บทที่ 6

“สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ” พนักงานสาวด้านหน้าลุกขึ้นทักทายสองสาวที่เดินเข้ามาใหม่

“มาสมัครงานค่ะ” พิจิกาบอกพร้อมส่งรอยยิ้มให้อีกฝ่าย

“งั้นด้านนี้ค่ะ” พนักงานคนเดิมขยับลุกขึ้น เดินนำไปยังห้องสมัครงาน ก่อนจะส่งเอกสารให้ทั้งคู่ “กรอกเอกสารแล้วส่งด้านหน้าได้เลยค่ะ”

“ค่ะ” ทั้งสองยกมือขึ้นขอบคุณอีกฝ่ายที่ช่วยพามา ก่อนจะเริ่มเขียนใบสมัครให้เสร็จเรียบร้อย พิจิกาโทร. บอกน้าสาวเสร็จก็เดินทางกลับบ้าน ในใจพิชญายังตื่นเต้นไม่สร่าง

สิงหาเดินเข้ามาในห้องทำงานอีกครั้งด้วยจิตใจว้าวุ่นกับเรื่องของพิชญา ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเธอที่บริษัท สงสัยสวรรค์อยากให้เขามีเรื่องสนุกทำ ชายหนุ่มกดอินเตอร์คอมต่อสายไปหาผู้จัดการที่รับเรื่องการสมัครงาน

“คุณรจนาวันนี้มีคนมาสมัครงานไหม”

“มีค่ะ” ปลายสายตอบกลับน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ผมขอรายชื่อทั้งหมดเลย เฉพาะวันนี้นะครับ” สิงหาย้ำระบุวัน เขาไม่อยากต้องมานั่งหาให้เสียเวลา

“เดี๋ยวดิฉันเอาขึ้นไปให้ค่ะ” ปลายสายเสนอตัวอยากขึ้นมาหา

“ไม่ต้อง เอวาจะเข้าไปเอาเอง” ชายหนุ่มสั่งการพร้อมมองหน้าลูกน้องที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้

“ครับ ท่านประธาน”

สิงหานั่งรอเอกสารสมัครงานอย่างใจจดใจจ่อ เอวาใช้เวลาไปเอาเอกสารไม่นานก็กลับขึ้นมา เขากวาดสายตามองชื่อของทั้งสองคน แต่หนึ่งในนั้นทำปากได้รูปกระตุกยิ้ม

“เอวาสั่งให้คุณรจนาโทร. ไปหาทั้งสองคนนี้มาทำงานพรุ่งนี้ได้เลย” เอวาสงสัยการกระทำของเจ้านายหนุ่ม แต่ไม่ปริปากถามอะไรเพราะการตัดสินใจของอีกฝ่ายเป็นที่สุดแล้ว

“ครับเจ้านาย”

“อ้อ บอกว่าฉันอยากสัมภาษณ์เฉพาะพิชญา ส่วนคนอื่นทำตามขั้นตอนได้เลย”

“ครับ” ชายหนุ่มโค้งกายรับคำอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องทำงานเพื่อไปทำตามคำสั่งของเจ้านาย

สิงหานั่งมองรูปภาพของพิชญาที่เขาเคยแอบถ่ายเธอทีเผลอ แล้วกระตุกยิ้ม ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก เธอหนีฉันไปไหนไม่พ้น แม้ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องสนใจเธอมากมายขนาดนี้ แทนที่จะปล่อยอีกฝ่ายไป แต่เขากลับอยากรั้งให้หญิงสาวมาอยู่เคียงข้างกาย แต่อาจเป็นเพราะความเคยชินก็ได้ที่มีพิชญาให้แกล้ง สรุปกับตัวเองเสร็จสรรพ พิงกายอย่างสบายใจ

หลังออกจากบริษัทนั้นไม่นาน เสียงมือถือก็ดังขึ้นพร้อมการรายงานที่น่ายินดีอย่างที่สุด เธอและเพื่อนได้เข้าทำงานแล้ว เพียงแค่วันพรุ่งนี้เธอต้องเข้าพบท่านประธาน เพื่อสัมภาษณ์เพียงคนเดียวเท่านั้น ชักกลัวขึ้นมาแล้วสิ

บ่ายวันนั้นพิชญาและพิจิกาเดินหาของมาเลี้ยงฉลองกันอีกครั้งสำหรับก้าวแรกของชีวิตทำงาน ไม่คิดว่าโชคจะเข้าข้าง ไม่ให้ต้องคอยงานนานๆ หลังนั่งทานและพูดคุยกันเสร็จก็ถึงเวลาที่ต้องกลับบ้าน

พิชญาเดินทางกลับถึงบ้านในเวลาต่อมา เธอเดินเข้ามาในบ้าน ใบหน้างดงามเปื้อนรอยยิ้มหวาน วันนี้เจอแต่เรื่องดีๆ แต่เห็นปานลดาพาผู้ชายเข้ามานอนกอดจูบกันอยู่ตรงโซฟา

