ตอนที่3[เด็กฝึกงาน]

คู่หมายของแพรวาตอนที่3

[เด็กฝึกงาน]

      รุ่งเช้าของวันใหม่ นาฬิกาหัวเตียงเข็มสั้นชี้เลข 10 ส่วนเข็มยาวชี้เลข 12 แสดงเวลาว่า 10 โมงเช้า ร่างบางใต้ผ้าห่มผืนหนาค่อย ๆ ขยับกายลืมตาขึ้นมองรอบ ๆตัว รู้สึกไม่คุ้นเคย จึงยันกายลุกขึ้นมองรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง เห็นร่างใหญ่ของใครบางคนกำลังนอนหลับสบายอยู่ข้าง ๆ เธอจึงยกมือกำปั่นแล้วทุบลงไปที่หน้าอกคนหลับรัว ๆ พร้อมส่งเสียงกรี๊ดใส่

  "ไอ้บ้า…ทำอะไรฉันคอยดูฉันจะฟ้องคุณย่า"

คนหลับงัวเงียรู้สึกเจ็บจึงรวบแขนเรียวไว้ทั้งสองข้าง

   "ทำคุณบูชาโทษจริง ๆ คนอุตส่าห์ช่วย ยังโดนกล่าวหาว่าไม่ดีอีก"  เขาเหลืออดกับคนดื้อจึงออกคำสั่งห้วน ๆ

  "ลุกไปแต่งตัวเดี๋ยวไปส่งบ้าน"

  คนดื้อโมโหจัด รีบเร่งลุกลงจากเตียงด้วยอารมณ์ที่ร้อนรุ่ม จึงไม่รู้ว่าตัวเองนอนโป๊ทั้งคืน พอรู้สึกตัวอีกทีรีบดึงผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมกายไว้

  "นี่นาย…ทำอะไรฉันแล้วเสื้อผ้าฉันไปไหน"

  "ฉันจะทำอะไรเธอ มีแต่เธอนั่นแหละที่ปล้ำกอดจูบฉันทั้งคืน"  เขาพูดพร้อมทำตาวาว ๆ ใส่คนดื้ออย่างล้อเลียน

 "ฉันเนี่ยนะ…กอดจูบนายไม่มีทางหรอก" เธอเถียงเขาเสียงสูงคอเป็นเอ็น แต่ผิวแก้มกลับเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เขาเห็นจึงแกล้งเดินมายืนอยู่ใกล้ ๆ ก้มลงกระซิบข้างหูเบา ๆ 

 "ไม่ต้องปิดหรอกพี่เห็นหมดแล้ว" พร้อมส่งยิ้มยั่ว

"ไอ้!"

  เธออ้าปากค้าง! จะด่าเขาให้สะใจ แต่เขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้ เพราะชายหนุ่มรีบยกมือหนาคว้าต้นคอหญิงสาวแล้วก้มลงประกบปากคู่สวยแล้วบดขยี้แรง ๆ จึงปล่อยให้เป็นอิสระ เขาอยากจะทำโทษให้มากกว่านี้ แต่ก็หักห้ามใจ คนดื้อยืนนิ่งเงียบจนเขาต้องเตือนอีกครั้ง

"ไปแต่งตัวสิ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน คุณย่ารออยู่"

   หญิงสาวก้าวเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ ชายหนุ่มจึงเดินไปหยิบเดรสสวยพร้อมชั้นในตัวจิ๋วไปยื่นส่งให้ เพราะเมื่อคืนเขาเอาเข้าเครื่องซักอบแห้งไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว

   ทั้งสองเดินลงจากคอนโดฯแล้วพากันขึ้นรถ ไม่ลืมที่จะแวะทานข้าวเช้าร้านอาหารตามสั่งเพราะรู้สึกหิวจนตาลาย มื้อเช้าวันนี้เลยไป 11 โมงแล้ว นั่งทานข้าวต่างคนต่างเงียบ ทานข้าวเสร็จทั้งสองคนก็เดินมาขึ้นรถ เขาขับไปเรื่อย ๆ พยายามชำเลืองมองคนที่นั่งข้าง ๆ อยู่บ่อยครั้ง แต่คนข้าง ๆ นั่งหน้าเชิดมองไปข้างหน้าไม่พูดจากับเขาสักคำ ชายหนุ่มจึงทำลายความเงียบ

  "อีกสองอาทิตย์ น้องแพรต้องไปฝึกงานนะครับ"  ชายหนุ่มพูดพร้อมชำเลืองมองอีกครั้ง

  "ทำไมแพร ต้องไปฝึกงานด้วย" หญิงสาวพูดเสียงห้วน

 "เรียนจบแล้วก็ต้องทำงานสิครับ"

  "แพรทำไม่เป็น"

  "ไม่เป็นก็ต้องฝึกก่อนทั้งนั้นแหละครับ ไม่มีใครทำเป็นตั้งแต่แรกเกิดหรอก" ชายหนุ่มอธิบายคนดื้อนั่งนิ่งไม่ตอบโต้อะไรอีกเลย จนกระทั้งมาถึงคฤหาสน์ อดิเทพ 

   กฤตภัทรเลี้ยวรถแล่นมาจอดหน้าตึกก้าวลงจากรถ เดินตามคนดื้อเข้าไปด้านในเห็นคุณย่านั่งรออยู่ที่โซฟารับแขก ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปหาพร้อมยกมือไหว้

"สวัสดีครับคุณย่า"

"ถ้าไม่ได้มาส่งน้อง คงไม่แวะมาหาย่าใช่ไหมตากฤต"  หญิงสูงวัยแกล้งตัดพ้อหลายชายด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ท่านรู้สึกอารมณ์ดีที่เห็นหนุ่มสาวทั้งคู่มาด้วยกัน เพราะไม่เคยเห็นทั้งสองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลยสักครั้ง

"คุณย่า แพรขอตัวขึ้นข้างบนก่อนน่ะคะ"  คนดื้อพูดจบก็ก้าวเดินขึ้นบันไดไปชั้นบนโดยไม่เลี้ยวมามองคนที่มองตามหลังเธอเลยสักนิด

"อยู่ทานข้าวเที่ยงกับย่าก่อนนะกฤต"

"ผมกับน้องแพรเพิ่งทานข้าวมา แล้วก็มาส่งน้องนี่แหละครับ"

"ผมจะลาคุณย่าเลยเพราะว่าวันนี้ผมมีนัดกับคุณแม่เกวลินครับ"

"ไม่เป็นไรลูก วันนี้กฤตจะไปโคราชใช่ไหม ย่าฝากความคิดถึงไปให้แม่เกวลินด้วยนะ"

"ครับคุณย่า" กฤตภัทรกล่าวลาประมุขของอดิเทพเสร็จก็เดินออกมาขึ้นรถขับออกไป จุดมุ่งหมายคือบ้านสวนที่นครราชสีมาสถานที่ ๆ คุณแม่เกวลินรอเขาอยู่

    บนตึกชั้น 2 ของอดิเทพคนสวยของคุณย่า ก้าวเดินขึ้นมาถึงข้างบนหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้อง แล้วผลักเข้าด้านในอย่างช้า ๆ ก้าวเดินไปยืนอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ มองสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า ยกมือเรียวมาลูบไล้สองแก้มเนียน 

เรื่อยลงมาสัมผัสที่ริมฝีปากอิ่มได้รูปของตัวเอง ครั้นให้นึกถึงคำพูดของคนที่เธอเกลียดแสนเกลียด ที่เข้ามาแย่งความรักจากคุณย่าและพี่พอลไปจากเธอ แล้วยังจะมาใส่ความว่าเธอนอนกอดจูบเขาทั้งคืนอีก ขัดกับความจริงมากเธอแค่ไปฉลองวันเกิดของมินตราเพื่อนสาวกับเพื่อน ๆ เธอจำได้ว่าดื่มไป 2 แก้วแล้วก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวจนจะทนไม่ไหว แล้วก็จำได้ลาง ๆ ว่าหลานรักของคุณย่ามาลากขึ้นรถ พลันให้นึกถึงรอยจูบบดขยี้เมื่อตอนสาย ๆ  ทำให้มือเรียวกลับมาลูบไล้ริมฝีปากสวยอีกครั้ง ให้นึกโมโหที่ทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เท่าที่สำรวจตัวเองอย่างถี่ถ้วน เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปกว่านั้น คิดได้ดังนั้นแล้วจึงสลัดเรื่องราวของเมื่อคืนทิ้งเสีย แล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ก้าวเท้าเข้าไปห้องอาบน้ำ วันนี้กะจะแช่น้ำและขัดรอยจูบของนาย

กฤตภัทรให้ออกจากร่างกายเธอให้หมดสิ้น แพรวาพึมพำอยู่คนเดียว

  หลังอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย เธอออกมาแต่งตัวสวมใส่ชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกาเกงขาสั้นแบบสบาย ๆ  นั่งหวีผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พลันความคิดก็วกวนมาหาคนเดิมอีกจนได้ เขาบอกอีกสองสัปดาห์ จะให้แพรวาเข้าไปฝึกงานที่บริษัท ก็ดีเหมือนกันคุณย่าก็อายุมากแล้ว ท่านจะได้พักผ่อนเสียที คิดได้แบบนั้น หญิงสาวจึงลงไปหาคุณย่าชั้นล่าง

เธอก้าวลงบันไดเกือบขั้นสุดท้ายหูก็ได้ยินเสียงวิลาวรรณภรรยาใหม่ของคุณพ่อ คุยกับคุณย่าเสียงออกเคร่งเครียด

"คุณแม่ทำแบบนี้ได้ยังไงค่ะ" เสียงวิลาวรรณเชิงน้อยใจแม่สามี

"ฉันไปทำอะไรล่ะแม่วิ" ประมุขของบ้านถามกลับ

"ก็ที่คุณแม่จะให้กฤตภัทรขึ้นบริหารแทนนะสิค่ะ"

"ตากฤตเขาเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ที่สุดแล้ว" หญิงสูงวัยกล่าว

"แต่เขายังเด็กอยู่นะคะคุณแม่"

"ตากฤตไม่เด็กแล้วนะแม่วิ…เขา 25 แล้ว" พูดพร้อมส่งยิ้มน้อย ๆ ให้อีกฝ่าย

"ทำไมคุณแม่ไม่ให้วิขึ้นแทนละคะ"

"แม่วิเป็นผู้หญิง อีกอย่างประพตก็เสียไปหลายปีแล้วเธอก็ยังสาวยังสวยถ้าจะมีคนใหม่ แม่ก็ไม่ว่าอะไรน่ะ"

"แต่…คุณแม่ค่ะ" วิลาวรรณไม่ละความพยายาม

"ไม่ต้องแต่แล้ว ฉันตัดสินใจดีแล้ว" หญิงสูงวัยตัดบทด้วยการโบกมือไล่อีกคนให้ออกไป ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว เพราะคนที่จะขึ้นมาบริหาร AP.กรุ๊ป ก็มีแต่กฤตภัทรคนเดียวเท่านั้นที่จะสืบทอดเจตนารมณ์ของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ส่วนพลวัฒน์ก็จบแพทย์และได้ทำงานในด้านที่เขาชอบและตั้งใจ ก็เหลือแต่แพรวาที่ยังต้องห่วง