บทที่ 4

“อันนั้นเธอก็ต้องไปถามเขาเอาเอง” พิชญาทำใจดีสู้เสือทั้งที่กลัวอีกฝ่ายทำร้าย

“มีอะไรกันเหรอพีช” พิจิกาเดินมาหาเพื่อน

พิชญาอยากขอบคุณเพื่อนที่มาถูกจังหวะ ไม่เช่นนั้นเธอคงถูกยายหวงก้างคนนี้ทึ้งเอาแน่ เธอหันมองเพื่อนแล้วขยับเข้าไปใกล้อีกฝ่าย

เมญ่าเดินกลับไปอีกทางเมื่อมีคนเข้ามาแทรก ภายในใจร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความอิจฉาที่อีกฝ่ายไม่ได้ทำอะไร สิงหาก็กระโจนเข้าใส่ ผิดกับเธอที่พยายามเข้าหาเขากลับให้แค่เพื่อน

“เมญ่าหาเรื่องอีกแล้วเหรอ”

“อืม เขาทำอะไรฉันไม่ได้หรอก คงได้แค่ขู่เท่านั้น” พิชญาพยักหน้า

“แกแน่ใจเหรอ”

“ตอนนี้นะ แน่ใจ แต่หลังจากนี้ฉันก็ต้องเตรียมรับมือ”

“มีอะไรก็บอกแล้วกัน”

“ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่กี่อาทิตย์ก็เรียนจบแล้ว ฉันทนได้” หญิงสาวบอกเพื่อน ไม่อยากให้อีกฝ่ายต้องถูกเขม่นเพราะเรื่องของเธอไปด้วย ตอนนี้ก็แค่อดทนเท่านั้น เวลาเดินไวแป๊บเดียวเดี๋ยวก็จบแล้ว ต่อจากนั้นคงไม่ได้พบเจอกันอีกแล้วละ

และแล้ววันที่รอคอยก็มาถึง พิชญานัดเพื่อนเลี้ยงฉลองที่เรียนจบเสียทีที่ร้านซูชิในห้างดังขึ้นชื่อว่าอร่อย เธออยากฉลองให้กับอิสรภาพที่ไม่ต้องคอยเป็นทาสให้สิงหา

“วันนี้คึกคักใหญ่เลยนะ” พิจิกาแซวเพื่อนระหว่างเดินไปร้านอาหาร

“ก็ฉันดีใจนี่ ในที่สุดฉันก็เรียนจบแถมจะไม่ได้เจอหน้าอีตาหนึ่งนั่นอีก”

“แต่แกก็ยอมให้เขาแกล้งอยู่ได้ตั้งนาน”

“เอาน่าๆ ช่างมัน วันนี้เรามาฉลองกัน” พิชญายิ้มดีใจออกหน้าออกตา “แล้วน้าเสามาด้วยไหม”

“เห็นว่าเลิกงานแล้วจะมา คงอีกสักพัก”

“เรียนจบแล้วไปสมัครงานที่ไหนดี”

“ยังไม่รู้เลย ยิ่งจบใหม่คงหายาก”

“เดี๋ยวถ้าน้าฉันมาค่อยถามให้ฝากเข้าทำงานดีไหม”

“ดีเลย สาธุสิ่งศักดิ์สิทธิ์เจ้าขา ลูกช้างขอให้ชีวิตนับจากนี้ไปมีแต่เรื่องดีๆ เข้ามาทีเถอะ”

“ไอ้บ้า ทำอะไรของแก อายไหมล่ะ”

พิชญาสั่งอาหารเสร็จนั่งคุยกับเพื่อนเรื่อยเปื่อย คุยถึงสถานที่ที่อยากไปสมัครงาน จนกระทั่งพิจิกาเห็นน้าสาวตัวเองเดินเข้ามาในร้าน หล่อนโบกมือเรียก

“น้าเสาทางนี้ค่ะ”

“มานานกันหรือยัง” เสาวรสทักทายสองสาวแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามทั้งคู่

“ยังค่ะ เพิ่งสั่งอาหารเสร็จ” พิชญาตอบเสียงสดใส พร้อมยกมือไหว้ทักทาย

“น้า ที่บริษัทน้ายังพอมีตำแหน่งงานว่างอีกสักสองที่ไหม” ในระหว่างที่รอซูชิ พิจิกาลองถามน้าเผื่อว่าไม่ต้องออกไปหางานที่ไหนให้เสียเวลา

“ทำไมเหรอ เพิ่งเรียนจบอยากทำงานแล้ว” เสาวรสมองหน้าสองสาว ถามตรงๆ

“ใช่ค่ะ พีชอยากทำงานหาเงินรอพิธีรับปริญญาค่ะ ไม่อยากรบกวนทางบ้าน” พิชญาที่เรียนจบแล้วรอเข้าพิธีรับปริญญากว่าจะได้รับอีกตั้งปี ในระหว่างนั้นอยากทำงานหาเงินเอาไว้เพื่อตอนนั้นจะได้ไม่ต้องขอเงินจากมารดา

