Ep :2 – จอมบาป 2

หึหึ

“ไม่ต้องอายแล้ว เนี่ยเราก็ผัวเมียกันแล้ว” เขาบอกเธอแล้วก็มองไปยังผิวสีน้ำผึ้งที่เต็มไปด้วยรอยขบของฟันหน้าตัวเอง

“สารเลว!”

“เมื่อกี้ยังครางคุณเทือก ตอนนี้เป็นคนสารเลวไปซะแล้ว ช่างเถอะ ตอนนี้อิ่มอยู่ แล้วเนี่ยกลับไปได้แล้ว” พูดจบก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ส่วนตัวที่โต๊ะทำงานมาต่อสายหาไอ้ผาดกับไอ้ขาบคนของตนที่ให้ไปสืบประวัติของหญิงสาว

“อืม” เขาครางรับปลายสาย แค่นั้นก็เดินไปหยิบเสื้อผ้าตัวเองที่มีติดอยู่ในห้องมาให้เธอใส่

“ใส่ซะ แล้วก็กลับได้แล้ว เรื่องที่เกิดขึ้นถือว่าเป็นความซวยเธอก็แล้วกันเด็กน้อย แต่จะว่าซวยก็ไม่ใช่ เพราะได้นอนกับฉันเชียวนะ”

ตอนนี้รู้แล้วว่าตนเข้าใจผิดจริงๆ สาวเจ้าไม่ได้จะมาขโมยของ เธอหลงทางมาจริงๆ เธอเป็นลูกค้าที่มาเที่ยวกับกลุ่มเพื่อน และประวัติของเธอไอ้ผาดจะเอาเข้ามาให้อ่านที่หลัง

“ก็ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ขโมย ไม่ใช่ขโมย แต่คุณก็ไม่เชื่อแล้วยังข่มขืนฉันอีก คนเลว!” เธอกำเสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาโยนมาให้แน่น

“จะว่าแบบนั้นก็ไม่ได้นะ ก็เธออยากเข้ามาในห้องทำงานฉันเอง แล้วจะให้เชื่อได้ยังว่าไม่ใช่ขโมย ฉันมีศัตรูเยอะแยะก็ต้องระแวงกันบ้างแหละ” บอกแล้วก็เดินเป่าปากอารมณ์ดีไปนั่งลงยังเก้าอี้ทำงานของตน

“แต่งตัวซะ เดี๋ยวคนของฉันจะพาเธอออกไปข้างนอก และอย่าหลงมาอีกล่ะ ขอบใจนะสำหรับพรหมจรรย์ที่มอบให้ ฉันชอบมันมาก”

พูดพร้อมกับดึงลิ้นชักออกมาแล้วหยิบสมุดเช็คออกมาเปิดเซ็นเงินจำนวนหนึ่งแล้วฉีกออกแล้วลุกขึ้นเดินไปหาเธอพร้อมยื่นให้

“ฉันไม่เอาเปรียบเธอหรอกอินทร์ เนี่ยขวัญถุง” เขาส่งให้เธอและเธอก็รับไปพร้อมมองเงินจำนวนหกหลักแล้วเม้มปากแน่น พร้อมฉีกมันทิ้งต่อหน้าเขา

“สารเลว! เงินชั้นต่ำของคนเลวอย่างคุณฉันไม่ต้องการ” โยนเช็คที่ฉีกทิ้งใส่หน้าเขาพร้อมฝืนกัดฟันพาร่างกายตัวเองลุกขึ้น แม้ขาจะยังสั่นอยู่แต่ก็พยายามไม่อ่อนแอให้เขาหัวเราะเยาะหยันตน

“อวดดี ไม่เอาก็ไม่เป็นไร ดีเหมือนกันได้ของฟรีมีคุณภาพ” พูดพร้อมกับหมุนตัวเดินกลับไปนั่งที่เดิม ไม่สนใจเด็กอวดดีที่กำลังแต่งตัวในตอนนี้

“หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แกมันตายไปก็ไม่ได้ไปเกิดใหม่หรอก ขอให้แกตกนรกไม่ได้ผุดได้เกิด คนบาปชั่วช้าอย่างแกมันไม่ควรจะอยู่หายใจให้เปลืองอากาศ”

