04 ถูกข่มขืน

พิงค์ Talk

สองปีต่อมา

ตอนนี้ฉันได้โกอินเตอร์มาอยู่ที่เมืองนอกแล้วนะ ไม่ใช่อะไรหรอกฉันมาเรียนต่อต่างหากล่ะ ฉันตัดสินใจทำเรื่องยื่นกับมหาวิทยาลัยเพื่อจะมาเรียนต่อที่ต่างประเทศกับญาติที่รู้จัก ฉันเบื่อที่จะต้องอยู่บ้านแล้วโดนบังคับให้ทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำ โดยเฉพาะการถูกจับคลุมถุงชน

ฉันถูกคุณพ่อกับคุณแม่บังคับให้แต่งงานกับใครก็ไม่รู้ซึ่งฉันไม่เคยเห็นหน้าเห็นตามาก่อนเลย ฉันเคยเจอแต่ในละครไอ้เรื่องจับคลุมถุงชนเนี่ย ไม่คิดว่าชีวิตจริงจะยังมีคนทำแบบนี้อยู่

คิดเหรอว่าคนอย่างพิงค์จะยอม ฉันทำเรื่องยื่นกับมหาวิทยาลัยสำเร็จแล้วฉันก็รีบบินไปต่างประเทศทันที ฉันถึงจะโทรกลับมาบอกคุณพ่อกับคุณแม่ว่าฉันมาเรียนต่อที่เมืองนอก

นี่แหละวิธีเอาตัวรอดของฉัน แต่ไม่รู้ว่ากลับไปจะเจออะไรอีกบ้าง

"เฮ้พิงค์! ยูนั่งเหม่ออาราย นานแล้วนะ"

"....." ฉันสะดุ้งอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากคนด้านข้าง ฉันกรอกสายตาไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างแรง "เปล่า ฉันแค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย"

นางชื่อว่า ฮาร์ท เป็นเพื่อนใหม่ของฉันเองแหละ ช่วงนี้ฉันคบกับใครไม่ค่อยได้นาน จู่ๆพวกเพื่อนๆก็ตีตัวออกห่างฉันไปเลยไม่ว่าใคร แม้กระทั่งเพื่อนผู้หญิง

และก็ไม่รู้ว่านายคนนี้จะตีตัวออกห่างฉันเมื่อไหร่ รู้สึกเหมือนว่าตัวเองทำเวรทำกรรมมาเยอะเลยคบกับใครก็ไม่เคยอยู่ได้นานสักคน

ฉันมีแฟนนะตั้งแต่ที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่ทุกคนกลับตีตัวออกห่างฉันบางคนก็หายสาบสูญไปเลย ติดต่อไม่ได้ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ที่ไหน

"ชนหน่อยสิพิงค์"

"อืม..."

แกร๊ง~

ฉันยกแก้วเหล้าชนกับฮาร์ทก่อนจะยกจิบเบาๆส่วนนายนั่นก็กินจนเมาไม่รู้สึกตัวไปแล้ว แต่ก็ยังนั่งกินต่อประหนึ่งว่าตัวเองแน่มาก

"ฉันอยากกลับห้องแล้ว นายจะกลับเมื่อไหร่?"

"เดี๋ยวก่อนสิ ลาวเพิ่งจะมากานเองนะ ทามมายรีบกลับเร็วจัง"

"ฉันเบื่อ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" จู่ๆก็รู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูก

ผ่านไปสักพัก

ฉันหิ้วปีกฮาร์ทกลับมาที่คอนโดของตัวเอง นายคนนี้นี่แหละเป็นรูมเมทคนใหม่ของฉัน หลังจากที่มีคนมาอยู่ได้ไม่นานก็ย้ายออกไปหลายคนต่อหลายคน ฉันไม่อยากอยู่คนเดียวเลยหารูมเมทใหม่ๆมาอยู่ด้วยประจำ

ตุบ!

