๑ คนอัปลักษณ์ไม่เผยใบหน้า (๑)

๑

คนอัปลักษณ์ไม่เผยใบหน้า

นกปีกกล้าที่บินหนีออกจากรัง ถึงวันที่หอบร่างกายบอบช้ำกลับมารักษา ใบหน้าคมซูบตอบเอาแต่นอนบนเตียงกว้างอย่างคนไร้จุดหมาย เพิ่งผ่านเบญจเพสมาแค่ปีเดียวแต่ทำไมรู้สึกว่าช่วงอายุนี้ทุกอย่างมันหนักหนาจนแทบทนรับไม่ไหว

โดนแย่งงานที่เขาคิดจะใช้เป็นบันไดไต่เต้าไปสู่ความยิ่งใหญ่ แฟนแอบคบซ้อนแล้วคนคนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทของเขาอีก หนทางมืดมนจนชายหนุ่มทานทนรับไม่ไหว เหมือนสูญเสียทุกอย่างจนกลายเป็นคนเสียศูนย์

เมฆาเรียนจบปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยชั้นนำในเมืองหลวง คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ด้วยเกียรตินิยม ความหล่อและเรียนเก่งของเขา อีกทั้งยังถือว่ามีฐานะร่ำรวยก็มีคนเมียงมองเพียงแค่ชายหนุ่มมีแฟนที่คบหากันมานานจึงไม่มีใครกล้าเข้าหา

กระทั่งวันที่เลิกราพร้อมความจริงที่แสนเจ็บปวด เพื่อนที่สนิทกันมานานกับแฟนสาวที่รักหมดใจ...ลักลอบคบหาลับหลังเขา!

ไม่รู้ว่าควรเสียใจกับเรื่องอะไรก่อน กลัวว่าตัวเองจะเผลอทำเรื่องร้ายแรงจึงหอบผ้าขับรถกลับบ้านเกิด สุดท้ายก็กลับมาตายรังทั้งที่เคยประกาศกับครอบครัวเอาไว้ว่าจะเป็นสถาปนิกชื่อดังของเมืองไทยให้ได้

แต่ความจริงก็เลวร้ายที่เขาไม่อาจทำตามความปรารถนาของตัวเองได้

หรือต้องมาสานต่อธุรกิจที่กำลังเติบโตของครอบครัว ถึงไม่อยากทำสักวันก็ต้องกลับมาทำอยู่ดี เพราะเขาคือลูกชายคนเดียวที่เป็นความหวัง...

“เมฆเอ้ย มากินข้าวเร็วลูก”

การกลับบ้านครั้งนี้เขาเลือกมาอยู่บ้านยายซึ่งท่านก็ชราลงมากแล้ว อายุแปดสิบเอ็ดปี เดินหลังค้อมทั้งขาก็ไม่ค่อยดี โชคดีที่มีน้าสะอางคนข้างบ้านคอยแวะเวียนมาพูดคุยดูแลท่าน พอบอกให้ไปอยู่ในตัวเมืองด้วยกันก็ปฏิเสธ บอกว่าชินกับบ้านหลังนี้และชอบสภาพแวดล้อมมากกว่า

จริงอย่างที่ท่านว่า บ้านของพวกเขาในตัวเมืองแยกเป็นเอกเทศไม่ค่อยสุงสิงกับใคร พื้นที่กว้างขวางแต่กลับอ้างว้าง พ่อไปทำงานแม่เองก็เช่นกัน เพราะอย่างนี้เขาจึงเลือกมาอยู่กับยายที่จะไม่ทำให้เศร้ามากนัก

ขอพักกายใจหน่อยแล้วกัน พอคิดออกว่าจะทำอย่างไรกับชีวิตค่อยกลับไปลุยงานใหม่

“ยายทำอะไรให้กิน”

“ทอดปลานิลกับพริกน้ำปลา”

เมนูโปรดทำให้คนบนเตียงยิ้มออกมาได้ ลุกยืนแล้วเดินออกมาหายายพลางนั่งลงที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง มองอาหารตรงหน้าแล้วคดข้าวใส่จานมานั่งรับประทาน มองยายที่กำลังปอกหัวหอมก็นึกทึ่งที่ท่านไม่ร้องไห้ เขาเคยช่วยก็ร้องเป็นเผาเต่า

“เย็นนี้งานแต่งเจ้ากล้า เราจะไปหรือเปล่า” ระหว่างที่กินข้าว ยายก็ถามเพราะเห้นว่าทั้งสองสนิทสนมกัน

