ตอนที่5(คุณอาที่รัก)

ห้องนอนแก้มใส เรือนใหญ่

04:00น.

แก้มใส...

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

"คุณหนูแก้มใสคะ คุณผู้หญิงให้มาปลุกค่ะ"เสียงของแม่เฟื่องเคาะประตูพร้อมกับเอ่ยเรียกฉัน ฉันก็งัวเงียลุกขึ้นนั่งขยี้ตาไล่ความง่วงให้ออกไป

"ค่า หนูตื่นแล้วค่ะ ขออาบนำ้แปปหนึ่งนะคะ"ฉันตะโกนบอกแม่เฟื่องกลับไปพร้อมกับบิดตัวไปมาเพื่อคลายความขี้เกียจ

"ค่า เดี๋ยวถ้าคุณหนูอาบนำ้แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปหาคุณผู้หญิงที่ห้องครัวเลยนะคะ"เเม่เฟื่องเอ่ยตอบฉันกลับมา

"รับทราบค่ะ"ฉันก็ขานรับเธอ

"อ๊ะ โทรศัพท์หายไปไหน!"ฉันเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันเอามือไปควานหาโทรศัพท์ตามหัวเตียงและบนที่นอนแต่กลับไม่พบโทรศัพท์ของฉันเลย สงสัยจะทำตกไว้ที่บ้านอาธันแน่เลย เมื่อคืนหลังจากที่ฉันกลับมาจากบ้านของอาธันฉันก็เอาแต่นอนร้องไห้จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

"เพิ่งจะตี4โอ้ย!จะรีบตื่นไปไหนคะเนี่ยคุณย่าขา"ฉันบ่นขึ้นในขณะที่มองนาฬิกาแขวนอยู่บนผนังห้อง และลุกขึ้นจากเตียงนอนเดินเข้าไปยังห้องอาบนำ้เพื่อจะล้างหน้าแปรงฟันและอาบนำ้ชำระร่างกายและออกมาแต่งกายด้วยผ้าซิ่นลายไทยงดงามและสวมเสื้อยืดสีขาวรัดรูปพอดีกับร่างกายของฉันที่ทำให้ดูสวยสง่างามและเรียบร้อยเหมือนหญิงไทยใจงามฉันถักเปียสองข้างในดูน่ารักสดใสขึ้นอีกนิดเพื่อมัดใจคุณย่า

4:30น.

ห้องครัว

"อ่ะ คุณหนูแก้มใสมาแล้วค่ะคุณผู้หญิง"เเม่เฟื่องเอ่ยบอกคุณย่าขึ้นทันทีด้วยนำ้เสียงตื่นเต้นปนดีใจที่เธอเห็นฉันตื่นเช้าเข้ามาในครัวได้ล่ะมั้ง

"น่าตายิ้มแย้มแจ่มใส แต่ทำไมมองดวงตาของหลานบวมๆละจ๊ะ?"คุณย่าที่ตอนนี้ท่านยืนทำอาหารอยู่หันมามองสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมของฉันแล้วท่านจะเห็นสิ่งผิดปกติของฉันจึงเอ่ยถามฉันขึ้นด้วยความสงสัย ที่ตาฉันบวมเพราะฉันนอนร้องไห้ยังไงล่ะ ตราบใดที่อาธันยังไม่ได้แต่งงาน ฉันก็ยังมีสิทธิ์ในตัวเขา ฉันจะแย่งอาธันของฉันกลับมาเป็นของฉันให้ได้!!!เลยคอยดูเถอะ!

