ตอนที่ 2 ราชโองการหมั้นหมาย

ลู่โจว / ค่ายดินแดนประจิม

“กองทัพของเราสูญเสียไพร่พลไปร้อยห้าสิบนายที่เหลือบาดเจ็บแต่ก็ปราบข้าศึกที่รุกล้ำดินแดนได้ทันก่อนที่พวกมันจะข้ามมาพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม สั่งการลงไป ให้ถอนกำลังลงมาอีกสิบลี้”

“เอ่อ ท่านอ๋อง เพราะเหตุใดพ่ะย่ะค่ะ”

“ล่อมันเข้ามา แล้วฆ่าให้หมด!!”

เสียงที่หนักแน่นและสายตาแข็งกร้าวดุจพยัคฆ์ทำเอารองแม่ทัพเหรียนเจินไม่กล้าสบเนตรนั้น เขารู้ว่าท่านอ๋องเป็นคนโหดเหี้ยมเพียงใด ครั้งนี้สูญเสียไปร้อยห้าสิบนายแต่สิ่งที่ท่านอ๋องจะเอาคืนคือ “ทั้งกองทัพ” ของผู้ที่กล้ามารุกรานเขตแดนของพระองค์

“ท่านอ๋อง มีราชโองการของฝ่าบาทส่งมาพ่ะย่ะค่ะ”

“หยางฮ่าวหราน” หันกลับมาและขมวดคิ้วเลิกถามอย่างแปลกใจ เขากรำศึกอยู่กลางดินแดนประจิมมาได้สองปี แทบจะไม่เคยได้รับราชโองการใด ๆ จากเสด็จพ่อของเขานอกจากเรื่องการแต่งตั้งยศใหม่ให้ซึ่งเขาไม่เคยต้องการ จวนใหม่และเงินที่ประทานมาให้เขาก็นำเข้ากองทัพเพื่อซื้อยา อาวุธและเสบียงเสริม

“นี่มันเรื่องอะไรกัน "ต้าเป่า" เจ้าไปรับมา"

“พ่ะย่ะค่ะ”

“ต้าเป่า” องครักษ์คนสนิทเพียงคนเดียวเดินไปรับกล่องที่ใส่ราชโองการ ด้านในนั้นมีม้วนราชโองการสีทองลายมังกรอยู่

“คาดผ้าสีแดง นี่หรือว่า…”

“ถึงเวลาเลือกพระชายาแล้วกระมังพ่ะย่ะค่ะ ใครกันนะที่จะ…”

“พูดมากน่ะอี้หลง เจ้าไปดูคนเจ็บมาแล้วงั้นหรือ”

“เรียบร้อยแล้วพ่ะย่ะค่ะสั่งยามาเพิ่มให้แล้ว ข้าส่งข่าวไปขอความช่วยเหลือจากท่านตาได้ทันเวลา ท่านตาส่งคนพร้อมกับหมอและยามาให้แล้วอีกสองวันก็น่าจะถึง”

“ขอบใจมาก…. นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!!”

ต้าเป่าและฟางอี้หลงหันไปมองหน้ากัน พวกเขาสนิทกันเพียงแค่มองตาก็รู้ใจ เมื่อเห็นท่านอ๋องที่ดูหงุดหงิดหลังจากที่อ่านราชโองการจบแล้วจึงได้หันไปมองที่ราชโองการที่ถูกทิ้งลงไปที่กล่อง

“มีอะไรหรือพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าอ่านเอาเองสิ ข้าเองก็อยากถามเจ้าเหมือนกัน”

“ถามกระหม่อมหรือพ่ะย่ะค่ะ หรือว่า…”

ฟางอี้หลงรู้สึกร้อนวูบวาบแปลก ๆ หากว่าท่านอ๋องตรัสเช่นนี้หรือว่าราชโองการนั้นจะเกี่ยวข้องกับสกุลฟางของเขา ต้าเป่ากะพริบตามองอี้หลง เขาจึงพยักหน้าให้ต้าเป่าเดินเข้ามาอ่านพร้อมกัน อี้หลงเมื่ออ่านจบก็รู้ทันที ในตอนนี้ไม่ใช่เพียงแค่ท่านอ๋องเท่านั้นที่หงุดหงิด แม้แต่เขาเองก็คิดว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นในเวลานี้

