๒ เมียไม่เป็นที่ต้องการ (๔)

คุณพายัพกำมือแน่นไม่คิดว่าลูกจะทิ้งปัญหาเอาไว้แล้วหนีไป แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวเองที่ตามใจเพราะเห็นว่าเมฆาเป็นลูกคนเดียว ไม่ว่าอยากได้อะไรก็ประเคนให้ทุกอย่าง ไม่คิดว่าการตามใจจะเป็นดาบสองคม

บัดนี้รู้ซึ้งดีแล้ว...

“ปล่อยไปเถอะคุณ เดี๋ยวมันก็กลับมาเอง” ประมุขของบ้านส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายแล้วเดินขึ้นบนบ้านเพื่อเปลี่ยนชุดเข้าบริษัท ตอนนี้ท่านเปิดร้านจำหน่ายวัสดุก่อสร้างที่ใหญ่สุดในจังหวัด ไหนจะงานก่อสร้างอีก ไม่ว่างไล่ตามลูกชายได้ตลอดเวลา

โตจนมีเมียแล้วยังคิดอะไรไม่ได้อีก ท่านเองก็จนใจจะสั่งสอนเช่นเดียวกัน

“แม่คะ...ให้ขวัญนอนห้องน้าผ่องได้นะคะ”

“ไม่จ้ะ นอนห้องของพี่เขานั่นแหละ เดี๋ยวแม่บอกพี่แมวเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บบนห้องให้นะ” หล่อนไม่กล้าพูดอะไรมากเพราะมาอาศัยคนอื่นอยู่ เพียงแค่ได้ออกจากบ้านหลังนั้นก็ดีมากแล้ว จึงพยักหน้าว่านอนสอนง่ายตามคุณระยาขึ้นไปชั้นสอง

ไม่น่าเชื่อว่าคนอัปลักษณ์เช่นหล่อนจะได้รับการดูแลอย่างดีประดุจเจ้าหญิง ชุดของหญิงสาวมีไม่มากนัก ส่วยใหญ่ก็เสื้อคอบัวกับผ้าซิ่นที่เป็นมรดกของมารดา ไม่ค่อยได้รับเงินจากบ้านใหญ่เท่าไหร่ บิดาก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก

ก่อนออกจากบ้านหลังนั้นท่านยังรวบตัวเธอเข้าไปกอด แล้วกระซิบพอให้ได้ยินกันสอง “พ่อช่วยลูกได้เท่านี้ หวังว่าอนาคตข้างหน้าขวัญของพ่อจะมีแต่ความสุขนะ” หญิงสาวน้ำตาไหลเมื่อการแต่งงานครั้งนี้นายคมเป็นคนช่วยเหลือตน ลำพังเธอหลอกเมฆาฝ่ายเดียวไม่น่าจะรอด

ต่อจากนี้หล่อนจะใช้ชีวิตอย่างดี ให้สมกับที่ได้รับโอกาสใหม่...

ใบหน้าคมไล่ต้อนคนใต้ร่างที่พยายามหลบหนีเมื่อลมหายใจถูกช่วงชิง เมฆากลับมาอยู่เมืองหลวงอีกครั้งโดยไม่ยอมทำการทำงาน เอาแต่เที่ยวเตร่กับเพื่อนสนิท แวะทุกสถานเริงรมย์แล้วจบลงบนเตียงกับหญิงสาวที่ถูกใจ

เขารู้ดีว่ากำลังทำเพื่อประชด ไม่เคยคิดชีวิตตัวเองจะบัดซบได้ขนาดนี้ เขาเคยคาดหวังกับความสมบูรณ์แบบ พอไม่ได้ดั่งใจก็เสียศูนย์ โดยเฉพาะเรื่องการแต่งงานที่ยังคงปิดเป็นความลับกับเพื่อน โชคดีที่นอกจากคนในหมู่บ้านก็ไม่มีใครทราบ

จึงสามารถใช้ชีวิตอย่างชายโสดในเมืองหลวงได้ อย่างตอนนี้ที่แทบจะรวมร่างกับสาวร่างอวบอัดในอ้อมกอด แต่แล้วก็มีมือปริศนามาคว้าไหล่เอาไว้ เขาจึงผละออกจากหล่อนแล้วหันมามองด้วยความหงุดหงิด

“พอได้แล้ว เดี๋ยวก็ติดเอดส์ตายพอดี” ถูกห้ามปรามจนร่างสูงต้องสะบัดมือเพื่อนออก สาวเจ้าพยายามเบียดเข้าหาเขา แต่ชายหนุ่มก็หมดอารมณ์จึงโบกมือเพื่อไล่หล่อนหนีห่าง

“มึงมาได้ยังไง”

“แม่มึงเป็นห่วงเลยโทรมาที่บ้านกูให้ช่วยดูแลมึงหน่อย เป็นอะไรนักหนาวะ มากรุงเทพฯ คราวนี้มึงเปลี่ยนไปนะ หิ้วหญิงไม่ซ้ำคนเลย พักบ้างเถอะไอ้เมฆ” บอกด้วยความหวังดีและเป็นห่วง รู้ดีว่าเพื่อนของตนยังคงเศร้ากับการเสียคนรักให้เพื่อนสนิท ไหนจะงานถูกช่วงชิงไปอีก

