๑ ผู้มีพระคุณ (๑)

๑

ผู้มีพระคุณ

แสงไฟสาดส่องไปที่นางแบบสาวหน้าใหม่ซึ่งโพสท่าราวมืออาชีพ ตากล้องตะโกนชมไม่ขาดปากทำเอาหล่อนใจพองโตที่สามารถทำให้งานเดินไปโดยไม่ติดขัดทั้งที่ก่อนจะมาถ่ายแบบนั้นกังวลทั้งคืนด้วยค่อนข้างใหม่กับวงการนี้แต่รู้ว่าได้เงินดี

เหล่าบุคลากรเดินไปมาเพื่อทำงานในหน้าที่ของตนเอง เมื่อช่างภาพสั่งเติมหน้าเหล่าสาวประเภทสองก็เข้ามาซับใบหน้าหวานที่เริ่มชื้นเหงื่อพลางพูดคุยอย่างออกอรรถรส ทำให้ร่างบางคลายความเกร็งแล้วยิ้มรับคำพูดเอ่ยแซว

นิตยสารที่หล่อนขึ้นปกไม่ได้โด่งดังมากนักกลับตีตลาดวัยรุ่นเน้นการแต่งตัวแนวสตรีท ใบหน้าจิ้มลิ้มถูกเครื่องสำอางสีสันสดใสบดบังแทบจะกลายเป็นคนละคนด้วยซ้ำ ร่างโปร่งบางเข้ากับกางเกงยีนส์ราคาแพงและเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ ผมยาวถูกถักเปียรอบศีรษะจนคิดว่าหากปล่อยออกคงต้องหยิกฟูแน่นอน

บุณณดานักศึกษาชั้นปีที่สี่ของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งประเทศไทย หล่อนเลือกเรียนคณะพาณิชยศาสตร์และบัญชี ภาควิชาการตลาดเนื่องด้วยเห็นว่าสายงานนี้ไม่มีทางตกงานทั้งยังเป็นที่ต้องการของตลาดอีกด้วย การเรียนอยู่ในเกณฑ์ดีจึงได้รับทุนมาตลอดช่วงระยะเวลากว่าสี่ปี แต่ทุนนั้นไม่ได้รวมถึงค่าใช้จ่ายประจำวันทำให้ต้องหาเงินด้วยตนเอง

“ขอบคุณพี่ๆ มากเลยนะคะ ขอบคุณค่ะ” เสร็จสิ้นภารกิจก็ยกมือไหว้แล้วเดินไปเปลี่ยนชุดเป็นนักศึกษาอีกครั้ง หล่อนเดินมาไหว้ทุกคนตั้งแต่ช่างหน้าช่างไฟ คนดูแลเสื้อผ้าและพนักงานส่วนต่างๆ ที่ขับเคลื่อนให้งานแล้วเสร็จก่อนเวลากำหนด

เธอเดินไปรับเงินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเก็บใส่ในกระเป๋าไม่ลืมบอกว่าหากมีงานอะไรสามารถเรียกใช้ได้เสมอ งานง่ายและสบายแถมได้เงินเยอะแบบนี้ไม่ค่อยถึงมือสักเท่าไหร่ ส่วนมากก็ต้องยืนหลังขดหลังแข็งเป็นพนักงานแคชเชียร์หรือไม่ก็จัดของตามร้านซูเปอร์มาเก็ต

เริ่มทำงานตั้งแต่อายุ 15 ปี ไม่อาจหวังกับทางบ้านได้เพราะแค่บิดายังเอาตัวแทบไม่รอด ตอนนี้เธอต้องอาศัยอยู่กับน้าที่อยู่บ้านเยื้องกันเช่นเดิมถึงพวกนั้นจะไม่มาทวงหนี้แต่ก็ไม่กล้าไปอยู่คนเดียว ไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันจะบุกเข้ามาวันไหน

คนตัวเล็กเดินออกจากอาคารสูงเพื่อไปขึ้นรถไฟฟ้าแล้วกลับบ้าน โชคดีที่มหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ห่างจากบ้านมากนักจึงไม่ต้องออกมาเช่าหอให้เปลืองเงิน อีกทั้งอาหารคุณน้าก็ใจดีทำให้ตลอดทั้งเช้าและเย็น มีแค่ช่วงเที่ยงต้องหาซื้อกินเองซึ่งหล่อนก็ไม่ได้รับประทานแพงมากนัก

