บทที่ 4 ถามข่าวคราว

Toy part

ทันทีที่ก้าวพ้นออกมาจากห้องของงานปาร์ตี้สละโสด ชายหนุ่มมองหน้าพนักงานที่ยืนอยู่หน้าห้องยิ้ม ๆ แล้วเปิดประตูเข้าห้องติดกันทันที

“มาแล้วเว้ย พระเอกของงาน ไปทำอะไรมาวะ ไอ้เจมันรอจนงอนจะกลับไปนอนแล้วเนี่ย” คริสว่าพรางลุกขึ้นอ้าแขนกอดเพื่อนรักแล้วตบบ่าทักทายเบา ๆ

“ยิ้มมาเลยนะครับไอ้หมอ พวกกูนัดเลี้ยงต้อนรับมึงนะครับ เมื่อกี๊มึงอยู่ในร้านนี้ใช่มั้ย” เจเดนว่าพรางยื่นแก้วให้เพื่อนรัก

“เออ...รู้ไงครับ กูถึงได้มานี่ไง” ชายหนุ่มพร้อมกับนั่งลงที่โซฟาเดี่ยวรับแก้วจากเจเดนมาจิบ

“ยิ้มมีพิรุธนะไอ้นี่ แล้วมึงไปไหนมา” เจเดนถามเพื่อนอย่างรู้ทัน

“แถว ๆ นี้แหละ”

“แล้วจะไปต่อ หรือจะอยู่กับพวกกูต่อ?”

“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ” ชายหนุ่มถามเพื่อนแล้วยิ้มจนตาหยีซึ่งอาการนี้เพื่อนรักอย่างเจเดนรู้ดีว่าเพื่อนจะทำอะไรต่อไป

“หึ! มึงเชื่อกูหรือยังไอ้คริสว่าหนอนหนังสือในตำนานมันตายห่าไปหลายปีแล้วเว้ย ตอนนี้มันกลายเป็นศิษย์เอกของพี่จาไปเรียบร้อยแล้ว” เจเดนหันไปตอบเพื่อนรักพร้อมกับยกแก้วขึ้นกระดก แล้วยื่นให้สาวสวยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชงใหม่

“อย่าพูดแบบนั้นสิวะ นาน ๆ ครั้ง ผ่อนคลายนิด ๆ หน่อย ๆ ตามประสา แล้วนี่พี่จาไม่มาด้วยล่ะ” ทอยว่าพรางถามหาพี่ชายเพื่อนรักที่สนิทสนมกันดี

“มึงอย่าได้ถามหา ท่านรองจาติรัชกับพวก เข้าป่าได้ 3 วันแล้วครับ ครั้งนี้เห็นบอกว่าจะไปแถวกาญจน์แล้วข้ามฝั่ง กูว่าอีกหน่อยอาโรมคงไล่ออกแล้วเรียกเด็กทุนที่แกส่งเรียนมาทำแทนมันซักคนน่ะแหละ ตีสเกิ๊น ไอ้ฉิบหาย วัน ๆ คิดแต่จะไปป่า อีกซักปี 2 ปี กูว่าคงได้ชะนีมาทำเมียซักตัวนั่นแหละ” เจเดนพูดถึงพี่ชายตัวเองขำ ๆ จากัวร์หรือจาติรัช พี่ชายเขาชอบธรรมชาติการผจญภัยในป่ามากและชื่นชอบการถ่ายภาพสัตว์ถึงขั้นถ่ายส่งเข้าประกวดได้รางวัลระดับชาติมาแล้วมากมาย ซึ่งบางครั้งเขาก็ไม่เข้าใจว่าการนั่งนิ่ง ๆ เพื่อรอสัตว์ตัวเดียวเป็นวัน ๆ พี่เขาเรียกว่าความสุขได้ยังไง

“รักใครรักมันมั้ยวะ แล้วนี่มึงจะเริ่มงานเดือนหน้าเลย?” คริสถามขึ้นพร้อมกับมองหน้าเพื่อน คริสเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่ยังติดต่อกันอยู่ เขาเรียนเก่งมากสอบติดแพทย์รุ่นเดียวกันแต่ที่บ้านล้มละลายเขาเลยไม่ได้เรียนต่อ แต่ด้วยความขยันและการช่วยเหลือของเพื่อนรักอย่างเจเดนกับทอย ทำให้เขามีผับเป็นตัวเองในวันนี้ (อดีตเป็นหนอนหนังสือมาด้วยกัน)

“อือ...ว่าจะกลับเชียงใหม่ซะหน่อยว่ะ ไม่ได้กลับนานย่ากูจะลืมหน้าไปแล้ว” ชายหนุ่มตอบเพื่อนแล้วมองมือเรียวที่ลูบต้นแขนตัวเองนิ่ง ๆ ซึ่งอาการแบบนี้เพื่อนสนิทรู้ดีว่าเขาเริ่มไม่โอเค

“อ่อ...แล้วนี่มึงกลับมายาวเลยมั้ย” คริสพยักหน้าพร้อมกับถามในประโยคเดียวกัน

“คิดว่าอย่างน้อยใช้ทุนมหาลัยจบแหละถึงจะไปต่อ ดอกเตอร์อีกใบ กูคุยกับทางมหาลัยแล้วใช้ทุนก็น่าจะ 3-4 ปี แต่ต้องดูอีกที บางทีก็จะต่อที่ไทยนี่แหละ แม่กูก็อยากให้กลับยาว ป๊ากูก็เริ่มบ่น ๆ ว่าไม่มีคนช่วยงาน ไม่แน่ถ้าใช้ทุนมหาลัยเสร็จอาจต้องย้ายไปเชียงใหม่จะได้ไปใช้ทุนป๊ากับแม่ต่อ แค่พูดนี่ก็เหนื่อยแล้ว” ชายหนุ่มตอบพร้อมกับกระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแก้วแล้ววางลงที่โต๊ะ

“เออ...แค่ฟังกูก็เหนื่อย เออ...เห็นแม่บอกว่าวันมะรืน พวกอาโรมนัดกินข้าวกัน ป๊ามึงจะมาออฟฟิศ อามาร์คกับอาศิลาก็จะมาด้วยบอกว่าจะเลี้ยงต้อนรับมึงนี่” เจเดนพูดขึ้นเหมือนเพิ่งนึกได้

“อืม...แม่โทรมาแล้ว บอกว่าจะได้รู้จักกับน้อง ๆ ด้วย เห็นบอกว่าน้อง ๆ เขารู้จักสนิทกันหมด มีแต่กูนี่แหละที่ไม่เคยเจอน้อง ๆ เลย ต่อไปกูต้องอยู่กรุงเทพอีกยาว รู้จักกันไว้มันก็ดี” ชายหนุ่มว่าตามที่ได้คุยกับแม่ให้เพื่อนฟัง เพราะถึงครอบครัวของเขากับเพื่อน ๆ ของป๊าจะสนิทสนมกันมาตั้งแต่สมัยพวกท่านเรียนมัธยมและมีลูก ๆ ก็พามารู้จักกันเป็นพี่เป็นน้องกันหมด แต่ด้วยความที่เขาเกิดก่อนพวกน้อง ๆ วัยที่ห่างกันเลยไม่รู้จะเริ่มสนทนาแบบไหน และมุ่งมั่นที่จะอ่านหนังสือมากเกินไป ทำให้เวลาที่นัดรวมตัวพ่อ ๆ กับครอบครัว ทอยจะเป็นคนเดียวที่ขอไม่มา ด้วยความคิดตอนนั้นคือเสียเวลา จนเริ่มโตเมื่อเขามาเรียนที่กรุงเทพ เขาก็เข้าโรงเรียนประจำชายล้วนและถ้ากลับบ้านเสาร์อาทิตย์เขาก็อยู่แต่ในห้องหนังสือไม่ออกเที่ยวเตร่เหมือนเด็กทั่วไป ทำให้เขาไม่รู้จักน้อง ๆ ลูกเพื่อนพ่อเลยซักคน และตอนนี้เขาคิดว่าต่างคนต่างโตพอที่จะทำความรู้จักกันไว้มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้เหมือนรุ่นพ่อแม่

“น้อง ๆ คงได้เจอแต่น้ำหนึ่งลูกอามาร์คกับน้องซีลูกอาศิลานั่นแหละ ไอ้น้ำวนพ่อมันให้ไปฝึกงานที่ภูเก็ต ส่วนไอ้แฝดนรกซันแซนด์ของอาศิลาคนนึงไปอังกฤษอีกคนไปสิงคโปร์ อยู่ไทยรวมกันบรรลัยฉิบหาย มึงถามไอ้คริสดิ ไอ้ 3 ตัวบาทพวกนี้มาทีไรร้านแทบแตก ส่วนแองจี้น้องกูก็ไม่น่าจะได้มา” เจเดนว่าถึงน้อง ๆ ที่ทอยว่าถึง ซึ่งตอนนี้รุ่นน้องก็โตขึ้นมาก โดยเฉพาะชื่อคุ้นหูชื่อสุดท้ายที่แม่เขาพูดถึงบ่อย ๆ ว่าไปเรียนแฟชั่นดีไซน์ที่อิตาลี่หลายปีและถูกบริษัทใหญ่ที่นั่นซื้อตัวไว้ตั้งแต่ก่อนเรียนจบ เขาไม่รู้ว่าแองจี้กลับไทยมาแล้ว และไม่ได้ซื้อของฝากมาให้เธอเหมือนที่ซื้อมาฝากน้อง ๆ ทุกคนที่เจเดนกล่าวถึง

“แองจี้? ที่แม่กูบอกว่าน้องไปเรียนที่อิตาลี่ตั้งแต่จบเกรด 12 นั่นน่ะนะ กลับไทยมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ทอยถามขึ้นแล้วตวัดตามองสาวสวยที่แอบหอมแก้มตัวเองอย่างไม่พอใจ ถึงเขาจะเป็นคนที่ดูเป็นมิตรได้ง่าย ยิ้มแย้ม แต่เรื่องถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้เขาไม่โอเคเอามาก ๆ “รักษามารยาทด้วย อย่าให้ผมต้องไม่สุภาพ ไอ้คริสมึงอบรมพนักงานด้วยนะอย่าให้มาทำแบบนี้กับแขก กูไม่ชอบ” เสียงนิ่งปนดุของเขาดังขึ้นพร้อมกับดึงแขนตัวเองออกจากเธอ แล้วดึงทิชชูมาหน้าเช็ดตัวเองตรงที่หญิงสาวหอมเมื่อครู่ทันที ซึ่งการกระทำของเขาทำเอาหญิงสาวหน้าม้านไปทันที

“มาได้เกือบปีแล้ว อาโรมกับอาเจ้าไปขอร้องให้กลับมาช่วยที่บ้าน ทางบริษัทเดิมก็ไม่ได้อยากให้มานักหรอก แต่ทำไงได้ล่ะวะช่วงนี้ย่ากูกับยาย แม่อาเจ้าก็ป่วยพร้อมกัน อาเจ้าเลยอยากวางมือให้มันดูแล ตอนนี้มันเป็นหัวหน้าดีไซน์เนอร์อยู่” เจเดนตอบพร้อมกับถอนหายใจ

“อ้าว? แล้วทำไมให้เป็นหัวหน้าดีไซน์เนอร์ล่ะ แบบนี้อาเจ้าก็ยังทำงานอยู่น่ะสิ” ทอยถามขึ้นพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ก็น้องมันจบแฟชั่นดีไซน์มา แล้วทีแรกอาโรมบอกให้ขึ้นบริหารเลย แต่มันกลัวว่าหุ้นส่วนจะไม่เชื่อถือ พนักงานเก่าแก่จะไม่ยอมรับเพราะมันอายุยังน้อยแล้วไม่ได้จบบริหารมาโดยตรงไง มันเลยอยากพิสูจน์ตัวเองจากตำแหน่งเล็ก ๆ ไปก่อน แล้วเรียนเพิ่มเติมกับอาโรม” เจเดนว่าพรางถอนหายใจกับความคิดของน้องสาวคนเล็กของบ้าน

“แล้วแบบนี้มะรืนน้องจะมามั้ย กูไม่รู้ว่าน้องกลับไทยแล้วเลยไม่มีอะไรมาฝากน้องเลย” ทอยถามเพื่อนพร้อมกับมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“กูว่าไม่ว่ะ พรุ่งนี้จะมีประชุมเรื่องคอลเลคชันใหม่ไตรมาสหน้า อาเจ้าให้มันเป็นแม่งานในฐานะหัวหน้าแผนกดีไซน์ ประชุมเสร็จก็น่าจะไปต่างจังหวัดเลย อาเจ้าใช้ให้ไปดูบ้านที่ต่างจังหวัดช่วยตายาย วันศุกร์นู่นแหละถึงจะกลับแล้วไปงานแต่งเพื่อน” เจเดนตอบเพื่อนถึงหน้าที่ของน้องที่ต้องไปดูแลตากับยายที่ต่างจังหวัดแทนแม่ถ้าอาทิตย์ไหนท่านติดธุระ เพราะปีนี้ตาของเธออายุเกือบ 80 แล้วถึงจะร่างกายยังแข็งแรง แต่คนแก่ก็ห่างตาไม่ได้ ถึงจะมีลูกศิษย์ลูกหามาทำค่ายมวยแทนท่านช่วยดูแลแต่ก็ยังไม่อุ่นใจเท่าลูกหลาน

“อืม...” ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วทำท่าจะลุกขึ้น แต่ถูกสาวสวยที่นั่งข้าง ๆ คว้าแขนเอาไว้พร้อมกับยิ้มยั่วยวนอย่างเปิดเผย

“รีบหรือครับ” ...

ไม่ถือตัวนะคะ ก็แค่ไม่ชอบใครลูบ ไม่ใช่คนไม่ใช่คนสะอาดแต่เช็ดทันที คุณพี่เขาเป็นหมอจริง ๆ นะ...