บทที่ 3 พรหมลิขิต หรือ เวรกรรม

ก็อกๆ

“เชิญค่าาา..”

“....”

“มีอะไรให้ชะ…อึก!”

ฉันเงยหน้าจากการจัดระเบียบบนโต๊ะทำงาน หันมองแขกที่เข้ามารักษา ทันทีที่เห็นว่าเขาคือใคร ลมหายใจก็สะอึกทันที เพราะมันคือคนที่ฉันไม่อยากเจอที่สุดในชีวิตน่ะสิ !

“ทำแผลครับ”

ชายหนุ่มอีกคนพูด ก่อนจะจูงแขนเจ้าตัวเข้ามา เขาเมินใบหน้าหันมองทางอื่น ทำตัวอิดออดต้องจูงตลอดเวลาเหมือนควายที่ถูกล่ามเชือกไว้

“เร็วๆ สิวะ กลัวหมอรึไง เดี๋ยวเลือดก็ไหลหมดตัวหรอก…”

“...”

“คุณหมอครับ ไอ้บ้านี่โดนเรื่องตอกหนีบนิ้วครับ ไม่รู้มัวเหม่ออะไรของมัน”

ผู้ชายคนนั้นบอกอาการไปบ่นไป พลางจับยกนิ้วมือหัวแม่โป้งที่อาบเลือดของฮัลวอลขึ้นให้ฉันเห็นชัดๆ

“รบกวนนั่งรอบนเตียงพักเลยค่ะ เดี๋ยวหมอขอเตรียมยาทำแผลสักครู่”

“คร้าบบบ… เอ้าไอ้นี่ วันนี้ลีลาจังวะ ต้องให้จูงไปทุกที่เลยรึไง”

ผู้ชายคนนั้นบ่นซ้ำๆ เมื่อเห็นเพื่อนชายของเขา ยังยืนนิ่งที่หน้าประตู ปล่อยเลือดหยดลงพื้น

หลังเจ้าตัวถูกลากมานั่งที่เตียงตามสั่ง ฉันก็ลงมือทำแผลให้ โดยไม่มองหน้าเขาสักนิด กลิ่นของเขา …บุหรี่แรงกว่าเมื่อก่อนอีกแฮะ แปลว่าสูบหนักขึ้นงั้นหรอ ดี ตายไปเลย!! อยู่ไปก็หนักแผ่นดิน

“โอ้ย!”

ฉันจงใจลาดแอลกอฮอล์ไปที่แผลสดนั้น เพราะเกิดอาการหมั่นไส้ ตาคมหันมาจ้องเขม็งใส่ ฉันกัดฟันยิ้มแบบนางมารส่งให้ และบีบนิ้วที่เป็นแผลไว้แน่น จนเลือดเริ่มไหลซึมออกมาอีกครั้ง

“ร้องเสียงดังเลยนะคะคนไข้ แผลเล็กนิดเดียวเอง”

“….”

“ต้องมาล้างแผลทุกวันนะคะ เดี๋ยวจะเป็นหนอง ถ้าอาการแย่ลงอาจจะต้องถอดเล็บ เดี๋ยวหมอจะจัดยาแก้อักเสบกับแก้ปวดไว้ให้ ถ้าเป็นไปได้กรุณางดเหล้าหรืออาหารแสลงด้วยนะคะ”

ฉันร่ายยาวเหยียดตามหน้าที่ ก่อนจะพันผ้าพันแผลให้จนหนาเตอะ แอบมองเจ้าตัว พอเห็นเขากัดฟันจนสันกรามขึ้น ใบหน้าคมนิ่วคิ้วขมวดด้วยความเจ็บจากฝีมือฉัน ก็แอบขำสะใจเบาๆ

“..หมอมือหนักนะครับ”

เสียงติแผ่วๆ ลอยตามลมมา ฉันเงยหน้ามองเขา สายตาจรดได้ไม่ถึงสามวินาทีก็ต้องก้มหลบเช่นเดิม

ตั้งแต่เลิกกันไป นี่เป็นครั้งแรกที่เราคุยกัน...

ฉันแกล้งทำหูทวนลม ไม่ตอบโต้กลับก้มหน้าก้มตาเก็บของและส่งสมุดรายชื่อเข้ารับการรักษาให้เจ้าตัวเซ็น

“คุณหมอชื่ออะไรนะครับ เห็นว่ามาทำงานได้เกือบเดือนแล้ว ยังไม่รู้จักเลย” เพื่อนของเขาถาม

“ดายอนค่ะ หมอคิมดายอน” ฉันตอบแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

“...หึ”

เสียงหัวเราะปริศนาจากผู้ชายที่ควรจะเป็นแค่อากาศธาตุดังขึ้น เขาเป็นอะไร ขำฉันงั้นหรอ หรือเจ็บแผลจนประสาทหลอนไปแล้ว

… หึ บ้านนายสิ มาทำแผลคราวหน้าฉันจะเอาให้น้ำตาล่วงเลย

“อันนี้ยาค่ะ ..แก้อักเสบกินหลังอาหารเช้าเย็น ส่วนยาแก้ปวดกินตามอาการ แต่อย่าให้เกินวันละ 3 เม็ดนะคะ”

ฉันส่งถุงยาให้เขา เจ้าตัวรับแล้วลุกขึ้นเดินออกไปทันที โดยไม่ขอบคุณสักคำ

ไร้มารยาทที่สุด!!