“ใบข้าว” เดินอยู่ริมฟุตบาธกำลังจะขึ้นสะพานลอยข้ามถนนไปอีกฝั่งก็ได้ยินเสียงเรียกเสียก่อน หล่อนเห็นรถยนต์คันหรูจอดเทียบ แล้วกระจกค่อยเลื่อนลงมาเผยให้เห็นใบหน้าหล่อคมที่กำลังส่งยิ้มทำเอาใจสั่นได้ไม่ยาก

ริมฝีปากสวยยิ้มตอบอย่างดีใจพลางเดินเข้าไปหาเขาทันที ไม่รู้ว่าปฏิกิริยาที่แสดงออกนั้นเกินงามไหมเพราะหล่อนไม่ได้สำรวมอาการเลยสักนิด

“คุณแทนไท มาได้ยังไงคะ” น้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมท่าเกาะขอบกระจกทำให้เขาต้องอมยิ้มแล้วเอ่ยชวนให้หญิงสาวขึ้นมาบนรถ

“จะกลับบ้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันไปส่งขึ้นมาสิ” หากเป็นเมื่อก่อนสาวน้อยคงมีท่าทีเหนียมอายกับคำชวนนั้นแต่เพราะรู้จักกันมาตั้งแต่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกและยังติดต่อกันเรื่อยมาจนตอนนี้หล่อนกำลังจะเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วอาการเหล่านั้นจึงไม่หลงเหลือ

ร่างบางรีบเปิดประตูนั่งประจำข้างคนขับอย่างรวดเร็ว หากไม่ได้เขาก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะได้นั่งรถหรูอีกหรือเปล่าในเมื่อหนี้สินกองท่วมหัวขนาดนี้

เครื่องปรับอากาศเย็นช่ำค่อนข้างต่างจากบรรยากาศข้างนอกทำให้นักศึกษาสาวอมยิ้มมีความสุข แต่นอกเหนือจากการนั่งบนรถยนต์สัญชาติยุโรปแล้วยังมีคนขับกิตติมศักดิ์นั่นคือ..

แทนไท ทรัพย์พูนทวี เจ้าของกิจการ The area group กลุ่มค้าปลีกขนาดใหญ่ที่มีห้างสรรพสินค้าในเครือกว่าสี่สาขาและที่ร่วมลงทุนกับพัฒนาสยามอีกหนึ่งแห่ง ไหนจะโปรเจคในอนาคตที่กำลังจะสร้างให้เป็นที่กล่าวขาน รวยจนไม่รู้จะใช้ชาตินี้หมดหรือเปล่า

“ทำไมคุณแทนถึงมาแถวนี้คะ” ระหว่างนั่งบนรถก็หันไปเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ หล่อนชอบมองใบหน้าคมยามอมยิ้มมันชวนให้ใจเต้นแปลกจังหวะพิกล หรือบางทีเธออาจจะเป็นโรคหัวใจยามอยู่ใกล้เขา

ชายหนุ่มผู้ซึ่งได้รับฉายา ‘ดวงตาราชสีห์’ เพราะไม่ใช่เพียงแค่เก่งทางด้านธุรกิจที่หยิบจับอะไรก็รุ่งไปหมด เขาซื้อหุ้นตัวไหนก็ได้กำไรดีทุกตัวถึงขนาดที่มีคนติดตามว่าวันนี้เจ้าของ The area shopping จะซื้อหุ้นของบริษัทใดในตลาดหลักทรัพย์จะได้รีบซื้อตาม

ทว่าเขายังมีสายตาพิฆาตที่ทำเอานารีหลงแทบไม่เป็นอันทำอะไรเพียงแค่ได้สบตาเท่านั้น มันแฝงความเจ้าเล่ห์ เชิญชวนจนเกือบจะหลงเข้าไปในวังวนของเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น

“มีเด็กบางคนงอแงกลัวถ่ายแบบออกมาไม่ดี ก็เลยกะว่าจะมาให้กำลังใจสักหน่อย แต่ติดประชุมกว่าจะได้ออกมาเธอก็เลิกงานแล้ว” ขณะที่มือจับพวงมาลัยเขาก็เหลือบตามามองหล่อนพร้อมยกยิ้มมุมปากทำให้คนอายุน้อยกว่าใบหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มให้ความสนใจตนเอง

ไม่รู้จะโต้ตอบกลับไปว่าอย่างไรด้วยไม่ทันตั้งตัวกับการถูกจู่โจมเร็วขนาดนี้ หล่อนพยายามปิดบังว่าคิดไม่ซื่อกับชายอายุคราวพ่อแต่ดูเหมือนจะถูกจับได้เสียแล้ว

คิดว่าแทนไทคงรู้ว่าเธอคิดเช่นไรกับเขา ถึงไม่ได้บอกเป็นคำพูดแต่แววตาของหล่อนก็มองเพียงผู้ชายคนนี้มาตลอดตั้งแต่เจอกันครั้งแรกที่เป็นเหมือนความบังเอิญ

และในบางครั้งความบังเอิญก็ทำให้เราหลงคิดว่ามันคือพรหมลิขิต..

