25 เล่ห์เหลี่ยม

“เงยหน้าขึ้น ยิ้มเข้าไว้ ค่าตัวเธอจะพุ่งพรวดทันที”

เสียงกระซิบดังข้าง ๆ แต่ไม่มีอิทธิพลพอที่จะให้แอรินทำตามที่ต้องการได้ ก้มหน้าเพียงอย่างเดียว กระทั่งผ่านโต๊ะหนึ่ง หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตกใจ มือถูกจับแล้วกระชากเต็มแรง ร่างบางทรุดลงไปนั่งแหมะอยู่บนตักชายหน้าเหี้ยมซึ่งสวมใส่ชุดโต๊ป เขาส่งเสียงหัวเราะชอบใจ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราพยายามจะซุกซอนลงที่ซอกคอ เธอเบี่ยงและดิ้นหลบพัลวัล

“ไม่ อย่านะ ปล่อย อย่าทำอย่างนี้ นายแม่ ช่วยฉันด้วย”

“ในเมื่อเล่นตัวกับคุณรามิลนักก็ต้องเจอคนเร่ร่อน เลี้ยงอูฐกลางทะเลทรายนี่แหละถึงจะเหมาะสม”

“ไม่ อย่า ปล่อยนะ”

“คนสวย อย่าดิ้นสิ นั่งคุยกันดี ๆ ให้ฉันชื่นชมผิวขาว ๆ บ้าง”

“ไม่ อย่านะปล่อย”

หญิงสาวต่างแดนผู้น่าสงสาร ทั้งดิ้นและผลักไสชายหน้าหนวดเพื่อที่จะให้ได้รับอิสระ แต่ร่างงามกลับถูกกอดรัดให้แน่นเข้า เสียงหัวเราะชอบใจดังขึ้น แทนที่คนคุมจะช่วยเหลือกลับหัวเราะผสมโรงตามไปอีกคน

“เธอชอบแบบนี้ไม่ใช่หรือ แอริน”

“ไม่นะ อย่า ได้โปรด”

“ช่วยไม่ได้ ในเมื่อฉันหาสิ่งที่ดีให้แก่เธอแล้วกลับไม่ชอบก็ต้องเอาแบบนี้แหละ รู้ไหมว่าคนเลี้ยงอูฐคนนี้เก็บเงินสะสมเป็นปีเพื่อจะเข้ามาเที่ยวที่นี่ เธอคือผลตอบแทนแห่งความมุมานะของเขา อย่าทำให้ผิดหวังสิ”

“อย่า ฉันไม่ชอบ ปล่อย กรี๊ด ช่วยด้วย”

ในเวลานี้หญิงสาวกลัวสุดขีด แต่ละครั้งที่ใบหน้าโหดยื่นเข้ามา เธอจะส่งเสียงหวีดร้อง ดวงตาเบิกกว้าง ตื่นตระหนก แทบขาดใจตาย มือทั้งสองข้างทั้งดันและผลักร่างใหญ่ออกไปให้ห่างตลอดเวลา

ก่อนที่จะพลาดท่าถูกลากเข้าไปในกระโจมเล็ก ๆ สำหรับเริงสำราญ มือใหญ่แข็งแรงกระชากร่างของเธอให้ออกมาจากคนเลี้ยงอูฐสกปรกทันที

“อย่า ห้ามแตะต้องเนื้อตัวเธออีก”

เสียงคำสั่งเด็ดขาดจากรามิลดังขึ้น ดวงตาดุกร้าวน่ากลัว คนเลี้ยงอูฐยืนขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก

“ฉันยินดีจ่ายตามที่นายแม่เรียกร้อง”

“แต่ฉันจ่ายมากกว่าสองเท่า อยากรู้เหมือนกันว่าทางนี้จะเลือกใคร รวมทั้งเธอด้วยแอรินจะบริการไอ้โสโครกนี้หรือว่าฉันล่ะ”

“ฉัน ฉันกลัว ช่วยด้วย”