“เฮ้ย รีบไปไหนวะ …เอ่อ ขอบคุณครับหมอ”

ชายคนนั้นโค้งหัวขอบคุณฉันแทนเพื่อนของเขา แล้ววิ่งตามหลังไป....เอาเถอะ นี่สังคมการทำงาน เราต่างคนต่างโตแล้วนิ ฉันจะวิ่งหลบหน้าเขา อย่างตอนมหา’ลัยก็คงไม่ได้

ถ้าต่างคนต่างอยู่แบบนี้ ..ก็คงดีแล้วแหละ

---------------------------------------------------------------------------------------

ชเวฮัลวอล Said

นี่มันพรหมลิขิตหรือเวรกรรม กำลังสนองคืนกันแน่ ?

..คิมดายอน เธอเป็นแฟนเก่าผม และผมรู้ว่าเธอมาทำงานที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวขาเข้าบริษัทมาแล้วครับ ที่นี่โรงงานอุตสาหกรรมรถยนต์ พนักงาน 70% เป็นผู้ชาย ถ้ามีผู้หญิงเข้ามา แถมสวยๆ ด้วยอีกเนี้ย เรื่องรือตั้งแต่วินาทีแรกแล้วครับ

ผมพยายามหลีกเลี่ยงเธอมาตลอด ถ้าเธอไปตรงไหน ผมจะไม่ไปตรงนั้น เช่นวันที่เธอมากับไอ้หมอหน้าหวานที่โรงอาหาร ผมกำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยก็ต้องรีบวางช้อนลง

และแจ็คพล็อตวันที่พี่ในแผนกถูกแม็กซ์หล่นมาทับขา ผมมัวเป็นห่วงเพื่อนร่วมงาน ได้สติอีกทีเธอก็เด่นอยู่ท่ามกลางวงล้อมแล้ว จากที่ควรจะรีบหันหลังเดินหนี หลบเลี่ยงไปอย่างทุกครั้ง ผมกลับยืนจ้องเธออยู่แบบนั้น

เกือบ 3 ปีแล้วที่ผมไม่ได้เจอธอใกล้ๆ ตัวเป็นๆ แบบนี้ ในวินาทีที่เราผสานตากัน เธอดูตกใจและชะงักนิ่งไป ส่วนผมหัวใจเหมือนหยุดเต้น ความรู้สึกต่างๆ ถาโถมเข้ามาจนผมแทบไม่มีสติ

วันนั้น.. ผมรู้สึกผิดกับเธอบ้างไหม ?

แน่นอนครับว่า รู้สึกผิด วันนั้นผมเมาบวกกับอารมณ์อยากเซ็กส์ เลยหน้ามืดแบกหญิงอื่นกลับมานัว ใครจะไปรู้ว่าดึกขนาดนั้นเธอยังจะย้อนกลับมาหาผมที่ห้องอีก

ถึงจะรู้สึกผิดแต่อย่าลืมสิ ผมเป็นผู้ชายนะ ! จะให้นอนจับมือกับผู้หญิง มันไม่ทดสอบความอดทนเกินไปหรอ ต่อให้ไม่เกิดเรื่องแล้วเลิกกันในวันนั้น ด้วยความต้องการของผมและเส้นข้อห้ามแปลกๆ ของเธอ ก็ต้องทำให้เราเลิกกันในสักวันอยู่ดี

และผมรู้ว่าผมกลายเป็นไอ้ชั่วโดยสมบูรณ์แบบในสายตาเธอไปแล้ว เพราะแบบนั้น ผมถึงไม่อยากไปยุ่งกับอนาคตที่สดใสของเธอ ปล่อยให้เธอไปเจอคนที่ดีเถอะ..

เรื่องราวต่างที่ผุดซ้อนจนกวนสติ ทำให้เผลอใจลอยจนได้เลือด ทั้งๆ ที่ตั้งแต่ทำงานมา ผมไม่เคยเกิดอุบัติเหตุระหว่างการทำงานเลย ..เพราะเธอ ดายอน หรือเปล่านะ

ผมถูกลากไปทำแผล ซึ่งตอนแรกผมพยายามปฏิเสธเพื่อนผมแล้ว เพราะไม่อยากเอาหน้าหล่อๆ ของผมไปให้เธอเห็น แต่เพื่อนตัวดีก็ขู่ว่างั้นจะพาหมอมาเอง ผมจำยอมต้องแบกสังขารมา เพราะไม่อยากให้เธอไปโผล่ที่โรงงานประกอบ ผู้ชายที่จ้องจะเล่นเธอมันเยอะ!!!

...หลังจากที่ได้เจอเธอ ผมก็ทำตัวไม่ถูก

นิ้วมือเรียวนุ่ม ผิวขาวอมชมพู กลิ่นตัวที่หอมอ่อนๆ ทำให้ผมใจเต้นแรงอีกครั้ง มันละสายตาจากเธอไม่ได้เลย ถึงจะอยากฟัดที่เธอจงใจทำแผลให้เจ็บ ชนิดที่เผลอแหกปากแสดงความกระจอกออกมา

ผมดันรู้สึกขำในใจกับความร้ายกาจของเธอ เมื่อก่อน เธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนหวาน น่ารัก เรียบร้อย พอมาเจอท่าทางร้ายๆ แสบๆ แบบนี้ ผมก็ตื่นเต้นสิครับ

ผมพยายามแสดงอาการเย็นชาใส่ เพราะต้องการขีดเส้นระหว่างเรากลัวเธอจะรู้ว่าผมยังเหลือความรู้สึกต่างๆ นั้นอยู่ ถ้าเธอเผลอมาทำตัวสนิทกับผม คงได้มูฟออนเป็นวงกลมแน่

ครับ...ผมยังรักเธออยู่ แต่ด้วยความเป็นผู้ชาย ความรักที่ผมต้องการ มันต้องคู่กับเซ็กส์ด้วย เซ็กส์จริงๆ แบบที่ไม่ใช่แค่ให้นอนจับมือ

…ผ่านมาป่านนี้แล้ว ผู้ชายคนไหนกันที่คว้าใจเธอไป