สวรรค์ส่งเขามาให้เธอเพื่อเป็นของขวัญที่เคยทำชีวิตหล่อนพังตั้งแต่อายุ 13 ปี แทนไทเข้ามาเติมเต็มทุกอย่าง ช่วยเหลือในเรื่องการเรียน หางานพิเศษให้ที่โรงแรมและยังมีงานถ่ายแบบเล็กน้อยเขาก็เป็นคนแนะนำหล่อน เวลามีปัญหาชีวิตก็สามารถปรึกษาได้ทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นหลุมหลบภัยขนาดใหญ่ของเธอไปเสียแล้ว

เวลากว่า 4 ปีที่รู้จักกันพูดได้เต็มปากว่ามันมากกว่าคำว่าชอบ เพราะหล่อนหลงรักผู้ชายคนนี้ยากที่จะถอนตัวเสียแล้ว

ทว่าไม่รู้เขาคิดเหมือนกันไหมดูท่าทีไม่ออกเลย ไหนจะผู้หญิงที่เข้ามาหาร่างสูงอีก ด้วยความที่เขาฐานะดี ร่ำรวยเงินทอง สถานะโสด ญาติไม่ค่อยมี คุณสมบัติเหล่านี้เป็นที่ต้องการของหญิงสาวจนเห็นว่าบางครั้งก็มีสายโทรเข้ามาบ่อยและเป็นเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้

“ไม่ต้องมาก็ได้นะคะ ข้าวเกรงใจ” เมื่อวานหล่อนตื่นเต้นมากเพราะเป็นการถ่ายแบบครั้งแรกโดยคนที่แนะนำก็คือแทนไท เจ้าของนิตยสารรู้จักกับชายหนุ่มและต้องการหานางแบบหน้าใหม่เขาเลยเสนอบุณณดาฝ่ายนั้นก็ตอบตกลงทันที

เธอกังวลว่าจะทำออกมาไม่ดีจึงโทรไปปรึกษาคนที่งานยุ่งทั้งวันแต่ก็ปลีกตัวมาคุยโทรศัพท์และให้กำลังใจหล่อน

‘ฉันเชื่อว่าเธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังเพราะใบข้าวของฉันเก่งที่สุด’ คำว่าใบข้าวของฉันทำให้หล่อนนอนแทบไม่หลับ คำหวานที่ชายหนุ่มพูดมันช่วยปลอบปะโลมหัวใจที่แห้งแล้งให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง และเธอทำมันออกมาอย่างดีเพื่อให้เขาภูมิใจ

“จะไม่มาได้ยังไง ว่าจะพาคนเก่งไปเลี้ยงสักหน่อย” ได้ยินอย่างนั้นก็ตาโต

“คุณแทนจะเลี้ยงข้าวเหรอคะ” เพราะเขาไม่ค่อยมีเวลาถึงจะรู้จักกันมานานแต่การจะเจอหน้าหรือไปรับประทานอาหารเพียงสองคนนั้นแทบไม่เคยเกิดขึ้นเลย

เวลาของชายคนนี้เป็นเงินเป็นทองทั้งนั้นแค่เขาสละเวลามาหาก็ทำให้เธอดีใจมากแล้ว แถมเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายจะพาไปกินข้าวอีก

ไม่น่าเล่าทำไมทางกลับบ้านถึงแปลกตากว่าทุกที ที่แท้ก็แวะเข้าไปยัง The area shopping สาขาที่สองในกรุงเทพมหานครนี่เอง

ห้างสรรพสินค้าของเขาออกแบบเป็นตึกสูงหกชั้นโดยใช้อิฐเป็นผนังเหมือนอยู่ยุโรป คนชอบมาถ่ายรูปและเช็คอินพร้อมทั้งแต่งตัวหนาเหมือนอยู่ต่างประเทศให้เข้ากับบรรยากาศ มีต้นไม้รอบบริเวณให้ความสดชื่นและร่มรื่น

