07 เจอกันอีกครั้ง

ครืด ครืด ครืด

“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายด้วยความหงุดหงิด เปิดเครื่องมาก็มีคนโทรเข้ามาเลย อะไรกันนักหนาวะเนี่ย

( รถเก๋งจอดอยู่ตรงข้าม รีบมา )

“นายเป็นใครแล้วทำไมฉันต้องทำตามด้วย”

( เป็นผัวเธอไง )

“อย่ามาพูดพล่อยๆนะฉันไม่เคยมีผัว” สงสัยจะเป็นไอ้พวกโรคจิตแน่เลย

( ฉันว่าเธอคงไม่ลืมเรื่องราวบนรถเมื่อสองปีก่อนหรอกนะ ผู้ชายที่เป็นคนแรกของเธอไง )

“นะ….นาย”

( ได้ข่าวว่ากำลังจะถูกจับแต่งงาน ถ้าเธอไม่อยากแต่งฉันช่วยเธอได้นะ )

“ไม่จำเป็น”

( ก็แล้วแต่นะ ฉันได้ข่าวมาว่าพ่อของเธอส่งคนมาตามหาเธอเพื่อที่จะรับเธอกลับเมืองไทยแล้ว )

“วะ ว่าไงนะ นายรู้ได้ยังไง”

( ฉันก็มีเส้นสายอยู่เหมือนกันนะ เอายังไงถ้าเธอไม่ให้ฉันช่วยฉันก็ไม่ช่วยหรอกนะ )

“ดะ เดี๋ยว ก็ได้”

ฉันกดวางสายแล้วหันไปมองรถเก๋งคันสีดำที่จอดอยู่ตรงข้ามฟากถนน จากนั้นก็รีบหิ้วกระเป๋าแล้วเดินไปที่รถเก๋งคันนั้นทันที

“ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะ เมียสุดที่รัก”

“ปล่อย!!” ฉันสะบัดหัวไหล่อย่างแรงจนมือของเขาหลุดออกไป

“เย็นชากับผัวจริงเลยนะ”

“เลิกพูดได้ละ จะไปก็รีบไปสิ”

“ออกรถ” เขาหันไปบอกลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านหน้า

“ครับนาย”

ระหว่างทางก็ไม่มีใครพูดอะไรเลย ฉันไม่พูดส่วนเขาก็ไม่พูดเหมือนกัน เย็นชาไม่เปลี่ยนเลยนะ

ไม่นานรถเก๋งของเขาก็มาจอดยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งไม่ใหญ่มากเท่าไหร่ แต่กลับมีลูกน้องเดินไปมาอยู่เต็มไปหมด นี่เขาทำงานอะไรกันทำไมถึงได้มีลูกน้องเยอะขนาดนี้ แต่ละคนก็น่ากลัวทั้งนั้นด้วย

“ลงมาสิ”

“อืม..” ฉันลงจากรถเดินตามเขาเข้าไปด้านใน

“สวัสดีค่ะคุณพิงค์”

“ค่ะ” ฉันตอบรับอย่างงงๆ แม่บ้านเค้ารู้จักฉันได้ยังไง

“ให้จัดห้องใหม่ให้คุณพิงค์หรือเปล่าคะคุณคราม”

“ไม่ต้อง เอาของใช้ของเธอไปไว้ที่ห้องของฉัน”

“ไม่!! คุณป้าคะอย่า..”

“ฉันพูดคำไหนคำนั้น” เค้าหันมามองหน้าของฉัน ก่อนจะหันไปหาแม่บ้านที่ยืนอยู่ “รบกวนจัดการให้ด้วยนะครับ”

“ค่ะคุณคราม” แม่บ้านถือของฉันเดินขึ้นไปด้านบน

“นี่คุณ!!” ฉันหันหน้าไปเตรียมที่จะตวาดใส่เขาเต็มที่ แต่กลับถูกเขาพูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

“ผัวเมียจะนอนห้องเดียวกันก็ไม่เห็นแปลก อีกอย่างถ้าเธอไม่อยากแต่งงานกับคนที่พ่อแม่ของเธอจัดหามาให้ เธอก็ต้องทำให้มันสมจริงสิ”

“ทำให้มันสมจริงไม่จำเป็นต้องนอนห้องเดียวกันก็ได้!" ฉันเถียง ผู้ชายคนนี้หัวสูงเองมากกว่า คงคิดจะหวังจิ้มฉันรอบสองล่ะสิ เหอะ! ไม่มีทาง

"กลัว?"

"คนอย่างฉันไม่มีทางกลัวคนอย่างนายหรอก"

"ไม่กลัวก็นอนห้องเดียวกันจะเป็นอะไรไป นอกซะจากเธอกลัวฉันถึงไม่ยอมนอนด้วยแค่นั้นแหละ"

"เออ!! นอนก็นอน"

ตกดึก

ตุบ!

"อะไร?" ฉันโยนหมอนและผ้าห่มลงด้านล่างประจวบเหมาะกับนายครามเดินเช็ดหัวออกมาจากห้องน้ำพอดิบพอดี

"หมอนกับผ้าห่มไง ตาไม่เห็นหรอ"

"แล้ว?"

"นายต้องนอนด้านล่าง ส่วนฉันจะนอนด้านบน"

"แล้วทำไมฉันต้องทำตามที่เธอพูดด้วย?"

"เอ๊ะ!"

"ฉันจะนอนด้านบนเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่าล่ะ?"

"ก็ได้! ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปนอนข้างนอกแทน"

"เดี๋ยว!"

ตุบ~

เขาคว้าตัวฉันเอาไว้แล้วผลักฉันนอนลงกับเตียงก่อนที่ตัวเขาจะขึ้นมาคร่อมฉันเอาไว้

"นะ...นายจะทำอะไร!?"

"กลัวทำไมล่ะ เมื่อกี้เธอยังเป็นม้าพยศอยู่เลยนะ"

"...." ฉันหายใจเข้าออกระรัวพร้อมกับเสียงหัวใจที่กำลังเต้นตุบตับไม่เป็นท่า

"เพื่อความสมจริงเธอกับฉันเราต้องมีอะไรกันด้วย"

"กะ....ก็มีไปแล้วนั่นไง"

"นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ฉันลืมไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้นต้องสร้างสถานการณ์ขึ้นมาใหม่เพื่อความสมจริง เวลาพ่อของเธอถามว่ามีอะไรกันเมื่อไหร่ตอนไหนจะได้ตอบถูก"

"มะ...ไม่นะ อื้ออ" ฉันเกร็งไปทั้งตัว เมื่อจมูกของเขาซุกไซร้ไปทั่วร่างกายของฉัน ชนิดที่ว่าสูดดมแบบสูบวิญญาณกันเลยทีเดียว

"อืมม....กลิ่นตัวของเธอยังหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ"

"ยะ....อย่าทำแบบนี้เลยนะ"

"ทำไมล่ะ?" เขาผละหน้าออกมาคุย "ฉันคิดว่าเธอก็ชอบมันนะ"

"ฉันไม่ชอบ อื้ออ~" คำพูดของฉันถูกกลืนหายไปพร้อมกับรสจูบแสนเร่าร้อน ซึ่งฉันยังไม่ทันได้เตรียมตัวเลยสักนิด "อืมมม~~"