ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

(เหตุการณ์ก่อนหน้านี้)

"ปี๊น! ปี๊น! " เสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้าน วายุรู้ว่าต้องเป็นไอ้ชลธารเพื่อนของเขาแน่ๆ เพราะตอนนี้ก็ได้เวลานัดแล้ว

"คุณพ่อคุณแม่ครับ ไอ้ชลมาแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ" วายุลุกขึ้น เขาแต่งตัวรอพร้อมที่จะออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาได้สักพักแล้ว

"แล้วคืนนี้จะกลับบ้านหรือจะค้างที่คอนโดล่ะ" เป็นเสียงคุณพ่อของวายุที่เอ่ยถามขึ้นเพราะปกติแล้ววายุมักจะชอบนอนพักที่คอนโดซะมากกว่า ที่จะกลับมานอนพักที่บ้าน

นิสัยของวายุไม่เหมือนกับเหนือเมฆ รายนั้นชอบอยู่แต่บ้านตั้งแต่เด็กๆ ไม่ชอบไปนอนที่ไหนนอกจากบ้านของตัวเอง นี่ก็เลยเป็นเหตุผลที่ให้วายุไปบริหารงานอยู่ที่สาขาที่เชียงใหม่ แล้วให้เหนือเมฆบริหารงานอยู่ที่กรุงเทพ

"ยังไม่รู้เลยครับ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ"

"กลับมาบ้านทั้งทีไม่คิดจะนอนที่บ้านบ้างหรือไงเจ้าลูกคนนี้" เป็นเสียงของคุณแม่ ท่านก็บ่นแบบนี้เป็นประจำ

"ไปก่อนนะครับ" แล้ววายุก็เดินออกจากบ้านไป แล้วก็เจอกับไอ้เพื่อนตัวแสบที่มันยืนรออยู่ที่หน้าบ้านของเขานั่นเอง

"ชักช้าจริงๆ เดี๋ยวดึกมากเมียกูโทรตามอดบันเทิงกันพอดี" ชลธารบ่น แต่ก็ไม่ได้จริงจังนัก วายุแอบคิด...กลัวเมียแล้วยังจะหนีเที่ยวอีก

"แล้วจะไปด้วยกันมั้ย" วายุชวนเพื่อนนั่งรถไปคันเดียวกัน เผื่ออีกคนเมาจะได้ให้อีกคนขับ ตอนแรกวายุก็ว่าจะนั่งรถไปคันเดียวกับมันด้วย แต่เขาเปลี่ยนใจ ขับเองน่าจะปลอดภัยกว่า

"ไปสิ วันนี้อยากนั่งรถหรูของคุณหมอพอดี" วายุส่ายหน้าให้เพื่อน ในความเวอร์ของมัน ถ้ามันไปด้วยวันนี้เขาคงต้องกลับมานอนบ้าน ก็ดีเหมือนกัน คุณแม่จะได้เลิกบ่น เพราะชลธารต้องมาเอารถของมันที่จอดทิ้งไว้ที่นี่

"ไปขึ้นรถ" วายุเข้าไปนั่งประจำที่คนขับ แล้วโบกมือให้เพื่อนขึ้นมานั่ง

@สถานที่บันเทิงของคนชอบเที่ยว

"ชั้นบนมั้ย" วายุถามเพื่อน เพราะชั้นล่างบรรยากาศมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มีแต่กลิ่นควันบุหรี่เหม็นก็เหม็น วายุไม่ค่อยชอบเอามากๆเลย แล้วมันก็ไม่ดีต่อสุขภาพด้วย

"ก็ดีเหมือนกัน ได้นั่งมองสาวๆด้วย" เมื่อทั้งสองคนได้ขึ้นมาถึงชั้นบนที่เป็นโซนลูกค้ากระเป๋าหนัก ส่วนมากเขาจะชอบมานั่งกันบนนี้

"สนใจสาวๆ มั้ยครับ" ที่นี่มีบริการสาวสวยนั่งเป็นเพื่อน ดูแล้วเจริญหูเจริญตาโดยเฉพาะชลธาร เหมือนเก็บกฎอย่างไรอย่างนั้น

"สองครับ" วายุบอก

"โนๆๆ จัดมาสี่เลยครับ" ชลธารค้าน นานๆทีจะได้ออกมาเที่ยวแบบนี้สักครั้ง ขนาบข้างไปเลยแล้วกัน

