หลงเสน่ห์จอมทมิฬ บทที่3.เมื่อโตขึ้นฉันจึงรู้ว่าสิ่งที่ฉันคิดคือความฝัน..

ดานิก้าเปลี่ยนคู่ควงนับไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งที่หล่อนเจอผม หล่อนจะทิ้งคนที่หล่อนควงมาและถลาใส่ผมทุกทีไป

“ไม่มีเดตหรือไงนิก้า” ผมเสือกเอกสารออกจากตรงหน้า ถามหล่อนด้วยเสียงหงุดหงิดเล็กๆ

ผมไม่ชอบให้ใครมานั่งจ้อง ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกคุกคาม

“เบื่อ...” ดานิก้าตอบผม แล้วก็เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ หลุบเปลือกตาลงทำท่าจะหลับ

“ผมขอตัวนะ อีกสิบนาทีผมจะประชุม”

ผมลุกขึ้นยืนฉวยแฟ้มมาถือแก้เก้อ ผมไม่มีประชุมอะไรหรอก นั่นเป็นแค่ข้ออ้างที่ทำให้ผมรู้สึกโล่งขึ้น

“นิก้าเช็กตารางงานของคุณแล้วค่ะมิเลี่ยน จากนี้จนถึงเย็นคุณว่าง เราไปหาร้านอาหารบรรยากาศดีๆ ดื่มกันดีกว่า”

นั่นไงดานิก้าต้องวางแผนมาแล้ว หล่อนไม่มีทางมานั่งรอผมอย่างนี้หรอก ผมฉุนนิดๆ บางทีผมควรเปลี่ยนเลขาฯ และการ์ดรอบตัว ดานิก้ามีเงินมากพอที่จะซื้อตัวคนเหล่านี้ อำนาจเงินนั่นหอมหวานพอให้พวกเขายอมขายความลับของผม

“ไม่ล่ะ ผมไปหาแม่ดีกว่า”

แม่ผมเป็นคนเดียวที่ดานิก้าไม่อยากเข้าใกล้ การอ้างถึงแม่ ดานิก้าจะรู้ วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดีและหงุดหงิดเกินกว่าจะรักษามารยาท ผมโกหกแล้วไง ผมไม่ได้พิศวาสดานิก้าแล้วนี่นา

“มิเลี่ยน”

ผมมองสบตาของดานิก้า แววตาตัดพ้อนั่นไม่ได้ทำให้ผมสะเทือน

ไม่มีใครบังคับผมได้ และยิ่งดื้อแพ่ง ผมก็ยิ่งกระโจนหนี

“ทำไมคุณใจร้ายกับนิก้าจังคะ”

มือผมสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เบี่ยงตัวและมองเลยไปยังสุดขอบฟากฟ้า “มันเป็นสันดานผมและคงไม่มีทางแก้หรอก ผมเคยบอกแล้วใช่ไหมนิก้า ไม่อยากเจ็บปวดอย่ามารักคนเลวแบบผม”

ทุกคำพูดของผมคือความหวังดี ผมเฉยชากับความรักที่คนรอบตัวพยายามยัดเยียดให้ บางครั้งผมก็แปลกใจตัวเองนะ ผมได้รับความรักจากพ่อกับแม่มากเกินไปหรือไง ผมถึงไม่อยากได้ความรักจากคนรอบข้าง ความรู้สึกที่คนเหล่านั้นให้ ทำให้ผมรำคาญมากกว่า

ผมสนุกกับการใช้ชีวิตแบบนั้น และดานิก้าเองก็คงยังเจ็บไม่พอ หลายครั้งที่ผมกลั้นความรำคาญไม่ไหว ผมว่าหล่อนตรงๆ ดานิก้าจะหายหน้าไปพักนึง แล้วก็กลับมาวนเวียนรอบตัวผมเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย

“แด๊ด ผมไปเมืองไทยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงผม ผมดูแลตัวเองได้”

ผมโทรศัพท์หาพ่อ เมื่อเกิดความเบื่อเต็มพิกัด แสงสีกับความเย้ายวนของเพศหญิงยังทำให้ผมดีขึ้นไม่ได้ อีกอย่างราเชลญาติผู้พี่ของผมก็อยู่ที่นั่น อย่างน้อยที่ประเทศไทยผมก็มีเพื่อนดื่ม และคงไม่หงุดหงิดไปอีกนาน

ฉันมักจะได้รับคำชมอยู่เสมอจากคนรอบตัว ฉันหน้าตาดี นั่นเป็นของขวัญจากพระเจ้าที่ฉันไม่ได้อยากรับมาสักนิด ความสวยของฉันทำให้ฉันเปลี่ยนงานบ่อย ฉันเรียนจบบริหารและมักจะได้งานเป็นเลขานุการ...ผู้ชายสมัยนี้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เลยมักจะใช้เลขานุการเพื่ออวดบารมี ทุกที่ที่ฉันยื่นใบสมัครไม่เคยถูกปฏิเสธ แต่อายุงานฉันไม่ยืนยาว เพราะความชีกอของหัวหน้านั่นแหละ

มีเสียงนินทาลอยเข้าหูเป็นประจำ และหากฉันเอาดีอย่างที่ถูกกล่าวหา ฉันจะเปลี่ยนงานทำบ้าอะไรล่ะ

ฉันถูกคุกคามและถูกลวนลามทั้งคำพูดและการกระทำ ข้อเสนอสูงสุดที่เคยได้รับ หากฉันคิดน้อย คงสบายไปแล้ว

บ้าน รถยนต์ และเงินเดือนครึ่งแสน แลกกับการปรนเปรอชายแก่คนหนึ่งในฐานะ ‘เมียเก็บ’ อยากจะหัวเราะพอๆ กับร้องไห้ให้สาแก่ใจ ฉันถีบตัวเองจากสลัม ความเป็นอยู่ดีขึ้นหลังเรียนจบ แต่ฉันก็ยังตะกายไปถึงความฝันได้ไม่สำเร็จ และเพราะฉันยังมีศักดิ์ศรีเลยไม่อยากก้มหัวให้กับการดูแคลนแบบนั้น

แม่ยังคงทำงานที่เดิม เป็นแม่ครัวคอยทำอาหารเลี้ยงคนงานที่หมู่บ้านหรูของเขา

และฉันก็ยังเป็นคนโง่คนเดิม ที่คอยตามข่าวเขา ทั้งที่ความจริงเขาไม่น่าจะจำฉันได้ด้วยซ้ำ ฉันกับเขาไม่เคยประจันหน้ากันตรงๆ นอกจากครั้งนั้น มันนานหลายสิบปีแล้วนี่นา ฉันมีโอกาสเดินผ่านรถยนต์ที่เขานั่ง เขากลับไปเรียนต่อที่บ้านเกิดเขา และกลับมาที่นี่สักพักหนึ่งแล้ว