บทที่ 2

สุดที่รัก ฤดีมาศ และเด่นลาภเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่จำความได้ โดยสุดที่รักจะเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในกลุ่ม ส่วนฤดีมาศและเด่นลาภ มักจะทำอะไรให้สุดที่รักต้องคอยปราบ คอยปราม เพื่อนทั้งสองอยู่เรื่อย เด่นลาภและฤดีมาศตกลงแต่งงานกันแล้วตอนนี้ สามเพื่อนรักยังเกาะกลุ่มกันจนกระทั่งทุกวันนี้

ความรักของสองหนุ่มสาวนั้น แม้ว่าตอนแรกๆ ไม่ได้คิดจะรักกันในฐานะหนุ่มสาวแม้แต่น้อย เพราะความที่สนิทกับมากเกินไป เรียกได้ว่ารู้ไส้รู้พุงกันทุกขด แต่พอเริ่มปรึกษาปัญหาหัวใจกันไปปรึกษาหัวใจกันมา ก็ทำให้ทั้งคู่เริ่มหันมามองกัน รู้จักกันมาตั้งแต่ 5 ขวบจนอายุ 25 ปีเข้าไปแล้ว ใครจะมารู้ใจและรู้นิสัยพวกเขาไปได้มากกว่ากันและกันอีก

เด่นลาภแต่งงานกับฤดีมาศทันที ที่มีเงินพอเป็นค่าสินสอด พ่อของฤดีมาศกลัวว่าลูกสาวคนเล็กจะลำบาก เลยเรียกสินสอดเพื่อลองใจเด่นลาภเสียแพง โชคเข้าข้างเขาเมื่อเด่นลาภถูกล็อตเตอรี่รางวัลที่สองชุดใหญ่ เลยได้แต่งงานกับฤดีมาศเร็วกว่าที่คาดไว้ พวกเขาเช่าบ้านรวมกันเพราะจะได้ช่วยสุดที่รักทางอ้อมไปด้วย แต่เพราะแต่งงานกันใหม่ๆ เลยหวานกันเสียจนเพื่อนรัก ไม่อยากจะอยู่ด้วยแล้วสักเท่าไหร่ สุดที่รักต้องมองพวกเขาด้วยความหมั่นไส้ แล้วลุกหนีไปอยู่เรื่อย เด่นลาภเห็นเข้าทีไรก็จะแซวเพื่อนรักว่า อิจฉาพวกเขาล่ะสิ แล้วให้สุดที่รักหาแฟนบ้าง จะได้เลิกเขม่นคนอื่นเขาเสียที

พวกเขาทั้งสามคนนัดเจอกันที่ร้านสุกี้ เด่นลาภที่มานั่งยิ้มแป้นรออยู่ก่อนคนอื่นๆ ทั้งที่บ่นเจ้าภาพร้อยแปด แถมบอกว่าไม่อยากกิน ทำเอาสุดที่รักอดค้อนไม่ได้ หล่อนสั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ และเริ่ม กิน กิน กิน อย่างเจ็บใจตัวเอง ที่ดันไปยุ่งเรื่องคนอื่น จนถูกไล่ออกจากงานมาแบบนี้

“อิ่มมากๆ เลยเพื่อนรัก ขอขอบคุณสำหรับการกินฟรีครั้งนี้ แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ”

เด่นลาภนั่งแผ่หลาเต็มโซฟา ที่พวกเขาใช้เป็นห้องนั่งดูโทรทัศน์และรับแขกไปด้วย หลังจากกลับมาจากร้านสุกี้ ก่อนจะเรอออกมาเอื๊อกใหญ่ เพราะอิ่มจัด หญิงสาวทรุดลงนั่งตรงกันข้ามกับเพื่อน แล้วถอนใจ

“ก็ต้องหางานใหม่น่ะสิ ไม่งั้นก็อดตาย ดีนะที่ยังได้เงินเดือนล่วงหน้าสามเดือนมา”

“ไว้งวดนี้จะนอนฝันแม่นๆ เอาลอยมาสักสามตัวเลย” เด่นลาภว่ายิ้มๆ

“เหอะ!” สุดที่รักขยับแว่นมองเพื่อนแล้วส่ายหน้า

“แกอย่ามาหวังดีด้วยวิธีนี้เลย ไปขายรถของแกดีกว่า แล้วเอาค่าคอมมาแบ่งฉัน”

“แหม...รักล่ะก็ ที่รักเขาหวังดีหรอกน่า ดื่มน้ำเย็นก่อนไหมจ๊ะ?”