หญิงสาวไม่สนใจ เดินผ่านไปเปิดตู้เย็น รินน้ำใส่แก้ว หากผู้ชายที่ปานลดาพามาด้วยกลับอยากรู้จัก เพราะอีกฝ่ายเห็นเธอเข้าพอดี

สองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่บนโซฟา มีเพียงปานลดาที่หันหลังให้กับทางเข้าบ้าน ส่วนแฟนหนุ่มนั้นเห็นว่าใครเดินผ่านไป ความเจ้าชู้กำเริบขึ้น สายตากะล่อนส่งไปยังร่างบอบบาง รูปร่างได้สัดส่วนกว่าปานลดา แถมหน้าตาดีกว่า

“นั่นใคร” เขาถอยหน้าออกห่างพร้อมส่งสายตามองไปยังพิชญาที่หันหลังให้ พร้อมทั้งเม้มปากมองตั้งแต่หัวจดเท้า

ปานลดาขยับลุกขึ้น หันมองตามสายตาของแฟน เห็นผู้เป็นพี่ยืนอยู่ หญิงสาวเบี่ยงหน้าไม่สนใจแล้วตอบแฟนหนุ่ม “หือ พี่สาวฉันเอง ทำไมเหรอ”

“เปล่าไม่มีอะไร”

ปากบอกว่าเปล่าแต่ในใจกำลังวางแผนบางอย่าง เมื่อเห็นพิชญาเดินผ่านขึ้นไปชั้นบน ชั่วครู่เท่านั้น ณัฐวุฒิอ้างขอไปเข้าห้องน้ำ แต่อาศัยช่วงแฟนสาวไม่ทันสังเกต ชายหนุ่มกลับเดินขึ้นไปชั้นบนแทน

พิชญากดเปิดคอมพิวเตอร์ หมายจะท่องเว็บเหมือนทุกวัน พร้อมเข้าไปดูคลิปย้อนหลัง แต่แล้วเสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น ความรู้สึกบางอย่างบอกอย่าไว้ใจเปิดประตู และเธอก็เชื่อมัน

ก๊อกๆ

“ปานเหรอ มีอะไรหรือเปล่า” พิชญาไม่ยอมเปิดประตูห้องแต่ถามกลับ เธอแนบหูฟังกับบานประตูห้องจนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าดังไกลออกไปเรื่อยๆ หญิงสาวกลับมานั่งที่เดิม

ไม่นานจากนั้นเสียงรถยนต์ดังขึ้นแล้วขับออกจากบ้านไป พิชญาแอบมองไปเห็นแฟนหนุ่มของน้องสาวออกไป หญิงสาวถอนหายใจโล่งอก เดินลงไปข้างล่างเอาน้ำดื่ม

“พี่ให้ท่าแฟนปานเหรอ” ปานลดาเห็นผู้เป็นพี่รีบเดินเข้าไปขวางทาง

“เปล่านี่ พี่อยู่ในห้องตลอด” พิชญาไม่สนใจสายตานั่น หล่อนเดินไปหยิบน้ำแล้วเดินกลับขึ้นห้อง แต่ผู้เป็นน้องเดินขวางไม่ให้ไป

“แต่นัทบอกพี่ชวนเขามาหาที่ห้อง” ปานลดาเจอเข้ากับณัฐวุติที่เดินมาจากชั้นบน พวกเธอมีปากเสียงกันเล็กน้อยก่อนที่อีกฝ่ายจะขับรถออกจากบ้าน

“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าแฟนปานเล่าอะไรให้ฟัง แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น” พิชญาบอก ให้ตายหล่อนก็ไม่มีทางทำแบบนั้นเด็ดขาด การแย่งของของคนอื่นมันบาป ต่อให้เขาเกิดมาเป็นคู่ของเรา หากเขามีคนรักแล้ว ก็ไม่สมควรไปยื้อแย่งของของใคร

“ปานจะฟ้องแม่” ปานลดากระทืบเท้าทำราวเด็กถูกแย่งของ เพราะเถียงสู้อีกฝ่ายไม่ได้

“เอาเลย ถ้าคิดว่าแม่จะชอบที่ปานพาผู้ชายเข้าบ้านก็เอาเลย” พิชญาตอกกลับ ใช่ว่าเธอจะยอมให้ใส่ร้ายเพียงฝ่ายเดียว

“พี่ขู่ปานงั้นเหรอ”

“ปานทำอะไรปานต้องรู้ตัวเอาเองสิ หลีกด้วยพี่จะขึ้นห้อง”

“เชอะ!” ปานลดาสะบัดผม เดินออกจากตรงนั้น

พิชญาได้แต่ถอนหายใจ แค่น้องสาวยังไม่อยากเชื่อคำพูดเธอเลย แล้วถ้าเธอบอกแม่จริงๆ ท่านคงไม่เชื่อ หญิงสาวเดินกลับขึ้นห้องตัวเอง ทรุดกายนั่งบนเตียง เหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง อยากอิสระเหมือนนก คิดจะไปไหนก็ไปได้