บทที่ 6 เสี่ยวเฮยก็ตามมาด้วย

บทที่ 6 เสี่ยวเฮยก็ตามมาด้วย

.....เหมี่ยววววววว....

….เสียงมาก่อนเลย ......

“เสี่ยวเฮย!! เจ้าเสี่ยวเฮยหรือเปล่า” หยางชิงโม่รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีและเรียกมันเสียงดัง

เจ้าเสี่ยวเฮยเพียงแค่ชำเลืองดูหยางชิงโม่เท่านั้น และนั่งหันหลังเลียขนของมันต่อไป มองดูด้านหลังที่อ้วนกลมเป็นถังแก๊สเล็กๆ ของมันแล้วจะเป็นแมวที่ไหนไปไม่ได้นอกจากเจ้าเสี่ยวเฮยของเธอ ...ครู่หนึ่งมันแอบมีชำเลืองมองมาที่หยางชิงโม่และถ้ามองดูใกล้ๆ จะพบสายตาที่บอกว่ารำคาญด้วยซ้ำไปเหมือนมันจะบอกเธอว่า จะเสียงดังทำไมอะไรประมาณนี้

ถึงแม้ว่ามันจะทำท่าทางว่ารำคาญเธอหยางชิงโม่ก็ไม่ถือสามันแต่อย่างไร เธอรีบวิ่งเข้าไปหามันใกล้และอุ้มมาลงมากอดแน่นๆ รอยยิ้มกว้างคลี่ออกบนใบหน้าของหยางชิงโม่ ดวงตาของเธอเป็นประกายระยิบระยับด้วยความสุข เธอกอดเจ้าแมวเสี่ยวเฮยไว้แนบอก ขนปุยสีดำสนิทมันวาวบ่งบอกว่ามันกินดีอยู่ดี และอุดมสมบูรณ์มาก ถึงได้บอกว่ามันไม่เข้าพวกกับแถวนี้ที่แม้แต่เด็กยังผอมแห้งเลย แต่มันเป็นเพียงแมวแต่กลับอ้วนกลมเป็นถังแก๊สน้อยอย่างไรอย่างนั้น ขนของมันนุ่มนิ่มมาก เมื่อเธอยกมันสัมผัสกับแก้มของเธอ เสียง purr เบาๆ ดังก้องอยู่ในหู ราวกับกลัวว่ามันจะหายไปเธอกอดมันแน่นมาก เสียงหัวเราะคิกคักของเธอดังก้องไปบริเวณนั้น สะท้อนให้เห็นว่าเธอความรู้สึกดีใจและมีความสุขมากที่ได้พบกับเจ้าเหมียวดำอ้วนตัวน้อยอีกครั้ง

หยางชิงโม่ก้มมองเจ้าเสี่ยวเฮย ดวงตาสีฟ้าใสของมันจ้องมองเธอ จมูกเล็กๆ สีชมพูยื่นมาดมของหน้าของเธออย่างสนใจ และเหมือนมันก็ต้องการจะให้แน่ใจว่า หญิงคนนี้คือคนที่มันคิดว่าใช่คนๆ แน่นอน เมื่อมันพิสูจน์กลิ่นแล้ว เห็นว่าเป็นคนๆ เดียวกันจากนั้น พวงหางยาวสีดำของมันก็พันรอบแขนของเธอ ราวกับต้องการกอดเธอไว้เช่นกัน ในปี 1978 ที่หยางชิงโม่ย้อนเวลามานั้นเธอไม่รู้จักใครเลยจริงๆ แต่อย่างน้อยมีเจ้าเสี่ยวเฮยอยู่ด้วยเธอก็รู้สึกดีใจที่อย่างน้อยเธอยังมีเพื่อนที่มาจากที่ที่เธอจากมาด้วยนั้นเอง

“เสี่ยวเฮย!!...เสี่ยวเฮย...แกตามฉันมาจริงๆ เหรอ..โอยดีใจจังเลย.”

เธอยกมันขึ้นมาสบตาหนึ่งทีจากนั้นก็เอาหน้าซุกลงไปที่พุงอันใหญ่โตของมันหนึ่งที แล้วพามันเข้ามาในบ้านทันที...เจ้าหัวผักกาดทั้ง3คนที่กำลังนั่งกินโจ๊กอยู่ใกล้จะหมดชามแล้ว เมื่อเห็นว่าแม่อุ้มบางอย่างเป็นก้อนอ้วนๆ สีดำอยู่ในอ้อมแขนเดินเข้ามาในบ้านพวกเขาทั้งสามก็ถึงกับวางช้อนที่กำลังตักกินโจ๊ก แล้วจ้องเจ้าสี่ยวเฮยดวงตาเป็นประกาย.....

