกับข้าด้วยข้าจะให้เขาคอยดูแลกิจการที่ร่วมกันเปิดขึ้นมาข้าขอให้หลานเอ๋อมาดูแลทุกคนที่จวนและร้านค้าที่ข้ากับหลานเอ๋อช่วยกันก่อตั้งขึ้นมา

"ท่านพี่ไม่ให้ข้าไปด้วยจริงหรือ"

"ข้าขอออกไปท่องเที่ยวสักพักแล้วจะกลับมา"

"ท่านไปแล้วจะไม่มีคนอื่นกลับมาใช้หรือไม่"

"ข้าเคยบอกแล้วว่าข้ายังไม่อยากมีใครในตอนนี้เจ้าวางใจเถอะ"

"อือ ข้าเชื่อท่าน"

"ข้าไปแล้วนะข้าฝากเจ้าดูแลที่นี้ด้วย"

"ข้าจะรอท่านนะท่านรีบไปเที่ยวแล้วรีบกลับมานะ"

ข้าออกเดินทางมาถึงแคว้นหลง แต่บังเอิญไปเจอกลุ่มคนมากมายที่ต่างพากันเดินมาเป็นขบวนอย่างยิ่งใหญ่มองดูดีๆก็รู้ว่านี่คือทหารที่เพิ่งออกรบกลับมาข้าจึงเลี่ยงไปอีกเส้นทางแต่ก็เหมือนกับทางเข้าแคว้นหลงนั้นต้องการตรวจจับอะไรบางอย่างข้าที่เข้ามาในตัวเมืองก็โดนตรวจค้นไปด้วยแต่ก่อนที่ข้าจะผ่านด่านที่หนึ่งไปนั้นก็มีสตรีนางหนึ่งเดินเข้ามาเกาะแขนข้าแล้วเอ่ยบอกกับข้าว่า

"คุณชายเจ้าคะ ข้าน้อยอยากจะเข้าไปในแคว้นหลงแต่ข้าน้อยไม่มีใบผ่านทางขอคุณชายได้โปรดพาข้าเข้าไปด้วยนะเจ้าคะ"

"แม่นาง เจ้าทำเช่นนี้ไม่ได้นะเจ้าควรเข้าไปในเมืองหลวงอย่างถูกต้อง"

เรื่องอะไรที่ข้าต้องช่วย ถ้าเป็นบุรุษงดงามมาขอความช่วยเหลือ ข้าก็ว่าไปอย่างแต่นี่เป็นสตรีที่ข้าไม่รู้จักข้าก็ไม่อยากช่วยถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็จะเป็นปัญหาที่ตัวข้าเองอีก สิ่งเดียวที่ข้าทำได้ก็คือการไม่ช่วยเหลือนะ

"ท่านจะไม่ช่วยข้าจริงๆหรือคุณชาย"

"ใช่ ข้าช่วยแม่นางไม่ได้หรอกไปหาคนอื่นเถอะ"

"ก็ได้ในเมื่อท่านไม่ช่วยข้า ข้าจะทำให้ท่านช่วยข้าเอง!"

ข้ามองใบหน้าของนางที่ตอนนี้ยืนยิ้มสยองอย่างนี้เลศนัยนางจะทำอะไรกันแน่จู่ๆสตรีนางนั้นก็นั่งลงกับพื้นแล้วกอดขาของข้าพร้อมกับเสียงร้องไห้ดังขึ้น

"ฮือออๆ ท่านพี่เจ้าขา ทำไมท่านถึงจะหย่ากับข้าล่ะเจ้าค่ะ หรือที่ท่านพี่มาที่แคว้นนี้มาแต่งภรรยาน้อยหรือเจ้าค่ะ ฮือออๆ ท่านพี่ร้ายกาจเกินไปแล้วนะเจ้าค่ะ! ฮือออๆๆ"

"เจ้าทำอะไรของเจ้ากัน!"

"ท่านพี่ ฮือออๆ ท่านพี่ท่านไม่รักข้าแล้วหรือท่านพี่ ฮือออออๆ"

"พวกเจ้าสองผัวเมียที่ทะเลาะกัน ผ่านไปๆพวกข้าไม่อยากฟังพวกเจ้าทะเลาะกันหรอกนะ!!"