“ไม่ต้องกลัว ถ้าหากว่าเลือกฉัน นอกจากจะได้รับการคุ้มครองอย่างดีแล้ว เธอจะได้เงินพิเศษมาก อย่างชนิดที่เรียกว่าใช้ทั้งเดือนก็ไม่หมด”

ข้อเสนอที่ชายหนุ่มยื่นให้นั้น แอรินกลืนน้ำลายฝืด ๆ ลงคอ มองหน้ารามิลกับคนเลี้ยงอูฐเร่ร่อน ดูอย่างไรรามิลดีกว่าทุกประการ หล่อ เป็นผู้ดี สะอาดสะอ้าน มีเงินล้นเหลือ แม้ว่าจะลามกไปบ้างก็เป็นนิสัยของผู้ชาย เมื่อเจอหญิงที่ต้องการก็จะแสดงออกมา ในเวลาเดียวกันเธอแทบจะกรี๊ดออกมา เมื่อเห็นเล็บยาวปลายดำของชายเลี้ยงอูฐไล้อยู่ที่ริมฝีปากหนาหยาบ ก่อนจะส่งนิ้วชี้เข้าไปในปาก ฟันขบกัดไปมา

สะอิดสะเอียนอย่างที่สุด แอรินแทบจะคายอาหารเก่าออกมาให้ได้ เธอตัดสินใจเดี๋ยวนั้นว่าใครที่สมควรจะได้ครอบครองเรือนร่าง

“ฉันจะอยู่กับคุณ”

“เยี่ยม งั้นไปนั่งที่โต๊ะด้วยกัน”

“แล้วฉันล่ะ มีเงินพอจ่ายค่าตัวเธอนะ”

“หาคนใหม่ก็แล้วกัน ส่วนเธอคนนี้เป็นของฉัน”

“ไม่ยุติธรรมเลย ถือว่ามีเงินหรือไง เที่ยวเอาฟาดหัวใครก็ได้ เธอจ๋าดูนี่เงิน เงินทั้งนั้น อุตส่าห์ทำงานมาทั้งปี เพื่อที่จะได้เข้ามาเที่ยวที่นี่ ไม่ให้คนจนมีสิทธิ์บ้างหรือไง”

สองมือใหญ่หยาบเพราะกรำจากการทำงานหนักกำเงินจำนวนหนึ่งให้ดู น้ำเสียงเว้าวอนน่าสงสาร แต่แอรินขยะแขยงเกินไป ถอยหนีอย่างรวดเร็ว รามิลหัวเราะหึ ๆ ลงลำคอ ก่อนที่จะเหนี่ยวเอวบางพาไปที่โต๊ะของตัวเองโดยเร็ว

“เธอเป็นของฉันแล้ว ห้ามบิดพลิ้วเด็ดขาด”

“ฉันคงไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีอีกแล้ว เชิญ ถ้าต้องการอะไรให้บอก”

“ดีมาก งั้นนวดบ่า ช้า ๆ แต่กดให้ลึกเข้าใจไหม ไหนขอหอมแก้มสักทีซิ แหม ชื่นใจจัง”

แอรินยื่นแก้มให้อย่างแกน ๆ ไร้อารมณ์ต่อการกระทำจากบุรุษรูปหล่อผู้ร่ำรวย หากว่าไม่ต้องการอิสระให้เกิดขึ้นเร็ว ๆ เธอคงแผลงฤทธิ์ด้วยความชิงชัง เกลียดต่อกริยาจาบจ้วง เห็นผู้หญิงเป็นเครื่องบำเรอทางกามารมณ์

ทางด้านนอกหลังกระโจม นูร์นับเงินจำนวนหนึ่งแล้วส่งให้กับชายเลี้ยงอูฐ บัดนี้ยื่นมือสั่นระริกมารับแล้วยัดลงไปในกระเป๋ากางเกงที่ซ่อนอยู่ด้านในของเสื้อคลุมยาวสีขาวตุ่น

“นี่คือเงินค่าจ้างของแก”

“ขอบคุณมาก นายท่าน”