3.อาหารกลางวัน

EP3.อาหารกลางวัน

การทานอาหารผ่านไปได้ด้วยดี เอมิกาชวนชายหนุ่มพูดคุยเป็นระยะๆ ซึ่งเขาก็ตอบกลับมาเท่าที่อยากตอบเท่านั้นตามสไตล์ของเขานั่นแหละ หญิงสาวไม่อยากพูดมากเกินไปเพราะกลัวเขาจะเบื่อและรำคาญเธอไปเสียก่อน อาหารร้านนี้อร่อยจริงๆ ถึงจะไม่เผ็ดแต่รสชาติดีมากๆจนเอมิกาแอบปักหมุดเอาไว้ในใจ ในอนาคตเธอต้องมาซ้ำอีกแน่นอน

ร่างบางนั่งมองคนตัวโตทานข้าวอย่างเพลิดเพลิน ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ทำอะไรก็หล่อแถมดูดีไปหมดทุกอิริยบภ ภายใต้ความเงียบขรึมและเย็นชาของมาร์โคเป็นสิ่งหนึ่งที่ข่วยทำให้เขาดูน่าค้นหามากๆสำหรับเอมิกา

หลังจากวันนั้นก็ผ่านมาแล้วสองวัน เธอยังไม่ได้เจอกับคู่หมั้นของตัวเองอีกเลย พรุ่งนี้มหาลัยของเอมิกาจะเปิดเทอมวันแรก หญิงสาวนอนคิดหาวิธีการเข้าหามาร์โคอย่างแนบเนียนมาตลอดทั้งคืน และเธอก็คิดออกเพียงวิธีเดียวนั่นก็คือ….เธออยากทำอาหารเที่ยงไปส่งให้เขาทุกวัน

คนเราถ้าได้เจอหน้ากันทุกวันก็คงจะต้องมีสักวันที่มันสปาร์คกันบ้างละนะ

ดังคำคมที่ว่า น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน แล้วนับประสาอะไรกับใจคน

ร่างบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมายิงสายตรงหาคุณป้าของตัวเองทันที เธออยากโทรไปสอบถามถึงอาหารที่คนตัวโตชอบกินกับมาเรียมเสียหน่อย เอมิกาอยากมัดใจเขาให้อยู่หมัดจริงๆ เธออยากให้ใบหน้าที่นิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลา ส่งยิ้มกลับมาให้เธอบ้าง

“สวัสดีค่ะคุณป้า ยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ”

“ไม่เลยจ้า หนูมีมี่มีอะไรหรือเปล่าลูก” ปลายสายตอบกลับมาอย่างใจดี เอมิกาจึงกล้าที่จะถามสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป

“พอดีมี่อยากจะถามคุณป้าน่ะค่ะ คุณป้าพอจะรู้มั้ยคะ ว่าพี่มารค์ชอบทานอะไรบ้าง ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปมี่อยากจะทำอาหารเที่ยงไปให้พี่มาร์คที่โรงบาลค่ะ”

“อุ๊ย! น่ารักจังเลยลูก ป้าชอบวิธีนี้นะ แน่นอนสิจ้ะว่าป้ารู้แน่นอนว่าพี่เขาชอบทานอะไร งั้นเดี๋ยวป้าจะเขียนส่งไปให้ในไลน์น้ะจ้ะลูก ป้าขอเวลาคิดแปปนึงจ้ะ” มาเรียมเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี นางคิดว่าอีกไม่นานลูกชายตัวดีจะต้องหลงในความน่ารักของมีมี่เหมือนที่นางหลงแน่ๆ

“ได้ค่ะคุณป้า ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไรเลยลูก ป้าเต็มใจมาก”

เมื่อวางสายไปแล้ว ไม่ถึงสิบนาทีเอมิกาก็ได้รับข้อความจากมารดาของคู่หมั้นของเธอ หญิงสาวตั้งใจอ่านและจดจำสิ่งที่มาร์โคชอบและไม่ชอบ ดูเหมือนว่าเขาจะชอบทานอาหารอะไรง่ายๆเหมือนคนทั่วไป

โชคดีจัง พี่มาร์คกินง่ายมากเลยแฮะ

“งั้นพรุ่งนี้จะทำเมนูอะไรเป็นเมนูแรกดีนะ” มีมี่เอ่ยกับตัวเองเบาๆ ริ้มฝีปากจิ้มลิ้มฮัมเพลงขึ้นมาด้วยอย่างอารมณ์ดี เพียงแค่คิดว่าพรุ่งนี้จะได้เจอหน้าเขาเธอก็แทบจะอดทนรอไม่ไหวแล้ว

วันต่อมา….