"แต่ข้า..."

"เข้าไปได้แล้ว!!"

"ขอรับ/เจ้าค่ะ"

ข้าขึ้นม้าคู่ใจก่อนจะมีสตรีนางนั้นจะขึ้นม้าของข้าด้วยข้าไม่สนใจสตรีอยู่แล้วแต่ถ้าเป็นบุรุษล่ะก็ข้าจะจัดการให้เอวเคล็ดลุกจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู

"ขอบใจเจ้ามากนะ"

"เจ้าไปได้แล้วแม่หญิงลวงโลก"

"ข้าแค่อยากเข้ามาเยี่ยมท่านย่าเท่านั้นเองแต่ข้าลืมพกป้ายผ่านทางมาด้วย ข้าอยู่แคว้นเถียนถ้าข้ากลับไปก็ใช้เวลานานข้าขอแค่ให้ท่านช่วยข้าผ่านทางมาท่านก็ทำไม่ได้จนข้าต้องทำเช่นนี้น่าละอายนัก"

"เจ้ารู้ตัวหรือไม่ถ้าเจ้าเป็นบุรุษข้าจะจับเจ้าทำเมียไปแล้ว แต่เสียดายที่เจ้าเป็นสตรีไม่เช่นนั้นเจ้าคงจะกลายเป็นภรรยาของข้าไปแล้ว"

"เช่นนั้นหรือน่าสนใจยิ่งนักถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวนะเจ้าคะ"

"ตามใจเจ้าสิ"

หลี่เจ๋อหลิน

ข้าปลอมตัวเป็นสตรีเพื่อที่จะหนีออกมาจากงานแต่งงานของข้ากับว่าที่ภรรยาที่ข้ารู้จักนางดีข้ากับนางเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่สมัยเด็กๆนางเป็นน้องสาวที่อ่อนหวานและนุ่มนวลแต่ก็ยังมีความร้ายกาจฉบับสตรีอยู่ ข้าคิดกับนางแค่น้องสาวแต่ท่านแม่ของข้ากลับคิดว่าข้าหลงรักนาง กลับไปสู่ขอนางหมั้นหมายนางเอาไว้

และตอนนี้ก็ยังจะจับข้าแต่งงานกับนางอีก ชาตินี้ข้าหลี่เจ๋อหลินคนที่ข้าจะรักก็คือคนที่ข้ามองแล้วตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเท่านั้น ข้าจะไม่มีวันแต่งงานกับคนที่ข้าไม่รักเด็ดขาดและวันนี้ข้าก็หนีออกมาสำเร็จเพราะอะไรรู้ไหม เพราะว่าที่ภรรยาของข้านางเข้ามาโอบกอดข้าหมายจะข่มขืนปลุกปล้ำข้า ข้าทนไม่ไหวข้าหนีออกมาเสียก่อนข้าเป็นบุรุษอกสามศอกเป็นจอมทัพผู้ยิ่งใหญ่เป็นแม่ทัพอยู่แคว้นเถียนมา 10 ปีข้าไม่เคยเห็นสตรีนางใดจะมาข่มขืนปลุกปล้ำบุรุษเช่นข้าเลยสักคนยกเว้นนางผู้เดียว

"ท่านพี่!!"

"เจ้ามันเป็นสตรีไร้ยางอายน่ารังเกียจยิ่งนักข้าไม่อยู่กับเจ้าหรอก!"

"ท่านพี่อย่าไป พวกเจ้ามัวทำอะไรอยู่กันตามท่านจอมทัพไปเสียสิเร็วตามเขากลับมาให้ได้ไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งโบยพวกเจ้าให้หมดทุกคนเลย!!"

"ขอรับฮูหยิน!!"