ฤดีมาศส่งแก้วน้ำเย็นให้กับสามี และทรุดลงนั่งข้างๆ เขา

“ขอบคุณมากจ้ะที่รัก”

เด่นลาภทำตาหวานใส่ภรรยากดจมูกลงกับแก้มใสๆ ให้รางวัลฟอดใหญ่ ไม่สนใจกับสายตาของคนที่นั่งตรงข้าม ที่เริ่มตาร้อนด้วยความหมั่นไส้

“แกอย่าใช้สรรพนามเรียกกันว่าที่รักจะได้ไหม เรียกกันอย่างอื่นไม่ได้หรือไงเนี่ย พอฉันฟังแล้วมันจะสะดุ้งทุกที” สุดที่รักที่ชักจะทนไม่ไหวว่า เด่นลาภเลยเลิกคิ้วใส่หล่อนอย่างล้อๆ

“แกน่ะแหละน่าจะไปเปลี่ยนชื่อ เรียกชื่อแกแล้วมันจั๊กจี้ปากสิ้นดี คนอะไรชื่อสุดที่รัก ฟังแล้วขนลุก”

“แล้วทีแกล่ะ” สุดที่รักย้อนเสียงเขียว

“คนอะไรชื่อเด่นลาภ ชื่อยังกับอาจารย์หรือหนังสือใบ้หวย”

“อ้าว...” เด่นลาภโอบภรรยาเข้าหาตัว พลางตอบโต้กับหญิงสาวแว่นหนาที่นั่งตรงหน้า อย่างไม่ยอมกัน

“ก็เพราะพ่อน่ะสิ ตอนแม่ท้องเขาฝันว่าเทวดา เอาเลขหวยใส่ตระกร้ามาให้เขาสามตัว แล้วเขาซื้อก็ถูกตรงเลยจังๆ มันเป็นวันที่รู้ว่ามีฉันอยู่ในท้องแม่พอดี ช่วงที่ท้องอยู่ก็ฝันถึงเลขเด็ดเกือบทุกงวด แล้วก็ถูกเกือบทุกงวด พ่อจะตั้งชื่อฉันว่าเด่นเลขก็เกรงใจ ก็เลยตั้งว่าเด่นลาภแทน แล้วก็ตั้งชื่อเล่นว่าโชคดี เห็นไหมว่าแม้แต่ค่าสินสอดของมายด์ ฉันยังได้มาจากหวยเลย”

“จ้ะ จ้ะ พ่ออาจารย์เด่นลาภ ไม่เถียงกับแกแล้วเหนื่อย” สุดที่รักยกมือยอมแพ้

“แล้วแกล่ะ ไอ้รัก ไม่เห็นมีใครหลงมาเรียกว่าสุดที่รักของผมสักที” ชายหนุ่มว่าล้อๆ สุดที่รักเชิดหน้าใส่กับคำเอ่ยล้อเลียนนั้น

“ให้แม่กับย่าเรียกสองคนพอแล้ว มีแฟนไปก็น่าเบื่อ”

“แกอย่าอคติสิ” ฤดีมาศที่เงียบมานานพูดขึ้นบ้าง

“เปิดใจกว้างๆ หน่อย แล้วอะไรดีๆ จะเข้ามาในชีวิตแก อาจจะเป็นเจ้าชายขับรถหรู มารอรับแกเลยก็ได้”

“ไม่เอาดีกว่า” สุดที่รักหัวเราะกิ๊ก

“กลัวเจ้าชายที่แกว่า จะขับรถมาทับฉันแทนมารอรับนะสิ”

“ปากแกเป็นเสียอย่างนี้นะสิ...รักเอ๊ย! หนุ่มๆ ถึงกระเจิงกันไปหมด” ฤดีมาศส่ายหน้า

“ก็ปากเสียอย่างนี้ล่ะดีแล้ว เบื่อพวกแกสองคนขอขึ้นไปนอนดีกว่า เหนื่อยมากๆ เลยวันนี้”

สุดที่รักว่าแล้วเดินหนีขึ้นไปชั้นบน ปล่อยให้เพื่อนรักสองคนนั่งนินทาหล่อนอยู่ข้างล่าง

“บอกมันแล้วว่าไม่ต้องยุ่ง เรื่องใครจะโกงใคร ใครจะยักยอกเงินใคร เขาน่ะเป็นญาติกัน ก็ต้องเข้าข้างกันเป็นธรรมดา มันเคยเชื่อเสียที่ไหนล่ะ”

ฤดีมาศบ่นออกมาอีกรอบอย่างอดไม่ได้ เธอนึกสงสารเพื่อนรักแกมโมโห ที่ห้ามอะไรไม่เคยเชื่อฟังกันเลย

“โรคเห็นอะไรไม่ถูกไม่ได้ของไอ้รักเนี่ย มียารักษาหรือเปล่าก็ไม่รู้นะที่รัก ไม่อย่างนั้นมันทำงานที่ไหนก็ลำบาก” เด่นลาภบ่นกับภรรยา เขาลูบผมหล่อนเล่นเบาๆ

“ถ้าเราเป็นเจ้าของบริษัทและรับมันเข้าทำงานนะ คงจะภูมิใจตายเลย มีพนักงานที่คอยเป็นหูเป็นตา แถมดูแลบริษัทให้เราดีแบบไอ้รักมันเนี่ย”

“นั่นสิ แต่จะมีที่ไหนเห็นความดีของเพื่อนเราบ้างไหมนะ” เด่นลาภว่า สงสัยงานนี้ สุดที่รักอาจจะต้องตกงานนานแน่ๆ