คนที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลมีหรือจะรับได้ เขาไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เมฆาจะลงเอยด้วยการเมาหัวราน้ำ

“หึ ห่วงแต่ก็บังคับกู...เอาหน่อยไหม”

“พรุ่งนี้กูมีงานคงดื่มกับมึงไม่ได้ แต่กูฟังเรื่องของมึงได้นะ มีอะไรจะเล่าให้กูฟังหรือเปล่าวะ...ไม่ต้องเก็บเอาไว้คนเดียวหรอก มึงไม่เจ็บหรือไง” พยายามตะล่อมแล้วนั่งลงข้างคนเมา ธนัทเป็นเพื่อนของเขาตั้งแต่มหาวิทยาลัย สนิทกันจนรู้ไส้รู้พุงหมด ตอนเรียนก็เที่ยวด้วยกันออกบ่อย ทว่าตอนนี้กลับไม่ได้ใช้เวลาด้วยกันเสียด้วยซ้ำ

เขากลายเป็นคนว่างงานที่ไร้ประโยชน์...

“กลับล่ะ ง่วงว่ะ” ตัดปัญหาไม่อยากพูดเรื่องตัวเองให้ใครฟัง ถึงจะเป็นเพื่อนสนิทก็ตาม

“กูไปส่ง”

“ไม่ต้อง กูขับรถมา”

“เอารถมึงไว้ที่นี่แหละ เมาจนเดินไม่ตรงจะขับรถยังไง ถ้ามึงขับไปตายคนเดียวกูไม่ว่าหรอก แต่ถ้าพาคนอื่นไปตายด้วยกูจะลงไปด่ามึงถึงนรกแน่ ไป กูไปส่งเอง” อดไม่ได้ที่จะบ่นอีกฝ่าย ขนาดเมาตาจะปิดอยู่รอมร่อยังดื้ออยากขับรถเองอีก

แล้วลงท้ายคืนนั้นเขาก็นอนบนเตียงคนเดียว หลับยาวไปถึงช่วงเย็นของอีกวัน พอจะออกไปเที่ยวข้างนอกก็มีเพื่อนแวะเวียนมาหาตลอดจนไม่ได้ออกไปไหน

กลายเป็นคนติดห้องไปโดนปริยาย...

เก็บผ้าห่มพับผ้าเป็นระเบียบค่อยก้าวออกจากห้องนอนขนาดใหญ่ ไม่คิดไม่ฝันว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้อยู่บ้านหลังงาม เธอยู่ที่นี่ได้เกือบสองสัปดาห์แล้ว ค่อนข้างสบายใจพอสมควรไม่ต้องหวั่นวิตกว่าจะถูกทำร้ายตอนไหน เสื้อผ้าของเธอก็เพิ่มขึ้นเพราะคุณระยาซื้อให้ลูกสะใภ้ ไม่ต้องสวมเสื้อคอบัวกับผ้าถุงอีกต่อไป

หล่อนกลายเป็นคุณหนูคนใหม่ของบ้าน มีเพียงผ้าที่ปิดใบหน้าเท่านั้นที่ยังใช้ของตัวเอง ไม่กล้าเปิดเผยหน้าตัวเองให้ใครเห็น เธอยังนึกกลัวอยู่ในใจอีกทั้งยังชินกับการมีผ้ามาปิดบังหน้ากว่าครึ่งของตัวเอง

“แม่กับน้าผ่องจะไปไหนคะ” ลงมาข้างล่างก็เห็นว่าคุณระยากับน้าของตนกำลังจะออกไปข้างนอก จึงรีบเดินมาหาทันที

ช่วงนี้หญิงสาวตัวติดกับท่านเป็นอย่างมาก เหมือนมีที่พึ่งใหม่ที่ทำให้จิตใจสงบ ถูกตามใจเหมือนเป็นลูกสาวอีกคน อุ่นใจอย่างบอกไม่ถูก

“จะไปเยี่ยมเพื่อนของแม่สักหน่อย น้องขวัญจะไปกับแม่ไหม”

“ขวัญจะเรียนทำขนมไทยกับพี่แมวค่ะ”

“เดี๋ยวแม่จะซื้อขนมมาฝาก”

ช่วงนี้หญิงสาวอยู่ติดบ้าน พอๆ กับน้าผ่องที่ออกไปข้างนอกกับคุณระยาบ่อยจนกลายเป็นคนสนิทไปแล้ว เธอยิ้มกว้างพลางโบกมือส่งท่านที่หน้าบ้าน ก่อนเข้ามาหาแม่บ้านที่เตรียมวัตถุดิบสำหรับทำขนมไว้เสร็จสรรพ

เธอคิดถูกแล้วที่ทำเช่นนี้...แม้ว่ามันจะเป็นการทำลายเมฆาก็ตาม

แต่มนุษย์ทุกคนมีความเห็นแก่ตัวอยู่แล้ว ขอเธอทำเพื่อตัวบ้างเถอะ...