ข้าหนีออกมาถึงแคว้นหลงแต่กลับมีการตั้งด่านแต่ข้าที่ลืมเอาใบผ่านทางมาก็ไม่สามารถเข้าไปได้แต่ข้าหันไปมองเห็นบุรุษผู้หนึ่งท่าทางมีสง่าราศีความสง่าของเขากระแทกมาที่ใจของข้าทันที บุรุษร่างใหญ่กำยำรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาเอาการสายตาหวานหยดย้อยนั่นทำให้ข้าใจเต้นแรงข้าจึงไปขอความช่วยเหลือจากเขาแล้วเขาหันมามองข้าที่อยู่ในชุดของสตรี แล้วกล่าวว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับข้า

ข้าก็งงว่านี่ข้าเป็นสตรีแต่เขาไม่คิดจะช่วยสตรีงั้นหรอ หรือเขาคิดว่าข้าเป็นโจรผู้ร้ายแต่ข้าก็มีวิธีของข้าในเมื่อขอความช่วยเหลือไม่ได้ข้าก็มีวิธีของข้า และมันก็สำเร็จเขาดึงข้าขึ้นหลังม้าและพาข้าเข้าเมืองหลวงมาใบหน้าสงบนิ่งนั้นมีแววขุ่นเคืองข้าแต่ก็ไม่เป็นไรถึงแม้จะทำหน้าตาไม่พอใจข้าเท่าไหร่แต่ใบหน้าที่หล่อเหล่างดงามนั่นก็ยังตราตรึงใจของข้าอยู่ข้าแยมยิ้มเมื่อลงจากม้ากล่าวขอบคุณบุรุษผู้มีใจงดงามที่ไม่ค่อยเต็มใจช่วยข้าสักเท่าไหร่ เขาจึงกล่าวออกมาว่าถ้าข้าเป็นบุรุษเขาจะจับข้ามาเป็นภรรยาได้แต่ยิ้มออกมาถ้าเกิดว่าเขาอยากจับข้าทำภรรยาข้าก็คงต้องวัดกันว่าใครเก่งกว่ากัน

ซึ่งวันนั้นก็มาถึงวันที่ข้าแต่งตัวเป็นบุรุษอย่างสง่างามข้าตามหาเขาหลายวันก็ได้เจอกับเขาที่นั่งอยู่บนโรงเตี๊ยมทานอาหารอยู่ข้าจึงเดินเข้าไปหาแล้วนั่งลงโดยไม่ได้รับเชิญเขาเพียงแค่จ้องมองข้าเพียงนิดเดียวก็หันกลับไปทานอาหารต่ออย่างไม่สนใจข้าเลยสักนิด

"พี่ชายท่านนี้ ท่านจำข้าไม่ได้หรือไม่กี่วันก่อนท่านได้ช่วยสตรีนางหนึ่งไว้นั่นก็คือ..."

"เจ้าเองสินะไม่บอกข้าก็รู้ข้าจำเจ้าได้เจ้าหน้าเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเจ้าแต่งตัวเป็นบุรุษ"

"ข้าอยากแต่งกับเจ้า"

"เจ้าไม่สบายหรือเจ้าอยากแต่งกับข้าก็คงแต่งไม่ได้หรอกเพราะข้ามีภรรยาอยู่แล้ว"

"ข้าถูกจับแต่งงานแต่ในวันแต่งงานข้าหนีออกมาได้ก็คือวันที่เจ้าช่วยข้านั้นแหละคือวันที่ข้าหนีออกมาข้าอยากตอบบุญแทนของท่านด้วยการแต่งงานกับท่านเป็นภรรยาของท่าน"

"เจ้าคงคิดว่าข้าจะยอมใจอ่อนเพราะเจ้าเป็นบุรุษงั้นหรอคนที่ข้าจะรักคือคนที่ข้าเห็นแล้วตกหลุมรักไม่ใช่บังคับใจข้าช่วยเหลือแล้วมาอ้างว่าข้าช่วยเหลือเจ้าแต่เจ้ายังอยากแต่งงานกับข้าแบบนี้อีก ข้าไม่มีวันแต่งงานกับเจ้าหรอกนะถ้าเจ้ายังขืนใช้วิธีนี้แต่งงานกับข้าไม่มีทางข้าอิ่มแล้วข้าขอตัว"

"ตัวข้าเป็นถึงจอมทัพผู้ยิ่งใหญ่ไม่มีใครบังอาจมาพูดจากับใครอย่างนี้ถ้าไม่ได้มีสิ่งที่ข้าต้องการก็ไม่ใช่ข้า!!!"

