8

"ของแบบนี้มันสั่งกันได้ด้วยเหรอครับ ผมไม่ใช่ว่าอยากต่อต้านหรือขัดใจแม่นะครับแต่ผมไม่ได้รู้สึกรักไม่ได้รู้สึกชอบข้าวสวยแบบที่ผู้ชายคนนึงจะชอบผู้หญิงคนนึงผมเห็นข้าวสวยเป็นน้องสาวของผมเหมือนกับยัยแฝด

"แม่รู้ครับเพราะแม่เคยก็ผ่านเรื่องราวแบบนี้มาก่อนเรื่องความรักความรู้สึกมันบังคับกันไม่ได้ แต่ถ้าวันนึงเรื่องระหว่างครามกับน้องมันไม่สามารถที่จะเป็นไปได้แม่ก็จะทำใจยอมรับมันแต่ตอนนี้แม่ขอให้ครามเปิดใจและให้โอกาสน้องได้พิสูจน์ตัวเองก่อนได้มั้ยครับลูก" ตอนนี้ผมเดินถึงหน้าบ้านของลุงเตอร์ ผมยืนลังเลใจว่าจะเข้าไปดีไม่เข้าไปดีไม่รู้ว่ายัยตัวแสบนั่นจะอยู่ไหม 

"อ้าวตาครามมาทำอะไรที่นี่ครับลูก"

"เอ่อสวัสดีครับป้าฟ่างสวัสดีครับลุงเตอร์ คือ เอ่อคือผม เอ่อผมมาหา เอ่อ ผมมาหาข้าวสวยน่ะครับคือผมจะมาขอโทษน้องที่เมื่อวานผมพูดไม่ดีกับน้อง" ผมบอกกับป้าฟ่างลุงเตอร์ถึงสาเหตุการมา

"อ่อจะมาขอโทษน้องเหรอลูกคือพอดีน้องเป็นไข้ไม่ค่อยสบายป้าก็เลยให้กินยาตอนนี้คงกำลังนอนหลับอยู่"

"เอ่อ ถ้างั้นผมกลับก่อนก็ได้ครับไว้ผมจะมาใหม่"

"ไม่ขึ้นไปเยี่ยมน้องซะหน่อยเหรอเราหื้มเจ้าหลานชาย"

"..................." 

"ลูกสาวลุงไม่สบายก็เพราะเรานะไม่รู้เหรอ"

"เพราะผมเหรอครับ"

"อืมเมื่อคืนน้องเอาแต่ร้องไห้เสียใจที่เราพูดว่าน้องไม่สวยน้องก็เลยเอาแต่นั่งร้องไห้นั่งตากลมทั้งคืนอยู่นอกระเบียงจนถึงเช้า" ผมรู้สึกผิดเป็นอย่างมากเมื่อรู้ถึงสาเหตุ

"เอ่อ ถ้าครามยังไม่อยากจะขึ้นไปเพราะกลัวติดไข้ก็ไม่เป็นไรนะครับลูกไว้น้องหายดีแล้วค่อยมาหาก็ได้"

"ไม่เป็นไรครับไหนๆผมก็มาแล้วขอผมขึ้นไปดูน้องหน่อยนะครับ"

"ดีมากเจ้าหลานชาย ไปเถอะน้องคงดีใจที่เรามาเยี่ยม ไปไป๊" ลุงเตอร์ดันไหล่ไล่ผมให้รีบขึ้นไปบนห้องของลูกสาวคนเล็กของตัวเอง คือผมไม่เข้าใจว่าทำไมลุงเตอร์ถึงไม่หวงลูกสาวบ้างทำไมถึงยอมปล่อยให้ผมซึ่งเป็นผู้ชายขึ้นไปหาลูกสาวถึงข้างบนห้องตามลำพังแบบนี้ เป็นพ่อบ้านอื่นคงไม่ยอมให้ผู้ชายขึ้นห้องลูกสาวหรอกแต่ลุงเตอร์คือข้อยกเว้น

ผมเดินขึ้นมาถึงหน้าห้องนอนของข้าวสวยถามว่าผมรู้ได้ไงว่าห้องไหนคือห้องของข้าวสวยเพราะตอนเด็กๆผมเคยอุ้มยัยตัวแสบมาส่งถึงเตียงนอนน่ะสิตอนนั้นข้าวสวยไปเล่นที่บ้านผมแล้วคือเล่นจนหลับลุงเตอร์มาตามพอเห็นว่าลูกสาวตัวเองหลับแทนที่จะอุ้มกลับเองแต่ดันบังคับให้ผมอุ้มแทนและมันก็เป็นหน้าที่รับผิดชอบของผมโดยปริยาย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"......................" เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