"คราวหน้าคราวหลังจะกินจะดื่มก็ดูกำลังของตัวเองบ้างนะ ฉันจะได้ไม่ต้องแบกกลับมันเหนื่อย!" ฉันปล่อยให้ฮาร์ทนอนสลบอยู่ที่โซฟา ส่วนตัวเองก็เข้าไปอาบน้ำในห้องนอน จากนั้นก็นอนหลับไป

เช้าวันต่อมา

"อื้ออ~~" ฉันบิดขี้เกียจตัวเป็นเกลียวก่อนจะลุกขึ้นนั่งพร้อมกับปรายตามองไปรอบๆห้อง "ตื่นสายอีกแล้วหรอเนี่ย"

ที่จริงฉันก็นอนตื่นสายแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้วล่ะ เข้าเรียนทันบ้างไม่ทันบ้างแล้วแต่อารมณ์ของตัวเอง วันไหนเข้าเรียนไม่ทันคาบนั้นฉันก็จะไม่ขึ้นเรียนเลย ฉันรู้สึกว่าตัวเองทำตัวเถลไถลมาก ติดเที่ยวจนไม่สนใจการเรียน

ฉันลุกออกไปอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนตามปกติ พอเปิดประตูออกมาก็ไม่เจอฮาร์ทนอนอยู่บนโซฟาแล้ว สงสัยคงจะไปโรงเรียนแต่เช้าแล้วล่ะ

university

ฉันเข้าเรียนตามปกติที่เคยทำ แต่กลับไม่เห็นฮาร์ทมาเรียน ปกติรายนี้ถึงจะเมาแค่ไหนเจ็บป่วยแค่ไหนก็มาเรียนได้ แต่วันนี้แปลกที่คอนโดก็ไม่มี ฉันก็นึกว่ามาเรียนแต่เช้าแล้วซะอีก

ตู๊ด ๆ ๆ

"อ๊ะบ้าจริง!!" ฉันสบถผ่านหน้าจอโทรศัพท์ เมื่อปลายสายที่ฉันโทรไปกลับปิดเครื่องติดต่อไม่ได้ "หายไปไหนของมันอีกเนี่ย จิ๊!!"

ฉันทำเสียงจิ๊จ๊ะผ่านริมฝีปากก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าสะพายดังเดิม จากนั้นก็นั่งเรียนต่อไปเงียบๆ ปกติฉันก็ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใครอยู่แล้วก็ไม่แปลกที่ฉันจะไม่ค่อยมีเพื่อน

เลิกเรียน

ฉันนั่งรถกลับมาที่คอนโดตามปกติ วันนี้ฉันไม่อยากไปเที่ยวไหนเลยก็เลยจะกลับคอนโด ระหว่างทางฉันเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นตายืนอยู่ป้ายรถเมล์

"จอด จอด จอดตรงนี้แหละค่ะ" ฉันรีบจ่ายเงินให้คนขับรถแท็กซี่จากนั้นก็เปิดประตูลงไปทันที

"ฮาร์ท!!" ฉันร้องอุทานเสียงดังเมื่อคนที่ฉันเห็นตรงหน้าคือฮาร์ท สภาพหน้าตาของเขากลับดูไม่ได้เลย มันปูดโปนเขียวช้ำไปหมดทุกส่วน บางจุดก็ยังมีเลือดไหลอยู่

"...." ฮาร์ทหันหน้ามามองฉันด้วยความตกใจก่อนจะรีบหันหลังเดินหนีออกไป

"เดี๋ยวสิฮาร์ท รอก่อน!" ฉันรีบวิ่งตามฮาร์ทออกไป "อะ...โอ้ยย!!"