"คุณหนูแก้มใสทำหน้าเหมือนกำลังสะใจอะไรอยู่เลยนะคะ?"แม่เฟื่องที่เธอมองหน้าฉันอยู่ตลอดเอ่ยถามฉันมาด้วยนำ้เสียงสงสัย ฉันกำลังสะใจที่ฉันคิดจะไปแย่งอาธันมาจากแฟนของเขาน่ะสิหึๆ

"เปล่าหนิค่ะ แก้มใสก็แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยนะคะ มาทำกับข้าวกันดีกว่าค่ะ^_^"ฉันเอ่ยขึ้นอย่างเปลี่ยนเรื่องและเดินเข้าไปสวมกอดเอวคุณย่าทางด้านหลังพร้อมกับวางคางเกยไปบนไหล่ของท่าน ท่านก็ยกมือขึ้นมาจับแก้มของฉันพลางค่อยๆลูบแก้มของฉันอย่างเอ็นดู

"ฟอดดด หนูรักคุณย่านะคะ^_^"ฉันหอมแก้มคุณย่าไปหนึ่งทีพลางเอ่ยบอกรักท่าน ท่านก็เอียงคอมามองหน้าฉันแล้วก็อมยิ้มขึ้น

"ฟอดดด จ๊ะ ย่าก็รักหนูจ๊ะแก้มใส^_^"คุณย่าหอมแก้มของฉันกลับมาและเอ่ยบอกรักฉันคืนเช่นกัน

"มาสิจ๊ะลูกมาลองปรุงนำ้เเกงดู"คุณย่าเอ่ยบอกฉันให้เข้าไปปรุงแกงอะไรสักอย่างนี้แหละ เฮ้อเดี๋ยวอีแก้มใสขอสวมบทกุลสตรีหญิงไทยใจงามโชว์เสน่ห์ปลายจวักก่อนนะคะ

06:30น.

หน้าบ้าน ธนะปรีดากุล

"คุณแม่ครับ"เสียงของอาธันดังเรียกคุณย่าจากทางข้างหลังฉัน ฉันที่ยืนกอดแขนคุณย่าอยู่ไม่ได้หันกลับไปมองอาธันหรอก เพราะฉันน้อยใจเขาอยู่น่ะสิ

"อ้าวตาธัน แม่อุตส่าห์ไม่กวนเวลานอนพักผ่อนของลูก แต่ลูกก็ยังตื่นมาใส่บาตรกับแม่จนได้นะ"คุณย่าที่หันหลังไปมองอาธันเอ่ยบอกอาธัน และฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของอาธันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันกับคุณย่า

"ฟอดดด แค่หอมแก้มของคุณแม่สักฟอดสองฟอดผมก็หายเหนื่อยเหมือนปิดทิ้งแล้วล่ะครับ"อาธันที่เดินไปยืนข้างคุณย่าอีกฝั่งหนึ่งพลางก้มหน้าลงไปหอมแก้มคุณย่าและเอ่ยบอกคุณย่าด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสซึ่งผิดกับฉันที่มีใบหน้าอิดโรยดวงตาบวมเบ่งจากการร้องไห้อย่างหนัก

"อึ๊"ฉันยื่นหน้าขยับไปตรงหน้าของอาธัน พร้อมกับทำแก้มให้ป่องๆให้เขา

"อะไรห๊ะเราอ่ะ?"อาธันเอ่ยถามฉันด้วยนำ้เสียงสงสัยปนกวนนิดๆ

"หอมแก้มหนูมั้งสิคะ รับลองหายเหนื่อยเหมือนกันค่ะ"ฉันเอ่ยบอกอาธันพร้อมกับหลับตารอรับปลายจมูกของอาธันอย่างตื่นเต้น เพราะอาธันไม่เคยหอมแก้มของฉันเลยสักครั้งเดียว

"ฟอดดดดดดด"ฉันสัมผัสได้ถึงแรงกดตรงพวงแก้มหวานของฉันพร้อมกับเสียงสูดดมแก้มของฉัน

"อื้อออออ อาธันนน"ฉันบิดตัวไปมาด้วยความเขินอายพร้อมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"คริๆๆๆ "

"ฮ่าๆๆ "

เสียงหัวเราะของคุณย่ากับอาธันทำให้ฉันต้องลืมตากลับไปมองยังสองคนนั้น ก็เห็นว่าอาธันยืนอมยิ้มเอามือปิดปากของเขาอยู่อย่างน่ารักส่วนคุณย่าก็มองฉันพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานเช่นกัน

