บทที่ 3

เขาอุ้มฉันแบบเจ้าหญิง น้ำหยดจากปลายคิ้วของเขา ดวงตาลึกซึ้งที่มองลงมาในวินาทีนั้น ทำเอาหัวใจฉันเต้นสะดุดทันที

ฉันเคยสืบประวัติครอบครัวเขา รวมถึงข่าวลือเรื่องเจ้าชู้ จึงคอยเตือนตัวเองให้ห้ามเผลอใจ

แต่ศิลากลับเลิกนิสัยแย่ทุกอย่าง แล้วตามจีบฉันอย่างจริงจังตลอดหนึ่งปี

การตามจีบของเขา สุภาพ นอบน้อม และเต็มไปด้วยความใส่ใจ

คืนก่อนตรุษจีนปีนั้น ฉันกลับบ้านต่างจังหวัดไปไหว้หลุมศพ พอครึ่งทางโทรศัพท์ก็ดันแบตหมด

ฉันหายไปสามชั่วโมง ศิลากลัวว่าฉันจะเป็นลมจากน้ำตาลต่ำกลางทุ่งหญ้า เขาขับรถเป็นร้อยกิโลมาตามหา

เขาใส่แค่เสื้อบางๆ ยืนอยู่บนคันนา เชิดคอร้องเรียกชื่อฉันทั้งน้ำตาอย่างสิ้นหวัง

ตอนนั้น ฉันคิดเพียงอย่างเดียวว่า—

พ่อแม่คะ ชาตินี้ หนูขอเลือกเขา

คบกันสามปี ฉันไม่เคยรู้สึกว่าศิลารักฉันน้อยลงเลย

เขาจะคุกเข่าลองรองเท้าให้กลางห้างต่อหน้าคนเป็นร้อย จะตามหายาต้มแก้ปวดประจำเดือน แล้วเฝ้าเตาเคี่ยวเองทั้งคืน

พอถึงวันที่จะพาฉันไปเจอพ่อแม่ เขาก็เตรียมใจฉันอย่างละเอียด ไม่ให้ฉันโดนดูถูกแม้แต่น้อย

และจะพาฉันเข้าสังคมระดับเขา แนะนำฉันต่อหน้าคนอื่นๆด้วยความภาคภูมิใจและเปิดเผย

“นี่ว่าที่ภรรยาผม รินดา หัวหน้านักออกแบบของ ArtGrn เรียกเธอว่าคุณรินดาก็ได้

“เธอเก่งมาก คว้ารางวัลออกแบบมาเพียบ งานแต่งศตวรรษของเจ้าหญิงโจเซฟีน ก็ฝีมือเธอ ลูกค้าอยากให้ออกแบบงานแต่งให้ คิวจองยาวไปถึงปีโน้น”

“อ้อ ไม่ใช่ปีหน้าแล้วนะ ปีหน้าเป็นงานแต่งเราสองคน เราจะจัดใหญ่ เดี๋ยวส่งการ์ดเชิญไปให้!”

ความรักของเขา ร้อนแรง งดงาม สมบูรณ์แบบจนไม่มีที่ติ

ก็เพราะมันสมบูรณ์แบบนี่แหละ ข้อบกพร่องของเขาถึงได้โหดร้ายจนทำลายทุกอย่าง

ฉันไปร้องไห้ในโรงแรมทั้งคืน

ฉันปลอบใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าแค่ถูกหักหลังเอง ไม่เห็นต้องกลัวอะไร

งานแต่งยังไม่ได้จัด ทะเบียนยังไม่ได้จด ทุกอย่างยังแก้ทัน

ไปให้ไกล ไปให้พ้น หนีจากคนพวกนี้…ปีศาจพวกนี้

แต่คนที่ทำผิดไม่ใช่ฉัน แล้วทำไมฉันต้องหนี?ฉันจะเอาคืนให้สาสม!

และคนที่ควรสำนึกคือสายตาและการมองคนของฉัน ไม่ใช่ความจริงใจหรือความดีของฉัน

ฉันไม่ได้ผิด ฉันดีมากด้วยซ้ำ

วันซ้อมงานแต่ง ฉันกลับมาวิลล่าก่อนเวลา

ตอนศิลามารับ ฉันตั้งสติเรียบร้อยแล้ว

แต่เขาก็ยังสังเกตดวงตาบวมแดงของฉันจนได้ “ร้องไห้เมื่อคืนเหรอ?”