ข้าใช้หมัดชกเข้าที่ท้องของเขาแล้วแบกเขาขึ้นหลังของข้าแล้วจากไปที่บ้านของข้าเขาดิ้นรนต่อสู้กับข้าอยู่นานจนข้าโมโหหนักจับเขาเอาไว้โดยการจับมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่

"เจ้าเป็นบ้างั้นหรอ!"

"ข้าชอบเจ้าแค่นี้เจ้าไม่รู้เลยหรอ!!"

"เจ้าจะทำอะไรข้า ห่ะ!!"

"จับเจ้าทำสามีไงเจ้าบอกว่าจะทำให้ข้าเป็นภรรยาไม่ใช้หรอ!!"

"ปล่อยช้านะ!!!"

ข้าจับเขาเอาไว้ถอดเสื้อผ้าของเขาออกจนหมดเรือนร่างที่แข็งแกร่งนั้นร้อนรุ่มไปทั่วร่างกายของเขาข้าลูบต่ำลงมาเรื่อยไปจนถึงแก่นกายขนาดใหญ่มากจนข้าแทบกลืนน้ำลายไม่ได้ ถ้าเขาทำอะไรข้าด้วยขนาดที่ใหญ่เกินมนุษย์นี้ข้าจะไม่ตายเลยหรอเพียงแค่แทงข้าครั้งเดียวข้าว่าข้าคงไม่รอดหรอกต้องตายแน่ๆ

แม้ใจของข้าจะเริ่มคิดรอบคอบมากขึ้นแต่มือของข้ากลับทำสิ่งตรงกันข้ามกับความคิด เมื่อมือของข้าคว้าเข้าที่แก่นกายใหญ่โตนั้นแล้วลูบไล้ส่วนหัวของแก่นกายอันร้อนผ่าวนั้นตอนที่เห็นแก่นกายของเขาที่ยังไม่ตื่นตัวข้าว่าใหญ่แล้วนะแต่พอตื่นตัวขึ้นมากลับใหญ่กว่าเดิมเสียอีก ข้าค่อยๆไปลูบขึ้นลงอยู่อย่างนั้น

"ฮือออ... อ่าาา..."

"ท่านชอบมั้ย"

"ซี๊ดดดด!!...อ่าาาาาา...ซี๊ดดด...ไม่!!"

ข้าก้มหน้าลงไปที่แก่นกายขนาดใหญ่นั้นแล้วอมส่วนหัวของแก่นกายใหญ่นั้นทีละนิดร่างใหญ่โตของเขาดิ้นขึ้นมาทันทีแล้วเด้งเอวใส่ข้าไม่ยั้งเสียงหอบหายใจดังขึ้นตามแรงอารมณ์ตัวข้าเกือบตายเพราะเขาแถมยังทำให้สำลักน้ำรักของอีกฝ่าย แล้วหลังจากนั้นข้าก็ขึ้นคร่อมร่างกายของเขาเอาไว้จับท่อนเอ็นที่ใหญ่มากเอาไว้ก่อนจะค่อยนั่งลงมาที่ท่อนลำนั้นทีละนิดทีละนิด

"โอ๊ยยยย!"

"ซี๊ดดดดดดด!!"

"ท่านอย่าพึ่งกระแทกข้าสิ!! โอยยยยย!!"

"เจ้าขย่มข้าแรงๆ แรงอีก"

"ท่านกระแทกสวนข้าทำไมข้าเจ็บข้าจุกนะ! "

ตั๊บๆๆ

ปึ๊กๆๆๆๆ

ตั๊บๆๆๆๆ

"โอ๊ยยยย ท่านกระแทกข้างแรงเกินไปแล้ว ข้าทั้งเจ็บทั้งจุกไปหมดแล้ว อ่าาาาซี๊ดดดด ตรงนั้นอย่า!!"

"ตรงนี้หรอ ซี๊ดดด รัดข้าแน่นอนอีก"

"ท่านพี่ข้าจุกไปทั่วท้องแล้วนะอ่าาา"

"แก้หมัดข้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่าข้าจะทำให้เจ้ารู้สำนึก"

พรึ่บ!!!

หมับ!!