“หรืออยากได้อีกถึงได้ด่าผัวคนแรกแบบนี้ฮึ” คลังแสงไม่รู้สึกโกรธกับคำสาปแช่งของหล่อน เพราะคำสาปแช่งแค่นี้มันน้อยไปด้วยซ้ำ ตลอดชีวิตของเขาได้รับฟังมาตลอด ชีวิตของเขามันไม่ได้สวยหรูอย่างฉากหน้าที่ทุกคนรู้จักหรอก เขามันต่ำช้า มันคือคนบาป และที่สำคัญเขาไร้หัวใจไร้ความรู้สึกกับคู่นอน และเธอเองก็เหมือนกัน ควรเป็นแบบพวกหล่อนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต แต่แปลกทำไมหัวใจที่ตายด้านถึงได้เต้นผิดปกติยามได้โอบกอดหล่อน

“ไปได้แล้ว แต่งตัวเสร็จก็ไสหัวไปได้แล้ว ไม่อยากเจอหน้า เบื่อ” เมื่อเห็นว่าเธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็ไล่ทันที พร้อมกับประตูห้องทำงานเปิดกว้างออก ไอ้ผาดก็เดินเข้ามาโค้งคำนับเจ้านายเหมือนทุกครั้ง

“พาหล่อนไปส่งหน้าผับได้แล้ว”

สั่งไอ้ผาดแล้วไอ้ผาดก็เดินมากระชากแขนเล็กของเธอดึงลากออกไป ไม่สนใจว่าเธอจะเป็นยังไง องค์อินทร์เดินไปตามแรงลากของคนแปลกหน้าที่เป็นลูกน้องของเขาอีกครั้ง คนที่จับล็อกเธอก่อนหน้าและตอนนี้เขาก็กำลังจะพาเธอออกไปจากที่โสมมแห่งนี้

“ฉันเดินเองได้”

เธอบิดข้อมือเล็กแต่อีกฝ่ายไม่ฟังยังคงลากเธอไป เธอได้แต่เม้มปากเจ็บกลางร่างตัวเองยามขาที่ขยับเดินเสียดสีเบียดกันทำให้เธอรู้สึกเจ็บความเป็นสาวที่ถูกรุกล้ำ

คลังแสงมองประตูที่ปิดแนบสนิทพร้อมกับที่มันถูกผลักเปิดเข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นไอ้ขาบที่เดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มในมือ คงเป็นประวัติขององค์อินทร์ ด้านไอ้ขาบก็โค้งคำนับเจ้านายแล้วส่งแฟ้มในมือตนให้ผู้เป็นนายที่นั่งพิงพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายใจอยู่

“กูนึกว่ามึงไปถึงสเปน”

“แถวนี้แหละครับนาย ว่าแต่นายคงไม่ลงโทษรุนแรงไปนะครับ” ไอ้ขาบถามนายเมื่อเดินสวนหล่อนกับไอ้ผาดก่อนจะเดินเข้ามา

“เห็นสภาพไหมล่ะ ก็อยากหลงมาเองนี่ เธออยากพลาดเอง” พูดพร้อมกับหยิบแฟ้มตรงหน้ามาเปิดอ่านประวัติเธอ แล้วก็ยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นที่อยู่ของหล่อน

“มันจะบังเอิญไปไหม” คลังแสงพึมพำเมื่อได้อ่านประวัติคนตัวเล็ก

“อะไรครับที่บอกว่าบังเอิญ” ไอ้ขาบถามนายแม้จะรู้ความหมายแต่ยังแสร้งถาม

“หึ! มึงอย่ามาแสร้งถามกูไอ้ขาบ ไม่อยากเชื่อว่าอินทร์อยู่ข้างบ้านกูมาตลอด เพิ่งรู้ว่าบ้านหลังเล็กคือบ้านของเธอ และมึงกับไอ้ผาดก็ผูกปิ่นโตกับข้าวกับแม่เธอด้วยนี่ใช่ไหม” คลังแสงเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อนึกถึงหน้าสวยแต่ดื้อรั้นในดวงตาคมนั้นก็ยิ่งทำให้ใจเขาเต้นแรง ทั้งๆ ที่เพิ่งหาความสุขจากเธอมาเอง แต่ตอนนี้เขาเหมือนจะต้องการสัมผัสผิวสีน้ำผึ้งของเธออีกแล้ว

“ครับ เธอเป็นลูกสาวของป้าเตยที่ทำกับข้าวให้นายและพวกเรากินครับ”