“ใช่ ฉันจะเลี้ยงข้าวสำหรับนางแบบคนเก่งที่ชื่อใบข้าวโดยเฉพาะ” หมุนพวงมาลัยเข้ามายังลานจอดรถก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นวีไอพีสำหรับผู้บริหาร

หล่อนตาโตกว่าเดิมไม่เคยขึ้นมายังชั้นนี้ ไม่เคยคิดฝันว่าตนเองจะได้กลับมาอยู่ในตำแหน่งคุณหนูอีกครั้งทำให้ยิ่งมองแทนไทด้วยสายตาเทิดทูนมากขึ้นว่าเดิม

เขาเป็นเหมือนชายขี่ม้าขาวเข้ามาในชีวิตอันแสนมืดมนของหล่อน

แทนไทมีธุรกิจในเครือค่อนข้างหลากหลายทั้งห้างสรรพสินค้า โรงแรมและโลจิสติกส์ทำให้เขากลายเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ที่สร้างฐานะได้ด้วยตนเองภายในเวลาอันรวดเร็ว อาจเพราะคลุกคลีกับวงการนี้ตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย พี่เขยของเขาก็เป็นเจ้าพ่อโลจิสติกส์ของประเทศอเมริกา เคยช่วยงานหลายครั้งไหนจะเข้าฝึกงานที่บริษัทตลาดหลักทรัพย์ New York Stock exchange ซึ่งถือเป็นตลาดใหญ่ที่สุดในโลกจึงไม่แปลกที่ร่างสูงจะมีสายตาแหลมคมในเรื่องของการเล่นหุ้นจนเคยขึ้นพูดบนเวทีระดับนานาชาติเกี่ยวกับเศรษฐกิจในยุคปัจจุบัน

The area shopping คือห้างสรรพสินค้าในเครือ the area group ที่แทนไทยถือหุ้นกว่าครึ่งทำให้เขากลายเป็นเศรษฐีอายุน้อยซึ่งติด 20 อันดับแรกคนรวยในประเทศไทย ทรัพย์สินที่เขาถือครองมีมูลค่ากว่าพันล้านยิ่งทำให้หนุ่มคนนี้กลายเป็นหนุ่มเนื้อทองที่สาวๆ ต่างหมายปอง

จอดพาหนะยังชั้นบนซึ่งเป็นสถานที่ของระดับผู้บริหารก่อนเขาจะเลือกลงลิฟต์แก้วไปที่ชั้นอาหารของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้

บุณณดาตื่นตาตื่นใจไปหมดถึงจะเคยมาเดินห้างนี้บ้างแต่เพราะคนข้างกายหล่อนเป็นถึงผู้บริหารระดับสูง โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีมากนักเรียกได้ว่ามันแทบจะเป็นความฝันด้วยซ้ำจนต้องแอบหยิกแขนตัวเองว่าไม่ได้กำลังหลับ

โอ้ย..เจ็บแบบนี้น่าจะเป็นความจริง

ร่างสูงเดินเข้ามาภายในร้านอาหารอิตาเลี่ยนที่มีพนักงานต้อนรับหน้าตายิ้มแย้ม ข้างในแทบไม่มีคนและการตกแต่งร้านก็ค่อนข้างทึบแต่กลับหรูหราเหมือนอยู่ในประเทศต้นตำรับ หล่อนอ่านป้ายชื่อร้านที่เป็นภาษาอิตาลีก็ไม่ออกจนต้องถามคนพามา

“ร้านอะไรคะ” ขณะที่มาถึงโต๊ะก็เอ่ยขึ้นแล้วเหลียวมองรอบร้าน

“Delizioso The Altin” ภาษาประหลาดที่เอ่ยออกมาหล่อนไม่สามารถทำความเข้าใจได้แต่คิดว่ามันน่าจะเป็นภาษาอิตาลี ทำเพียงพยักหน้าและขานรับเสียงเบาก่อนบริกรจะยื่นเมนูพร้อมรอรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่สร้างความกดดันให้คนโดนมอง

เห็นเมนูอาหารและราคาที่เริ่มต้นตั้งแต่ห้าร้อยหล่อนก็แทบจะวางลง ถูกสุดคือสปาเก็ตตี้ที่สนนราคา 439 บาท ซึ่งเธอสามารถใช้เงินจำนวนนี้ได้ตั้งสามวัน แต่ชายหนุ่มกลับจ่ายภายในมื้อเดียว

