พันธะ1 กลิ่นอะไร

5ปีต่อมา

"ท่านประธานครับ งานที่ออกแบบตึกอพาร์ทเม้นท์ของคุณอรอนงค์ ทีมAออกแบบเรียบร้อยแล้วนะครับ ท่านประธานจะดูเลยไหมครับ"เสียงของเลขาชายรัวถามขึ้นทันทีที่สองเท้าของ ชนาธิป ธนจิรกานต์ หรือก็คือ นายน์ เหยียบเข้ามาในบริษัทที่ตอนนี้เขาในวัย32ปีได้ขึ้นมานั่งเก้าอี้ประธานบริษัท T.J.Kจำกัด บริษัทเกี่ยวกับสถาปนิกการออกแบบ แทนผู้เป็นพ่อของเขาอย่างเป็นทางการได้5ปีเต็มแล้ว

"เอาเข้าห้องประชุมได้เลยครับ แล้วเรียกทีมAเข้ามาประชุมกับผมทั้งหมด เผื่อมีอะไรที่ต้องแก้ไขผมจะได้พูดแค่ครั้งเดียว"เอ่ยจบชนาธิปก็ก้าวเดินตรงไปยังลิฟต์ทันที โดยมีเลขาของเขาวิ่งตามมาติด ๆ พร้อมกับเอ่ยพูดบอกแผลนของวันนี้ของเขาว่ามีไปที่ไหนอะไรยังไงบ้าง

"วันนี้ตอน11โมงมีออกไปพูดคุยกับบริษัทของผู้รับเหมาก่อสร้างและตอนบ่าย3โมงทางคุณอรอนงค์จะโทรมาถามเกี่ยวกับความคืบหน้าของแบบแผนตึกและคอนเฟิร์มวันเริ่มก่อสร้างนะครับ"

"อืม มีอะไรอีกไหม"ชนาธิปขานรับพลางถามกลับไปพลันดวงตาคมก็ยังคงจับจ้องที่เครื่องมือสื่อสารราคาแพงที่ขึ้นคำค้นหากลิ่นเหม็นฉุดมาจากอะไรได้บ้าง

"ไม่มีแล้วครับ"

"อืม"

ตลอด5ปีที่ผ่านมานายน์ยังคงค้นหากลิ่นเหม็นฉุนของโอเมก้าคนนั้นว่ามันคือกลิ่นอะไรกันแน่ และที่สำคัญตัวของนายน์เองยังคงแวะเวียนไปที่ผับแห่งนั้น ผับที่เขาได้มีอะไรกับโอเมก้าที่มีกลิ่นฟีโรโมนอันแปลก ประหลาด เผื่อว่าเขาจะได้เจอโอเมก้าของเขาอีก

แต่ทว่าไม่ว่าเขาจะไปกี่หนกี่ครั้งเขาก็ไม่เจอโอเมก้าที่หนีเขาไปเลย

จนตอนนี้ผ่านมา5ปีแล้วเขาก็ยังหาโอเมก้าคนที่เขากัดคอสร้างพันธะไม่เจอแม้แต่เงา และที่สำคัญ เขายังไม่รู้แม้กระทั่งกลิ่นฟีโรโมนที่เหม็นฉุนของโอเมก้าคนนั้น ว่าตกลงแล้วมันคือกลิ่นอะไรกันแน่

อีกด้าน

"คุณนาย! คุณนาย! คุณนายอยู่ไหนเนี่ย!!"ร่างผอมบางเปิดประตูก้าวลงจากรถกระบะ4ประตูพลางเสียงใสก็ร้องตะโกนลั่นเรียกหาผู้เป็นแม่

ด้านผู้เป็นแม่ที่นั่งเอนหลังดูทีวีอยู่ในบ้านก็ถอนหายใจทิ้งออกมาเฮือกใหญ่ทันที เพราะรู้ดีว่าเหล่าลูก ๆ ของเธอต้องไปทำอะไรให้เธอปวดหัวอีกแล้วแน่ๆ