"โอ้โหไอ้ชล ระวังเมียมึงจะตามมานะ กูไม่รู้ไม่เห็นด้วยนะมึง" วายุแอบเหน็บเพื่อน กลัวเมียยังไงของมันวะ ชอบเที่ยวแบบนี้ ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าตัวเองทางอ้อมเลย

วายุถึงกับส่ายหน้าให้เพื่อน แต่สำหรับวายุแล้วเขาโสด จะเรียกมาสักกี่คนก็ย่อมได้ มันไม่ได้ผิดอะไร วายุไม่ได้ชอบอะไรแบบนี้มากนักหรอกนานๆทีก็พอได้ แบบว่าเปลี่ยนบรรยากาศ

"ไอ้หมอมึงจะพูดถึงเมียกูทำไมวะ เสียอารมณ์หมด” ชลธารทำหน้าเซ็งๆ

เมื่อเวลาผ่านไป ทั้งสองนั่งคุยกันไปโดยมีสาวๆ ขนาบข้างซ้ายคนขวาคน ชลธารไม่ได้คิดจะนอกกายเมียแต่อย่างใด เขาแค่ออกมาดูอะไรสวยๆ งามๆ แล้วก็กลับ ไม่ได้คิดที่จะไปต่อกับแม่สาวนมโตพวกนี้หรอก

ส่วนคุณหมอวายุก็เช่นกัน ถึงเขาจะยังไม่มีเมีย แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะนอนกับผู้หญิงพวกนี้ อาจจะมีบ้างแต่ก็ไม่ได้บ่อยนัก

"กลับกันดีกว่าว่ะดึกแล้ว" วายุชวน แล้วแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมันก็เริ่มทำให้มึนหัวแล้วด้วย

"กลับก่อนนะครับสาวๆ" ชลธารก็อยากกลับแล้วเหมือนกัน ป่านนี้เมียของเขาคงชะเง้อคอยาวรอแล้วแหละ

"ค่า...วันหน้ามาใหม่นะคะ" ผู้หญิงพวกนี้แต่ละคนเชิญชวนแล้วก็ยั่วยวนเต็มที่ โดยเฉพาะสายตาที่พวกหล่อนมองไปที่วายุ คุณหมอหนุ่มสุดหล่อ

"คุณสุดหล่อคนนี้ ไม่สนใจพวกเราสักคนเหรอคะ" หนึ่งในสี่คนหันไปถามวายุอย่างเชิญชวนด้วยสายตาและท่าทาง เพราะความหล่อเหลาของเขานั้น ใครเห็นก็ต้องสะดุด แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะสนใจใครเป็นพิเศษ

"เอาไว้วันหลังดีกว่านะครับ วันนี้ผมไม่สะดวก" วายุมองไปที่ไอ้เพื่อนรักที่มันยืนยิ้มอยู่ ก็เขาสองคนต้องกลับด้วยกัน วายุไม่ได้โกหก จากนั้นเขาสองคนจึงเดินลงบันได

"เฮ้ยๆ ไอ้หมอเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะหนีอะไรมาเลยว่ะ เธอวิ่งมาทางเราด้วยว่ะ" สัญชาตญาณตำรวจมองแว๊บเดียวก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ เมื่อวายุกับชลธารเดินลงมาถึงชั้นล่าง ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาทางที่พวกเขายืนอยู่

"ปัก...โอ๊ย!!"

"คุณเป็นอะไรมั้ยครับ" พริ้งพราววิ่งอย่างรีบร้อนมาชนเข้ากับแผงอกของวายุพอดี จนเธอเกือบจะล้ม แต่มีแขนแข็งแรงรั้งเอวของเธอเอาไว้ได้ทัน

"ช่วยด้วยค่ะ พาฉันออกไปจากที่นี่ที" เธอร้องบอกเสียงสั่น ในขณะที่ตอนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของวายุ

"ปล่อยผู้หญิงคนนี้เดี๋ยวนี้นะ เธอเป็นแฟนผม" ผู้ชายคนที่เดินตามพริ้งพราวมารีบแสดงตัวเป็นเจ้าของทันที

"ไม่จริงนะคะคุณอย่าไปเชื่อ" ตอนนี้อาการของพริ้งพราว เริ่มออกอาการหนักขึ้นแล้ว เธอร้อนรุ่มไปหมดทั้งตัว แต่ยังคงเก็บอาการได้อยู่

"คุณผู้หญิงคนนี้เธอบอกว่าไม่ใช่แฟนคุณ เชิญคุณกลับไปที่เดิมถ้าไม่อย่างนั้นเรื่องถึงโรงพัก" เป็นเสียงของชลธารที่โชว์บัตรเจ้าหน้าที่ แสดงตัวว่าเขาคือตำรวจ ที่จริงวันนี้เขาต้องการมาเที่ยวไม่ได้คิดว่าจะได้มาปฏิบัติหน้าที่ด้วย

"ฝากไว้ก่อนเถอะมึง" แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมด้วยอารมณ์เหมือนเด็กถูกแย่งของเล่น

วายุกับชลธาร พาพริ้งพราวเดินออกมาข้างนอก แล้วคิดว่าจะแยกย้ายกันตรงนี้ แต่ขาของเธอเริ่มอ่อนยืนไม่อยู่ ร่างกายร้อนรุ่ม ทำให้เธอเอามือของเธอนั้นลูบแผ่นหลังของวายุเบาๆ ที่จริงเธออยากจะทำมากกว่านี้ แต่ด้วยความที่เธอยังพอมีสติอยู่บ้าง

"คุณทำอะไรน่ะ!" เป็นจังหวะเดินมาถึงที่รถพอดี ตอนแรกวายุคิดว่าเธอเดินแยกไปแล้วซะอีก เมื่อวายุหยุดเดินแล้วหันมาถามเธอเสียงเข้ม พริ้งพราวทนไม่ไหวกับอาการของตัวเองอีกต่อไป เธอเข้าไปกอดวายุอย่างแน่น จนชลธารรู้ได้ทันทีว่าเธอไปโดนอะไรมา เพราะสายตาของเธอมันฟ้อง

"ปล่อยผมเดี๋ยวนี้นะ...คุณจะทำบ้าอะไรเนี่ย" วายุกำลังถูกหญิงสาวตรงหน้าลวนลาม เขากำลังจะแกะมือของเธอออกแต่ชลธารก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อนว่า...

"ไอ้หมอ เธอโดนยาว่ะ"

"ร้อน...ฉันร้อน" แล้วอาการของเธอตอนนี้ก็เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนวายุต้องมองหน้าเธอชัดๆอีกครั้ง

"เอาเธอขึ้นรถ!!" วายุโยนหญิงสาวให้เพื่อน ให้พาเธอขึ้นรถแล้วเขาก็มานั่งประจำตำแหน่งคนขับทันที ด้วยความที่ตัวเองเป็นหมอจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ทรมาน โดยที่เขาไม่ช่วยหรือไม่สนใจไยดีเธอเลยมันก็ดูจะใจร้ายเกินไปหน่อย

ชลธารกำลังจะช่วยเอาพริ้งพราวขึ้นรถ แต่เสียงโทรศัพท์ ของชลธารก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะซะก่อน เขากดรับทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา

"ครับ ที่รัก"

"......."

"กำลังจะกลับแล้ว อีกแป๊บเดียวเดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ" วายุได้ยินที่เพื่อนพูดกับโทรศัพท์ถึงกับตาโต เพราะมันไม่เข้ามานั่งด้านหน้า แต่เปลี่ยนตำแหน่งให้หญิงสาวคนนี้ เข้ามานั่งข้างๆเขาแทน แล้วมันก็ปิดประตูรถทันทีโดยที่มันไม่เข้ามานั่งด้วย นี่มันกำลังจะทิ้งกันนี่!

"ไอ้หมอ กูไม่ไปด้วยนะ เดี๋ยวกลับแท็กซี่เมียกูโทรตามแล้วว่ะ ถ้าไปกับมึงมีหวัง เมียกูถลกขนบนหัวออกหมดแน่ๆ" คนกลัวเมียยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด กำลังจะทิ้งให้คุณหมอวายุดูแลหญิงสาวคนนี้ตามลำพัง

"เออ...รีบไปเลย" วายุบอกเพื่อนเสียงดัง เขาประชด!!

"รีบไปนี่คือ..." ชลธารไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูด ที่จริงมันต้องบอกให้เขาอยู่ช่วยมันสิถึงจะถูก

"รีบไปไกลๆ ตีนกูเลย...ไอ้สัส" วายุเข้าไปนั่งในรถ แล้วมองไปที่ผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่ด้านข้าง ตอนนี้เธอกำลังปลดกระดุมเสื้อออกแล้ว วายุเห็นดังนั้นจึงรีบขับรถออกไปด้วยความเร็ว

"คืนนี้ผมจะช่วยคุณเอง"