พันธะ2 หนีเก่งจริง ๆ

หลายวันต่อมา

ทินภัทร

"พี่ผัก พี่จะเข้าไปดูไซต์งานตอนไหนเนี่ย มันสายแล้วนะ"ข้าวเม่าที่นั่งกินของหวานอยู่ในห้องครัวเอ่ยถามพี่ชายตัวเล็กของตัวเองที่ตอนนี้มัวแต่ทำขนมขึ้น

ด้านผักขาที่ยังคงก้มหน้าก้มตาทำบัวลอยอยู่นั้นก็ทำเพียงเงยหน้ามามองน้องชายเล็กน้อย ก่อนที่จะก้มหน้าปั้นขนมของตัวเองต่อ

"นี่พี่ผักไม่ได้ยินที่ผมถามหรือไง"ข้าวเม่าถามผักขาขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นพี่ชายของตัวเองยังคงก้มหน้าก้มตาทำขนมต่อโดยที่ไม่สนใจคำถามของตัวเขาเลยแม้แต่น้อย

"โอ๊ยแล้วแกจะถามหาพระแสงอะไรนักหนา ฉันก็เร่งมือทำขนมบัวลอยอยู่เนี่ยเห็นมั้ย"

"เอาไว้ก่อนก็ได้มั้ย ไปดูไซต์งานกับคุณสถาปนิกเขาก่อนเผื่อมีอะไรที่พี่อยากแก้ ดูเสร็จแล้วค่อยกลับมาทำต่อก็ได้"ข้าวเม่าเอ่ยพูดขึ้นพลางตักขนมบัวลอยที่พี่ชายทำไว้ก่อนหน้านี้ไปแล้วหมอหนึ่งเข้าปากกินอย่างเอร็ดอร่อย

"แล้วที่ฉันต้องมาทำใหม่แบบนี้ไม่ใช่เพราะแกที่กินหมดหรือไงไอ้เม่า! รู้ทั้งรู้ว่าพี่จะเอาไปให้พวกคุณสถาปนิกกับพวกผู้รับเหมากินเพื่อผูกมิตร แก่ก็กินของพี่หมด!"ผักขาพูดขึ้นพลางมองไปยังน้องชายด้วยสายตาอาฆาต

ด้านข้าวเม่าที่เห็นพี่ชายมองมาที่ตัวเองด้วยแววตาไม่พอใจ ก็ได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ เพราะครั้งนี้ตัวเองทำผิดจริงๆ

จะไม่ผิดได้ไงก็เล่นกินบัวลอยที่พี่ผักขาทำไว้หมดเป็นหม้ออ่ะ

"ก็พี่ทำอร่อยนี่"

"ยังไม่สำนึกอีก!"

"ขอโทษครับบบบ"

อีกด้าน

"ท่านประธานจะอยู่ที่นี้ประมาณกี่วันครับ"ธนัท เลขาชายคนสนิทของชนาธิปเอ่ยถามผู้เป็นนายที่ยืนดูแบบโครงสร้างตึกในมือขึ้น

"3วัน"นายน์ตอบเลขาคนสนิทของตัวเองเพียงสั้นๆ พลันนัยน์ตาคมก็ยังคงจับจ้องที่ภาพโครงสร้างตึกในมือสลับกับมองไปยังพื้นที่โล่งตรงหน้า ก่อนที่ความสนใจของเขาจะถูกดึงไปด้วยรถกระบะสี่ประตูคันสีดำที่แล่นเข้ามาจอดสนิทไม่ไกลจากตัวเขาเท่าไหร่นัก

ชนาธิปจ้องมองไปยังรถคันสีดำก่อนจะชายรูปร่างบางใบหน้าออกไปทางหวานเปิดประตูเก้าลงจากรถทางฝั่งด้านข้างคนขับ ทันทีที่นัยน์ตาคมได้เห็นใบหน้าของคนร่างบาง คิ้วคมของนายน์ก็ขมวดเข้าหากันทันทีเพราะเขานั้นรู้สึกคุ้นใบหน้าของคนคนนี้ซะเหลือเกิน แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าเขานั้นเคยเจอชายหนุ่มร่างบางคนนี้ที่ไหนมาก่อน

"สวัสดีครับ คุณชนาธิปใช่มั้ยครับ"เสียงใสเอ่ยทักคนตัวสูงขึ้นทันทีที่เดินมาหยุดอยู่ตรงเบื้องหน้า

ด้านชนาธิปที่ยังตกอยู่ในภวังค์ความคิดก็ได้สติหันมาสนใจคนร่างบางตรงหน้า แต่ทว่าเมื่อสายตาของพวกเขาสบกัน อยู่ ๆ นายน์ก็ควบคุมกลิ่นฟีโรโมนของตัวเองไม่ได้ชั่วขณะ จนเผลอปล่อยฟีโรโมนของตัวเองออกมา

"พี่ผักเป็นอะไรพี่"ข้าวเม่าเอ่ยถามพี่ชายขึ้นอย่างเป็นห่วงทันทีที่อยู่ๆพี่ชายตัวเล็กก็เกิดอาการผิดปกติ