ข้าโดนจับให้นอนหันหลังลงก่อนที่เขาจะจับตัวข้าเอาไว้ก่อนกระแทกท่อนลำอันใหญ่เข้ามาที่ช่องทางด้านหลังของข้าที่เดียวมิดท่อนลำขนาดใหญ่นั้นทำให้ข้ากระเด้งตัวตามแรงกระแทกที่อีกฝ่ายส่งมาให้

"โอ๊ยยยย"

"ขมิบแรงๆ"

"ฮือออ!! อ่าาาา ซี๊ดดด"

"อ่าาาา เจ้าทำดีมากคนดี คนเก่งของข้า!!!"

"ท่านพี่แรงอีก!! อ่าา!!"

ร่างกายของข้าถูกกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงจนร่างกายข้าเกือบหักอยู่แล้วข้าโดนกระแทกจนหัวสั่นหัวคลอนจนกระทั่งน้ำรักข้าพุ่งออกมาอย่างสุขสมแต่ท่านพี่ยังไม่หยุดเพียงแค่นั้นเขายังคงกระแทกข้าไม่จบสิ้น

จนผ่านไปได้สองวันข้ากับเขายังคงรวมรักกันอยู่อย่างนั้นแม้จะทานข้าวด้วยกันแม้ปากข้าจะทานข้าวแต่บั้นท้ายของข้ายังรองรับแก่นกายอันใหญ่กระแทกเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้งแต่อย่างใด จนเราทั้งสองเหนื่อยหล้าแล้วจึงนอนพักกันแต่แก่นกายของเขาก็ยังอยู่ในช่องทางของข้าไม่ไปไหน ยามที่ขยับตัวมันก็แทงเข้าแทงออกอยู่แบบนั้นทำให้ข้าติดใจในรสรักของเขาอย่างยิ่งข้าไม่เคยมีความสุขอะไรแบบนี้เลยจนถึงตอนนี้

"ท่านบอกข้าหน่อยท่านมีนามว่าอันใด"

"ข้าหยางเฟิงแล้วเจ้าล่ะ"

"ข้าหลี่เจ๋อหลิน"

"เป็นแม่ทัพแคว้นเถียนสินะ"

"ใช่ ข้าเป็นแม่ทัพแคว้นเถียนแต่ตอนนี้ข้าคงกลับไปที่แคว้นเถียนไม่ได้แล้วล่ะ ท่านพี่ข้าขอไปอยู่กับท่านนะ ข้าจะเป็นภรรยาที่ดีของท่านนะท่านพี่"

"ข้ามีภรรยาอยู่แล้ว ถ้าเขากับเจ้าอยู่ด้วยกันได้ก็ตามแต่เจ้าเลย"

"ข้าจะอยู่กับท่านพี่จะไม่ไปไหนจะอยู่กับท่านตลอดไป"

หลี่เจ๋อหลิน

หลังจากที่ข้ากลับมากับท่านพี่พวกเราก็มายังจวนของท่านพี่ที่ใหญ่โตมากเลยแต่ก็มีบางส่วนนิดหน่อยที่มีการปรับปรุงอยู่ร่างบางของบุรุษผู้หนึ่งเดินมาหนาตัวของท่านพี่อย่างยินดีเมื่อเห็นท่านพี่ของข้าหรือว่านั้นคือภรรยาของเขานั้นจึงทำให้ข้าเริ่มรู้สึกผิดไปทันทีตามจิตสำนึกของข้าที่มีต่อบุรุษร่างบางนั้น

"ท่านพี่กลับมาแล้ว"

"หลานเอ๋อ นี้หลินเอ๋อภรรยารองของข้า"

"นี้ท่าน!!!"

"ท่านพาภรรยารองกลับบ้านหรอ"

"คาราวะฮูหยินข้าน้อยมีนามว่าหลี่เจ๋อหลิน เป็นแม่ทัพอยู่แคว้นเถียนแต่ตอนนี้ข้าตกลงปลงใจที่จะมาเป็นภรรยาของท่านพี่ขอรับ ถึงแม้ข้าจะเป็นภรรยารองแต่ข้าไม่มีจิตคิดอิจฉาท่านแต่อย่างใด..."