"งื้อออ หัวเราะอะไรกันอะคะ"ฉันเบะปากพลางเอ่ยถามคุณย่ากับอาธันไปด้วยนำ้เสียงน้อยใจ

"โอ๋ๆๆไม่มีอะไรหรอกลูก พระท่านมาแล้ว"คุณย่าจับแก้มทั้งสองข้างของฉันพลางเอ่ยบอกฉันเป็นจังหวะเดียวกับที่พระภิกษุเดินมาพอดี ฉันจึงถอดรองเท้าอาธันก็ถอดรองเท้าแตะออกเหมือนกันส่วนคุณย่าท่านไม่ได้สวมรองเท้าท่านจึงไม่ต้องถอด

"นิมนต์ก่อนค่ะ หลวงพ่อ"คุณย่าเอ่ยขึ้นและอาธันก็เดินไปถือจานใส่ข้าว ฉันกับคุณย่าก็จับแขนของอาธันที่ตักข้าวในจานใส่ลงไปในบาตรของพระภิกษุรูปหนึ่ง ตามด้วยอาธันหยิบกับข้าวที่ถูกมัดใส่ถุงไว้เรียบร้อยวางลงไปบนบาตรและตามด้วยดอกไม้หนึ่งกำ และเราทั้งสามคนก็นั่งลงรอรับพรจากพระภิกษุท่านนั้น

"จะรีบไปไหนรึป่าวลูก?"คุณย่าเอ่ยถามอาธันหลังจากที่เราใส่บาตรพระเสร็จแล้วและฉันกับอาธันก็สวมรองเท้า อาธันกำลังถือจานข้าวพร้อมกับจับแขนคุณย่าเพื่อพยุงท่านเข้าบ้าน

"ไม่รีบครับ แต่ผมตั้งใจว่าจะแวะไปหาดาหลาสักหน่อยนะครับ เธอน่าจะงอนผมที่เบี้ยวนัดเธอเมื่อคืนนี้"อาธันเอ่ยบอกคุณย่าไปพลางเดินพยุงคุณย่าเข้าบ้าน ฉันเองที่เดินกอดแขนคุณย่าก็ได้ยินคำตอบของอาธันจากที่คุณย่าถาม แฟนของอาธันเธอโชคดีจังที่อาธันรักเธอ

"อ้าว! หนูดามาเหรอ ทำไมเราไม่ชวนเธอมาบ้านล่ะตาธัน เย็นนี้ไปชวนเธอมาทานข้าวที่บ้านเราเสียนะตาธัน ลูกคนนี้หนิมีแฟนกับเขาทั้งทีก็ดูแลเธอดีๆหน่อยสิจ๊ะ"คุณย่าหยุดยืนและเอ่ยบอกอาธันด้วยนำ้เสียงดุๆนิดๆแต่ไม่ได้จริงจัง ส่วนอาธันก็ส่งยิ้มแหยๆให้คุณย่า ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด คุณย่าท่านชอบแฟนอาธันมากขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยเฮ้ออออออ

"ครับคุณแม่ ผมจะไปชวนว่าที่ลูกสะใภ้คนสวยของคุณแม่มาทานข้าวเย็นนี้กับคุณแม่ให้ได้เลยครับ"อาธันเอ่ยบอกคุณย่าด้วยนำ้เสียงแจ่มใสร่าเริง ฉันที่เจ็บจี๊ดๆ ข้างในนำ้ตาของฉันเริ่มคลออีกแล้ว

"จ๊ะ อืม จริงสิแล้วหลานสาวคนสวยของย่ามีแฟนรึยังนะ?"คุณย่าเอ่ยถามฉัน ฉันนี้รีบกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา พร้อมกับค่อยๆหันกลับไปส่งยิ้มหวานให้คุณย่า ฉันก็ชำเลืองตามองอาธันที่ตอนนี้ เขาก็มองมาที่ฉันเหมือนเขาอยากฟังคำตอบของฉันเหมือนกันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า