“อื้อ ไปไหนก็ไปเถอะ กูจะพักผ่อน วันนี้ไม่กลับบ้าน” เขาบอกลูกน้อง

“ครับนาย” ไอ้ขาบโค้งตัวคำนับแล้วเดินถอยออกไปก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

หึหึ

“ที่แท้ก็คนใกล้มือนี่เอง”

พึมพำกับแฟ้มที่เปิดอ่านอีกครั้ง เขาเห็นอายุและประวัติการศึกษาของเธอก็ยิ่งสนใจ และยิ่งไปกว่านั้นเขาคิดถึงกลิ่นกายและเสียงครางกระเส่าของเด็กน้อยคนนี้

“จบบัญชีมา คงยังไม่มีงานทำสินะ”

พึมพำกับตัวเองพร้อมยกยิ้มมุมปากและนึกถึงหน้าของแม่สาวน้อยจอมพยศพร้อมยกมือหนามากุมอกที่มันเต้นแรงตั้งแต่เจอเธอ มันตายด้านไปแล้ว ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ได้ หรือเพราะพรหมจรรย์ของหล่อนกันแน่

คลังแสงเอนตัวพิงไปกับพนักเก้าอี้แล้วคิดย้อนถึงอดีตที่ผ่านมาตัวเองประวัติของเขาไม่ได้สวยหรู เขาเป็นลูกของโสเภณี เป็นลูกของอีตัวคนหนึ่งที่คอยบริการผู้ชาย พ่อของเขาคือชาวต่างชาติ พ่อทิ้งแม่ของไปตั้งแต่เขาคลอดได้วันแรก และกว่าเขาจะมาได้ทุกวันนี้ต้องทนกับคำดูถูกคนมากมาย จากเด็กชายที่ถูกล้อว่าเป็นลูกของอีตัวในวันนี้ผันตัวมาเป็นเจ้าของผับชื่อดังที่ใต้ดินเป็นซ่อง เพราะเขาโตมากับมัน ตลอดชีวิตวัยเด็กเขาต้องเห็นแม่ตัวเองนอนกับผู้ชายมากมายจนท่านตายจากไปด้วยโรคที่ผู้หญิงอาชีพนี้เป็นกัน แต่โชคดีที่ช่วงที่ท่านเลี้ยงเขาและเขากินนมท่านท่านยังแข็งแรงยังไม่ได้รับเชื้อเอชไอวี

ชีวิตทุกวันนี้มันคอยสอนเตือนตัวเขามาตลอด เขาเกลียดอดีตตัวเองที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดิน แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตนเป็นลูกของผู้หญิงขายตัว ส่วนพ่อเขาไม่เคยคิดสนใจว่าเขาเป็นใคร แต่เมื่อตอนอายุได้สิบแปดท่านก็มารับเขาไปอยู่ด้วยและก็ได้รับช่วงกิจการของเขามาดูแลคือกาสิโน ท่านเป็นชาวสเปน และนั่นแหละเมื่อเจอท่านแล้วรับช่วงกิจการต่อจากท่าน และมีค้าขายอาวุธสงครามกับรัฐบาลอีกทุกอย่างมันได้มาเพราะโชคชะตาหรือว่าบาปของเขากันแน่ ถึงได้ทำให้ชีวิตของเขาวนเวียนอยู่กับความมืดมิดความโสมมเช่นนี้

ทุกความลำบากในช่วงวัยเด็กหล่อหลอมให้เขาเป็นเทือก คลังแสง คอนแวนต์ ในทุกวันนี้ เขาคือความต่ำช้า คืออำนาจ คือเจ้าชีวิตของทุกคนที่อยู่ในความดูแล และผู้หญิงทุกคนก็ต่างอยากเข้าหาเพราะต้องการเงินของเขา แต่เขาก็มอบให้พวกหล่อนหากพวกหล่อนให้ความสุขและสนุกเขาได้ยามอยู่บนเตียง และยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนเสพติดเซ็กซ์ เพราะโตมาในสภาพแวดล้อมที่เต็มไปด้วยผู้หญิงขายบริการ เขาได้มีเพสสัมพันธ์ครั้งแรกเมื่อตอนอายุสิบสี่ปีกับโสเภณีในซ่องที่ทำงานกับแม่ของเขานั่นแหละ และเขาก็ชอบมันและเสพติดขาดมันไม่ได้ เซ็กซ์ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองอยู่เหนือผู้หญิงทุกคน เพราะอาวุธของเขามันควงเก่งบดเก่ง และชอบยามพวกหล่อนแอ่นเด้งเร่าครางเสียวยามเข้ากระแทกลึกหา

“ให้ผมเรียกรถให้ไหมครับ” ไอ้ผาดถามหญิงสาวที่กอดตัวเองอยู่ข้างๆ ตนและเขามองสภาพเธอตอนนี้แล้วก็อดสงสารไม่ได้ เจ้านายของเขารุนแรงเกินไปกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอบอกเขาเมื่อตอนนี้เขามาส่งข้างหน้าผับแล้ว

“แต่เวลานี้หารถยาก ให้ผมช่วยเรียกเถอะครับ”

“ไม่ต้องมาทำเป็นดีกับฉันหรอกค่ะ คุณมันก็ไม่ต่างจากไอ้เทือกนั่นหรอก”

เมื่อนึกถึงหน้าหล่อเถื่อนร้ายของจอมบาปเลวทรามก็อดแค้นชังในอกไม่ได้ แต่หัวใจกลับเต้นแรงและคิดถึงสัมผัสที่เพิ่งได้สัมผัสจนต้องเม้มปากตัวเองไว้แน่น

“โอเค ตอนนี้คุณกำลังโกรธคุณเทือกของผม แต่ยังไงผมก็จะเรียกรถให้คุณ” ไอ้ผาดยืนยันคำของตน เขาไม่ได้รู้สึกโกรธเพราะเธอคงแค้นผู้เป็นนายเลยพาล

ฮือๆๆ

แล้วองค์อินทร์ก็ย่อตัวนั่งกอดเข่าตัวเองกับพื้น ก้มหน้าร้องไห้ทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่เสียไป ส่วนไอ้ผาดก็ได้แต่ยืนรนทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่รู้จะปลอบหล่อนยังไง จึงได้แต่ยืนนิ่งมองเธอร้องไห้แล้วเดินไปบอกการ์ดหน้าผับให้เรียกรถให้ตนมารับหญิงสาวไปส่งบ้าน เพราะตอนนี้เธอน่าสงสารเหลือเกิน พอสั่งการ์ดจบก็มีเสียงสั่นเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น

“ครับนาย”

“มึงไปส่งเธอถึงไหน ทำไมยังไม่เห็นหัว แล้วเนี่ยให้ไปส่งนะเว้ยไม่ให้ไปเอาต่อจากกู” คนที่กลัวลูกน้องจะแตะต้ององค์อินทร์เอยกระแทกเสียงส่งมาในสายทันทีเมื่อไอ้ผาดรับสาย

“ใครจะกล้าครับ ผมรอเป็นเพื่อนเธออยู่หน้าผับ”

“เธอเป็นเจ้านายมึงรึไงถึงได้อยู่รอเป็นเพื่อน” คนที่หึงไม่รู้ตัวเอ่ยตอบกลับมา

“เปล่าครับ ผมมีนายคนเดียว”

“รู้ก็เข้ามา ปล่อยไว้นั่นแหละ อยากเก่งดีนัก ให้เงินก็ไม่รับ หึ!”

“ครับนาย” แล้วปลายสายก็ตัดไปทันที

“ผมต้องเข้าไปแล้วครับ เดี๋ยวไม่นานรถก็มาผมให้การ์ดเรียกให้แล้วครับ” ไอ้ผาดเดินกลับมาบอกคนที่ร้องไห้สะอื้น

“ขะ...ขอบคุณค่ะ” ถึงจะเกลียดแต่ก็ไม่ลืมขอบคุณอีกฝ่าย ส่วนอีกฝ่ายก็ทำเพียงพยักหน้ายิ้มรับคำขอบคุณของเธอก่อนจะจากไป

องค์อินทร์ปาดเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงตนมองคนที่เดินกลับเข้าไปข้างใน ตอนนี้เธอใส่เสื้อของเขา ดีที่ยกทรงมันไม่ได้ขาดจนไม่สามารถมัดได้ เธอนำยกทรงที่เขากระชากขาดกลับมาใส่เพื่อปิดหน้าอกที่ช้ำเพราะมือหยาบกระด้างของคลังแสงไว้ไม่ให้มันน่าอายตอนนั่งรถกลับ แขนเล็กกอดตัวเองแน่นพร้อมกับการ์ดของผับเดินมาบอกเธอว่ารถที่เรียกมาถึงแล้ว