บทที่ 1

มหาวิทยาลัย ...

ที่แห่งนี้มีชื่อเรื่องคนดัง ไม่ว่าอาชีพไหนก็ตาม ที่นี่จะมีคนดังมากมายมาเรียนโดยไม่รวมเธอ แต่การที่มีคนดังเยอะมันทำให้ต่างคนต่างไม่ค่อยสนใจกัน ยกเว้นคนที่มีอิทธิพลที่สุด และแน่นอนว่าเธอไม่เคยสนใจอยู่แล้ว ลำพังเรียนจนหัวหมุนทุกวันก็แทบจะเอาตัวไม่รอด คงไม่มีเวลาสนใจใครทั้งนั้น

ยกเว้น Lion Caster เกมเมอร์ชื่อดังที่ปิดหน้าปิดตาไม่ยอมให้แฟนๆ ของเขาได้ยลโฉมเสียที เธอหลงติดกับเสียงพูดของเขาเมื่อปีก่อนด้วยความที่มองเขาเหมือนได้มองตัวเองในกระจก จิตใจที่โหยหาความสนุกและรอยยิ้ม จนกระทั่งเจอชายคนนี้ ทำให้เธอติดตามมาตลอด

หญิงสาวร่างบาง ใบหน้ารูปไข่สะบัดเส้นผมดำขลับที่ประลงมาข้างหน้าให้อยู่ข้างหลัง เรียวปากจิ้มลิ้มเอมอิ่มมันวาวด้วยลิปมันเปลี่ยนสีเข้ากับผิวที่ขาวกระจ่างใส จมูกเชิดรั้นเล็กน้อย คิ้วได้รูปทั้งสองดกเข้มไม่ต้องขีดเขียน ดวงตากลมโตเปล่งประกายสดใสยามมองเกมเมอร์คนนั้นเล่นเกมอยู่

“วันนี้ก็เสียงนุ่มเหมือนเดิม” เสียงรำพึงรำพันดังขึ้นพร้อมสาวเจ้ายกมือกุมแก้มตัวเองทำท่าทางเขินอาย

“แกยังไม่เลิกตามหาเกมแคสเตอร์อะไรนั่นอีกเหรอ นี่ใกล้จะจบแล้วนะ”

สาวร่างบางตากลมผมยาวดำขลับ เรียวปากอิ่มอมชมพูเดินเข้ามาใกล้ แหวน เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่ตั้งแต่เรียนที่นี่จนปีสุดท้าย หยุดนั่งลงฝั่งตรงข้ามเพื่อน มองอาการใกล้บ้าแล้วส่ายหน้า ตัวเธอไม่ขัดหากเป็นความสุขของเพื่อน เพราะชีวิตจริงของอีกฝ่ายยิ่งกว่าละครเสียอีก

“ก็ฉันอยากรู้นี่ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร ถ้าแกเจอแบบฉันก็ต้องอยากรู้เป็นธรรมดา”

พิชญาแก้มป่องใส่เพื่อน เธอไม่ถือสาคิดเล็กคิดน้อย

“มันก็ใช่ แต่แกไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาอาจไม่อยู่ที่นี่ก็ได้ ไม่งั้นแกคงเจอเขาตั้งนานแล้ว คงไม่ถูกแกล้งแบบนั้นหรอก” พิจิกาว่าพร้อมพาดพิงถึงบุคคลที่สาม

“อืม...มันก็ใช่นะ แต่...ไม่รู้สิ ฉันก็คิดว่าเป็นเขานะ เสียงก็ใกล้เคียงกันด้วย”

พิชญาย้อนคิดถึงสิงหา น้ำเสียงเขาฟังดูคล้ายกับ Lion มาก ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่หลวมตัวทัก จนกลายเป็นว่าต้องตกเป็นทาสให้เขาเรียกใช้ตลอดเวลาแบบนี้ ทางเดียวที่จะทำได้ก็ต้องหาตัวจริงของ Lion เท่านั้น

“แล้วนี่ยังตามหาอีกอยู่หรือเปล่า” เมื่อเห็นอาการเพื่อนเงียบไป พิจิกาชักสงสัยว่ามีแผนการอะไรอยู่หรือเปล่า

“ใกล้จบแล้วคงต้องพักก่อน ไว้เรียนจบเมื่อไหร่ค่อยตามอีกที” หญิงสาวบอก ตอนนี้ก็วุ่นวายกับการทำรายงานส่งเหลืออีกอย่างเดียวเท่านั้นก็จบแล้ว คงเข้าสู่ชีวิตวัยทำงานเสียที ต่อจากนั้นเธอคงมีเวลาตามหาเกมแคสเตอร์คนนั้นได้แน่

“นับถือหัวใจแก” พิจิกาแซวเพื่อน

“ขอบคุณ” พิชญารู้ว่าเพื่อนประชดแต่เธอไม่ใส่ใจ เพราะพิจิการักและหวังดีกับเธอมาตลอด เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ไม่เก็บมาเป็นอารมณ์เด็ดขาด

“ประชดย่ะ”

“เอ้า ก็นึกว่าชมจริงๆ” พิชญาหัวเราะขำขันเมื่อเห็นเพื่อนส่งค้อนให้

“แล้วแกสงสัยใครเป็นพิเศษล่ะ” แม้จะบอกให้ตัดใจแต่ก็ยังอยากรู้ว่าเพื่อนสงสัยใครบ้าง เผื่อว่าเธอจะช่วยสังเกตอีกคน

“อืม..รุ่นพี่แจ๊ซก็น่าสงสัย แต่พี่แคทก็อาจเป็นไปได้” พิชญามองตามร่างรุ่นพี่ที่ว่ามา เมื่ออีกฝ่ายเดินผ่านไป บริเวณที่นั่งอยู่เป็นม้าหินอ่อนด้านหน้าอาคารเรียนคาบต่อไป สามารถเห็นใครเดินไปมาได้

“แล้วแกไม่คิดบ้างเหรอว่าเขาอาจไม่ได้เรียนอยู่ที่นี่ก็ได้”

“เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันสืบมาแล้วมั่นใจชัวร์ว่าอยู่ที่นี่” พิชญาเริ่มไขว้เขวตามเพื่อน แต่ก็ยังไม่ปักใจเชื่อ

“ฉันเอาใจช่วยให้แกได้เจอผู้ชายคนนั้นสักที” พิจิกาอวยพรเมื่อเพื่อนตั้งใจแล้วอะไรก็ห้ามไม่ได้ อีกฝ่ายเป็นนักเรียนทุน แทนที่จะเข้าเรียนตามแม่ต้องการ กลับสอบชิงทุนเข้าเรียนที่นี่แทน

“แต่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยสตรีมเลย เฮ้อ...คิดถึงจัง”

อาการเหมือนเพ้อหาคนรัก แต่คนคนนี้ไม่ใช่ เพราะเธอชอบไปบ่นๆ ในช่องแชตอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งได้เขากระซิบมาหาเป็นการส่วนตัว ตอนนั้นทำเธอหัวใจเต้นแรงมาก เป็นอีกหนึ่งวันที่มีความสุขที่สุด

“มาทำอะไรตรงนี้ ฉันเรียกทำไมไม่ไปหา” สิงหาถามเมื่อเขาประกาศตามหาเธอผ่านสายประชาสัมพันธ์ แต่หญิงสาวกลับไม่มาหา มันน่าเจ็บใจจนต้องเดินมาที่นี่แทน

“เหรอคะ ไม่เห็นได้ยินเลย”

พิชญาเงยหน้ามองสิงหา เขาเป็นลูกชายผู้อำนวยการที่นี่ เป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุด ทั้งเอาแต่ใจ เรียกใช้แม้กระทั่งตอนเธอเรียนอยู่ เป็นคู่อริที่ยากจะต่อกรได้ แต่เธอแค่อยากพยศเล็กน้อย ในเมื่อไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย

“นี่กวนประสาทเหรอ” สิงหาถามเสียงเข้มพร้อมมองหน้าอีกฝ่าย

“อย่าเสียเวลาเลยหนึ่ง ไปกันเถอะ เดี๋ยวต้องเข้าเรียนอีก” เมญ่าบอกเพื่อน หล่อนมองหน้าพิชญา พร้อมส่งสายตาเหยียด

“ไปเลย ฉันขอเคลียร์กับยัยนี่ก่อน” สิงหาไม่สน จับพิชญาให้ลุกขึ้นเดินตามออกไป

พิจิกามองตามเพื่อนด้วยความสงสาร คงไม่พ้นถูกแกล้งเหมือนทุกวัน วันนั้นที่พิชญามาเล่าหล่อนยังจำได้ดี

บ่ายวันนั้นหลังจบคาบเรียนเพื่อนสาวหายตัวไปพร้อมบอกจะไปถามสิงหาให้รู้เรื่อง จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วโมง ร่างบางสมส่วนวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเธอที่นั่งรอบนเก้าอี้ม้าหินอ่อน พร้อมทั้งบ่นสารพัดจนจับใจความไม่ได้ว่าพูดอะไรแต่ที่รู้อย่างเดียวคือ...