บทที่ 2

“ไอ้พีช แกเข้าไปถามนายนั่นเหรอ” พิจิกาทำตาโตมองหน้าเพื่อน

“อื้อ ทำไมแกทำเสียงตื่นเต้นแบบนั้นล่ะ ทำอย่างกับว่าเขาเป็นลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัยไปได้” พิชญาที่ไม่สนใจเรื่องคนเด่นคนดังในมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว เพราะเอาแต่เรียนและเรียนเท่านั้น แน่นอนว่าไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่ไปหา หญิงสาวทักเพื่อนที่ทำตาโตพร้อมแกล้งล้อ

“ก็ใช่สิ” พิจิกาตอบรับ

“หา!” คราวนี้เป็นพิชญาที่ทำตาโตเสียเอง ไม่รู้มาก่อนว่านายคนนั้นเป็นลูกเจ้าของที่นี่ แล้วแบบนี้เธอจะโดนอะไรบ้างล่ะ

“นี่แกไม่รู้เลยเหรอ”

“ไม่อะ” หญิงสาวส่ายหน้าไปมาเร็วๆ เส้นผมนุ่มถูกปล่อยไว้โบกสะบัดไปตามแรง “ฉันไม่เคยสนใจแกก็รู้”

“นายนั่นชื่อ สิงหา หรือหนึ่ง ลูกชายคนเดียวของ ผอ. กฤษณ์ มลฤดี สุดรักสุดหวงเลยละ มีเพื่อนสนิทชื่อตุลา และอีกคนเมญ่า สามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกันและเป็นคนดังในนี้ด้วยนะ”

พิจิกาเล่าคร่าวๆ จากที่รู้มา เธอหาความรู้ประดับไว้จะได้ไม่ไปล้ำเส้นคนพวกนี้ถ้ายังอยากเรียนที่นี่อย่างปลอดภัย แม้หนึ่งในนั้นมีคนที่แอบชอบอยู่ด้วยก็ตาม

“ทำไมแกถึงรู้ข้อมูลแบบนี้ได้” พิชญาล้อเพื่อนเมื่อเห็นสายตาวิ้งๆ

“ก็...” พิจิกาก้มหน้าเอียงอาย

“หรือแกสนใจใครในสองคนนี้” จากที่คุยเรื่องเธอตอนนี้กลายเป็นคุยเรื่องหัวใจของเพื่อนแทน พิชญาได้ทีล้อเพื่อนใหญ่ เพราะไม่เห็นอาการเขินอายแบบนี้สักครั้งตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา

“บ้า ฉันไม่ได้สนใจใครทั้งนั้น” พิจิกาแกล้งพูดเสียงดังกลบเกลื่อน

“แหม เราเป็นเพื่อนกันมานานแค่ไหนแล้ว แกคิดอะไรทำไมฉันจะไม่รู้”

“อย่าเปลี่ยนประเด็นน่า” พิจิกาว่าพร้อมแก้มแดงสุก จากที่ตื่นเต้นเรื่องเพื่อนตอนนี้เป็นถูกล้อเรื่องตัวเองเสียได้

“แล้วทำไมต้องแก้มแดงด้วย” พิชญายังไม่หยุดล้อเพื่อน

“ไอ้บ้า อย่ามาแซวฉันนะ”

“ฮ่าๆ ทำไมแกน่ารักแบบนี้” เสียงหัวเราะของทั้งคู่ดังพอให้เมญ่าที่เดินมากับเพื่อนสาวอีกสองคนหันมอง เมญ่าไม่ชอบพิชญาเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะอีกฝ่ายมาเกาะแกะสิงหาจนเพื่อนอย่างเธอถูกลดความสนใจ

“น่าหมั่นไส้” เมญ่ามองหน้าพิชญา สายตาไม่พอใจส่งไปให้

“อย่าสนใจเลยแก ไปกันเถอะ” พิจิกาไม่อยากให้เพื่อนสร้างศัตรู แค่ไปยุ่งเกี่ยวกับสิงหาก็โดนหมายหัวแล้ว ไม่อยากให้เพิ่มเป็นเมญ่าอีกคน

“อืม” พิชญาพยักหน้า เก็บของบนโต๊ะเตรียมตัวออกจากตรงนั้น เธอเองก็ไม่อยากมีเรื่องเพราะใกล้จบภาคเรียนแล้วด้วย

“ด่าก็ยังไม่รู้ตัว จะหน้าด้านไปถึงไหน” เมญ่าเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบโต้ยิ่งโมโหด่าทอเสียงดัง

พิชญากำหมัดแน่น เธอไม่ยอมให้ดูถูกฝ่ายเดียวแน่

“ก็อย่างว่า เขาไม่สนใจก็ยังจะร้องโหยหวนเรียกร้องอยู่ได้”

พิจิกาหัวเราะเมื่อเพื่อนสาวตอกกลับเจ็บแสบ

เมญ่าชี้หน้า “นี่แกว่าให้ฉันเหรอ”

“อยากรับก็รับไปสิคะ ไม่ได้ระบุชื่อ” พิชญาว่า

“เลิกยุ่งกับหนึ่งซะ ถ้ายังเสนอหน้าไปอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน” เมญ่าขู่ หล่อนรักของหล่อนมานาน แต่อยู่ๆ ก็มียายเซ่อที่ไหนไม่รู้ถูกดึงให้มาใกล้ชิดแทนที่เธอ

“แก อย่าไปแลกกับคนพวกนั้นเลย ไม่มีประโยชน์หรอก” พิจิกาดึงเพื่อนให้ถอยออกห่าง เมื่อเริ่มมีคนสนใจเรื่อยๆ

“อือ ไปกันเถอะ” พิชญาพยักหน้าแล้วเดินตามเพื่อน พยายามระงับอารมณ์โกรธตัวเองเอาไว้

เมญ่าได้แต่กัดฟันมองตามหลังอีกฝ่ายไปด้วยความเจ็บแค้น หล่อนไม่มีทางยอมให้อีกฝ่ายแย่งสิงหาไปได้แน่

ผ่านไปไม่กี่นาที พิจิกาเห็นร่างเพื่อนสาวเดินมาแต่ไกล หญิงสาวเดินหมดแรงกลับมาหานั่งที่เดิม พร้อมใบหน้าบึ้งตึง ไม่ต้องถามก็รู้ว่าโดนสิงหาแกล้งมาอีกแน่

“เป็นไงแคสเตอร์ในดวงใจแก ใช้งานยิ่งกว่าทาสอีก” พูดไปพร้อมส่ายหน้าเบาๆ

“ฉันเกลียดแก” พิชญานั่งลงข้างเพื่อน

“ฮ่าๆ” พิจิกาหัวเราะเมื่อถูกเพื่อนค้อน

“ฉันว่าอีตาบ้านั่นไม่ใช่แน่” พิชญาครางหมดแรง เธอเป็นทาสให้เขาแค่วันเดียวเหมือนถูกทรมานนับสิบวัน ให้ตาย นี่เธอเข้าใจผิดไปใช่ไหม... ไม่น่าเสียรู้เลยเรา คิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วเมื่อถูกเขาหมายหัว ต่อให้หลบลี้หนีหน้าไปอยู่ที่ไหนก็คงไม่มีทางพ้น

“แกรู้ได้ไง” พิจิกาพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ

“คนบ้าอะไร ใช้แฟนคลับอย่างทาสแบบนี้ แล้วพอฉันถามเรื่องเกม ก็ไม่ตอบ แกล้งเปลี่ยนเรื่อง” พิชญาเล่าให้เพื่อนฟัง

“แต่ก่อนหน้านี้แกมั่นใจว่าใช่คนนี้นี่นา”

“ก็ตอนนั้นดีใจไปหน่อย พอใครบอกว่าใช่ฉันก็เชื่อ แต่ตอนนี้ฉันไม่เชื่อแล้ว”

“แล้วยังไง? แกจะไม่ฟังคำสั่งเขาแล้วเหรอ”

“อืม” หญิงสาวพยักหน้า ตั้งใจแล้วจะไม่ยอมเป็นทาสในเรือนเบี้ยเขาอีกต่อไป

“นางสาวพิชญา ศิริวรรณ มาที่ห้องสภานักศึกษาในเวลานี้ด้วย” เสียงประกาศตามสายดังชัดเจนทั้งชื่อและนามสกุล

“ว่ายังไม่ทันขาดคำ” พิจิกาแซว

“ฉันไม่ไปหรอก” พิชญาเชิด พูดเสียงแข็งขัดขืนเต็มกำลัง

“แน่ใจนะ ว่าไม่กลัวถึงได้ต่อต้านแบบนั้น” พิจิกาไม่เชื่อว่าเพื่อนจะแข็งข้อได้ตลอดรอดฝั่ง

“นะ...แน่ แกอย่าพูดให้ฉันกลัวสิ”

“ก็ตามใจ ไปหาอะไรกินกัน”

หญิงสาวชวนแต่เหลือบสายตามองข้างหลัง เห็นร่างใครบางคนกำลังเดินดุ่มๆ มาทางเธอ ต้องรีบเปลี่ยนคำทันที “ฉันว่า ฉันไปคนเดียวดีกว่า แกคงไม่ว่างแล้ว”