“สั่งได้เลยนะ มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง” เห็นหล่อนทำสีหน้าไม่ถูกก็บอกด้วยเสียงราบเรียบ

“ข้าวกินอะไรก็ได้ค่ะ แล้วแต่คุณแทนเลย” ลอบกลืนน้ำลายเมื่อยิ่งเปิดหน้าถัดไปก็ไม่อาจปกปิดสีหน้าความตกใจในราคาอาหารได้จึงเลือกตัดปัญหาให้เขาเป็นคนสั่งจะได้ไม่ต้องรับรู้ถึงราคาแสนแพง

“Pizza Napoletana, Lasagna, Ossobuco alla Milanese, Panzanella” ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็อยากเลือกเรียนวิชาเสรีเป็นภาษาอิตาลีแทนที่จะเรียนจีนและฝรั่งเศส เพราะหล่อนชอบสำเนียงของแทนไทยามเอ่ยกับบริกรเหลือเกินจนเผลอมองด้วยแววตาชื่นชม

เขาเก่งรอบด้านแม้แต่การสั่งอาหารที่หลายคนมองเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับบุณณดาแล้วไม่ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรก็ดีไปเสียหมด

“สั่งเยอะขนาดนั้น จะกินหมดเหรอคะ” อดถามไม่ได้เพราะมากันแค่สองคนแต่ชายหนุ่มกลับสั่งตั้งสี่เมนู

“วันนี้ฉันไม่ได้กินข้าวเที่ยงเพราะมัวแต่ประชุม อีกอย่างก็เป็นชีทเดย์ไม่ต้องควบคุมอาหาร” ด้วยอายุมากขึ้นปีนี้ก็เข้า 42 ปีแล้วจึงค่อนข้างจะต้องใส่ใจเรื่องอาหารการกินเป็นพิเศษ

เขาเลือกกินอาหารคลีนและออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอทำให้คนภายนอกแทบไม่รู้อายุจริงเวลาเห็นหน้า แถมหุ่นยังฟิตกว่าคนรุ่นราวคราวเดียวกันเสียอีก

ชีทเดย์ที่แทนไทพูดถึงนั้นหมายถึงวันที่สามารถรับประทานอาหารได้ตามใจอยากหลังจากที่กินคลีนมากว่าสัปดาห์ เขาสามารถจะกินขนมปังหรือพิซซ่ามากเท่าไหร่ก็ได้ก่อนที่วันพรุ่งนี้ต้องกลับไปกินคลีนเหมือนเดิม

อาหารเริ่มทยอยมาเสิร์ฟพร้อมไวน์ขาวที่ชายหนุ่มสั่งเอาไว้ นักศึกษาตื่นเต้นกับทุกสิ่งแต่พยายามเก็บอาการทว่าเมื่อมองดวงตากลมโตที่ส่องประกายสดใสก็ทำให้คนตัวสูงแอบอมยิ้มกับความเด็กน้อยของหล่อน

“ดื่มไวน์ได้ไหม”

“น่าจะได้ค่ะ” ยกแก้วสูงขึ้นดมก่อนจะค่อยจิบแล้วยิ้มออกมา

“อร่อยดีค่ะ” เพราะไม่เคยดื่มแค่เห็นราคาก็ไม่กล้าเดินเข้าใกล้แล้ว จำได้ว่าเคยเห็นคุณปู่ดื่มขณะที่ท่านยังมีชีวิตและหล่อนอยู่ในสถานะคุณหนูของบ้านแต่ตอนนั้นยังเด็กมากจึงไม่ได้รับอนุญาตให้แตะต้องของมึนเมาถึงไดไม่เคยดื่มสักครั้ง

พอโตมาราคามันก็สูงจนไม่กล้าฝันจะชิม ขอแค่น้ำสไปรท์ที่สีใกล้เคียงกันก็พอ ทว่าวันนี้กลับมีผู้ใจดีหยิบยื่นของดีมาให้มีหรือจะปฏิเสธ

“การดื่มไวน์ที่ถูกต้องทำยังไงรู้ไหม อันดับแรกเราต้องจับที่ก้านแก้วแล้วหมุนเล็กน้อยให้ไวน์ได้สัมผัสกับอากาศจะทำให้รสชาติเข้มข้นขึ้น เขาเรียกว่าปฏิกิริยา oxidation” การมารับประทานอาหารครั้งนี้นอกจากความอิ่มแล้วยังได้ความรู้อีกด้วย