"หยางเฟิง เจ้าคนสารเลวเจ้าสัญญากับข้าว่าจะไม่มีคนอื่นในเวลานี้ไม่ใช่หรือทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้"

"ฮูหยินท่านใจเย็นก่อน"

"ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้ยังไงกันทำไมท่านถึงได้ทำเช่นนี้"

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่เคยสัญญาว่าจะไม่มีคนอื่นครั้งนี้เจ้ายอมรับหลินเอ๋อได้หรือไม่"

"ถ้าเจ้าอยากที่จะรับเขาเข้ามาเป็นภรรยาก็ตามใจท่านเพราะท่านเลือกเอง"

"หลานเอ๋อเจ้าไม่ยอมรับเขาหรือ"

"ข้าสามารถพูดอะไรได้บ้าง สามารถเลือกอะไรได้บ้างไม่เลยข้าไม่สามารถเลือกอะไรได้เพราะท่านเลือกคนผู้นี้แล้ว"

"ฮูหยินใหญ่ข้า..."

"ตามใจเจ้าอยากอยู่ก็อยู่ไปเสี่ยวเหยียนไปกันเถอะ"

หลังจากที่ข้ากลับมากับท่านพี่พวกเราก็มายังจวนของท่านพี่ที่ใหญ่โตมากเลยแต่ก็มีบางส่วนนิดหน่อยที่มีการปรับปรุงอยู่ร่างบางของบุรุษผู้หนึ่งเดินมาหนาตัวของท่านพี่อย่างยินดีเมื่อเห็นท่านพี่ของข้าหรือว่านั้นคือภรรยาของเขานั้นจึงทำให้ข้าเริ่มรู้สึกผิดไปทันทีตามจิตสำนึกของข้าที่มีต่อบุรุษร่างบางนั้น

"ท่านพี่กลับมาแล้ว"

"หลานเอ๋อ นี้หลินเอ๋อภรรยารองของข้า"

"นี้ท่าน!!!"

"ท่านพาภรรยารองกลับบ้านหรอ"

"คาราวะฮูหยินข้าน้อยมีนามว่าหลี่เจ๋อหลิน เป็นแม่ทัพอยู่แคว้นเถียนแต่ตอนนี้ข้าตกลงปลงใจที่จะมาเป็นภรรยาของท่านพี่ขอรับ ถึงแม้ข้าจะเป็นภรรยารองแต่ข้าไม่มีจิตคิดอิจฉาท่านแต่อย่างใด..."

"หยางเฟิง เจ้าคนสารเลวเจ้าสัญญากับข้าว่าจะไม่มีคนอื่นในเวลานี้ไม่ใช่หรือทำไมถึงทำกับข้าเช่นนี้"

"ฮูหยินท่านใจเย็นก่อน"

"ท่านทำกับข้าเช่นนี้ได้ยังไงกันทำไมท่านถึงได้ทำเช่นนี้"

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วว่าข้าไม่เคยสัญญาว่าจะไม่มีคนอื่นครั้งนี้เจ้ายอมรับหลินเอ๋อได้หรือไม่"

"ถ้าเจ้าอยากที่จะรับเขาเข้ามาเป็นภรรยาก็ตามใจท่านเพราะท่านเลือกเอง"

"หลานเอ๋อเจ้าไม่ยอมรับเขาหรือ"

"ข้าสามารถพูดอะไรได้บ้าง สามารถเลือกอะไรได้บ้างไม่เลยข้าไม่สามารถเลือกอะไรได้เพราะท่านเลือกคนผู้นี้แล้ว"

"ฮูหยินใหญ่ข้า..."

"ตามใจเจ้าอยากอยู่ก็อยู่ไปเสี่ยวเหยียนไปกันเถอะ"

"สามีข้าควรทำอย่างไร..."