"มีแล้วค่ะ แฟนหนูน่ะเรียนวิศวะค่ะคุณย่า หล่อลากมากเดือนมหาลัยคู่กับหนูเลยนะคะ"ฉันเอ่ยคำโกหกให้คุณย่าฟังทั้งคุณย่าและอาธันมีสีหน้าที่ตกใจ ฉันก็กระตุกยิ้ม

"ชื่ออะไรนามสกุลอะไรลูกเต้าเหล่าใคร เป็นคนดีไหมคบกันมานานหรือยัง"คำถามยาวเหยียดแบบนี้ไม่ใช่คำถามของคุณย่านะคะ แต่เป็นคำถามของอาธันสุดหล่อของฉันเองค่ะ

"ชื่อนาย ทักษ์ดนัย รุ่งเรืองสกุลจิต ชื่อเล่นกองทัพ เป็นคนดีมากกก สุขภาพบุรุษหล่อน่ารัก คบกันมาสามปีแล้วค่ะ!"ฉันเอ่ยคำโกหกตอบอาธันไปอาธันก็มองฉันด้วยสายตาไม่พอใจแต่แค่แวบเดียวสายตาของอาธันก็เปลี่ยนมาเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอะไรของเขากันน่ะทำไม่เหมือนสนใจ อีกองทัพกูขอยืมชื่อมึงหน่อยละกันนะ กองทัพหรือคนที่ฉันอ้างชื่อว่าเป็นแฟนของฉันซึ่งจริงๆแล้วมันเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทของฉันมาก ฉันกับมันคบเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ม.1ยั้นขึ้นมหาลัยแต่มันไม่ได้เรียนคณะเดียวกับฉันมันเรียนวิศวะสาขายานยนต์ มันชอบแข่งรถชอบความเร็วและมันก็เป็นเดือนคู่กับฉันด้วยเหมือนกัน

"เหรอจ๊ะลูกว่างๆพาเขามาให้ย่ารู้จักมั่งนะจ๊ะ"คุณย่าของฉันท่านเอ่ยบอกฉันด้วยนำ้เสียงปกติไม่มีตกใจอะไรเลยสักนิด

"ได้ค่ะ ตอนนี้ปิดเทอมพอดีเดี๋ยวหนูค่อยโทรไปชวนทัพมานะคะคุณย่า"ฉันเอ่ยบอกคุณย่าด้วยนำ้เสียงร่าเริงและหันไปยักคิ้วให้อาธัน อาธันก็มองหน้าฉันด้วยสายตานิ่งๆซึ่งฉันเองไม่รู้เลยว่าอาธันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เขาทำเหมือนจะสนใจฉันแต่มันก็เหมือนไม่ได้สนใจอะไรมากมายหรืออะไรไม่รู้ฉันเองก็ไม่เข้าใจเขาเลยสักนิดเดียว

"อ้อ คุณแม่ครับ ผมคงต้องรีบไป ผมคิดถึงดาหลาจะแย่อยู่แล้ว ผมไปก่อนนะครับสวัสดีครับ"อาธันหันมาบอกคุณย่าและยกมือสวัสดีคุณย่าพลางส่งจานข้าวมาให้ฉันถือพร้อมกับส่งโทรศัพท์เครื่องหรูของฉันคืนมาด้วย ฉันก็รับจานข้าวและโทรศัพท์มาจากอาธัน และยืนมองอาธันที่รีบไปหยิบเสื้อสูทพร้อมกระเป๋าถือใบสีดำและรีบวิ่งขึ้นรถขับออกไปจากโรงจอดรถอย่างไว อะไรของเขาจะคิดถึงอะไรมากขนาดนี้ แหวะ!แค่ฉันยังไม่ได้เห็นหน้าแฟนของอาธัน ฉันก็รู้สึกเกลียดหล่อนซะแล้วสิ!!!