“เห็นว่าว่างอยู่นะ เดี๋ยวยังไงน้าไปดูก่อน ได้เรื่องจะบอกให้แหวนโทร. บอกพีช แล้วค่อยเข้าไปสมัครงานกัน”

“ขอบคุณค่ะ” สองสาวประสานเสียงด้วยความดีใจ พร้อมอาหารที่สั่งถูกนำมาเสิร์ฟพอดี ทั้งสามนั่งทานกันจนอิ่มแปล้ก่อนจะเดินทางกลับบ้าน

“กลับมาแล้วค่ะ”

พิชญากวาดสายตามองรอบๆ ไม่พบเจอใครสักคน มีเพียงเธอที่ยืนอยู่ตรงนี้ มันก็เหมือนทุกวันที่กลับบ้านนั่นละ ยังไม่ชินอีกเหรอ หญิงสาวเดินขึ้นห้องตัวเองไปเปิดคอมพิวเตอร์เป็นอันดับแรก และเข้าสู่เว็บไซต์เฝ้ารอการสตรีมเกมของ Lion

ร่างบางลุกขึ้นเข้าห้องน้ำ อาบน้ำก่อนจะลงมาข้างล่าง หาขนมและนมขึ้นไปทานข้างบนห้อง พร้อมเสียงทักทายจาก Lion ดังขึ้น

“มาแล้ว ตรงเวลาเป๊ะ”

ร่างบางขยับลงนั่งกดพิมพ์ทักทายชายหนุ่ม ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เขามักตอบคำถามเธอทุกครั้ง หากตอนเล่นเกมสมาธิจดจ่อที่หน้าจอจนไม่เห็นข้อความ เขาก็จะไล่กลับมาตอบให้อยู่ดี มันเป็นความใส่ใจที่รู้สึกพิเศษจนทำให้เธออยากรู้จักเขา

Lion ทักทายแฟนๆ ที่เข้ามาดูเขาแข่งขัน

พิชญา : สวัสดีค่ะ เรียนจบแล้ว

Lion : ยินดีด้วยครับ ต่อไปก็คงหางานทำใช่ไหม

พิชญา : ใช่แล้วค่ะ

ทั้งสองคุยกันตามปกติ พิชญานั่งดูชายหนุ่มเล่นเกมกับเพื่อนจนกระทั่งเสียงรถของมารดาขับเข้ามาข้างในบ้านพร้อมกับเสียงปานลดา เธอไม่แปลกใจที่ทั้งคู่ออกไปข้างนอกด้วยกัน หญิงสาวไม่ได้ลงไปข้างล่าง แสร้งทำตัวเข้านอนแล้วเหมือนทุกวัน

Line Talk

แหวน : น้าเสาบอกพรุ่งนี้ไปสมัครงานที่บริษัทได้เลย เดี๋ยวช่วยดันให้

พีช : ได้ ฝากขอบคุณน้าเสาด้วยนะ

แหวน : จัดให้ เจอกันกี่โมงดี

พีช : เก้าโมงเช้าไหม ฉันจะออกจากบ้านไปหาแก เราจะได้ไปพร้อมกันเลย ฉันไม่รู้จักบริษัทที่น้าเสาทำงาน

แหวน : ลืมไป ได้ๆ เช้าหน่อยอากาศไม่ร้อน แล้วค่อยไปหาอะไรมาทำกินที่บ้านฉันกัน

พีช : เรื่องกินขอให้บอกแหวนจัดให้ใช่ไหม

แหวน : แซวเพื่อน ฉันไปนอนก่อนละ ง่วงแล้ว

พีช : เจอกันพรุ่งนี้

การสนทนาของสองสาวจบลงเท่านั้นพร้อมกับพิชญาขยับลุกขึ้นเตรียมเอกสารสมัครงาน แล้วกลับมานั่งมองชายหนุ่มเล่นเกม น่าแปลกเธอสามารถนั่งดูเขาเล่นอยู่แบบนั้นนานเป็นชั่วโมง ไม่มีเบื่อ ทั้งเสียง คำพูดติดตลก มุกทะลึ่งที่ทำเอาขำต่างๆ ดูมีเสน่ห์ชวนให้อยากติดตามทุกวัน

พิชญา : อยากส่งของให้ ขอที่อยู่ได้ไหมคะ

Lion : ไม่เป็นไรครับ แค่มาดูก็ดีใจมากแล้ว

พิชญา : เสียใจนะคะ พีชอยากส่งให้จริงๆ

Lion : งั้นก็ได้ครับ แต่ผมจะให้ที่อยู่น้าผมแทนนะ ไม่อยากให้ใครรู้ว่าผมเป็นใคร

พิชญา : แค่นี้ก็ดีใจมากแล้วค่ะ

เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ความง่วงเข้าครอบงำ พิชญาลาอีกฝ่ายแล้วปิดคอมพิวเตอร์ ก่อนจะฟุบหน้าลงหลับบนที่นอน แม้จะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายจนอยากทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง แต่เธอเหมือนได้กำลังใจจากเขา แรงที่ทำให้ก้าวเดินต่อไปในวันข้างหน้าได้