"เจ้าสบายใจได้เดี๋ยวหลานเอ๋อใจเย็นก็จะรับเจ้าได้แน่นอน"

ข้าไม่รู้ว่าจะทำยังไงที่จะให้เขายอมรับข้าได้มู่ซูหลานนั้นรับมือยากกว่าการออกรบเสียอีกฮูหยินเอกผู้นี้น่ากลัวอย่างยิ่ง

ข้าอยู่ที่จวนมาได้ 1 เดือนก็ไม่เคยพบฮูหยินเอกของหยางเฟิงสามีของข้าอีกเลยแม้แต่หยางเฟิงที่เป็นสามีก็ตามก็ไม่พบภรรยาของตัวเองเลยจนต้องออกตามหากันยกจวนจนตอนนี้ 1 เดือนผ่านมาแล้วยังไม่พบตัวฮูหยินเอกเลยแม้แต่น้อยข้าเองก็ช่วยออกตามหาด้วยเช่นกันข้ารักหยางเฟิงแต่ไม่ได้ต้องการให้เขากับภรรยาเป็นแบบนี้สักหน่อย

"นายท่านขอรับท่านแม่ยายของนายท่านมาขอรับ"

"ท่านแม่ยาย"

"ข้าเองดูตัวเจ้าสิทรุดโทรมลงไปมากนัก"

"ท่านแม่ยายข้าตามหาหลานเอ๋อไม่พบข้าทำผิดต่อท่านยิ่งนัก"

"หลานเอ๋อเป็นบุตรคนเดียวของพี่ชายข้าย่อมต้องเอาแต่ใจตัวเองอยู่แล้วยิ่งเจ้าเคยสัญญาว่าจะไม่มีภรรยาในเวลานี้เขายิ่งยึดมั่น"

"ข้ารู้ว่าเขายึดมั่นแต่ตอนนี้ข้าให้หลินเอ๋อเข้ามาในจวนแล้วจะให้ไล่เขาก็ไม่ได้เขาก็คือภรรยาของข้าเช่นกัน"

"งั้นหย่าขาดกับหลานเอ๋อซะ"

"ท่านแม่ยายข้ารักหลานเอ๋อ ด้วยใจจริงข้าทิ้งเขาหรือเลิกกับเขาเช่นนี้ไม่ได้"

"เจ้าเจอคนที่ใช่แล้วมิใช่หรือแล้วจะเอาอะไรกับบุตรชายของข้าอีกยังยึดติดอะไรอีก"

"ท่านแม่ยายบอกข้ามาเถอะว่าหลานเอ๋ออยู่ที่ไหน"

"เลิกกับหลานเอ๋อเสียเถอะเจ้าทำให้เขาเสียใจมากเลยรู้หรือไม่"

"สามี..."

"หลินเอ๋อ"

"คาราวะท่านแม่ยายของสามีข้าคือภรรยาอีกคนของหยางเฟิงขอรับข้ามีนามว่าหลี่เจ๋อหลินขอรับ"

"จอมทัพแห่งแคว้นเถียนสินะ ข้ามู่อวี้หลิงแห่งแคว้นฉิน"

"ข้ารักสามีมากต่อให้เขามีภรรยาอีกสิบคนข้าก็พร้อมที่จะให้เขาได้ถ้านั้นเป็นความสุขของเขาข้าเพียงแค่เป็นคนที่มาทีหลังไม่อาจส่งข้อความให้ไปถึงฮูหยินใหญ่ได้แต่ข้าจะยอมเลิกลากับสามีก็ได้ถ้ามันทำให้ฮูหยินใหญ่กลับมาหาสามีอีกครั้ง"

"เจ้าไม่เสียใจหรือที่จะมอบเขาคืนมา"

"ไม่เสียใจถ้านั้นเป็นความสุขของสามี"

"เจ้าว่าอย่างไรหลานเอ๋อ"

สิ้นเสียงของท่านแม่ยายของสามีก็มีร่างบางเดินออกมาจากมุมมืดมุมหนึ่งก่อนที่จะได้รู้ว่าคนๆนั้นคือฮูหยินใหญ่มู่ซูหลานนั้นเอง

"ฮูหยินใหญ่"

"แล้วแต่ท่านแม่ขอรับ"

"งั้นเจ้าเลือกเอาเขาเป็นสภาพชนยอมเสียสละให้เจ้าได้ขนาดนี้เจ้าจะยอมรับเขาหรือไม่"

"แล้วแต่ท่านแม่ขอรับ"

"ชีวิตเจ้าต้องเลือกเอง หยางเฟิงข้านำเขามาส่งแล้วง้อเอาเองก็แล้วกัน"

"ขอรับท่านแม่"

