6

ฟ้าคราม....

ผมเดินกลับเข้ามาในบ้านแล้วตรงไปยังห้องนอนของผมและพอผมเปิดประตูห้องนอนก็ทำเอาผมถึงกับอึ้งไปหลายนาที ก่อนจะตั้งสติและกำลังคิดว่าผมเข้าห้องผิดหรือเปล่าเพราะสภาพห้องของผมเปลี่ยนไปมากทั้งผ้าปูทั้งของแต่งห้องที่ดูมุ้งมิ้งจนผมไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปข้างใน พอมานึกถึงคำพูดของแม่ที่บอกว่าวันนี้ข้าวสวยมาจัดห้องให้ผมถึงกับถอนหายใจอย่างอ่อนใจก่อนจะเดินเข้าห้องและปิดประตู สิ่งแรกที่ทำก็คือรื้อผ้าปูลายหมีน้อยนี่ออกไปกองไว้ข้างเตียงแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหาผ้าผืนใหม่มาปูแทนเพราะถ้าให้ผมนอนบนผ้าปูลายหมีนี่ผมคงนอนไม่หลับแน่นอน ก่อนจะมองไปที่หัวเตียงที่มีหมีเน่าๆสองตัวตั้งวางอยู่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใครผมหยิบมันขึ้นมาแล้วจับโยนเข้าตู้เสื้อผ้า

"เห้ออออ" ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่ตัดสินใจกลับมาไทยทันทีหลังเรียนจบทั้งที่ที่สวิตก็มีบริษัทหลายบริษัทที่สนใจให้ผมเข้าร่วมงานด้วยมันสามารถเป็นเหตุผลที่ผมอยุ่ต่อที่นั่นได้ 

ผมรู้ว่าทุกคนคงจะไม่เข้าใจและคิดว่าทำไมผมถึงใจร้ายกับข้าวสวย หึ ทุกคนไม่รู้หรอกครับว่าผมเจออะไรบ้าง

เริ่มแรกเลยก็คือเมื่อสิบกว่าปีก่อนตอนนั้นผมอายุประมาณแปดขวบผมกำลังนั่งเล่นกับน้องสาวฝาแฝดของผมอยู่ดีๆจู่ๆยัยข้าวสวยก็เดินเข้ามาหอมแก้มผม ตอนนั้นผมตกใจมากเพราะตั้งตัวไม่ทัน 

"จุ๊บ จุ๊บ น้องรักพี่ฟ้าครามนะคะ ถ้าโตขึ้นมาพี่ฟ้าครามต้องแต่งงานกับน้องนะน้องอยากใส่ชุดเจ้าหญิงสวยๆแล้วพี่ฟ้าครามก็ใส่ชุดเจ้าชายแบบนี้ด้วยนะ^^" ข้าวสวยในวัยห้าขวบพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีของตัวเองที่วางอยู่ใกล้ตัวนึงสวมชุดเจ้าสาวคาดเวลดอกไม้บนหัวกับอีกตัวนึงที่สวมชุดทักสิโด้สีขาว ผมในตอนนั้นก็ไม่รู้ทำไงที่จู่ๆก็โดนหอมแก้มถึงแม่จะเคยโดนน้องสาวหอมแก้มอยู่บ่อยๆแต่ข้าวสวยไม่ใช่น้องสาวของผมผมก็เลยทำอะไรไม่ถุูกที่จู่ๆจนกระทั่งพ่อฟิวเดินเข้ามาทักว่าผมเป็นอะไรจากนั้นผมก็ร้องไห้ออกมาทันที และสิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยินก็คือลุงเตอร์บอกให้ผมรับผิดชอบข้าวสวยเพราะข้าวสวยหอมแก้มผมไปแล้วเธอเสียหาย คืออะไรคนที่เสียหายคือผมหรือเปล่าที่จู่ๆก็ถูกเด็กห้าขวบลวนลามโดยการหอมแก้ม แถมลุงเตอร์ยังบอกอีกว่าถ้าโตขึ้นมาผมต้องแต่งงานกับข้าวสวย เหอะ 