"สวย ข้าวสวย" ผมลองเคาะห้องพร้อมกับเรียกชื่อเจ้าของห้องแต่ก็ยังเงียบอยู่เหมือนเดิม ผมเลยลองบิดลูกบิดประตูแล้วหมุนปรากฏว่าห้องไมไ่ด้ล็อกผมก็เลยค่อยๆเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ ผมมองไปที่เตียงนอนขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ตรงกลางห้องก็เห็นร่างของเจ้าของห้องนอนหลับน้ำไหลน้ำลายยืดอยู่บนเตียงคือสภาพที่ข้าวสวยนอนไม่ได้นอนเหมือนคนปกติทั่วไปคือตอนนี้เท้าของเธอพาดอยู่ตรงหัวเตียงนอนส่วนหัวของเธอก็อยู่ตรงปลายเตียงผ้าห่มก็ถูกถีบลงมากองที่พื้นยังดีที่เธอใส่ชุดนอนแบบกางเกงถ้าเป็นชุดนอนกระโปรงคงเห็นไปถึงไปต่อไหน ผมยืนถอนหายใจกับสิ่งที่เห็นนี่เหรอสภาพของคนป่วยไม่สบาย ผมไม่แน่ใจก็เลยแอบย่องๆเข้าไปใกล้เพื่อแตะหน้าผากดูว่าข้าวสวยไม่สบายจริงไหม ปรากฏว่าข้าวสวยตัวร้อนไม่สบายจริงๆใบหน้ากับริมฝีปากของเธอแดงไปหมดก็เลยจัดการจัดแจงท่านอนให้ดูสุภาพให้สมกับเป็นคนป่วยจากนั้นก็ก้มลงหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้อย่าเบามือไม่ใช่อะไรหรอกครับผมกลัวยัยนี่จะตื่นขึ้นมาน่ะ แต่พูดไม่ทันขาดคำคนป่วยก็ลืมตาแป๋วขึ้นมาทันทีเธอจ้องหน้าผมเหมือนเห็นตัวประหลาด

"มองอะไร"

"พี่ครามเหรอคะ" เสียงแหบพร่าจากอาการไข้ของเธอทำให้ผมอดสงสารไม่ได้

"แล้วคิดว่าเป็นใครล่ะ"

"นี่สวยฝันไปหรือเปล่าเนี๊ยะ พี่ครามมาอยู่ตรงหน้าของสวยจริงๆเหรอ หรือสวยคิดถึงพี่มากเกินไปจนเก็บเอามาฝันอีกแล้ว"

"พี่เองตัวเป็นๆ เราไม่ได้ฝัน แม่กับพ่อเราบอกเราไม่สบายพี่ก็เลยขึ้นมาดู"

หมับ!!! เสียงกอดรัดตรงบริเวรเอวทำเอาผมถึงกับสะดุ้งเพราะข้าวสวยกอดเอวผมแน่นมากมากซะจน...อึดอัด

"ปล่อยพี่ก่อนสวยอย่ารัดพี่แน่นแบบนี้"

"อื้อออไม่ปล่อย สวยกลัวว่าถ้าปล่อยแล้วพี่จะหายไป จ้างให้สวยไม่ปล่อยหรอก"  ที่ผมบอกให้เธอปล่อยเพราะตอนนี้ใบหน้าของเธอมันไม่ได้อยู่แค่ตรงหน้าท้องของผมไงมัน เอ่อคือมัน ..มันเอ่อคือว่าแก้มของเธอมันดันมาแนบอยู่ตรงเป้ากางเกงของผมพอดิบพอดียิ่งเธอรัดผมแน่นมากขึ้นเท่าไหร่ใบหน้าของเธอก็แนบสัมผัสกับตรงส่วนนั้นของผมมากขึ้นเท่านั้น ผมรีบเอามือแกะแขนของข้าวสวยออกแต่ยิ่งแกะเธอก็เหมือนแกล้งยิ่งรัดแน่นขึ้นกว่าเดิมเข้าไปอีก แล้วผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี่