Chapter 3 สังเวยพรหมจรรย์ 1

‘ท่านจะกลับเป็นมนุษย์ดังเดิม เมื่อได้รับและได้มอบสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดให้กับหญิงสาว’

เขายังจดจำถ้อยคำสุดท้ายก่อนที่แม่มดจะหายตัวไปได้อย่างแม่นยำ อะไรกันคือสิ่งล้ำค่าจากหญิงสาว หากว่าไม่ใช่เยื่อพรหมจรรย์ เขาเชื่อเช่นนั้นและพยายามตามหามานับร้อยปี หาผู้หญิงสักคนที่จะมอบสิ่งที่สำคัญที่สุดให้แก่เขาเพื่อลบล้างคำสาป

เมื่อการเสพสังวาสเป็นแค่เพียงหน้าที่เพื่อให้หลุดพ้นจากบ่วงสาป เขาจึงค่อยๆ ตายด้านและไม่รู้สึกต้องการผู้หญิงคนไหนอีกเลย เขาประกอบกิจอย่างรวดเร็วเพียงเพื่อทำลายเหยื่อพรหมจรรย์ของพวกเธอเหล่านั้น คนแล้วคนเล่า ทว่าครั้งนี้กลับไม่เหมือนทุกครั้ง...

แปลก! ร่างกายของเขาตื่นตัวและแข็งขันเพียงแค่ได้เห็นใบหน้า เรือนร่าง และกิริยาท่าทางของเธอ ยิ่งเมื่อได้สัมผัสลูบไล้ไปตามร่างกายนุ่มนิ่ม เขาก็แทบจะกลั้นหลั่งเอาไว้ไม่อยู่ เขาเกือบเป็นไอ้ไก่อ่อนเพียงเพราะเด็กสาวไร้เดียงสางั้นหรือ เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

หมาป่าหนุ่มค่อยๆ ผละออกจากริมฝีปากหวาน เขาลากลิ้นร้อนตวัดปลายถันกดหนักๆ ก่อนจะดูดกลืนเข้าไปเต็มคำ มือหนาข้างหนึ่งเคล้นคลึงทรวงอกอิ่ม ส่วนมืออีกข้างนั้นเลื่อนลงต่ำบดขยี้เกสรดอกไม้จนเธอบิดร่างไปมา เขารอจนดอกไม้กลั่นน้ำหวานออกมาจนเปียกชุ่ม จึงจับขาของหญิงสาวกางออกแล้วเบียดเอวสอบเข้าไปแทน

หญิงสาวเบิกตาด้วยความกลัวเมื่อรู้ว่าเขากำลังจะล่วงล้ำเข้ามาในกายเธอ ทว่าเธอกลับไม่มีสิทธิ์ได้ร้องประท้วงเพราะเขาก้มลงปิดริมฝีปากของเธอ จูบหนักร้อนแรงจนหัวใจของหญิงสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ อาศัยช่วงที่เธออ่อนระทวยไปกับรสจูบ เขาก็ขยับแก่นกายชำแรกเข้าไปในร่องลึกทันที

“โอ๊ย!” หญิงสาวนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มันบีบรัดแน่นไปหมด เธอส่ายหน้าแรงๆ จนผมสวยสยายเต็มหมอน ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ

“อยู่นิ่งๆ สาวน้อย” เขาก้มลงกอดเธอแต่ไม่มีทีท่าว่าจะขยับออกจากกายเธอ

“ออกไป เอามันออกไปจากตัวฉัน!” หญิงสาวเริ่มดิ้นและต่อต้าน ทว่าหมาป่าหนุ่มกลับไม่สนใจ เขาแกะผ้าที่มัดข้อมือของหญิงสาวออก แล้วจับมือของเธอให้วางลงบนไหล่หนาของตนเอง

“ถ้าเจ็บก็หยิกลงมาแรงๆ ได้เลย เจ้าจะได้รู้สึกดีขึ้น”

เพียะ!

เธอไม่หยิกแต่เลือกที่จะตบเขาสุดแรง ใบหน้าหล่อราวกับรูปสลักมีรอยแดงเป็นรอยริ้วจากฝ่ามือ บ่งบอกว่าเขามีชีวิต มีเลือดเนื้อไม่ต่างจากเธอซึ่งเป็นมนุษย์

“ออกไป!”

เธอใช้สองมือดันที่แผงอกของเขา ดันแรงให้เขาถอยออกห่าง แต่ตัวเธอทั้งเล็กและบอบบางเมื่อเทียบกับร่างกายสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่ม ร่างกายของเขาจึงแทบไม่ขยับทั้งที่เธอออกแรงดันจนสุดแรง

“อะ...อือ”

หญิงสาวเผลอครางออกมาด้วยความตกใจ เพราะเธอดิ้นจึงทำให้เขายิ่งล่วงล้ำเข้าไปในกายเธอได้ลึกขึ้น และถึงแม้ว่ามันจะยังรู้สึกเจ็บแต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างแทรกผ่านเข้ามาอย่างรวดเร็ว หัวใจเธอเต้นแรงจนแทบกระโจนออกมานอกอก ไม่กล้าขยับตัวอีกเลย มีเพียงดวงตาที่เขม่นมองชายหนุ่มอย่างมาดร้าย ทว่าเขากลับก้มลงจุมพิตเบาๆ ที่หน้าผากของเธอ