หลังจากนั้นวันที่เราได้ปรับความเข้าใจกันแล้วตกลงกันว่าถ้าสามีอยากมีภรรยาอีกกี่คนจะไม่ขัดขวางสามีเลยนับตั้งแต่นั้นมาเราทั้งสองคนก็ปรับตัวเข้าหากันและมีบางครั้งที่ข้าแอบเกรงใจฮูหยินผู้นี้อยู่แม่ว่าตอนนี้ข้าจะ 19 ปีแล้วส่วนฮูหยินใหญ่ผู้นี้จะอายุเพียง 14 ปีแต่ความกดดันนั้นชั่งหน้ากลัวยิ่งนัก

"ท่านรองขอรับ"

"มีอันใด"

"มีสตรีผู้หนึ่งมาที่นี้บอกว่าเป็นมารดาของท่านรองและมีสตรีน้อยบอกว่าเป็นภรรยาของท่านรองขอรับ"

"อืม ข้ารู้แล้วนำพวกเขาเข้ามา"

"ขอรับท่านรอง"

ในที่สุดก็ตามหาข้าจนพบสินะถึงได้มาทั้งสองคนเช่นนี้ข้ามาที่ห้องรับรองโดยมีสามีกับฮูหยินใหญ่เดินมาพอดีข้าจึงทำความเคารพก่อนที่พวกเราทั้งสามคนมาที่ห้องน้ำชาที่มีท่านแม่ของข้ากับภรรยาในนามของข้านั่งอยู่ด้วย

"หลี่เจ๋อหลินคาราวะท่านแม่"

"เจ้ายังเห็นข้าเป็นมารดาเจ้าอีกหรือเจ้าเด็กคนนี้!"

"ท่านแม่มาที่นี้มีอะไรหรือ"

"กลับบ้านกับแม่ซะ"

"ท่านแม่จะมาบังคับข้าเช่นนี้ไม่ได้ตอนนี้ข้าเป็นภรรยาของหยางเฟิงแล้ว และนี้ก็คือฮูหยินใหญ่ข้าเป็นฮูหยินรองของที่นี้ข้าไม่ไป"

"เจ้าแต่งงานก่อนที่จะมาเจอเขานะอีกอย่างที่กองทัพยังรอเจ้าอยู่เจ้าจะทิ้งทุกอย่าเพื่อบุรุษผู้นี้หรือ"

"ใช่ข้ายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเขา"

"หลี่เจ๋อหลิน!!"

"ข้าไม่ได้รักนางข้าคิดกับนางแค่น้องสาวถ้านางไม่วางยาข้า ตัวข้าคงไม่หนีนางออกมาเช่นนี้"

"แต่พวกเจ้าเป็นสามีภรรยากัน"

"สตรีที่วางแผนวางยาปลุกกำหนัดสามีท่านแม่คิดว่านางเป็นสตรีเป็นสตรีเช่นไรกันกรานโลกยิ่ง"

"ท่านพี่..."

"ข้าไม่ไปและไม่กลับไปเด็ดขาด"

"เจ้าอยากให้แม่อกแตกตายหรือไง"

"ข้ามีสามีแล้วข้าไม่กลับปหรอก"

"เจ้า!!!!!"

"ท่านแม่ ข้าเป็นสามีของหลินเอ๋อจะตบแต่งเขาให้ถูกต้องตามประเพณีจะตบแต่งให้สมฐานะไม่ทำให้หลินเอ๋อขายหน้าผู้คนแน่นอน"

"ข้าไม่อยากให้บุตรชายของข้า..."

"เช่นนั้นข้าในฐานะฮูหยินใหญ่ก็ขอตัวของหลี่เจ๋อหลินมาเป็นฮูหยินรองเลยก็แล้วกันสินสอดข้าจะส่งไปยังจวนท่านก็แล้วกันเสี่ยวเหยียนส่งแขกท่านรองกลับจวนเจ้าเสีย"

"ขอรับนายท่านใหญ่"

"ก็ได้!!!"

"ท่านแม่ไม่ได้นะเจ้าคะ ท่านแม่จะมายอมแบบนี้ไม่ได้!!!"

"เดือนหน้าก็เตรียมคนมาที่จวนได้เลย"