ขณะที่กำลังวิ่งฉันไม่ได้ระวังตัวส้นสูงที่ฉันใส่อยู่มันพลิกและฉันก็ล้มลงหัวเข่ากระแทกกับพื้นอย่างแรง จนฉันวิ่งตามฮาร์ทต่อไม่ได้

"พะ...พิงค์!" ฮาร์ทหันกลับมามองฉันเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งออกไป

"ฮาร์ท ฮาร์ท" ฉันตะโกนตามหลังฮาร์ทไปอีกทั้งพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นสุดท้ายความเจ็บปวดก็ทำให้ฉันต้องทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นเหมือนเดิม "ปัดโถ่เว้ย!!" ฉันเหวี่ยงรองเท้าส้นสูงออกไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว แน่นอนว่าฉันอารมณ์เสียมาก

เวลาต่อมา

ฉันพยุงตัวเองเดินกลับคอนโดด้วยสภาพที่ทุลักทุเลมากเพราะไม่มีรองเท้า แถมคอนโดของฉันก็เหลืออีกตั้งไกลกว่าจะถึง

"มีแต่ปัญหาจริงๆนะฉัน น่าหงุดหงิดเป็นบ้า!" ฉันบ่นพึมพำขณะที่กำลังเดินเท้าเปล่ากลับคอนโด

"เฮ้ยู ไปไหนครับ ให้พวกเราไปส่งไหม"

"...." ฉันรีบก้าวขาเดินอย่างรวดเร็วเมื่อเจอผู้ชายสามคนกำลังยืนสูบบุหรี่อยู่ แถมสายตาที่มองมาที่ฉันก็เดาออกเลยว่าพวกมันคิดไม่ดีแน่นอน

"เดี๋ยวสิครับ"

"อ๊ะปล่อยนะ!!" ฉันสะบัดแขนอย่างแรงจนมือของผู้ชายที่มาคว้าแขนฉันเอาไว้หลุดออกไป จากนั้นฉันก็รีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทันที

"ดูเหมือนว่าน้องต้องการความช่วยเหลือนะ ให้พวกพี่พาน้องสาวไปส่งมั้ยล่ะ รับรองพวกพี่จะส่งน้องสาวให้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดเลย"

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า"

"เดี๋ยวสิคนสวย"

"กรี๊ด!! ปล่อยฉัน!"

พวกมันทั้งสามคนพยายามเข้ามาลวนลามฉัน

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะไอ้พวกบ้า ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจจริงๆด้วย"

"ตำรวจ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" พวกมันพากันหัวเราะเยาะเย้ยเมื่อฉันพูดจบ "ตำรวจทำอะไรพี่ไม่ได้หรอกน้อง แถวนี้ถิ่นพี่ไม่มีใครอยากจะมายุ่งหรอก"

"...." ฉันหันมองไปรอบๆตัว เวลานี้มันเป็นช่วงโพล้เพล้แล้วแต่ก็ยังมีผู้คนเดินพลุกพล่านกันอยู่ แต่กลับไม่มีใครสนใจฉันเลย ราวกับว่ามองไม่เห็น

"ยะ....อย่าทำอะไรฉันเลยนะ พวกนายอยากได้อะไรก็เอาไปเลย อยากได้เงินเท่าไหร่ก็เอาในกระเป๋าฉันไปเลย"

"เสียดาย พวกพี่มีเงินกันหมดแล้ว แต่สิ่งเดียวที่พวกพี่ยังไม่มี ก็คือ....เมีย..."

"...."

"มาเป็นเมียให้กับพวกพี่นะน้องสาว มามะ"

"ฮึกก....กรี๊ดด!!" ฉันทั้งร้องทั้งดิ้นเมื่อพวกมันลากฉันเข้าไปในซอกตึกมืดๆ นี่ฉันกำลังจะถูกรุมข่มขืนเหรอ ไม่สิมันต้องไม่เป็นแบบนี้ เรื่องแบบนี้ฉันจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีกไม่ได้

"ฮึกก อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันขอร้องล่ะอย่าทำอะไรฉันเลย"

"ไม่ทันแล้วน้องสาว ไม่ต้องกลัวนะพวกพี่จะถนอมน้องสาวไม่ให้เจ็บสักนิดเลย"

แควก!!

"ฮื้ออ ฮึกก กรี๊ดด!!" มันฉีกเสื้อนักศึกษาของฉันออกอย่างแรง จนฉันรู้สึกแสบเพราะเศษผ้ามันถูกับเนื้อ

"ขาวฉิบหาย อ่าส์! น่าดูดชะมัด"

"ฮึกก....กรี๊ดด!!"