“หลังจากนั้นให้ยกขึ้นจรดจมูกแล้วสูดดม ค่อยจิบเล็กน้อยแล้วอมไว้เพื่อแยกรสแล้วค่อยกลืน ขั้นตอนยุ่งยากไหม” คนตั้งใจฟังพยักหน้ารับทันที

“ยากค่ะ ทำไมการดื่มไวน์มันต้องมีขั้นตอนมากมายแบบนี้ด้วยคะ เราดื่มเข้าไปเลยไม่ได้เหรอ”

“การทำไวน์ใช้เวลาค่อนข้างนาน กว่าจะหมักหรือบ่มให้ออกมารสชาติดีแบบนี้ได้เขาก็ต้องการให้เราได้ดื่มด่ำกับช่วงเวลาเหล่านั้น และยิ่งได้ดื่มกับคนพิเศษด้วยแล้วก็จะกลายเป็นห้วงเวลาแห่งความสุขเลยล่ะ”

ไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมผู้ชายตรงหน้าจึงเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั่วไป เขาช่างพูดและทำให้มื้ออาหารแสนพิเศษนี้ยิ่งพิเศษมากกว่าเดิมเพียงแค่โดนมองด้วยแววตาหวานหยาดเยิ้มก็ตกเข้าไปในหลุมพรางทั้งที่ชายหนุ่มยังไม่ทันได้ขุดด้วยซ้ำ

หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วขึ้นจนกลัวว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน และช่างโชคดีเหลือเกินที่บริกรเริ่มเสิร์ฟอาหารเริ่มต้นด้วยพิซซ่าร้อนจากเตา เป็นพิซซ่าเก่าแก่ต้นตำรับอิตาเลี่ยนของแท้ที่ถูกปากคนไทย ขอบพิซซ่าจะบางและค่อนข้างกรอบ จุดเด่นจะอยู่ที่มะเขือเทศและชีสซึ่งทำออกมาได้ถูกปากชาวเอเชียยิ่งนัก

ตามมาด้วยพาสต้าสูตรอิตาเลี่ยนขนานแท้ที่นำเนื้อ พาสต้าชีสและมะเขือแทนมาวางเป็นชั้นสลับกันได้อย่างน่าอร่อย ต่อมาคือสเต็กเนื้อที่ปรุงรสด้วยไวน์ขาว น้ำซุปและผักซึ่งเมนูนี้มีมานานตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 19 ทว่าไม่ค่อยเป็นที่รู้จักสักเท่าไหร่ในหมู่คนเชีย มันโด่งดังและเป็นอาหารพื้นเมืองของคนมิลาน ปิดท้ายที่สลัดขนมปังโดยส่วนผสมหลักคือขนมปังและมะเขือเทศ ส่วนผักชนิดอื่นก็จะเป็นไปตามฤดูกาล

แค่มองก็รับรู้ได้ถึงความอร่อยและเพียงอาหารเข้าปากดวงตาก็เป็นประกายทันที หล่อนจัดการทุกอย่างโดยไม่ห่วงสวยหรือมีมาดต่อหน้าผู้ชายที่ตัวเองชอบสักนิด

“ค่อยๆ กิน เดี๋ยวก็ติดคอ” เตือนด้วยความหวังดีกลัวอาหารจะติดคอคนที่กินอย่างเอร็ดอร่อย เห็นเธอชอบเขาก็ดีใจที่ตัวเองเลือกร้านไม่ผิด

ถึงขนาดปิดร้านเพื่อมาดินเนอร์กับหญิงสาวสองคนด้วยไม่อยากตกเป็นข่าวในวงสังคมไปมากกว่านี้ แค่เรื่องมีผู้หญิงตบตีกันไม่เว้นวันเพราะเขาก็น่าหนักใจมากแล้ว ไม่ต้องการให้มีข่าวลือว่าเป็นเสี่ยเลี้ยงเด็กอีก

ทั้งยังเป็นเด็กรุ่นลูกเสียด้วย..

“อร่อยมากเลยค่ะ” ชมพร้อมกับยิ้มจนตาปิด หล่อนเพลิดเพลินกับอาหารจนไม่เห็นสายตาที่เขามองมายังตนเอง

“เห็นว่าใกล้ฝึกงานแล้ว จะไปฝึกที่ไหน” คนที่พามากินแต่ไม่ค่อยแตะอาหารนอกจากพิซซ่าหนึ่งชิ้นเอ่ยถามขึ้น หล่อนรีบกลืนเนื้อลงไปแล้วตอบเขาอย่างรวดเร็ว