5

ข้าวสวย....

"สวัสดียัยไม่สวย"

"????????"  นี่คือคำพูดทักทายของคนที่ไม่เจอหน้ากันมาสี่ปีงั้นเหรอ ฉันมองหน้าคนที่สุดแสนจะคิดถึงมองไปในแววตาของเขาแววตาที่ไร้ความรู้สึกจนฉันรู้สึกได้ 

"อ้าวน้องสวยจะไปไหนลูก"  อาบัวตะโกนเรียกฉันหลังจากที่ฉันตัดสินใจเดินหันหลังเพื่อกลับบ้าน ตอนนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านเพราะถ้าขืนอยู่ต่อมีหวังได้ร้องไห้ต่อหน้าทุกคนแน่ๆ ฉันยังไม่ได้เตรียมใจที่จะรับมือกับความรู้สึกนี้ ฉันคิดว่าถ้าเขากลับมาเขาจะทักทายฉันกอดฉันเหมือนที่กอดคนอื่นๆและบอกกับฉันว่าคิดถึงจังเลยน้องข้าวสวยของพี่ฟ้าคราม แต่ฉันคงจะหวังมากเกินไป และลืมไปว่าก่อนหน้าที่เขาจะไปเรียนต่อเขาก็เป็นของเขาแบบนี้มาตั้งนานไม่ใช่เพิ่งมาเป็นหลังจากกลับมาแต่ฉันแค่คิดว่าเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้แต่จริงๆแล้วเขาก็ยังเหมือนเดิม เหมือนเดิมทุกอย่าง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยัยสวยเปิดประตูให้หน่อย"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ยัยสวยขอเข้าไปหน่อย"

" ฮึก ฮึก ระ เราง่วงแล้วพวกเธอสองคน ฮึก ฮึกกลับไปเถอะพรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ" ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแต่ก็ทำไม่ได้

"ทำไมน้ำเสียงแกเแปลกๆ"

"ใช่ นี่แกร้องไห้เหรอสวย"

"ปะ ป่าว ฮึก ฮึก เราเปล่าร้องไห้"

"อย่ามาโกหกพวกเรานะ แกร้องไห้ใช่ไหม"

"บอกว่าไม่ได้ร้อง ฮึก ฮึก ไง ฮือออ"

"ถ้าแกไม่เปิดประตูให้เราสองคนจะไปเรียกพี่ครามมานะ"

"อย่านะ" ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูให้สองสาวแทบจะทันทีเพราะกลัวว่าสองคนนั้นจะไปเรียกพี่ฟ้าครามมาจริงๆฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าฉันอ่อนแอ และเห็นสภาพที่ดูไม่ได้ของฉันที่ตอนนี้ทั้งน้ำหูน้ำตาไหลอาบแก้ม

"แกร้องไห้จริงๆด้วยอ่ะ"

"โอ๋โอ๋อย่าร้องนะสวย"

"ฮืออออ ฮืออออ" ยิ่งสองคนนี้ปลอบฉันฉันก็ยิ่งร้องไห้น้ำตาแตกด้วยความน้อยใจและเสียใจหนักกว่าเดิม

"ทำไมพี่ชายพวกแกถึงใจร้ายกับเราแบบนี้ตลอดเลยอ่ะ"

"นั่นน่ะสิพวกเราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันกับคนอื่นพี่ครามไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะมีแต่กับแกนี่แล่ะ เห้อออ"

"หรือพี่เค้าฝังใจตอนที่เด็กๆแกไปหอมแก้มเค้าเท่านั้นยังไม่พอแกยังบอกให้เขาแต่งงานกับแกอีก"

"แต่นั่นมันก็นานมาแล้วนี่นา เรื่องนี้เราก็ลืมๆมันไปแล้ว"

"แน่ใจว่าแกลืม"

"เอ่อ..ก็" ใครจะไปลืมได้ลงถึงแม้ตอนนั้นฉันจะอายุแค่ไม่กี่ขวบแต่ฉันก็ยังจำได้ดี

"แกไม่มีวันลืมหรอกพวกเรามั่นใจและก็มั่นใจด้วยว่าพี่ครามเองก็ไม่ลืมเหมือนกันว่าเคยสัญญาจะแต่งงานกับแก"

ฟ้าคราม....

หลังจากเอ่ยทักข้าวสวยไปแบบนั้นผมก็โดนทั้งพ่อทั้งแม่และทุกคนรุมต่อว่าเพราะทำให้ยัยตัวแสบประจำบ้านเสียอกเสียใจวิ่งหนีกลับไปบ้าน 

"ครามทำไมพูดกับน้องแบบนั้นลูกลูกไปเอานิสัยแบบนั้นมาจากไหนแม่ไม่เคยสอนให้ครามพูดแบบนี้นะครับลูก"

"คือผม.."

"นี่ดีนะว่าไอ้เตอร์มันไม่อยู่ในเหตุการณ์ไม่งั้นเราโดนมันเสยหมัดใส่แน่ที่ไปพูดกับข้าวสวยแบบนั้น"

"ผมก็แค่ทักทายตามประสาคนไม่เจอกันนาน"

"ถ้าจะทักแบบนั้นไม่ต้องทักก็ได้นะพี่คราม" เฟย่าพูดพร้อมกับเดินจูงมือโฟกัสเข้าบ้านมาทั้งสองสาวจ้องหน้าผมอย่างเคืองๆสงสัยจะโกรธแทนเพื่อนรักที่ผมไปทักว่าไม่สวย

"นั่นดิรู้มั้ยว่ายัยสวยร้องไห้เสียอกเสียใจขนาดไหน"

"แม่ว่าครามไปขอโทษน้องก็ดีนะลูก ลูกรู้มั้ยว่าวันนี้น้องตื่นมาตั้งแต่เช้ามืดเพื่อมาช่วยแม่จัดห้องให้ครามไหนจะช่วยแม่ทำอาหารเย็นอีกแต่ดูสิไม่ได้กินอะไรเลยหนีกลับบ้านไปโน่นแล้ว"

"ไว้วันหลังละกันนะครับวันนี้ผมเหนื่อยมากเลยอยากอาบน้ำนอน"

"งั้นก็ได้ครับลูก"