ด้านผักขาที่เมื่อกี้ยังอาการดี ๆ อยู่ ๆ ก็เกิดอาการแข้งขาอ่อนแรงเมื่อได้กลิ่นฟีโรโมนที่เขานั้นจำได้ขึ้นใจมาตลอด5ปี ในตอนนี้เขานั้นยืนทรงตัวไม่อยู่เซไปเซมาจนน้องชายอย่างข้าวเม่าต้องรีบเข้ามาประคอง

เขาคือผู้ชายคนนั้น อัลฟ่าที่เป็นเจ้าของรอยกัดที่คอของเรา

"พี่ไม่เป็นไร"ผักขาเอ่ยตอบน้องชายเสียงเบาพลางถอยหลังออกห่างจากชายตัวสูงตรงหน้า เมื่อเขาเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองก็เริ่มปล่อยกลิ่นฟีโรโมนออกมาเช่นกัน

เดิมทีตั้งแต่เกิดมาตัวผักขาที่เป็นโอเมก้ายีนด้อยก็มีกลิ่นฟีโรโมนที่บางเบาอยู่แล้ว กลิ่นฟีโรโมนของผักขานั้นจะพอชัดเจนก็ตอนที่เขาเริ่มมีอาการฮีทครั้งแรกในตอนอายุ20ปี แต่เขาก็เกิดอาการฮีทปี1เพียงไม่กี่ครั้ง

แต่ทว่า5ปีที่ผ่านมากลิ่นฟีโรโมนของผักขาแทบจะหายไป ด้วยเพราะโดนกัดสร้างพันธะไม่ว่าจะเกิดอาการฮีทตัวผักขาเองก็ปล่อยกลิ่นออกมาเพียงบางเบา แต่นี่เป็นครั้งแรกในรอบ5ปีที่กลิ่นฟีโรโมนของผักขากลับมาเข้มข้น เมื่อเจอหน้ากับเจ้าของพันธะ

"กลิ่นนี้มัน..."นายน์ที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่นานหลายนาทีสบถออกมาเสียงเบา พลางนัยน์ตาคมก็จ้องไปยังคนร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดของชายตัวสูงที่มาด้วยกัน

"ปล่อย!"ชนาธิปเอ่ยพูดกดเสียงต่ำพลางดวงตาคมก็จ้องมองชายตัวสูงที่มีสถานะเป็นเบต้าด้วยแววตานิ่งๆ

กลิ่นหอมของดอกมะลิที่เมื่อกี้ออกไปทางกลิ่นหอมหวานบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นกลิ่นเข้มข้นตามอารมณ์ของเจ้าของร่างอัลฟ่าที่เกิดการหวงโอเมก้าของตัวเองและต้องการจะข่มขู่ชายตัวสูงที่ยืนโอบกอดคนร่างบางอยู่ตรงหน้า

แต่ทว่าไม่ว่าชนาธิปจะปล่อยกลิ่นฟีโรโมนข่มเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะคนที่ตัวเองต้องการจะข่มมีสถานะเป็นเพียงเบต้าคนธรรมดาและด้วยความที่ข้าวเม่าเป็นเบต้าเขาจึงไม่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนข่มขู่จากนายน์ จะมีก็เพียงโอเมก้าตัวน้อยตรงหน้าของนายน์เท่านั้นที่รับรู้ถึงกลิ่นฟีโรโมนและกำลังแย่กับการข่มขู่ของเขา

และเมื่อรับรู้ถึงตรงนี้ชนาธิปก็รีบจัดการอารมณ์ของตัวเองทันที เพราะนี้เป็นครั้งแรกในรอบ5ปีที่เขาเจอโอเมก้าที่หนีหายจากเขาไป เพราะฉะนั้นเขาจะทำให้การเจอกันครั้งแรกรู้สึกแย่ไม่ได้

"ครับ? เมื่อกี้ว่าอะไรนะครับ"ด้านข้าวเม่าที่ไม่เข้าใจว่าทำไมคนตัวสูงที่เป็นสถาปนิกรับผิดชอบการออกแบบตึก ถึงได้มองตัวเองปานจะกินเลือดกินเนื้อขนาดนั้น ก็ได้แต่เอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้างงงวย

"เปล่าครับไม่มีอะไร เอ่อคุณคือคุณผักขาลูกชายของคุณอรอนงค์ใช่มั้ยครับ"ชนาธิปที่จัดการอารมณ์ตัวเองเรียบร้อยแล้วก็ได้เอ่ยปฏิเสธพลางเอ่ยถามชายตัวสูงกลับไปด้วยสีหน้านิ่งๆ พลันนัยน์ตาคมก็ยังคงลอบมองไปยังผักขาอยู่ตลอด

"อ่อเปล่าหรอกครับ ผมข้าวเม่าน้องชายของพี่ผักขาครับ คนนี้ครับพี่ผักขาที่จะมาคุยงานกับคุณ"

