10

"นิสัยเป็นเด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไหนบอกอายุสิบเก้าแล้วไงทำไมถึงยังร้องไห้เป็นเด็ก"

"ก็คนมันเสียใจนี่ พี่ไม่รักสวยอ่ะ อือออ"

"ก็คนมันไม่ได้รักอ่ะจะให้ทำยังไงวะ"

"แล้วมันจะมีวันนั้นมั้ยอ่ะวันที่พี่จะรักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ"

"ไม่!!!" คำตอบของเขาทำฉันใจแป้วไปเลยแต่ฉันก็จะยังไม่หมดหวังหรอกตราบใดที่ใจฉันมันยังสู้ ฉันจะสู้จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะไม่มีวันนั้นจริงๆ 

หลายวันต่อมา

ฟ้าคราม....

นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้ายัยตัวแสบเลยคือตั้งแต่วันที่ผมเดินออกมาจากห้องของเธอหลังจากที่ผมยืนยันคำพูดและความรู้สึกของตัวเองออกไปว่าผมไม่มีวันรักเธอได้เพราะถ้าผมคิดจะรักผมคงจะรักเธอไปนานแล้วล่ะเธอก็หายไปจากชีวิตผมเลยเหมือนไม่มีตัวตนจะเจอก็แต่พี่ชายฝาแฝดของเธอพี่ข้าวใหม่กับพี่ข้าวกล้องที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีทั้งสองคนนี้ก็ยังทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมมาเสมอวันก่อนก็เพิ่งชวนผมออกไปดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำกลับมาจนโดนปู่กับย่าบ่นชุดใหญ่ ผมไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจไปเรียนต่อผมก็ไม่เคยแตะพวกเหล้าพวกเครื่องดื่มมึนเมาเลยเนื่องจากว่าแม่ขอไว้แม่บอกว่าที่นั่นไม่มีใครคอยปลุกให้ไปเรียนผมเหมือนอยู่ที่นี่ถ้าผมแฮงค์ลุกไม่ไหวแม่บอกว่าผมต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นงานบ้านการทำอาหารหรือแม้แต่ซักผ้าผมก็ทำเองหมดทุกอย่างถึงแม้พ่อจะบอกว่าให้จ้างแม่บ้านมาทำให้ก็ได้ผมจะได้ไม่เหนื่อยแต่แม่ไม่ให้แม่บอกว่าผมโตแล้วต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเองให้ได้

"พี่ครามหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!" ผมที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงใสๆที่ไม่ได้ยินมานานหลายวัน

"อะไรคนยิ่งรีบๆอยู่" คือวันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนสมัยเรียนว่าจะไปแข่งรถแก้เครียดสักหน่อย อย่าถามว่าเครียดเรื่องอะไร มันก็มีอยู่เรื่องเดียวนี่แล่ะที่ทำให้ผมเครียด 

"พี่จะไปไหนอ่ะ"

"พี่จะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา" ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่เข้าไปในรถ

"เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยวเพราะสวยเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่" ครับ ผมลืมบอกไปสินะว่าเมื่อวันก่อนลุงเตอร์มาหาพ่อกับแม่ผมที่บ้านมาคุยเรื่องที่อยากให้ผมกับข้าวสวยหมั้นกันจนกว่าข้าวสวยจะเรียนจบหลังจากนั้นลุงเตอร์จะจัดงานแต่งงานให้ แม่ของผมน่ะทั้งยินดีและเต็มใจเป็นอย่างมากไม่ขัดอะไรเลยส่วนพ่อน่ะเหรอแม่ว่าไงก็ว่าตามกันแล้วผมจะพูดอะไรได้

"แค่ว่าที่คู่หมั้นแต่ยังไม่ได้หมั้นเพราะฉะนั้นถือว่าเราสองคนยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

"หึ คอยดูเถอะสวยจะทำให้พี่หมั้นกับสวยให้ได้ไม่เชื่อก็คอยดู"

"ฝันอยู่เหรอครับ หึ รอชาติหน้าละกันนะ"

"ไม่ต้องชาติหน้าหรอกค่ะชาตินี้แล่ะ" ผมไม่สนใจยัยจอมแสบที่ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผมเหมือนไม่พอใจ อาการท่าทางแบบนี้คงจะหายป่วยแล้วล่ะสินะถึงมายืนแว๊ดๆใส่ผมอยู่นี่ ผมเปิดประตูฝั่งคนขับกำลังจะก้าวขาขึ้นไปนั่งแต่....

"ไปด้วย" ยัยข้าวสวยถือวิสาสะเปิดประตูอีกฝั่งแล้วพาตัวขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับรัดเข็มขัดเรียบร้อยพร้อมไปมากโดยไม่สนใจว่าผมเต็มใจให้ไปด้วยหรือเปล่า

"เฮ้ยไม่เอาลงไป" ผมพยายามลากยัยตัวแสบลงจากรถแต่ยัยข้าวสวยไม่ยอมลงขืนตัวเกาะประตูรถไว้แน่น สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยพาไปด้วยเพราะเพื่อนผมมันไลน์มาตามแล้ว

ระหว่างทางขับไปสนามแข่งผมไม่พูดไม่คุยกับคนข้างๆเลยเพราะไม่อยากจะพูดด้วย ยัยข้าวสวยก็ทำมึนเปิดเพลงฟังนั่งชิวๆไปผมลอบมองแบบหมั่นไส้หลายรอบเพราะทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้

"พี่จะพาสวยไปไหนเหรอคะ" ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากที่ผมขับรถออกมาไกลถึงนอกเมือง

"พูดผิดพูดใหม่ใครจะพาเราไปไหนไม่ทราบเราตามขึ้นมาเองอย่าลืม"

"ก็นั่นแล่ะค่ะพี่จะไปไหนเหรอ"

"ไปสนามแข่งรถ" ผมตอบแบบขอไปทีเพราะไม่อยากจะพูดด้วยสักเท่าไหร่

"ว๊าววน่าสนุกจังเลยอ่ะ สนามแข่งรถสวยเคยไปครั้งนึง"

"ไปกับใคร" ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกันไปถามคนข้างๆ

"กับเพื่อนค่ะตอนนั้นสอบเสร็จพอดีเพื่อนสวยก็เลยชวนไปดูมันแข่งรถสนุกมากเลยอ่ะผู้ชายหล่อๆเพียบ"

"บ้าผู้ชาย"

"พี่คราม!!!"

"อะไร"

"สวยเปล่าบ้าผู้ชายนะก็ผู้ชายที่สนามแข่งหล่อจริงๆนี่นาแต่ก็นะไม่มีใครหล่อเท่าพี่ครามของสวยได้สักคนเพราะฉะนั้นอย่าหึงเลยนะ^^"

"ใครหึงมิทราบ"

"แหมมถึงพี่ไม่พูดสวยก็รู้ดูจากน้ำเสียงพี่สวยก็พอเดาได้น่า"

"มโนเก่งเหมือนพี่ชายเราบอกไม่มีผิด เหอะ"