บบที่ 5

สิงหากำลังง่วนอยู่กับการพิมพ์ข้อความสนทนา ไม่รู้ว่าเพื่อนเดินเข้ามาข้างในห้องสำหรับเล่นเกมแล้ว ตุลาเดินเข้าไปใกล้ ถามอีกฝ่ายเสียงเบา เพราะไม่อยากให้เสียงดังไปถึงข้างในเกมด้วย

“ทำอะไรวะ เอาที่อยู่ให้ใคร”

“พีชขอ เขาอยากส่งของมาให้” สิงหาปิดไมค์ หันไปคุยกับเพื่อน ตอนนี้เขาเล่นคนเดียวและกำลังจะลงเกมเพื่อพักผ่อน

“ไม่กลัวเขารู้เหรอ” ตุลาถาม เขาขึ้นมาหาเพราะอยากหาเพื่อนนั่งดื่ม แต่ดันตาดีเห็นอีกฝ่ายกำลัง

พิมพ์ข้อความบางอย่างอยู่

“จริงว่ะ แล้วเอาไงดี”

“ใช้ชื่อนามแฝงของแกอยู่ก็เอาที่นี่ไป แต่ไม่ระบุห้องเป็นไง เธอคงไม่รู้” ตุลาเสนอ แต่ทุกอย่างมันมีช่องโหว่ของมัน อยู่ที่ว่าอีกฝ่ายจะสังเกตเห็นไหม

“เพิ่งรู้ว่าฉลาด” สิงหาพยักหน้า ในใจนึกกลัวว่าเธอจะสังเกตว่าเป็นคอนโดมิเนียมนี้ไหม แต่ถ้าใช่คงต้องสั่งพนักงานไม่ให้แพร่งพรายข้อมูลลูกค้า

“ไอ้นี่ รู้งี้ไม่ช่วยก็ดี” ตุลาขยับไปนั่งเล่นมือถือ ดูเพื่อนลงเกมปิดสตรีม สิงหามองหน้าจอบทสนทนาส่วนตัวสำหรับเขาและพิชญา เธอเป็นคนเดียวที่ได้สิทธิพิเศษเช่นนี้

รุ่งเช้าวันต่อมา ร่างบางสวมชุดสุภาพ กระโปรงพลีทปล่อยยาวถึงเข่าสีดำกับเสื้อโปโลสีฟ้าถูกเก็บชายเสื้อเข้าข้างในกระโปรงเรียบร้อย เส้นผมดำขลับที่เคยปล่อยยาวประแผ่นหลังถูกรวบเป็นหางม้ายามเจ้าหล่อนก้าวเดินก็โบกสะบัด

ใบหน้าถูกแต่งอ่อนๆ ไม่จัด แต่ทำให้ดวงหน้าดูอ่อนหวานตามอายุ เรียวปากอมชมพูอมยิ้มให้กับเช้าวันใหม่ที่สดใส อ้อมแขนมีแฟ้มเอกสารเตรียมสมัครงาน ส่วนอีกข้างสะพายกระเป๋า สวมรองเท้าหุ้มส้นสีครีมอ่อนเดินลงมาจากด้านบนบ้าน เห็นมารดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมจิบกาแฟ

“จะไปไหนเหรอ” มารดาถาม

“พีชจะไปสมัครงานค่ะ”

“เรียนจบแล้วหางานทำก็ดี จะได้มีเงินมีทองไว้ใช้เอง”

“ขอบคุณค่ะ แล้วปานล่ะคะ” พิชญาถามหาน้องสาวเมื่อไม่เห็นอีกฝ่าย

“เมื่อคืนน้องไปติวหนังสือกับเพื่อนกลับดึก คงยังไม่ตื่นหรอก”

“ค่ะ” หล่อนรู้ว่าน้องไม่ได้ติวหนังสืออย่างที่แม่เข้าใจ แต่จะทำอย่างไรได้ ต่อให้พูดความจริงออกไป ใช่ว่าผู้เป็นแม่จะเชื่อ ซ้ำร้ายเธอเองที่อาจถูกตำหนิมากกว่าจะเป็นปานลดา

“งั้นพีชไปก่อนนะคะ” พิชญายกมือไหว้

“อืม” ฉวีวรรณครางรับ ไม่แม้จะอวยพรใดๆ แต่เธอก็ไม่สนใจ เพราะถ้าวันนี้เธอได้ทำงานที่นั่น ท่านอาจดีใจก็ได้ ร่างบางเดินออกจากบ้านไปยืนรอรถเมล์เพื่อเดินทางไปบ้านเพื่อนรัก

พิชญามองตึกสูงเสียดฟ้าด้วยหัวใจโหวงๆ รู้ตื่นเต้นแปลกๆ เหมือนเป็นสัญญาณเตือนว่ากำลังเจออะไรเข้า หญิงสาวมองประตูกระจกไม่กล้าเดินเข้าไปข้างในเสียอย่างนั้นจนถูกเพื่อนถาม

หัวใจเธอมันรู้สึกแปลกประหลาด จะว่าตื่นเต้น ประหม่า กลัว ไม่รู้ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ เธอไม่อยากก้าวผ่านประตูนี้ไปเลย เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก มือเล็กกำเอกสารแน่นจนชื้นเพราะเหงื่อซึม

นี่เราเป็นอะไรไป

“เป็นอะไร เข้ามาสิ” พิจิกาหันมองเพื่อนแล้วเรียก เมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ข้างนอกไม่ยอมก้าวเข้ามาข้างในเสียที

“ฉัน...อยู่ๆ ก็เป็นอะไรไม่รู้ มาวันอื่นได้ไหม” พิชญาพูดตะกุกตะกัก พร้อมหันกายเดินกลับทางเดิม

“บ้าเหรอ วันนี้นี่ละดีที่สุด” พิจิการีบวิ่งไปขวาง ไม่รู้เพื่อนสาวเป็นอะไรถึงอยากกลับบ้าน ขาดความมั่นใจแบบ

นี้ “ถ้าแกกลับบ้านน้าเสาก็เสียชื่อคนฝากหมดสิ” เธอให้เหตุผลพิชญาได้คิด

“แต่ฉัน...” พิชญากระอักกระอ่วนใจ ไม่รู้จะบอกยังไงดีกับความรู้สึกแปลกประหลาดนี้

“ถ้าไม่เข้า ฉันก็ไม่เข้า งั้นกลับกัน”

“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าเร็วๆ แล้วเดินไปขวางเพื่อน

“งั้นก็เข้าไป” พิจิกายิ้มแป้น แล้วหมุนกายเดินกลับเข้าไปข้างใน

“ก็ได้” พิชญาสูดอากาศเข้าปอดอีกครั้งแล้วเดินตามเพื่อนสาว มือเล็กชื้นเหงื่ออย่างบอกไม่ถูก สายตากลมโตมองรอบกายเมื่อเห็นว่าไม่มีใครมองก็ทำให้เธอสบายใจขึ้น หรือเธออาจตื่นเต้นจนเกินไปก็เป็นได้

ห่างจากตรงนั้นไม่ไกล สิงหากำลังยืนคุยอยู่กับตุลา พลันสายตาเห็นร่างบางของคนคุ้นตา เขาหันมองด้วยความสนใจ ปากหนาครางชื่อเธอออกมาเสียงแผ่วเบา

“พิชญา”

“โลกกลมจริงๆ”

ตุลาหันมองตามสายตาเพื่อนด้วยความสงสัย แล้วครางออกมาอย่างไม่อยากเชื่อว่า คำคำนี้จะสามารถใช้ได้จริงก่อนจะหันมองหน้าเพื่อนเห็นความสนุกที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่นาน