จองจำรักมาเฟีย [4] ต้องชดใช้อย่างสาสม

เขาเดินเข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมที่คุ้นเคย สายตากวาดมองไปรอบๆ ทุกที่มันเต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ที่เคยเกิดขึ้นหากแต่ตอนนี้มันกลับเหลือเพียงแค่ความว่างเปล่า ของใช้ทุกอย่างยังคงใหม่เอี่ยมราวกับมีคนอยู่ เขาให้คนเข้ามาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันแม้จะไม่มีใครอยู่ก็ตาม

มือหนาสัมผัสลงเตียงนอนที่มีกลิ่นหอมคุ้นเคยลอยตลบอบอวลอยู่ เขานั่งลง มือยังคงลูบไล้เตียงนอนด้วยความรู้สึกมากมายที่ประเดประดังเข้ามา ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้ม เริ่มมองทุกอย่างรอบห้องพร่ามัวเพราะมีน้ำตาคลอเคล้ารอบดวงตา

คิดถึงช่วงเวลาเก่าๆ ที่เคยเกิดขึ้นที่นี่

เสียงหัวเราะและรอยยิ้มแสนสดใส

กลิ่นหอมๆ คุ้นเคยจากคนๆ หนึ่งที่มักเข้ามาสวมกอดทุกเช้า…ทุกเย็น…ก่อนนอน

น้ำเสียงงัวเงียที่มักเอ่ยถามทุกเช้าว่า ‘ตื่นแล้วเหรอ?’ บัดนี้มันกลับไม่มีอีกแล้ว

‘ทำอะไร?’

‘หัดทำขนม เสี่ยลีบอกว่าไม่ชอบกินขนมเพราะมันหวาน เลยคิดสูตรขึ้นมาเองเพื่อเสี่ยลีโดยเฉพาะ’

‘เลิกเรียกเสี่ยลีได้แล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้น’

‘ทำไมเหรอ? ก็อยากเรียกอะ’

‘หึ ถ้าเป็นคนอื่นเรียกได้กินกระสุนปืนแทนข้าวไปแล้ว’

‘คิก เพราะเป็นฉันที่เรียกใช่ม้าา เสี่ยลีเลยไม่กล้าให้กินกระสุนปืนแทนข้าว’

‘อือ ใครจะกล้าให้แฟนตัวเองกินกระสุนปืนแทนข้าววะ’

ริมฝีปากสีระเรื่อฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินแฟนหนุ่มพูดแบบนั้น เธอเดินเข้าไปหาแล้วกดจมูกรั้นลงแก้มลีคัสหนึ่งฟอด

‘แฟนใครทำไมน่ารักขนาดนี้’

‘แฟนเด็กดื้อแถวนี้แหละ’

หมับ

‘ว้าย!!’ ลีคัสรวบเอวแฟนสาวลงมานั่งบนตัก หญิงสาวร้องอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ ‘ยังทำขนมไม่เสร็จเลย~’

‘ขนมเอาไว้ก่อน ตอนนี้อยากกอดแฟน’ ลีคัสวางใบหน้าลงไหล่แฟนสาว แขนทั้งสองกอดกระชับเอวบางเอาไว้ไม่แน่นมาก

‘ถามอะไรหน่อยสิ’

‘หืม?’

‘ถ้าวันนึงไม่มีฉันแล้ว นายจะอยู่ได้ไหม?’

‘ทำไมอยู่ดีๆ ถึงถามแบบนั้น?’

‘นายไม่คิดบ้างเหรอว่าสักวันนึงเราสองคนอาจจะเลิกกัน’

‘ไม่เคยคิด และก็ไม่คิดจะเลิกด้วย เลิกถามคำถามแบบนั้นได้แล้วฉันไม่ชอบ’

‘ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ นายจะคิดถึงฉันไหม?’

‘บอกให้เลิกพูด’

‘ถ้าไม่มีฉันแล้ว…’

‘ถ้ายังไม่เลิกพูดฉันจะจูบเธอแล้วนะ’ แฟนสาวของลีคัสยิ้ม เลือกที่จะเงียบไม่พูดต่อ มือเล็กลูบแขนแฟนหนุ่มเบาๆ อย่างอ่อนโยน

‘ฉันรักเธอมากเลยนะ ถ้าไม่มีเธออยู่ข้างๆ ก็ไม่รู้ว่าชีวิตฉันมันจะมืดมนหรือจะยังสว่างเหมือนตอนนี้ไหม’

‘….’

‘เธอสำหรับฉันคือแสงสว่างของชีวิต ขาดเธอไปก็เหมือนโลกที่ขาดดวงจันทร์ อยากมีเธอแบบนี้ไปตลอด ตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วก็เจอ’

‘….’

‘ฉันอยู่ไม่ได้จริงๆ นะถ้าไม่มีเธอ…’

ปัจจุบัน…

ลีคัสลืมตาขึ้นมาบนเตียงนอนหลังจากนอนคิดเรื่องราวเก่าๆ ของตัวเองและอดีตคนรัก ดวงตาคมเข้มแดงก่ำและเปียกแฉะไปด้วยคราบน้ำตา มาเฟียหนุ่มนำหมอนที่กอดอยู่วางไว้ข้างๆ แล้วลุกขึ้นมานั่งซบใบหน้าลงมือหนาทั้งสอง ร่่างกายสั่นโยกจากการร้องไห้

“ฮึก…” เขาร้องไห้ออกมา อกซ้ายปวดหนึบจนรู้สึกทรมาน เขาผ่านตรงนั้นมาได้ยังไง แค่ลองย้อนคิดก็รู้สึกเจ็บปวดมากแล้ว ตอนนี้อาจจะเจ็บไม่มากเท่าเมื่อก่อน แต่ใช่ว่ามันไม่รู้สึกอะไรเลย

ถ้าหากขอพรได้หนึ่งข้อ เขาจะรอให้ดวงใจดวงนั้นของเขากลับคืนมาอยู่ข้างกายเขาอีกครั้ง แต่นี่มันโลกแห่งความเป็นจริง ไม่มีพรข้อไหนทำให้คนรักของเขากลับมาจากความตายได้

ฌอนต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำกับญาดา!

“ถ้าวันนึงน้องสาวมึงโดนแบบที่ญาดาโดนบ้าง…กูอยากรู้จริงๆ ว่ามึงจะรู้สึกยังไง หึ…” เขาแสยะยิ้ม อะไรที่ฌอนเคยทำกับไว้กับเขา มันต้องได้รับกลับคืนไปร้อยเท่า! พันเท่า!