"อ่อ น้องชายนี่เอง"ชนาธิปสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ริมฝีปากจะกระตุกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจที่รู้ว่าคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกายโอเมก้าตัวน้อยนั้นเป็นเพียงแค่น้องชาย

"งั้นเริ่มคุยงานกันเลยมั้ยครับ"ชนาธิปเอ่ยถามขึ้น

ด้านผักขาที่อาการเริ่มกลับมาเป็นปกติก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตามองกับคนตัวสูงเท่าไหร่ เพราะไม่แน่ใจว่าคนตัวสูงนั้นจำตัวเองได้มั้ย และอีกอย่างตัวของเขาก็ยังไม่มั่นใจ100%ว่าชายคนนี้ใช่ชายหนุ่มอัลฟ่าเมื่อ5ปีก่อนหรือเปล่า เพราะในตอนนั้นตัวผักขาเองก็เห็นหน้าของชายคนนั้นไม่ชัดเหมือนกัน

แต่ถึงตัวเขาจะคิดแบบนั้น ในใจลึก ๆ ตัวของผักขาเองก็รู้ดีว่าชายหนุ่มตัวสูงตรงหน้าของเขาในตอนนี้คือ คู่แห่งโชคชะตาที่ผักขาหนีเขามา เพราะกลิ่นฟีโรโมนดอกมะลินี้ผักขาจำได้ขึ้นใจ

"งั้นพี่ผักคุยงานกับคุณเขาไปนะ เดี๋ยวผมเอาบัวลอยที่อยู่หลังรถไปให้พวกพี่ๆผู้รับเหมาเขาก่อน"เอ่ยจบผู้เป็นน้องชายก็เดินกลับไปที่รถทันที ไม่ได้สนใจเลยว่าพี่ชายโอเมก้าของตัวเองนั้นจะทำสีหน้าตกใจขนาดไหน

"ธนัทคุณก็ไปช่วยคุณข้าวเม่าเขาแจกหน่อยสิ เดี๋ยวผมจะคุยงานกับคุณผักขาสองคน"

"ครับท่านประธาน"ธนัท

"อ่ะ เดี๋ยวสิ"ผักขาเอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าตื่นๆ ทว่าไม่ว่าตัวเขาจะเอ่ยรั้งไว้แค่ไหน คนเป็นเลขาอย่างธนัทก็เชื่อผู้เป็นนายรีบเดินหนีไปจากตรงนี้ทันที

ทำให้ในตอนนี้ที่ตรงนี้เหลือเพียงอัลฟ่ายีนเด่นและโอเมก้ายีนด้อยเพียงแค่สองคน

หลังจากที่ข้าวเม่าและคุณเลขาเดินจากไปทำให้ความเงียบเริ่มปกคลุมเมื่อไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรขึ้นมาอีก

ด้านนายน์เองก็ทำเพียงแค่ยืนมองคนตรงหน้าด้วยแววตานิ่งๆ ส่วนผักขาก็ทำเพียงยืนก้มหน้าเม้มปากแน่นไม่กล้าที่จะเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองคนตัวสูงกว่า

จนในที่สุดก็เป็นตัวผักขาเองที่ทนสายตาของคนตัวสูงที่มองมาที่ตนไม่ไหว จึงเอ่ยพูดทำลายบรรยากาศอันน่าอึดอัดนี้ลงโดยการชวนเขาคุยงาน

"เอ่อ...เราเริ่มคุยงานกันเลยมั้ยครับ"

"คุณไม่มีอะไรจะพูดกับผมหน่อยเหรอ"นายที่ยืนจ้องคนตรงหน้าอยู่นาน เมื่อเห็นผักขาเริ่มเอ่ยพูดเกี่ยวกับเรื่องงานก็เอ่ยถามสวนกลับไป

"คุณชนาธิปหมายถึงอะไรเหรอครับ"ผักขายังคงทำใจดีสู้เสือเอ่ยถามกลับไปทำเหมือนไม่รู้เรื่องในสิ่งที่คนตัวสูงเอ่ยพูด

"อย่าทำไขสือหน่อยเลยครับ คุณก็น่าจะรู้ว่าผมหมายถึงอะไร"

"เฮ่อออ ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าคุณพูดถึงเรื่องอะไร แต่ที่ผมมาวันนี้ คือผมมาพูดกับคุณเรื่องงาน เพราะฉะนั้นช่วยโฟกัสเรื่องงานด้วยครับ"ผักขาเอ่ยพูดพลางเงยหน้าจ้องมองคนตัวสูงด้วยสีหน้าและแววตาจริงจัง ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ในใจของเขาเต้นรัวเร็วแทบจะกระเด็นออกมาด้านนอกอยู่แล้ว

"คุณจะเอาแบบนี้ใช่มั้ยผักขา"

"ถ้าคุณชนาธิปยังไม่คุยตอนนี้ งั้นผมขอตัวไปคุยกับผู้รับเหมาก่อนนะครับ"

"หึ! หนีเก่งจริงๆ"