เด็กน้อยเสี่ยวเป่ารีบกระโดดลงจากเก้าอี้เล็กของเขา แล้ววิ่งปรี่มาหาแม่ของเขา สายตาจดจ้องไปที่เจ้าเหมียวสีดำสนิทที่แม่อุ้มอยู่ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเขา มือเล็กๆ ยื่นออกไปลูบขนนุ่มนิ่มเบาๆ

"แมว แมว. ขนนุ่มนิ่มจังเลยครับแม่" เสียงเรียกนั้นเต็มไปด้วยความรักและความเอ็นดูจากนั้นก็ทั้งลูบขนและจกพุงเจ้าเสี่ยวเฮย และหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ

“มันชื่อเจ้าเสี่ยวเฮยจ๊ะ” หยางชิงโม่บอก

เจ้าหนูน้อยยิ้มกว้างขึ้น ก่อนจะหันไปมองเจ้าเหมียวอีกครั้ง ดวงตากลมโตเปล่งประกายด้วยความซุกซน

"อืม... เสี่ยวเฮยอยากกินโจ้กไหม?" เด็กน้อยเอ่ยถาม

ทันใดนั้น เจ้าเหมียวสีดำก็พยายามสะบัดออกจากอ้อมแขนของหยางชิงโม่และกระโดดไปที่โต๊ะตัวเล็กและแสนจะเก่าตัวนั้นที่ครอบครัวของเธอกำลังนั่งกินโจ๊กกันอยู่ มันเดินหางฟูๆ ตั้งตรง ไปที่ชามโจ๊กและดมๆ ไปทั้ง 4 ชาม จากนั้นก็ชะแง้หน้าไปหาเด็กน้อย ร้องเหมียวๆ ราวกับตอบรับว่ามันก็จะกินเหมือนกันนั้นเอง

"แม่ครับเอาเสี่ยวเฮยไปกินโจ๊กได้มั้ยครับ ผมจะแบ่งหมูในชามให้มันกิน!"

เสี่ยวเป่าถึงกับจะยอมเสียสละหมูในชามโจ๊กให้เจ้าเสี่ยวเฮยเลยทีเดียว เมื่อเธอพยักหน้าเขาก็ร้องด้วยความดีใจเด็กน้อยรีบวิ่งไปในครัวและ หยิบชามเปล่าออกมา จากนั้นก็ตักหมูที่เขาอุตส่าห์เก็บไว้กินคำสุดท้ายออกมาใส่ชามและเลื่อนไปให้เจ้าเหมียวเสี่ยวเฮย จากนั้นเด็กๆ ทั้งสามต่างก็ตักหมูที่เหลือกันคนละชิ้นสองชิ้นมาใส่ชามให้มันทุกคน จนหยางชิงโม่ต้องยิ้มออกมา และเธอก็ตักหมูออกมา 1 ชิ้นแล้ววางให้มันเช่นนั้น เจ้าเสี่ยวเฮยเหลือบตามองเธอแว๊บหนึ่งก็จะก้มหน้าและกินหมูทั้งสี่ชิ้นนั้นทันที

"อ้า... อ้า..."

เสี่ยวเป่าร้องเมื่อเห็นเสี่ยวเฮยกินหมูที่เขาให้หมดและหันไปมองในชามอีก หยางชิงโม่เห็นเช่นนั้นก็เข้าไปในครัวและเอาหมูออกมาอีกหลายชิ้น เธอแบ่งหมูใส่ชามให้เด็กๆ ทั้งสามอีกคนละ 2-3 ชิ้นจากนั้นก็เอาไปใส่ชามของเจ้าเสี่ยวเฮยด้วย เจ้าเหมียวอ้าปากกว้างและกินหมูจนหมดชามอีกครั้ง และดูเหมือนว่ามันจะอิ่มแล้ว มันเดินไปที่โต๊ะอีกด้านจากนั้นก็ทำความสะอาดขนของตัวเองอย่างขะมักเขม้นทีเดียว เมื่อเด็กๆ เห็นรอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของเด็กน้อยทั้งสาม พวกเขาต่างก็เขามองเจ้าเหมียวด้วยความรักและเอ็นดูจากนั้นก็หันมองแม่ของพวกเขาพร้อมกันทันทีและเอ่ยขึ้นมาว่า

“แม่ครับพวกเราเลี้ยงมันได้ใช่ไหมครับ?” เด็กน้อยพูดพร้อมกัน หยางชิงโม่ได้แต่ไปที่เด็กแต่ละคนก่อนจะค่อยๆ พยักหน้าเบา ๆ

“เฮ้!!!!”

เสียงร้องของเด็กๆ ดังลั่นขึ้นมาพร้อมกันทันที