ตอนเป็นเด็กเมฆามักจะมาเล่นที่บ้านของยายเสมอ สนิทสนมกับต้นกล้าจนห่างกันช่วงหลานท่านไปเรียนมหาวิทยาลัย พอกลับมาเจอกันคราวนี้ก็สนิทสนมเหมือนเดิม

“ไปครับ บอกมันแล้วว่าจะไปกินเหล้าให้หนำใจ ตั้งวงสักหน่อยก่อนมันจะบอกลาแอลกอฮอล์เพราะถูกเมียคุม” ยิ้มร่าเมื่อคิดว่าเพื่อนสนิทที่เล่นด้วยกันแต่เด็กกำลังจะเข้าสู่สมาคมคนกลัวเมีย

ช่วงเช้าของวันเขาไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวแล้วกลับมานอน ตอนเย็นค่อยไปงานฉลองที่บ้านของอีกฝ่าย ซึ่งไปบ่อยจนจำทางได้ไม่ได้น่ากลัวเหมือนตอนเด็กเพราะสองข้างทางที่เคยมืดมีไฟฟ้าติดแล้ว

แต่ถึงไม่ติดเขาก็มีไฟฉายติดตัว ไม่ต้องถือตะเกียงส่องเป็นไฟกลับบ้านเหมือนหลายปีก่อน...

คิดแล้วก็ทำหน้าเสียดายที่ไม่ได้เจอนางฟ้าอีก เขาจำได้ว่าพยายามตามหาเธอกลับไม่พบ บ้านนั้นมีลูกสาวสามคนซึ่งสองคนแรกเป็นลูกเมียหลวง และไม่ใช่นางฟ้าของเขา ส่วนอีกคนเป็นลูกเมียน้อยที่หน้าตาอัปลักษณ์ต้องใช้ผ้าปิดบังใบหน้าไว้ตลอด

แน่นอนว่าเธอไม่มีทางใช่นางในดวงใจของตน...

แล้วหล่อนคนนั้นหายไปไหน จนเริ่มสงสัยว่าเป็นคนจริงหรือเปล่า อาจเพราะความมืดทำให้หลงละเมออย่างนั้นหรือเปล่า

ความสับสนกลายเป็นปลงตกแล้วไม่คิดตามหาหล่อนอีก เขาอาจเห็นผีแล้วคิดว่าเป็นคนก็ได้

แต่ถ้าเป็นผีจริง...หล่อนก็เป็นผีที่สวยที่สุดตั้งแต่เขาได้พบมา

“มาแล้วเว้ยไอ้หล่อ มึงมายังไง” ถึงบ้านเจ้าบ่าวที่ตอนนี้กลายเป็นสถานที่สังสรรค์ขนาดย่อม ชายหนุ่มหลากหลายวัยนั่งล้อมวงโดยมีไหวางเรียงรายรอบข้าง นอกจากไม่ดื่มเบียร์ของผู้ผลิตที่ผูกขาดตลาด ยังหันมาทำเหล้าดื่มเองอีก เชื่อเลยว่าฤทธิ์ของมันต้องรุนแรงแน่นอน

สถาปนิกหนุ่มรีบเดินเข้ามาร่วมวง ถึงจะมาบ้านยายไม่บ่อยแต่ทุกครั้งก็อยู่นานจนสนิทสนมกับคนที่นี่ เขาทักทายเพื่อนคนอื่นแล้วตบบ่าเจ้าบ่าวที่นั่งข้างกัน แก้มแดงก่ำกับตาหวานเยิ้ม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเมามากแค่ไหน

“ปั่นจักรยานมาสิวะ เมาแล้วเหรอวะเพิ่งทุ่มครึ่งเอง...นี่มึงจะเข้าหอได้หรือเปล่า” อดไม่ได้ที่จะแซว เจ้าบ่าวได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกริ่ม รีบรินเหล้าในไหใส่แก้วทรงยาวแล้วยื่นให้เพื่อนที่เล่นด้วยกันมาแต่เด็ก เพิ่งมีบุญได้คบเพื่อนหล่อแถมรวยกับเขาทั้งที เมฆาถูกต้นกล้าเอาชื่อไปอวดคนอื่นว่าสนิทกัน

“แดกให้หมด ไม่หมดกูไม่ให้กลับ” เจ้ากี้เจ้าการไม่เปลี่ยน

หนุ่มหล่อจำต้องยกเหล้าขึ้นดื่มแล้วหยิบกับแกล้มขึ้นมากินระหว่างพูดคุยกับคนในวงเหล้า เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมใบหน้าของเขาที่ร้อนเห่อ มือยกดื่มไม่หยุดเพราะติดลม บอกยายว่าจะดื่มไม่เยอะเพราะพรุ่งนี้บุพการีจะมาที่นี่