และผมก็คิดว่าเรื่องนี้ทุกคนน่าจะลืมๆกันไปได้แล้วเพราะมันก็ผ่านมานานเกือบสิบปีแต่เปล่าเลยครับเพราะก่อนที่ผมจะเดินทางไปเรียนต่อลุงเตอร์ได้เรียกผมไปคุยตามลำพัง

"ลุงไม่ได้อยากทวงสัญญากับหลานหรอกนะคราม ครามยังไม่ลืมใช่ไหมลูกที่ครามเคยสัญญาอะไรไว้กับลุง"

"สัญญาอะไรครับ"

"อ้าวนี่อย่าบอกนะว่าลืม ก็เรื่องที่ครามต้องแต่งงานกับข้าวสวยลูกสาวลุงไงครับ"

"เอ่อ ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระมากๆ"

"ว่าไงนะ!!" ลุงเตอร์หัวร้อนขึ้นมาทันทีหลังจากที่ผมพูดจบ

"คือผมคิดว่าเรื่องนี้มันก็ผ่านมานานแล้วอีกอย่างข้าวสวยเองก็คงจะลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยเหมือนกัน"

"ไม่ลืมหรอก ลูกสาวของลุงเค้ารักเดียวใจเดียวกับครามมาตลอดลูกลุงลุงรู้จักลูกสาวของลุงดีเพราะฉะนั้นลุงจะรอจนกว่าครามจะเรียนจบกลับมาแล้วหลังจากนั้นครามก็ต้องแต่งงานกับลูกสาวของลุง ตกลงตามนี้นะลูก^^"

"แต่การแต่งงานมันต้องขึ้นอยู่กับคนสองคนที่รักกันไม่ใช่เหรอครับแต่ผมไม่ได้รักข้าวสวยแบบชู้สาวผมรักข้าวสวยแบบน้องสาวเหมือนที่ผมรักโฟกัสเฟย่า"

"เอาน่าแต่งๆกันไปก็รักกันไปเองนั่นแล่ะเชื่อลุงนะ^^"

"แต่ว่า..."

"ครามอย่าลืมนะลูกว่าถ้าไม่มีลุงแม่กับพ่อของเราคงไม่ได้กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้เผลอๆแม่เราอาจจะไปแต่งงานใหม่กับฝรั่งหล่อๆไปแล้ว และครามรู้มั้ยว่ากว่าลุงจะคิดแผนให้แม่เรากลับมาหาพ่อเราได้น่ะลุงใช้เวลาคิดนานแค่ไหนคิดจนปวดหัวจนไมเกรนขึ้นรู้ไหมครับหลานรักของลุง^^"  โหมดทวงบุญคุณก็มาครับ ผมก็เลยพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ผมรู้ว่าเพราะแผนการของลุงเตอร์ถึงทำให้แม่ของผมยอมกลับไทยหลังจากนั้นพ่อฟิวของผมก็คอยง้อแม่จนแม่ใจอ่อนยอมให้อภัยพ่อฟิวและอยู่ด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้แต่นั่นมันคงละเรื่องคนละส่วนกันหรือเปล่าครับแต่ลุงเตอร์สามารถเอามารวมเป็นเรื่องเดียวกันได้ ผมเชื่อเลยจริงๆ พ่อเคยบอกว่าลุงเตอร์ร้ายมากผมเชื่อแล้วครับ

"อย่าหาว่าลุงทวงบุญคุณเลยนะครับหลานรัก^^" พูดจบลุงเตอร์ก็ตบไหล่ผมสองทีก่อนจะเดินผิวปากจากไปอย่างอารมณ์ดีทิ้งให้ผมนั่งเป็นใบ้อยู่อย่างนั้น

โอ๊ยไม่รู้จะสงสารใครดีระหว่างน้องข้าวสวยหรือพี่ฟ้าคราม อิเตอร์แกมันร้ายมาก555555

❤❤❤❤❤