“อะไรกันนี่ เหตุใดจึง…เป็นนาง”

“เสด็จพ่อคงเกรงว่าข้าจะทำผลงานมากเกินไปจนล้ำหน้าองค์รัชทายาทหรืออย่างไรถึงได้สร้างเรื่องเหลวไหลนี่ขึ้นมา เอ่อ ข้าไม่ได้ว่าเจ้ากับสกุลฟางนะอี้หลงแต่การจับคู่เช่นนี้ข้าคงยอมไม่ได้”

“กระหม่อมเข้าใจพระองค์ดีพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อไม่ได้รักกันเหตุใดจึงประทานสมรสเช่นนี้”

“น้องสาวของเจ้า หากข้าจำไม่ผิดมีอยู่สองคนใช่หรือไม่”

“พ่ะย่ะค่ะ แต่ว่าน้องสาวคนเล็กน่าจะยัง…ไม่สิ อายุนางปีนี้ก็น่าจะครบสิบห้าพอดีแต่ถ้าถามกระหม่อม ในราชโองการนี้คงจะหมายถึงหลีม่านมากกว่าเพราะว่านางอายุย่างเข้าสิบแปดแล้ว”

“ช่างเถอะ เอาไว้เสร็จศึกนี้แล้วเข้าเมืองซีโจวสอบถามดูก็คงจะรู้ความ”

หยางห่าวหรานมาแช่น้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ แม้ว่าเรื่องราชโองการสมรสจะเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายแต่เพราะเจ้าสาวมาจากสกุลฟางซึ่งนับเป็นสกุลแม่ทัพ อีกทั้งฟางอี้หลงเป็นสหายคนสนิทที่ร่วมเป็นร่วมตายกับเขามาหลายสมรภูมิ หากว่าเกี่ยวดองเป็นญาติกันก็คงไม่แปลกอันใด

“ฟางหลีม่านงั้นหรือ”

ห่าวหรานจำได้เพียงแค่เสียงแหลม ๆ ของเด็กหญิงวัยที่อ่อนกว่าเขาแต่ใบหน้านั้นเขาจำไม่ได้เพราะพบนางเพียงสองครั้งที่ลานล่าสัตว์ อีกครั้งดูเหมือนจะเป็นพิธีศพของพระสนมหยางซึ่งนางมากับอี้หลงแต่เขาในตอนนั้นแทบจะจดจำใครไม่ได้เลยสักคน เพราะในหัวใจเขามีเพียงความแค้น หลังจากนั้นจึงขออาสาฮ่องเต้ออกศึกไม่หยุดพักจนเป็นที่เลื่องลือไปทั่วแคว้นมาจนถึงตอนนี้

“แต่งงาน พระชายางั้นหรือ มีผู้ใดที่อยากจะเป็นพระชายาอ๋องกระหายเลือดอย่างข้ากันเล่า นี่มันเรื่องน่าขำอันใดกัน”

...............................................

“ข้าอย่างไรเล่า ข้าอยากจะเป็นพระชายาท่านอ๋องเจ้าค่ะ ข้าจะรับราชโองการครั้งนี้เอง”

“ม่านเอ๋อร์…. เฮือก!!”

“ฮูหยินใหญ่!! เร็ว ๆ เข้ารีบไปเอายาหอมมาเร็ว!!”

ฮูหยินรองและน้องสามของนางรีบวิ่งเข้าไปพยุงมารดาของนางที่กำลังจะเป็นลมอีกครั้งหลังจากที่สกุลฟางได้รับราชโองการตามที่แม่ทัพฟางได้เกริ่นเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว แต่นึกไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะส่งราชโองการนั้นมารวดเร็วจนนางรับไม่ทัน

“ราชโองการแห่งโอรสสวรรค์ บุตรีของสกุลฟางมากล้นด้วยความสามารถเปี่ยมคุณธรรม สกุลฟางทำชื่อเสียงให้กับซีโจวและแคว้นฉางอานเป็นที่ประจักษ์ ข้าในนามโอรสสวรรค์ขอประทานการหมั้นหมายระหว่างบุตรีสกุลฟางและชินหยางอ๋องแห่งราชวงศ์ จบราชโองการ”

หลังจากอ่านราชโองการจบ ฮูหยินใหญ่ก็ทรุดกายลงทันทีเพราะไม่คิดว่าจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ แม้ว่าชื่อเสียงของชินอ๋อง “หยางห่าวหราน” จะเป็นที่โด่งดังไปทั่วแคว้นแต่การที่สมรสกับเขาก็เท่ากับพร้อมจะเป็นหม้ายได้ตลอดเวลาซึ่งนางไม่หวังจะให้เป็นเช่นนั้น

“ไม่นะ ม่านเอ๋อร์แม่ไม่ยอม ท่านพี่….”

“เฮ้อ ราชโองการมาถึงแล้วเราทำสิ่งใดไม่ได้แล้วล่ะ”

“พี่รอง ท่านจะไปจริง ๆ หรือ เช่นนั้นให้ข้า...”

“หรูเอ๋อร์!! เจ้าหุบปากไป”

“แม่รองท่านไม่ต้องห่วงข้าไม่ให้นางไปแทนข้าหรอก ข้าจะไปเองท่านพ่อเจ้าคะ ตามราชโองการต้องส่งลูกไปที่เมืองลู่โจวก่อนใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“ม่านเอ๋อร์ เจ้า…ตัดสินใจแน่แล้วงั้นหรือ”

“เจ้าค่ะลูกตัดสินใจแล้ว นอกจากนี้ลูกก็จะได้พบพี่ใหญ่ด้วยเจ้าค่ะ พี่ใหญ่ไม่ได้กลับมาเกือบห้าปีแล้วนะเจ้าคะ”

แม่ทัพฟางหันไปมองฮูหยินที่น้ำตาไหลรินแต่ในยามนี้ความตั้งใจของบุตรสาวคงไม่มีสิ่งใดห้ามได้ ฟางฮูหยินทราบอยู่แล้วว่าหลีม่านเป็นคนที่ตั้งมั่น หากว่านางจะทำสิ่งใดแล้วไม่มีทางถอยจนกว่านางจะพ่ายแพ้

“ช่างเถอะ ถึงอย่างไรก็อยู่แต่ในจวนที่เมืองลู่โจว ที่นั่นมีพี่ใหญ่ของเจ้าอยู่ พิธีสมรสก็ยังไม่ได้ประกาศมีเพียงประทานการหมั้นหมายเท่านั้น เอาไว้ค่อยว่ากันเถอะ”

“ท่านแม่เจ้าคะ ท่านไม่ต้องห่วงข้าหรอกนะเจ้าคะ ท่านอย่าลืมสิว่าที่เมืองลู่นั่นมีจวนของท่านตาอยู่ ข้าไม่ได้ตัวคนเดียวหากว่ามีใครรังแกข้าละก็ข้าจะวิ่งไปฟ้องท่านตา”

“ม่านเอ๋อร์เจ้าไม่เข้าใจแม่เสียเลย พี่ใหญ่ของเจ้าก็ออกศึกกับท่านอ๋องร่วมห้าปีโดยที่ไม่กลับบ้าน แล้วนี่เจ้ายังจะ…. เจ้าจะให้แม่ขาดใจตายเลยหรืออย่างไร”

“ท่านแม่เจ้าคะ”

“ฮูหยิน ใช่ว่าม่านเอ๋อร์จะต้องไปอยู่ที่ลู่โจวตลอดเสียหน่อย ครั้งนี้หากจบศึกท่านอ๋องและหลงเอ๋อร์ก็ได้กลับมาประจำที่ซีโจวแล้ว รออีกไม่นานหรอกเจ้าก็อย่าได้คิดมากไป”

“ท่านพี่ก็พูดเช่นนี้แต่ว่าม่านเอ๋อร์เป็นสตรี นางไม่เคยออกจากจวนไปที่ใดนานขนาดนี้”

“แต่ว่าจะช้าหรือเร็วม่านเอ๋อร์ก็ต้องแต่งงานออกเรือนไปอยู่ดี เทียบกับต้องแต่งออกไปที่จวนท่านโหวหยวนกับชินหยางอ๋อง เจ้าจะเลือกผู้ใดเล่าฮูหยิน”