เขาก้มลง จูบเปลือกตาฉันเบาๆ

ฉันสะอิดสะเอียนจนแทบอาเจียน “เมื่อคืนคิดถึงพ่อแม่”

ศิลายิ้มบางๆ แล้วนั่งยองๆ ช่วยฉันเปลี่ยนรองเท้า“คุณลุงคุณป้าจะอวยพรพวกเราอยู่บนฟ้านะ”

ฉันมองจุดวนผมบนหัวเขา แล้วก็อยากถามเหลือเกิน—ในเมื่อคุณรักษาพรหมจรรย์ไม่ได้ ทำไมถึงอยากแต่งงานกับฉัน?

คุณไม่รู้เหรอว่าฉันรับความสกปรกในความรักไม่ได้?

ตอนคุณกับพิชญาลอบนอกใจกัน คุณไม่เคยคิดหรือ—ว่าถ้าวันหนึ่งฉันรู้เข้า ฉันจะเจ็บแค่ไหน?

สุดท้ายฉันก็กลืนคำถามทั้งหมดลงคอ

ศิลาประกาศต่อหน้าทุกคนอย่างภาคภูมิ ว่าจะจัดงานแต่งสุดยิ่งใหญ่ให้ฉัน

ฉันจะทำให้งานแต่งยิ่งใหญ่นั้น กลายเป็นละครตลกอันน่าขันด้วยมือของฉันเอง

และศิลา…จะเป็นตัวตลกกลางเวที

การซ้อมงานแต่งจบตอนบ่าย

ตอนกลับ ฉันให้ศิลากับพิชญาไปรอในรถก่อน

ส่วนฉันไปหาผู้ช่วย งานแต่งราคาหลายสิบล้านงานนี้ ฉันออกแบบเองทั้งหมด เธอเป็นคนดูแลระบบ

คุยกันเสร็จ เธอทำหน้ากังวล ใจเหมือนจะพูดอะไรแต่ไม่กล้า

ฉันทำเป็นไม่เห็น ฉันรู้ว่าคำขอของฉันมันเรื่องมาก

การปรับแบบกะทันหันแบบนี้ ส่งผลทั้งระบบ แต่ฉันจัดงานแต่งมานับร้อยงาน เจอเจ้าสาวเอาแต่ใจยิ่งกว่าฉันอีก

แล้วพอฉันเป็นเจ้าสาวบ้าง ฉันจะเอาแต่ใจสักครั้งไม่ได้หรือไง?

พอเดินมาถึงรถ คนขับก็หายตัวไป

ศิลานั่งเบาะหน้า พิชญานั่งข้างหลัง

บรรยากาศอึดอัดเหมือนทุกครั้ง

ฉันมองริมฝีปากบวมๆ ของพิชญา แล้วยิ้มเยาะเบาๆ

ที่แท้ที่หน้าแดงๆ กันทุกรอบ ไม่ใช่เพราะทะเลาะ แต่เพราะแอบจูบกันหลังฉันนี่เอง…

ฉันโง่จริงๆ ที่คิดว่าพวกเขาทะเลาะกัน

ฉันนั่งเบาะหลัง หลับตาด้วยความเหนื่อยล้า

“คนขับล่ะ?”

ศิลาตอบ “ไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวโทรตาม”

ฉันตอบเบาๆ “อืม”

ศิลาหันมา ยื่นกระบอกน้ำเก็บความร้อนให้

กลิ่นลูกแพร์ตุ๋นน้ำตาลลอยมาแตะจมูก

“เหนื่อยมากเหรอ?”เขาถามอย่างอ่อนโยน

จากนั้นเขาก็มองพิชญา สั่งด้วยน้ำเสียงเข้ม

“พิชญา มานั่งข้างหน้า”

“อย่าเลย”

ฉันลืมตา ดึงมือพิชญามาไว้ข้างๆ พร้อมยิ้มหวานใส่เธอ “ฉันยังมีความลับอีกเยอะ อยากคุยกับพิชญา”

ศิลาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “เรื่องอะไรที่ฉันฟังไม่ได้?”

ฉันยิ้มกว้างกว่าเดิม“ก็เรื่องด่านายไงล่ะ ถ้านายได้ยิน เดี๋ยวก็โยนพิชญาทิ้งกลางทางอีก”

ศิลาฮึ่มในคอ “คุณแม่ยาย”ครับ ต่อให้คุณคัดค้านแค่ไหน ผมกับรินดาก็รักกันแล้วนะ ต่อไปช่วยพูดดีๆ หน่อยเถอะ”

พิชญาทำสีหน้าเหมือนเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่จะแย้งทันควัน

ใบหน้าของเธอแข็งทื่อ และมองมาที่ฉันด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย