9

ข้าวสวย...

ฉันกอดเอวพี่ฟ้าครามแน่นไม่ปล่อยเพราะถ้าปล่อยฉันกลัวว่าความฟินความสุขมันจะหายไป ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พี่เขาจะยืนอยู่ตรงนี้อยู่ในห้องนอนของฉัน

แต่เอ๊ะ"!!ทำไมฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแข็งๆสากๆที่มันดันแก้มของฉันอยู่ ฉันหยุดชะงักแว๊บนึงก่อนจะแอบเหลือบตามองว่าตอนนี้แก้มของฉันมันกำลังสัมผัสกับอะไร เอ่ออ....คือตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเตียงส่วนพี่ฟ้าครามก็ยืนอยู่ข้างๆโดยที่มือของฉันกำลังกอดเอวพี่ฟ้าครามไว้แน่นแบบแน่นสุดๆเหมือนตุ๊กแกที่สลัดเท่าไหร่ก็อย่าหวังว่ามันจะหลุดทำให้ใบหน้าของฉันมันอยู่ตรง....เอ่ออยู่ตรงเอ่อ...เป้ากางเกงยีนส์ของพี่เขาพอดิบพอดีอย่างไม่ตั้งใจคือพี่เขาสูงมากไงเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้งส่วนฉันสูงก็แค่ร้อยห้าหกสิบเองและที่แข็งๆอยู่ตรงแก้มของฉันตอนนี้ก็คงจะเป็น....กระดุมหรือไม่ก็ซิปกางเกงยันส์ของเขา

ผลัก!!! ตุ่บ!!!

"โอ๊ย" ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อตัวของฉันกลิ้งตกลงมาตรงพื้นข้างเตียงเพราะโดนผลักลงมา

"ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ" หึ ไม่ได้ตั้งใจอะไรล่ะฉันเห็นเขาแอบยิ้มตรงมุมปากคิดว่าฉันไม่เห็นงั้นเหรอ

"นี่ขนาดไม่ตั้งใจนะ หึ" ฉันมองค้อนไปที่คนใจดำที่ผลักฉันจนล้มมากองที่พื้น

"ก็พี่บอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย"

"แล้วทำไมอ่ะกอดแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ เป็นสาวเป็นแส้มากอดผู้ชายแบบนี้ได้ไง"

"ได้สิทำไมจะไม่ได้ เพราะอีกหน่อยเราก็ต้องแต่งงานกัน ยิ่งกว่ากอดก็ต้องมีป่ะ"

"ยัยเด็กแก่แดดพูดจาไม่อายเลยนะ"

"สวยอายุสิบเก้าแล้วนะแต่งงานได้แล้ว"

"ใครจะแต่งงานด้วยไม่ทราบ"

"แปลว่าพี่จะไม่รักษาสัญญางั้นเหรอ"

"สัญญาอะไรพี่จำไม่ได้ทั้งนั้นแล่ะ"

"หึ คอยดูนะสวยจะฟ้องพ่อบอกว่าพี่ครามจะไม่แต่งงานกับสวยพี่ครามจะผิดคำพูด"

"เรากับพี่ไม่ได้รักกันนะอย่าลืมดิ"

"ใครบอก พี่อ่ะไม่รักแต่สวยอ่ะรักพี่ รักมาตลอดพี่ก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้"

"แล้วไงอ่ะการแต่งงานมันต้องเกิดจากความรักของคนสองคนไม่ใช่เหรอถ้าอีกคนไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแต่งกันไปสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี"

"ไม่มีทางเพราะสวยจะทำให้พี่รักสวยให้ได้"

"ทำให้ได้ก่อนเถอะละค่อยมาพูดถึงเรื่องแต่งงานเพราะถ้าแต่งกันไปแล้วไปไม่รอดคนที่เสียหายก็คือเรา ผู้หญิงที่มีประวัติการหย่าร้างคงไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่นักนะ" อะไรกันแต่งก็ยังไม่ได้แต่งเขาพูดถึงเรื่องหย่าแล้วเหรอ ไอ้คนใจร้ายไอ้คนบ้าไอ้คนเฮงซวย 

"ไอ้คนใจร้าย ฮึก ฮึก ฮืออออ ทำไมอ่ะทำไมพี่ไม่รักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ ฮืออออ ฮืออออ" ฉันร้องไห้ออกมาซะงั้นทั้งที่คิดไว้ว่าจะไม่ทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็นแต่สุดท้ายฉันก็มาร้องไห้ต่อหน้าเขาจนได้

"ของแบบนี้มันต้องใช้ความรู้สึกใช้หัวใจไม่ใช่จะมาบังคับให้รักไม่ได้หรอกนะ แล้วก็หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวพ่อแม่เราจะคิดว่าพี่มาทำมิดีมิร้ายเราคนซวยคือพี่นะเว้ย"

"ช่างสิ เดี๋ยวสวยจะตะโกนออกไปเลยให้พ่อกับแม่ได้ยินว่าพี่รังแกสวย ฮึก ฮึก" ฉันพูดไปก็ใช้หลังมือปาดน้ำตาไป