"โอ๊ยจะตะโกนอะไรนักหนาไอ้ผัก"ผู้เป็นแม่ของผักขาเอ่ยถามลูกชายขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายพร้อมกับหันไปจ้องมองหน้าลูกชายคนโตที่เดินตึงตังตรงมาหาเธอด้วยใบหน้าบึ้งตึง

ใครไปทำอะไรให้มันไม่พอใจอีกเนี่ย

"เป็นอะไรของแกอีกผักขา"ผู้เป็นแม่หน้านิ่วคิ้วขมวดเอ่ยถามลูกชายคนโตของตัวเองขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"รอถามลูกชายของคุณนายเองเถอะ"ผักขาตอบผู้เป็นแม่พลางกระแทกก้นนั่งลงยังโซฟาที่ใกล้ตัวแล้วยกแขนขึ้นกอดอกแสดงสีหน้าบึ้งตึง ไม่นานชายรูปร่างสูงลูกชายคนกลางที่ผักขาพึ่งจะเอ่ยถึงก็เดินตามเข้ามาติดๆ

"เฮ่อ...เอ็งไปทำอะไรให้พี่เอ็งอีกหะไอ้ข้าวเม่า"คุณนายอรอนงค์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายอีกครั้ง ก่อนที่จะหันไปเอ่ยถามลูกชายคนกลางของตัวเองที่มีสถานะเป็นเบต้าขึ้น

"ผมไม่ได้ทำอะไรให้พี่มันเลยเถอะ"

"แกไม่ทำก็บ้าแล้วเถอะ แล้วที่แกเกือบจะต่อยเขาที่ตลาดเมื่อกี้มันคืออะไรหะไอ้เม่า"

"ก็มันมาว่าให้พี่ก่อนมั้ยล่ะ ผมไม่ต่อยปากมันจริง ๆ ก็บุญหัวมันแค่ไหนแล้ว"

"แล้วแกจำเป็นต้องใช้ความรุนแรงกับผู้หญิงหรือไง!"

"จะผู้ชายหรือผู้หญิง ถ้ามันพูดจาหมา ๆ แบบนั้นผมก็กระทืบได้หมดนั่นแหละ"

"ไอ้ข้าวเม่า!"

"ไอ้พี่ผักขา!"

ด้านคุณนายอรอนงค์ที่พอจับใจความเรื่องที่ลูกชายทั้งสองทะเลาะกันได้คร่าว ๆ ก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้งออกมาเฮือกใหญ่อย่างปลงตก ก่อนที่ตัดสินใจจะเอ่ยห้ามศึกลูกของชายทั้งสองขึ้น

แต่ทว่ายังไม่ทันที่คุณนายอรอนงค์จะได้เอ่ยห้ามศึกของสองพี่น้อง อัญชัน ลูกสาวคุณสุดท้องที่มีสถานะเป็นเบต้าหรือก็คือคนธรรมดาทั่วไปเหมือนกับเธอและข้าวเม่า ก็เดินลงมาจากชั้นสองของบ้านแล้วเอ่ยพูดขึ้นซะก่อน

"กัดกันเป็นหมาอีกแล้วสองคนนี้"อัญชันเอ่ยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ พลางสองแขนก็ยกขึ้นมากอดอกแล้วยืนตีหน้านิ่งจ้องมองพี่ชายทั้งสองด้วยแววตาดุ ๆ

สวรรค์คนที่เอาไอ้สองคนนี้อยู่มาแล้ว

"พี่ก็ไม่ได้อยากจะทะเลาะกับไอ้พี่ผักเท่าไหร่หรอกนะอัญ แต่พี่ของแกเริ่มก่อน"ข้าวเม่าเริ่มเอ่ยพูดแก้ตัวขึ้นก่อนทันทีพร้อมกับเดินมาลูบแขนน้องสาวคนเล็ก อย่างออดอ้อน เพราะกลัวว่าน้องสาวอย่างอัญชันจะโกรธตัวเอง

