บทที่ 2

เขาคว้าข้อเท้าพิชญา กระชากเธอลงสระไปด้วยกัน

ตอนพิชญากรี๊ดลั่น เขากลับช้อนเธอขึ้น อุ้มไปชิดขอบสระ แล้วจูบเธออย่างดุเดือดเอาแต่ใจ

เสียงเฮดังลั่นรอบสระ

มีคนเปิดแชมเปญ มีคนจุดพลุฉลอง

ก็มีบางคนแซวถึงฉัน

“พี่ศิลา พี่จะแต่งงานกับพี่รินดามะรืนนี้นะคะ วันนี้ยังมาจูบเพื่อนสนิทเจ้าสาวแบบนี้ มันไม่ค่อยดีมั้งคะ?”

“ฮ่าฮ่า ถ้าเธอไม่บอก ฉันไม่บอก ต่อให้ศิลาได้กับพิชญาที่นี่เลยวันนี้ รินดาก็ไม่รู้หรอก”

“นี่แหละศิลาที่ฉันคุ้นเคย! ก่อนหน้านี้ทำตัวอ่อนน้อมตามจีบรินดา เหมือนจะรักเขาสุดหัวใจ อารมณ์ว่าเพลย์บอยกลับใจอะไรนั่น ที่แท้ก็แค่แสดงหมด!”

ศิลาเพิ่งผละออกจากจูบยาวเหยียดนั้น

เสียงของเขาแหบทุ้ม มีความเกียจคร้านปนหยอกล้อในที

“ฉันรักรินดามาก เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ฉันอยากแต่งด้วย ฉันตามใจเธอ รักเธอ อยากแก่เฒ่าไปกับเธอ แต่ให้ฉันถือพรหมจรรย์รอเธอในวัยเท่านี้…”

ศิลาหัวเราะ แล้วก้มไปหอมดังฟอดบนแก้มพิชญาที่ซบไหล่เขาอยู่

“ฉันทำไม่ได้”

เขาอุ้มพิชญาขึ้นจากน้ำ วางเธอลงบนเก้าอี้เอนหลัง

คนข้างๆ รีบเอาผ้าคลุมไหล่มาให้ เขากลับดึงไปห่มให้พิชญาแทน

มีคนถามว่า “ศิลา คืนนี้จะกลับไหม?”

พิชญามองเขาด้วยดวงตาแดงเรื่อ

ศิลานั่งยองๆ ลง บีบแก้มเธอด้วยท่าทางสนิทสนม

“รินดารักพิชญามาก ฉันยังได้แค่ที่สอง ตอนนี้พิชญาเสียใจ ฉันก็ต้องอยู่ปลอบเธอสิ”

เขาโบกมือไปด้านหลัง “ธนเดช ส่งข้อความบอกพี่สะใภ้ด้วยว่า ฉันเมา คืนนี้นอนที่นี่ พรุ่งนี้ซ้อมใหญ่ ฉันจะไปรับเธอเอง”

ตอนที่น้ำตาฉันไหลไม่หยุด โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา

ธนเดชส่งมาว่า

“พี่สะใภ้ ศิลาเมา คืนนี้ไม่กลับไปอยู่กับพี่นะครับ พี่เข้านอนก่อน พรุ่งนี้ซ้อมใหญ่ เขาจะไปรับพี่เอง”

ฉันยืนอยู่ตรงนั้นนานมาก คิดอะไรหลายอย่างเหลือเกิน

พ่อแม่ฉันเสียตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันถูกฝากไว้บ้านลุง ลูกพี่ลูกน้องชอบรังแกฉัน ลุงสะใภ้ก็ทำเป็นไม่เห็น

ฉันไม่กล้าฟ้อง พิชญาเป็นคนฟ้องแทน ฉันไม่กล้าสู้ พิชญาก็สู้แทน

เรื่องเรียน ฉันหัวไวกว่า

เงินรางวัลที่ได้ ฉันแบ่งเธอครึ่งหนึ่งไว้ใช้

เธอเป็นลูกคนเดียวของบ้าน ไม่ค่อยชอบเรียน

ปีสุดท้ายมัธยม ฉันลากเธออ่านหนังสือทุกคืน เคี้ยวเนื้อหาย่อยๆ แล้วป้อนให้เธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หลอกล่อให้เธอเห็นอนาคตสวยหรู วาดภาพฝันให้ฟังทุกคืน สุดท้าย เราก็สอบติดมหาวิทยาลัยในเมืองเดียวกัน

ปีสอง ฉันจับได้ว่าแฟนฉันนอกใจ

พิชญารู้ปุ๊บ ก็บุกไปโรงแรม ตบผู้ชาย ถลกผมกิ๊กคนนั้นแทนฉัน

ตอนเรียนจบ เราแชร์ค่าห้องกัน นอนห้องเล็กๆ ห้องเดียว เต็มไปด้วยความสับสนเรื่องอนาคต

ทุกคืนพวกเราห่มผืนเดียวกัน บ่นเพ้อฝันว่าจะรวย แล้วจะเลี้ยงกันและกัน

“หากวันหนึ่งเรารวย ห้ามลืมกันนะ”

“ก่อนแบ่งเตียงครึ่งหนึ่ง ต่อไปจองคอนโดด้วยกันหนึ่งห้อง”

เราสนิทกันตั้งแต่เด็กจนโต ฉันมองเธอเป็นครอบครัวไปแล้ว

ครอบครัวอาจไม่ได้รักฉันแบบไม่มีเงื่อนไข แต่ฉันเชื่อว่าเธอรัก

เพราะแบบนั้น… เมื่อเจอการหักหลังตรงหน้า ฉันถึงไม่มีเรี่ยวแรงจะถามสักคำ

คนที่เคยยืนข้างฉันเพื่อฉีกหน้าผู้หญิงแย่งแฟน กลายเป็นชู้ของคู่หมั้นฉัน

ความไว้ใจทั้งหมด แลกกับการทรยศที่โหดร้ายที่สุด

ตอนเดินออกจากวิลล่าธาราลิน

ดวงจันทร์แขวนอยู่บนฟ้า ร่างกายฉันเย็นจัดไปหมด

ฉันนึกถึงเรื่องของฉันกับศิลา

ปีที่ฉันอายุยี่สิบห้า ฉันไต่เต้าจนเป็นหัวหน้านักออกแบบของบริษัทจัดงานแต่งท็อปวันแห่งเมืองเหนือธาร

ตอนจัดฉากงานแต่งในคฤหาสน์ของธนเดช

ฉันเฝ้าหน้างานทั้งคืนจนเป็นลมจากน้ำตาลต่ำ ล้มลงไปในบ่อน้ำพุครึ่งเมตร

ศิลาที่เดินผ่านมาพอดี เป็นคนช่วยฉันขึ้นมา