@Must Hospital

ร่างอวบอิ่มในชุดนักศึกษาเดินตรงดิ่งมายังห้องทำงานของคุณหมอมาร์โคด้วยแววตามั่นใจ สองมือของเธอถือกล่องอาหารกลางวันเอาไว้แน่น วันนี้เอมิกาเลือกที่จะทำอาหารง่ายๆนั่นก็คือกระเพราหมูสับไข่ดาว ที่เธอคิดว่าเป็นเมนูที่ตัวเองทำได้อร่อยสุดๆแล้ว

ใบหน้าจิ้มลิ้มยืนรวบรวมความกล้าอยู่สักพักก่อนที่เธอจะเดินฉีกยิ้มเข้าไปหาพยาบาลสาวที่กำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่หน้าห้องของเขา

“สวัสดีค่ะ มาพบพะ…เอ่อ…มาพบคุณหมอมาร์คค่ะ”

รดาค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงแล้วเธอก็ต้องชะงักนิดนึงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าที่อยู่ในชุดนักศึกษารัดรูปนั้นดูดีมาก เด็กสาวน่ารักสมวัยผิวละเอียดราวกับปุยนุ่น

“ได้นัดไว้หรือเปล่าคะคนไข้”

“เอ่อ เปล่าค่ะ พอดีจะเอาข้าวกลางวันมาให้คุณหมอน่ะค่ะ”

รดาได้ยินดังนั้นก็ทำหน้างุนงงเล็กน้อย เพราะเหตุการณ์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตั้งแต่มาร์โคทำงานที่นี่มา เธอยังไม่เคยเห็นจะมีผู้หญิงคนไหนทำข้าวมาส่ง ผอ เลยสักคน อย่างที่รู้ดีว่ามาร์โคไม่ได้สนใจกับเพศตรงข้ามสักเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เขาอุทิศตนให้กับงาน หรือว่า….ผู้หญิงคนนี้จะเป็นน้องสาว

“ให้เรียนว่าใครมาหาดีคะ”

“อะอ๋อ…คะ..คู่หมั้นค่ะ” ถึงจะรู้สึกไม่มั่นใจว่าสามารถบอกแบบนั้นออกไปได้หรือเปล่า แต่เธอก็พูดออกไปแล้ว

รดากระพริบตาปริบๆให้กับคำตอบนั้น ถึงว่า….แหวนนิ้วนางข้างซ้ายของ ผอ ที่เธอเห็นเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้คงจะมาจากเรื่องนี้เองสินะ เมื่อเข้าใจทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว รดาจึงยิ้มให้คนตัวเล็กพร้อมกับยืนขึ้น

“งั้นรอสักครู่นะคะ เดี๋ยวรดาจะไปแจ้ง ผอ ให้”

“ค่ะ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เคาะครบสามครั้งพยาบาลสาวก็เปิดประตูเข้าไปเลย คนที่นั่งเคลียร์งานอยู่ก็หันมามองเพียงเล็กน้อย พฤติกรรมเช่นนี้ทั้งสองจะรู้ดีอยู่แล้วว่ามันคือเรื่องปกติ รดาสามารถพูดจุดประสงค์ของเธอออกมาได้เลย เพราะมาร์โคเป็นคนไม่ชอบถาม เขาจะไม่ถามอะไรออกไปให้เปลืองแรง

“คู่หมั้นของ ผอ มาขอพบค่ะ”

มือหนาชะงักเล็กน้อย รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เอมิกามาหาเขาถึงที่นี่ ใบหน้าหล่อทำเพียงแค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าอนุญาต รดาก็รู้งานรีบเดินออกไปเชิญเอมิกาให้เข้ามาทันที

“สวัสดีค่ะพี่มาร์ค” ไม่ว่าจะเธอเขากี่ครั้ง หัวใจของเธอก็ไม่เคยเต้นช้าลงเลย

มาร์โคในลุคคุณหมอสวมแว่น ทำเอาหญิงสาวแทบจะกรี๊ดออกมาเสียให้ได้ เขาหล่อมาก หล่อแบบวัวตายควายล้ม ร่างสูงค่อยๆผละจากเอกสารเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เข้ามาใหม่ด้วยสายตาเรียบนิ่งดั่งเช่นเคย

ชายหนุ่มค่อยๆไล่สายตาสำรวจร่างเล็กตั้งแต่หัวจรดเท้า เนื่องจากเอมิกาเป็นผู้หญิงที่รูปร่างดี เธอไม่ผอมจนเกินไป แถมชุดที่ใส่ก็รัดรูปพอดีตัว ไม่แปลกเลยที่เธอจะดูโดดเด่นสะดุดตาจนคนเฉยชาอย่างเขาก็อดที่จะมองไม่ได้

“มีอะไร” เสียงเเกร่งเอ่ยถาม

“วันนี้มี่ทำข้าวเที่ยงมาให้พี่มาร์คค่ะ พี่มาร์คยังไม่ได้ทานข้าวเที่ยงใช่ไหมคะ” เอมิกาชูกล่องข้าวน่ารักที่ถูกห่อเอาไว้ด้วยผ้าลายสก๊อกตสีสดใสขึ้นมาให้เขาดู

“…..” ชายหนุ่มมองสิ่งของที่อยู่ในมือเธอด้วยแววตาเฉยชา เขารู้ว่าเธอทำแบบนี้ไปทำไม แต่ก็ไม่ได้คิดจะขัดน้ำใจคนที่ตั้งใจทำอาหารมาให้

“วางไว้ตรงนั้น” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะหันกลับไปสนใจเอกสารตรงหน้าตามเดิม

เอมิกาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เธอมัวแต่ยืนเกร็งเพราะกลัวว่าเขาจะไม่ยอมรับอาหารเที่ยงของเธอเอาไว้ หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะวางกล่องข้าวเอาไว้บนโต๊ะของเขาอย่างเบามือ

“ถ้างั้นมี่กลับก่อนก่อนนะคะ ตอนบ่ายมีเรียนค่ะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะพี่มาร์ค” มีมี่ตอบกลับสีหน้าสุขใจ ดวงตากลมโตหันไปปะทะกับแหวนมั่นบนนิ้วหนา ทำเอาหญิงสาวรู้สึกมีหวังขึ้นมาเป็นอย่างมาก

เขาไม่ถอดทิ้งจริงๆด้วย!

“อืม” เขาตอบเพียงแค่นั้น ไม่ได้หันมาสนใจอะไรเธออีก จนกระทั่งเสียงประตูปิดลงมาร์โคก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใจ

ใจจริงเขาเองก็รู้สึกอึดอัดมากพอสมควรที่เอมิกาพยายามเข้าหาเขาแบบนี้ เขาคิดว่าถ้าเธอทำแบบนี้ทุกวันแล้วเขาไม่เล่นด้วย หวังว่าสักวันร่างเล็กคงถอดใจไปเอง

เวลาเที่ยง

มาร์โคเดินออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับกล่องข้าวที่คู่หมั้นของตัวเองทำมาให้ เขาไม่คิดว่าจะกินมัน เขาไม่อยากทรยศหัวใจของตัวเอง เพราะตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะปฎิเสธร่างบางให้ถึงที่สุด เขานึกภาพตัวเองมีแฟนไม่ออกเลยจริงๆ เขาไม่อยากให้ความหวังใดๆกับเอมิกาเลยด้วยซ้ำ

“คุณรดา คุณทานข้าวหรือยัง”

“อุ๊ย ผอ” รดาตกใจที่อยู่ดีๆ มาร์โคก็เป็นฝ่ายมาชวนเธอคุยก่อน นอกเหนือจากเรื่องงาน ปกติท่าน ผอ สุดหล่อของเธอนั้นจะไม่ค่อยสนทนากับเธอในเรื่องอื่น

“ยังค่ะ รดากำลังจะไปห้องอาหารพอดี ผอ มีอะไรจะใช้รดาหรือเปล่าคะ”

“ไม่ต้องไป ผมให้…เอาไปกินเถอะ” เขายื่นกล่องข้าวไปให้เธอ รดาลังเลไม่กล้ารับ เพราะเธอจำได้ว่าข้าวกล่องนี้คู่หมั้นของ ผอ ตั้งใจทำมาให้ ผอ โดยเฉพาะ แล้วเขาจะไม่กินมันหรือไง

“แต่ว่า….”

“รับไป” เขาเอ่ยเสียงเข้ม ทำเอารดาไปกล้าปฎิเสธเธอจึงหยิบข้าวกล่องนั้นมาไว้ในมืออย่างเลี่ยงไม่ได้

หลังจากนั้นมาร์โคก็เดินออกไป เขาจะไปทานข้าวที่ห้องอาหารพนักงานเช่นเดิมทุกวัน ฝ่ายรดาเองก็รีบเดินไปยังห้องพักเบรคของพยาบาล วันนี้เธอมีข้าวแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปซื้ออาหารเหมือนทุกครั้ง

“มาแล้วเหรอจ๊ะรดาคนสวย” นุ่มนิ่มเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาก็เอ่ยทักน้ำเสียงยาวเหยียด

“อะไรน่ะ วันนี้ห่อข้าวมากินเองเหรอ น่ารักเชียว” ปลาเอ่ยสมทบอีกคน

“เปล่าหรอก….คือว่า ผอ เป็นคนให้ข้าวฉันมาอะ”

“ห๊าา…อะไรนะ อย่าบอกนะว่า ผอ จอมเย็นชาจะจีบแกด้วยข้าวเที่ยงน่ะ” นุ่มนิ่มทำตาโตเอ่ยออกมา จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่ามาร์โคไม่เคยทำแบบนี้ให้ใคร

“ไม่ใช่ๆ คือแบบว่า ฉันก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเช้าคู่หมั้นของ ผอ ทำข้าวมาส่งให้ ผอ แต่ ผอ กลับเอามาให้ฉันกินซะงั้น” รดาเอ่ยออกมาพร้อมกับความข้องใจ นี่เป็นข่าวที่ใหม่มากๆสำหรับทุกคน เพราะไม่เคยมีใครรู้มาก่อนว่า ผอ มีคู่หมั้นแล้ว แถมเขาไม่ยอมทานอาหารที่คู่หมั้นของตัวเองทำมาให้อีกต่างหาก

“เดี๋ยวนะ! ผอ ไปมีคู่หมั้นตอนไหน” ปลาที่ตกใจไม่แพ้กันเอ่ยออกมา

“นั่นดิ! ตั้งแต่ทำงานมา ฉันยังไม่เห็น ผอ จะควงผู้หญิงสักคน”

แกร๊ก!

บทสนทนาของพยาบาลสาวทั้งสามต้องหยุดชะงักลงเพียงเท่านั้น เมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้องใหม่ ร่างสมส่วนของคุณหมอนิชากร หรือ หมอนิ เดินเข้ามาในห้องพักเบรคด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ก่อนหน้านั้นเธอไม่ได้ยิ้มแบบนี้

“อ้าวคุณหมอนิ จะไปทานข้าวเที่ยงเหรอคะ” นุ่มนิ่มเอ่ยทักคุณหมอสาว

“ใช่ค่ะ พอดีนิเข้ามาเอากาแฟเย็นที่แช่ไว้ในตู้เย็นน่ะ” เธอบอกพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปเปิดตู้เย็น

“อ๋อค่ะ”

“หมอนิจะไปทานข้าวที่ห้องอาหารเหรอคะ” ปลาเอ่ยถามตามนิสัยอัธยาศัยดีของเธอ

“ใช่ค่ะ งั้นหมอไปก่อนนะคะ ทานข้าวให้อร่อยนะ”

หลังจากออกมาจากนอกหักพักเบรค แววตาของนิชากรก็แปรเปลี่ยนไปเป็นนิ่งสงบ บทสนทนาก่อนหน้านี้ของพยาบาลสาวทั้งสามคนทำเอาหัวใจของเธอปั่นป่วนไปหมดแล้ว หญิงสาวไม่รอช้ารีบสาวเท้ายาวๆเข้าไปในห้องอาหารพนักงานทันที และพอไปถึงเธอก็พบเข้ากับคนที่ตัวเองต้องการเจอตัวพอดี