"จิ๊ แล้วฉันไม่ใช่พี่แกหรือไงไอ้เม่า!"ผักขาที่ได้ยินน้องชายเอ่ยเอาตัวรอดก่อนตัวเองก็ตวัดสายตาไปจ้องน้องชายด้วยแววตาดุ ๆ ก่อนที่นัยน์ตาสวยจะวูบไหวเมื่อเห็นสายตาของน้องสาวจ้องมองมายังตนด้วยดวงตานิ่งๆ

"มีเรื่องอะไรกันอีกครั้งนี้"อัญชันเอ่ยถามขึ้นมานิ่งๆ ก่อนที่จะเป็นข้าวเม่าที่พูดฟ้องน้องสาวขึ้นมาก่อน

"ก็ไอ้ฝนน่ะสิมันมาพูดแขวะพี่ผักอีกแล้ว"

"ไอ้ข้าวเม่าแกหยุดดิ๊"ผักขาเอ่ยแทรกน้องชายขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าน้องชายจะเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาพูดให้น้องสาวกับผู้เป็นแม่ต้องหนักใจไปด้วย

"ผักขาเงียบ มันพูดว่าอะไรไหนเล่าให้แม่ฟัง"ครั้งนี้เป็นคุณนายอรอนงค์ที่เอ่ยพูดขึ้น ซึ่งผักขาที่โดนผู้เป็นแม่สั่งให้เงียบก็ได้แต่นั่งก้มหน้าเม้มปากเข้าหากันแน่นฟังข้าวเม่าเล่าเรื่องวันนี้ที่ตัวเขาโดนฝนลูกสาวของผู้ใหญ่บ้านที่มีสถานะเป็นโอเม้ก้าเหมือนกัน ต่างกันแค่เธอเป็นยีนเด่นเอ่ยว่าดูถูกมา

เหตุการณ์ที่ตลาด

"อ่าวก็นึกว่าโอเมก้ายีนด้อยที่ไหน ที่แท้ก็โอเมก้ากลิ่นเหม็นฉุนนี่เอง"น้ำเสียงหวานของหญิงสาวที่มีใบหน้าตาจิ้มลิ้มเอ่ยพูดทั้งขึ้นเมื่อเห็นผักขา พลางสายตาที่จ้องมองมาที่ผักขาก็แสดงแววตาดูถูกเหยียดหยามไม่ชอบใจให้เห็นอย่างชัดเจน

"เฮ่อ....เสียงหมาเสียงแมวที่ไหนเนี่ย แกมองเห็นมั้ยข้าวเม่าว่าหมามันเห่าอยู่ตรงไหนจะได้เอาน้ำสาดไล่มัน"

"ไม่เห็นนะพี่ผัก หรือเพราะเราสูงไปอ่ะพี่ เลยไม่เห็นหมาที่มันเห่าอยู่ที่ต่ำ"ข้าวเม่าเอ่ยตอบพี่ชายพลางปรายตามองหญิงสาวที่ชื่อว่าน้ำฝนด้วยแววตาสมเพช

ด้านน้ำฝนที่โดนสองพี่น้องเอ่ยว่าส่วนกลับมา เริ่มโมโหควบคุมฟีโรโมนกลิ่นวานิลลาของตัวเองไม่ได้ก็ปล่อยกลิ่นหอมหวานออกมาให้ผักขาได้กลิ่น ก่อนที่จะเอ่ยพูดคำดูถูกเหยียดหยามผักขาอีกครั้ง

"ว่าให้คนอื่นต่ำไม่ดูพี่ชายตัวเองเลยนะ ไม่รู้โอเมก้ายีนด้อยคนไหนที่กลับมาจากกรุงเทพพร้อมกับรอยกัดสร้างพันธะ แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของอัลฟ่าเจ้าของรอยกัดนั้น แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรอ่ะแก โอ๊ะ! ถูกคู่ทิ้งแบบไม่ไยดีหรือเปล่านะหรือที่เขาทิ้งเพราะทนกลิ่นฟีโรโมนเหม็นฉุนของผักชะอมจนทนไม่ไหวน๊าาา ฮ่าๆๆ"

"มึง อย่าอยู่เลยอีน้ำฝน"

"กรี๊ดดดแกจะทำอะไรปล่อยฉันนะไอ้ข้าวเม่า!"

"เห๊ย!ข้าวเม่าหยุดนะแกจะต่อยผู้หญิงไม่ได้นะเว้ย"

/////////////////////////////////////////

"พี่ไม่น่าห้ามพี่ข้าวเม่าเลย พี่น่าจะปล่อยให้พี่ข้าวต่อยปากมันสักหมัดสองหมัด"อัญชันที่ได้ฟังเรื่องราวจากปากพี่ชายคนกลางทั้งหมดก็เอ่ยพูดขึ้นด้วยใบหน้าหงุดหงิด

ส่วนด้านผักขาก็ได้แต่นั่งจับมือน้องสาวออกแรงบีบสองสามที แล้วคลี่รอยยิ้มบางๆส่งให้ ก่อนที่จะเอ่ยพูดขึ้นอย่างปลงๆ

"ช่างเขาเถอะ ปากของเขาเขาจะพูดอะไรเราห้ามเขาพูดได้หรือไง อีกอย่างเรื่องนี้มันก็ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วนี่น่า"

"จะชินได้ยังไงผัก ผักจะปล่อยให้พวกมันพูดให้แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ แม่เข้าใจในเรื่องที่ผิดพลาดนะ แต่ผักจะทนทรมานแบบนี้ไปอีกกี่ปี ผักก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าถึงช่วงฮีทแล้วไม่มีกลิ่นของคู่พันธะของตัวเองคอยปลอบประโลมมันทรมานแค่ไหน"

อรอนงค์เอ่ยพูดขึ้น เธอนั้นพยายามกล่อมลูกชายหลายครั้งต่อหลายครั้งว่าให้ลองกลับขึ้นไปกรุงเทพเพื่อหาคู่พันธะดีมั้ย เพราะเธอทนเห็นลูกชายทรมานในช่วงฮีทที่ขาดคู่มานานหลายปีแล้ว อีกทั้งยังมีคนแถวนี้ที่พูดให้ลูกชายเธอเสียๆหายๆอีกสารพัดนี่อีก

แต่สุดท้ายลูกชายของเธอก็ปฏิเสธทุกที เช่นครั้งนี้ก็เหมือนกัน

"ไม่เอาหรอกคุณนาย อีกอย่างเดิมทีผักก็เป็นโอเมก้ายีนด้อยที่2-3เดือนถึงจะมีอาการฮีท แล้วยิ่งมีพันธะปี1ผักฮีทแค่2ครั้งเอง ดีไม่ได้ดีฮีทแค่ครั้งเดียวต่อปีด้วยซ้ำ แค่นี้ผักทนได้"

"เฮ่ออออดื้อจริงๆเจ้าลูกชายคนนี้ แต่เอาเถอะแม่แล้วแต่แก เออแล้วก็สิ้นเดือนนี้พวกผู้รับเหมากับสถาปนิกเข้าจะเริ่มการก่อสร้างอพาร์ทเม้นท์ของแกแล้วนะผัก หลังจากสิ้นเดือนนี้แกก็เข้าไปตรวจงานแล้วคุยงานกับเขาเอานะ"

"สิ้นเดือนนี้เหรอคุณนาย ว่าแต่คุณนายให้บริษัทไหนออกแบบให้อย่างงั้นเหรอ"

"บริษัทผัวเอ็งมั้ง ถามมาได้ก็บริษัทT.J.K จำกัดสิวะ ก็แกบอกว่าบริษัทนี้ออกแบบได้ดีและมีมารตฐานไม่ใช่หรือไง"

"เอ้า ก็ผมนึกว่าคุณนายจะเอาบริษัทเดิมของคุณนายนี่"

"ขี้เกียจเถียงกับแกแล้วจะไปไหนก็ไป ไป แล้วก็สิ้นเดือนนี้อย่าลืมเข้าไปดูงานกับเขาด้วย เผื่ออยากแก้ไขหรือเพิ่มตรงไหนจะได้คุยกับเขาเลย"

"ครับ ๆ คุณนายยย"