บทที่ 7

"รีบใส่เสื้อผ้าสิวะ จะร้องไห้หาพระแสงอะไร" ชายหนุ่มจับเสื้อผ้าของเธอโยนมาให้ และตอนนี้เขากำลังใส่เสื้อผ้าตัวเอง

ที่จริงพิมพ์ญาดาไม่คิดว่าจะร้องไห้ แต่มันน่าอายเกินไปที่ทุกคนเข้ามาเห็นเธอในสภาพนั้น

หญิงสาวคับแค้นใจ แต่จะทำอะไรก็ไม่ได้ เพราะนี่บ้านของเขา และตัวเองเป็นคนวิ่งตามเขาขึ้นมาบนห้อง

"ไอ้เลว!" หญิงสาวพูดออกมาเสียงไม่แรงนัก แต่เขาก็ได้ยิน

"ทำเป็นเรียกร้องความสนใจ รีบใส่เสื้อผ้าแล้วรีบกลับบ้านเธอไปซะ" เขาพูดแบบไม่มีเยื่อใยยังไงเขาก็ไม่คิดจะสนใจผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว

พิมพ์ญาดาค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียง เธอหยิบเอาเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป

หญิงสาวสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่มันขาดหลุดลุ่ย แต่ก็ยังพอปิดบังเรือนร่างของเธอได้

..ชั้นล่าง..

จากเหตุการณ์นั้น พอทุกคนเห็นว่าเธอและเขาโป๊อยู่ ทุกคนก็เลยลงมารอข้างล่าง

"หนูจะเอายังไง หนูว่ามาเลย แม่จะไม่เข้าข้างไอ้ลูกชั่ว" พิมพ์ประไพถามขึ้นทันทีที่เห็นพิมพ์ญาดาเดินลงมาถึงชั้นล่าง

"ญาดาไม่เอาอะไรค่ะ ญาดาจะกลับบ้าน" พิมพ์ญาดาไม่แม้แต่จะไปนั่ง เธอยืนพูดอยู่ตรงนั้นโดยที่ไม่กล้ามองหน้าใครเลยด้วยซ้ำ

"หนูอย่าเพิ่งไปสิลูก คุยกับพ่อและแม่ให้รู้เรื่องก่อน" พิมพ์ประไพรู้สึกผิดมากที่ลูกชายทำแบบนี้

"ญาดาไม่มีอะไรจะคุยค่ะ" มันคือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับแม่ของเขา

พิมพ์ญาดารีบเดินออกมาที่รถ โดยมีสายตาของใครบางคนมองลงมาจากชั้นบน

เขามองดูผู้หญิงที่เขาเพิ่งรังแกไปแค่แว๊บเดียว เพราะยังมีผู้หญิงอีกคนที่เดินตามหลังพิมพ์ญาดาออกมา แต่ทั้งสองเดินไปคนละทาง

"ผมว่าคุณไปหาหมอดีกว่า"

"ไม่หรอกค่ะ คุณยาไปทำงานเถอะ"

"ถ้าเกิดเจ็บแผลขึ้นมาคุณรีบโทรไปหาผมเลยนะ เดี๋ยวผมจะมารับ"

"ค่ะ" ชมพู่ยิ้มหวานให้กับผู้เป็นสามี เธอกำลังจะหอมแก้มเขา แต่สายตาของเธอมองขึ้นมาชั้นบนเห็นใครบางคนยืนมองลงมา "คุณรีบไปทำงานได้แล้วค่ะ"

"ผมไปนะ" จบคำพูดชายหนุ่มโน้มใบหน้าลงไปเพื่อที่จะหอมแก้มภรรยา แต่ชมพู่รีบเบือนหน้าหนี

"ไม่เอาค่ะ อยู่นอกบ้านเดี๋ยวใครเห็น"

"คุณรู้ไหมเวลาคุณอายแบบนี้น่ารักมาก ผมไปนะ" ชายหนุ่มเขี่ยแก้มภรรยาเบา ๆ แล้วก็เดินตรงไปที่รถ

..หลายวันต่อมา..

"อะไรนะคะคุณพ่อ มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง แล้วพ่อก็ให้เธอมีสิทธิ์เซ็นต์อนุมัติเรื่องทุกอย่างเลยเหรอคะ?!"

"ตอนนี้พ่อไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหายังไงแล้ว" ที่จริงพิบูลย์ไม่คิดจะเอาเรื่องนี้มาเป็นภาระของลูกสาวเลย แต่เขาแก้ไม่ตกจริง ๆ

"ทำไมคุณพ่อไม่แจ้งความ เรื่องนี้พ่อไม่ได้ทำ"

"ถ้าพ่อแจ้งความ เรื่องยิ่งจะบานปลายไปกันใหญ่ เรามาหาวิธีแก้ไขกันดีกว่าลูก"

"จะแก้ไขยังไงเงินทั้งหมดก็คงจะ..."

ตอนนี้แม่เลี้ยงของเธอโอนขายหุ้นบริษัทให้กับต่างชาติ และนางก็โอนถ่ายเงินนั้นออกนอกประเทศไปหมดแล้ว

"มีวิธีเดียว เราต้องขอความช่วยเหลือจากคุณสุริยาแล้วล่ะลูก"

"ไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอคะ" พิมพ์ญาดาคิดว่าถ้าเลือกได้ ชาตินี้เธอจะไม่ไปที่นั้นอีกแล้ว

"มีอีกทางคือ..พ่อต้องถูกฟ้องล้มละลายและคงไม่พ้นต้องติดคุกแน่"

พิมพ์ญาดาจะกลืนก็ไม่เข้าจะคายก็ไม่ออก ทำอะไรก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นคงหอบเงินออกนอกประเทศไปแล้ว

เย็นวันเดียวกัน..ที่บ้านของพิมพ์ประไพ

"ได้จ้ะ..แม่จะช่วยหนูเอง..แม่จะเอาหุ้นของแม่ทั้งหมด ช่วยหนูในครั้งนี้ แต่หนูก็ต้องช่วยแม่ด้วย.." ในบริษัทนั้นถูกแบ่งหุ้นออกเป็น 5 ส่วน ส่วนหนึ่งเป็นของพิมพ์ประไพ อีกส่วนหนึ่งเป็นของหุ้นส่วนคนนอก และอีกสามส่วนเป็นของสามีและบุตรชายทั้งสองของนาง..แค่หุ้นของนางคนเดียวก็สามารถกู้คืนชื่อเสียงของพ่อเธอได้แล้ว

"คุณป้าจะให้ญาดาช่วยอะไรคะ"

"หนูก็รู้ว่าแม่ต้องการความช่วยเหลือจากหนูแค่อย่างเดียวเท่านั้น และตอนนี้ตาสุขายะก็ไม่เป็นผู้เป็นคนเลย" พิมพ์ประไพยอมเล่าเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับลูกชายทั้งสองให้พิมพ์ญาดาฟัง

ความขัดแย้งของลูกชายทั้งสองก็คือชอบผู้หญิงคนเดียวกัน แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับเลือกพี่ชาย ทั้ง ๆ ที่ เคยคบกับน้องชายมาก่อน นั่นก็คือสุขายะ ชมพู่และสุขายะเคยคบกันสมัยเรียนมหาวิทยาลัย